Woensdag
#1
Woensdag

Het zal effe over 9 zijn als we genieten van het ontbijtje ergens aan de boulevard, yoghurt met verse vruchten en voor de verhalenschrijver  eieren met spek en worstjes, koffie erbij...wij zijn klaar voor een nieuwe dag.
Er komt een meneer op ons af en stelt mij de vraag " heb jij een olijfboom gereserveerd", ik denk hoor ik het nou goed?
"Ja" zegt mijn vriendin dat klopt.
Ik denk, ik ben gek wat moet ik met een olijfboom? 
"Ja ik volg je blog en las dat je elke dag een olijfbrood koopt" verteld de Nederlander.
Pfffffff ik had t niet goed verstaan maar welk leuk, een lezer  van mijn verhaaltjes.
De goede man had een bekend gezicht, ik had m al vaker op het eiland gezien.
Ik zat nog vol van gisterenavond, toen zaten we aan de giros, deze was echter zo buiten proportioneel dat het bord wat er onder zat nauwelijks zichtbaar was.
Alles zat nu in de verbranding en een deel zocht al een eindbestemming, ik moest het laatste stuk echt haast maken om op tijd op t toilet plaats te nemen.
Wat gaan we vandaag doen? Ik weet t echt niet meer.
Het kleine eilandje heb ik eigenlijk weg gezien en alles belopen....of toch niet?
Plan is de "Hoofdstad", stelt u zich daar niet te veel van voor wat het is niet meer dan een klein dorp.
We gaan op pad en voor het eerste deel....
Zelfde ritueel als gisteren, zelfde personages.
Bij Evi Appartments zitten Loes en Rolf op een Tablet te staren, vaders weer in de schaduw.
"Tuuut tuut" 
"Wij hebben gisteravond heerlijk gegeten in Karavas!" Roept Loes.
Ik denk eten in Karavas.....waar dan?
Naast mij in de auto wordt al snel t antwoord gegeven.[Afbeelding: D48CAC7B-9DE4-47BB-A9D6-E6D7C3436423.jpg]
Dus van de week ook maar eens kijken of dat onze magen kan vullen.
Ik schakel het huurautootje in de laagste versnelling en vervolg onze weg richting het zuiden.
Op de hoek kan ik alweer in de ankers, Nikos.
De vriendelijk eigenaar van Evi en Marios Appartments komt op ons af en begint in t Grieks te brabbelen, ik ken geen Grieks en hij geen Engels dus het blijft bij handen schudden en een vriendelijke begroeting.
Weer doe ik een poging om weg te komen.
Onderweg even tanken en dan richting zuiden.
De weg richting Chora, de hoofdstad, is hier en daar flink onder handen genomen, nieuw asfalt en zo nu en dan wat lijntje op het wegdek.
Wel zo handig als je s'avonds in t pikkedonker moet rijden want straatverlichting is net zo zeldzaam hier als IJsberen. 
Ook is er gemaaid langs de kant van de weg, precies rechtevenredig met de witte lijn, recht omhoog, bijna met een lineaal. 
Chora ligt prachtig te baden in het zonlicht, slechts een enkel wolkje siert de horizon. 
Ik parkeer het motorvoertuigje op de grote parkeerplaats en wij gaan te voet verder.
Via de nauwe straatjes komen we uit op het Leidseplein, het grote centrale plein van Chora, met de bank en enkele leuke cafeetjes erom heen.
Via de Kalverstraat lopen we richting het kasteel, de Kalverstraat van Chora heeft enkele souvenierswinkeltjes die eigenlijk allemaal hetzelfde etaleren. 
Wel kenmerkt het een aantal mooie oude gebouwen en kerkjes.
Voor het grote Kastro dat de stad siert kun je links of rechts of gewoon het terrein van het kasteel op.
Links het oudste gedeelte de Messa Vourga met de vele kleine kerkjes en rechts komt men via kleine steegjes uit bij een pad wat aan de rechterkant linksom rond het kasteel loopt......snapt u het nog?
We gaan rechts.
Het pad is smal maar geeft een mooi uitzicht op het Kastro hoog boven het pad en de smalle landtong die rechts in zee eindig, Trachilos.
Links dus het Kastro en rechts een kleine kloof en aan het uiteinde van die kloof een kabouterstrandje, weet je dat niet, kom je er nooit.
Ik was er eerder geweest dus wist t wel.
Aan het einde van het smalle pad komt men uit bij een klein kapelletje en een prachtig huis dat uitkijkt over de beide baaien van Kapsali.
Dat kapelletje stelt weinig tot niets voor, tenzij je de grottentocht gedaan hebt, dan weet je weer dat als de deuren opengaan je via een trap een schitterende kerk betreedt die voor de normale toerist onbereikbaar blijft.
Wij wilden dus eerst afdalen naar het kleine onbekende strandje maar moesten daarvoor langs het huis waar men bezig was om een keibestrating aan te leggen.
Ik zag de bui al hangen, Albanezen.[Afbeelding: FAD2AACF-6965-46BD-930B-4579A6EA89C4.jpg]
Handen en voetenwerk kwam er aan te pas om hun uit leggen dat wij er langs wilden, dat was echter geen probleem maar ze begrepen niet waar wij heen wilden, het  mooie grote strand lag echter links en niet rechts.
Wij dus rechts en via het smalle geitenpad kwamen we uit bij het kloofje, klommen langs de rotswand naar beneden en stonden op het strand wat er niet meer was.
Of Kythira verdween langzaam in zee of de zee was langzaam aan het stijgen maar van effe lekker op t strand liggen was geen sprake meer.
Na een korte rustpauze dan maar weer omhoog richting het huis met de Albanezen.
Een van hen stond ons al op te wachten en gebaarde druk waar we heen moesten, hek over en pad volgen.
Normaal is dit pad privé terrein en heeft men toestemming nodig van de eigenaar maar de werklui lieten ons door, het dalende smalle pad liet het mooie strand zien, daar waar het pad eindigde namen betonnen treden de weg over tot op het strand.
F A N T A S T I E S.
Even een moment om heerlijk te genieten van zon zee en meegenomen olijfenbrood.
Verderop lagen nog 6 mensen en liep een ADHD hond heerlijk te rennen langs de vloedlijn.
De mensen vertrokken korte tijd later en ik deed een poging ter verkoeling van het bezwete lichaam, het was slechts kort, de temperatuur van de zee was nog niet zo aangenaam om daar lang in te verblijven.
Opdrogen en aankleden, via de andere zijde van het strand omhoog en daarna een duidelijk nieuw schoongemaakt pad af richting Kapsali, mooi nog niet door ons belopen.
We kwamen uit bij het asfalt wat naar Kapsali leidde, daalde de stijle weg af naar de boulevard en vervolgde onze weg.
Op de boulevard was men druk bezig met het vakantieseizoen, de maanden juli en augustus zijn de grote zakkenvullers voor de eilandbewoners dus men was druk aan het opknappen en aan het schilderen.
Aan het einde van de eerst baai sprint een griek naar buiten, Alekkos de voormalige kok van restaurant Maria in Logothetianika. Hij kwam ons even de hand schudden en een praatje maken.
Verbaasd bleven we even staan kijken naar iets wat leek op een lanceerinrichting om mensen de zee in te schieten, achteraf denk ik een soort hulpmiddel om mensen die slecht ter been zijn naar de vloedlijn te brengen.[Afbeelding: 9DE6EA90-1600-4F49-A78C-2B74535886A9.jpg]
Maar we moeten door, ik heb nog een klein lusje gezien wat loopt naar een oude windmolen aan het einde van de tweede baai.
De tweede baai is al jaren stil en verlaten, geen strand, geen restaurantjes en daardoor geen reuring.
Aan het einde van de tweede baai heb je het voormalige quarantaine hospitaal van het eiland, daarvoor slaan we eerst links en daarnna de tweede rechts in.
Een duidelijk pas schoongemaakt pad slingert zich richting de toren, achterom kijkend een mooi uitzicht op Kapsali, chora en het kastro.
Eerst langs het huis van de molenaar, vervallen dat wel maar een prachtplek en dan verder.
De toren is vrijwel intact, alleen de wieken en het radarwerk ontbreken, binnenin de toren kan men via de oude trap het dak bereiken, het panorama wat dan geboden wordt, de 360 graden zuidpunt valt niet te beschrijven.
De terugweg gaat 100 meter over hetzelfde pad en dan slaan we rechtsaf de heuvels door, op de gps lees ik " Kapena Anemolulos" dat beschreven staat bij het pad.
Het pad slingert door de heuvels en is gemarkeerd met blauw-witte streepjes, tenslotte komen we uit bij de camping van Kapsali.
De campingplaatsen zijn allen leeg, wel is men bezig de boel schoon te maken.
De bewolking is weer dikker geworden en als we de brug oversteken richting Chora is de zon verdwenen.
In een veldje naast de weg springt een hond vrolijk in het gras, de eerdere ADHD viervoeter van het strand, als hij ons ziet glimmen zijn ogen en meneer loopt vrolijk met ons mee, het pad op naar boven, de klim naar Chora.
Nee he, dat heb ik al meer gehad, een hond die vrolijk aanhaakt.
Als wij stoppen stopt ook hij, als wij bewegen, hij ook........
Ik kan mij iets herinneren dat ik eerder gehoord heb, even kijken of t werkt.
Ik ga stil staan en roep "Spiti Spiti" , de hond kijkt wat bedroeft maar te gelijkertijd draait hij zich om en loopt het pad terug naar het huis waar hij woont.
Wij moeten erg lachen, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Bezweet komen we aan in het verlaten Chora, alles is nu gesloten...een spookstad.
Bij de parkeerplaats stappen we voldaan in de auto en rijden op weg naar Pelaghia.
In Livadi bij restaurant Pierros zit iemand te zwaaien met een kippenpoot.
Loes, Rolf en vaders zitten heerlijk buiten te genieten van een maaltijd.
Wij zwaaien terug en gaan ook aan een verlate lunch in Pelaghia.
Bij Anna en Dimitris van Neo Kosmas vloeit het koude bier rijkelijk in het warme bezwete lichaam, smaken de zelfgemaakte burgers prima en denk ik na over het te schrijven verhaal.
Donderdag 7.00 uur, ik krijg van Pyrgos House wat vertaling binnen en het verhaaltje is af.[Afbeelding: 695C75D5-2B9A-4451-9248-0E8BA5D0094B.jpg]
15-06-2016.
Quote
#2
Jullie vermaken je daar prima zo te lezen!
Quote


Lijst met mogelijk verwante discussies
Discussie Auteur Reacties Weergaven Laatste bericht
  September 2019 woensdag Japio 4 1.991 12 September 2019, 17:42
Laatste bericht: Mieke
  Woensdag Japio 2 1.875 28 June 2017, 23:34
Laatste bericht: jacq1970
  Woensdag Japio 1 1.673 26 June 2017, 15:13
Laatste bericht: jacq1970

Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 2 gast(en)