Pooltje

[Japio]

We zitten midden in de week en als ik voor de zoveelste keer naar beneden loop bedenk ik mezelf dat ik volgende week alweer aan het werk ben....bleghhhh, moet er niet aan denken maar automatisch gebeurd het toch.
Nog even genieten van de intense momenten op dit bijzondere eilandje.
Wederom is het hot maar er waait dit keer een verfrissend windje.
Ik heb met mijn eeuwige wandelmaatje afgesproken tijdens het ontbijt dat we de wandeling naar het groene meer gaan doen.
Groene meer?
Eerst maar even genieten van de morgen en bijkomen van de warme nacht, de bedoeling was om er vroeg uit te gaan maar helaas is dit mislukt.
Daarom ook de korte wandeling naar het groene meer.
Ik zal u even uitleggen over hoe en wat.
De werkelijk schitterende, smalle en stijl dalende weg richting Limnionas einigdigd op het strand met de gelijknamige naam.
Leuk strandje, kleine taverna en twee kerkjes maar niet een strand waar ik heen zou gaan om de dag door te brengen, er zijn mooiere.
Vanuit deze nederzetting loopt al jaren een pad richting de "green pool" zoals het genoemd wordt.
Ooit eens aangegeven door een wandelstichting, niet goed en niet duidelijk.
Wij waren al eerder die richting opgelopen maar moesten de tocht toen staken vanwege de harde wind die toen waaide.
Net voordat we Limnionas inrijden, bij het bord met de plaatsnaam erop zetten we de auto even aan de kant.
Even mijn eigen boom bewateren, ja gewoon met water uit de fles!
Andere gasten hadden mijn boom zien staan en zo hoefde ik niet te zoeken.
Als u denk waar heeft ie t over?
Verleden jaar kwam er een oproep van Pyrgos House of je een boom wilde sponsoren, wij hebben er twee geadopteerd maar je kent de grieken, die planten de boom en verder..........dus maar even water geven, gelijk een goede smoes voor de tweede vakantie want ze moeten twee keer in het jaar water en dat doe ik liever zelf.......vandaar.
Goed Limnionas, einde van de weg, in de baai zie ik twee kleine bootjes en wel geteld 14 zeemeeuwen die heerlijk liggen te dobberen in de zee.
Verder wat mensen aan het strandjes en een paar in de taverna.
Rugzakken om en op pad maar weer.
De palen die de route markeren zijn slecht zichtbaar in het landschap, er loopt echter nog een ander spoor, iemand heeft rode linten om diverse struiken gestrikt, die vallen beter op.
Het eerste gedeelte gaat makkelijk over vrij vlak open terrein, rode aarde die lijkt op greffel.
O haal dat makkelijk er maar weer af, ik stoot net mijn enkel tegen een scherpe rechtop staande rots.
Uitkijken dus maar.
De rode linten wijzen ons duidelijk de weg, de palen negeren we.
We komen eerst langs een groot stuk rots wat weggeslagen is in de kust, veel mensen denken dat dit het meer, maken fotoos en keren om.
Overigens is er geen hond te bekennen vanwege de hitte.
We gaan dus door, de linten maken plaats voor blauwe verf, de veters van mijn gympen gaan wat strakker en gezekerd vast.
Het wordt nu klimmen en klauteren, de vorige keer konden we vanwege de harde wind niet langs de stijle klif, nu is het anders.
De duidelijke blauwe stippen geven de route aan en net na de bocht zie ik een klein meertje aan de kust, inderdaad groen maar als dit alles is.
Een kind is niet gauw tevreden zou mijn moeder zeggen, wacht maar af.
Inderdaad het ouwe mens had gelijk hoe verder we afdalen hoe groter en mooier het wordt.
Het water oppervlak is zo glad als een spiegel en zo helder dat ik moet voelen waar het water nu eindelijk begint.
De diepte is niet in te schatten dus een staande duik zou gevaarlijk kunnen zijn.
Het water is overigens van goede temperatuur, het wordt opgewarmd door de zon, een verbinding met de zee is er niet, het water wordt alleen aangevoerd tijdens hevige storm.
Gek genoeg zwemmen er wel vissen, kreeftjes en zee-egeltjes...echt heel bijzonder.
Na de duik genieten we nog even na van deze toch wel bijzondere plek waar wij na al die jaren toch nu geweest zijn en zeker terug zullen komen.
De terugweg is dezelfde, we bekijken nog wat kleine grotten en klauteren verder omhoog en wandelen terug naar twee blikjes Fix bier, twee cola light, patates, choriatiki en heerlijk kleine visjes in olijfolie, kortom de taverna aan het strand van Limnionas.
Als we er zitten draait de uitbater de volumeknop van zijn geluidsinstallatie wat harder en genieten wij van het uitzicht.
De cascades protesteren luidkeels tegen de muziek en vallen stil als deze is afgelopen.
Een prachtig gehoor.
Terug in Pelaghia gaan we aan het heerlijke ijs bij cafe Zathea, loop ik tegen de eigenaar van Kaleris op die ons vraagt of we altijd aan de wandel zijn.
Ik vertel hem uitgebreid van de tocht van vandaag en vraag hem of hij er al eens geweest is.
Nee het pad is net ontdekt, ik zeg leugenaar....wij zijn er een aantal jaren geleden al geweest.
Hij lacht en zegt dat hij geen tijd heeft.
Zo verhaaltje klaar, straks naar lykodimou voor de zonsondergang.
22-06-2016