+- Oríste! - jóuw Griekenland forum (https://www.wageral.nl/oriste)
+-- Forum: Griekenland per regio (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=54)
+--- Forum: Ionische eilanden (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=58)
+---- Forum: Kythira (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=73)
+---- Discussie: Woensdag (/showthread.php?tid=6037)
Woensdag - Japio - 25 June 2017
Woensdag
Code donkerrood, nou dat zegt genoeg.
We doen rustig aan, een kleine aanpassing i.v.m het weer.
Vandaag een kleine wandeling, even naar het vliegveld, een late lunch en thuis wat ouzo, t lijkt me een uitstekend plan voor de woensdag.
Gisteravond het laatste avondmaal met onze sportieve medelanders die mee waren met de canyoning door de kloof van Paleochora en de kayaktocht.
Vanmiddag vertrekken ze weer naar huis, dus wel zo netjes om ze even uitgeleide te doen op het immense vliegveld van het eiland.
Daarvoor dus een kleine wandeling naar het zelfde gebied waar de geiten en maar vooral de bokken heer en meester zijn.
Dit keer beklimmen wij de heuvel waarop het kerkje gelegen is wat over het vliegveld heen kijkt.
Dat hij, Kolokotronis naast, volksheld ook nog een verzamelpunt zou worden van diverse wandelingen........
Goed ik plant de huurauto naast de omheining van het standbeeld van de eerder besprokene, er gaat slechts een rugzak mee, inhoud..........water, veel water.
Net als ik de deuren dichtgooi komt een tweede huurautootje aanrijden.
De man stapt uit, pakt zijn rugzak en ik zeg goodmorning.
Als de gegoede burger niet reageert doe ik het wat harder.
Een Zwitser, hij gaat wandelen naar Diakofti en denkt binnen een uur daar te zijn, ik denk knap......vooral met dit klimaat.
Ik wijs hem de weg en vertel hem tevens dat er nog meer mooie paden zijn in de omgeving, hij luistert wel maar of hij het allemaal begrijpt...ik betwijfel het.
Wij gaan op stap, de Zwitser komt wat later, van enig tempo bij de vriendelijke toerist is geen sprake, dus dat wordt een uurtje of 2 a 3 voordat hij beneden is.
Wij slaan links het eerst brede pad in dat voor de heuvelrug langs gaat, ik kijk achterom hoe het met de Zwitser gaat en ja hoor hij loopt op een tweehonderd meter keurig achter ons aan.
Wij gaan alleen vandaag niet naar Diakofti maar richting noorden en niet naar de kust maar bergop.
Dus ik loop 400 meter extra en wijs hem nogmaals in de goede richting.
Het mooie brede pad wat wij lopen stijgt langzaam en is tweesporig straks zal het stoppen en moeten we zoeken naar een pad wat naar boven gaat, ik weet dit uit eerdere wandelingen waarvan er twee geslaagd en de eerste mislukt was doordat we te snel en te vroeg omhoog klommen.
We lopen nu echt op de geitenpaadjes en dat betekend mond houden, niet zozeer om te genieten van alle mooie geluiden van de natuur maar meer om het feit dat er van alles aan en onder je neus voorbij schiet.
Vliegen, wespen, bijen en sprinkhanen vliegen of springen tegen je op, ik heb er al diverse tegen mijn bril en gezicht gehad heb je dan je mond open dan is het kauwen en doorslikken, mond dicht dus.
Ook is het blijkbaar spinnentijd en deze nuttige insecten spannen hun web altijd op ooghoogte en dan zijn ze ineens wel heel groot.
Eindelijk zie ik het kerkje weer en ik weet, nu moeten we recht omhoog, stijl ook, dus ik gesp de rugzak stevig om de reeds bezwete corpus.
Lopen met een rugzak is voor mij een gewenning, de rugzak dwingt mij namelijk om rechtop te lopen een houding die ik niet gewend ben, hij trekt namelijk je schouders naar achteren en corrigeert zo mijn houding, de eerste paar dagen koste dat spierpijn, nu ben ik gewend.
Het is windstil en de klim doen we in drie etappes, bovenaan ben ik toch wel een beetje aan het einde van mijn latijn, gaat er een oer Hollandse vloek naar buiten en geniet ik wederom van een geweldig uitzicht.
Ik ken het nog van de foto's maar in het echt is het toch wel allemaal veel mooier.
De kerk is dicht, ik zoek de sleutel op de gebruikelijke plekken maar helaas de kerk blijft gesloten.
Dit is echter niet het doel van onze tocht, ik wil zien of ik het pad en het verlaten dorpje zie liggen van de vorige keer.
Via een grote hoogvlakte bedekt met grillige stenen en rotsformaties lopen we naar de andere kant van de berg en inderdaad in de diepte zie ik het pad, de verlaten huisjes.
Ook is nu de twee meter dikke muur van gestapelde stenen zichtbaar, iets van een oude vesting of een boer die er vroeger olifanten hield, laten we het maar op het eerste houden.
En ja het wordt vervelend maar ook dit keer staat mijn goede familievriend met zijn complete schare mij aan te staren.
Maakt weer het rare bluuuuuuuuuur geluid en loopt over een stijle rotspartij van ons weg.......uitslover!
"Hee we moeten terug anders halen we het niet"
Inderdaad we moeten nog naar beneden en dan het veld erna oversteken om vervolgens via een ander breder en mooier pad weer terug naar de asfaltweg te gaan richting het motorisch vervoer.
Het is vloeken in de kerk, op kythira lopen op asfalt, het is even niet anders en bovendien de drukke verkeersweg waar we langslopen is helemaal niet zo druk, in de 19 minuten dat we er lopen hebben we geen hond gezien.
De auto van de man uit het land van Wilhelm Tell staat er nog steeds te wachten op zijn baas, zou hij al in diakofti aangekomen zijn en hoe zou hij teruggegaan zijn?
Ik mag toch niet hopen via het zelfde pad...ach waar bemoei ik me mee, ik ben wandelaar, ik heb hier geen Toeristenbureau!
Als ik terug rij langs het vliegveld zijn we ruim op tijd, tijd om nog ergens wat te drinken.
Het wordt het Kafenion in de S bocht in Aroniadika, op het balkon aan de achterzijde kunnen we onder het genot van wat vocht kijken wanneer de veroordeelden langs rijden.
Want zo is het eigenlijk wel, het is een verdienste om hier je vakantie te houden en een straf om weer huiswaarts te moeten keren.
Het blijft bij een Fix als ik het bekende witte huurautootje voorbij zie rijden, afrekenen en die kant maar eens op.
Het gemoedelijke vliegveldje van Kythira is rustig, Grieken komen meestal op het laatste moment aankakken, we nemen afscheid van Jacques en Willemijn en hopen op een tot ziens. Aardige, vriendelijke mensen uit Den Helder.
Ik heb honger, sinds het onbijt wat inmiddels wel weer verbrand zal zijn hebben wij niets meer binnen gekregen.
We gaan maar even buurten bij het ons zo bekende restaurantje aan de boulevard.
Het is rond de klok van 4 maar er zit een grote groep gemêleerde personen, Fransen, Engelsen Amerikanen en een Syriër.
Niet dat ik dat allemaal kan onderscheiden maar dat wordt me haarfijn uitgelegd door de eigenaresse die bij ons aan tafel aanschuift.
"Sjaap Sjent, tell me wath do you wanna eath"
Ik neem een burger en mijn wederhelft een kippenpoot met heerlijke gemarineerde aardappelen.
Inmiddels vertrekken een voor een de personen van de grote groep, 18 personen.
We hebben het eten op, het was weer heerlijk.
Wat het uitzicht is zijn 4 aaneen geschoven tafels met ontelbare glazen borden en restanten van voedsel.
Aangezien het ouderpaar wat de tent runt maar met ze tweeen is en er inmiddels weer nieuwe gasten zijn ruimen wij de boel maar even op, gelijk krijg ik een contract aangeboden........
Als we klaar zijn is er in de keuken nauwelijks plaats, alles staat vol en wordt met de hand gewassen, ze sluiten om zeven, om 9 zullen ze klaar zijn.
Moe maar voldaan val ik op bed...op naar weer een volgende morgen.
RE: Woensdag - jacq1970 - 26 June 2017
prachtig weer!