Zaterdag

[Japio]

Een nieuwe morgen, de eerste van deze vakantie.
Het dorpje Potamos is in diepe rust als langzaam de eerste lichtstralen door de kleine raampjes van de camara hun weg naar binnen proberen te vinden.
De wind waait nog steeds, wind waait altijd, ik bedoel als er wind is dan waait t, dus t waait, stevig.
De camara of boogwoning waarin wij een paar dagen verblijven is mooi ingericht.
Het is de voormalige werkruimte van het totale huis, groot en mooi en de oude accenten van vroegere dagen zijn nog aanwezig en creëren een mooi beeld van dit deel van het huis.
De zware dikke tegelvloer ligt mooi tussen de wanden.
Boven de voormalige bergruimte, ik denk voor de druiven, heeft men het bed geplaatst, vanuit deze ruimte overzie je de gehele kamer.
2 van de 3 grote stalen ringen hangen nog steeds boven in het plafond en in een van de hoeken prijkt een grote open haard.
Een bescheiden doch functioneel keukentje is aanwezig voor eventuele kookkunsten.
Voorlopig eerst maar even thee en wakker worden in het dorp waar het langzaam begint te regenen.
Wij zijn er niet echt blij mee maar de eiland bewoners des te meer.
Na een grote droogte krijgt de aarde eindelijk het vocht waar het zo lang op heeft moeten wachten.
Door deze droogte is de opbrengst van de olijven, druiven, sinaasappelen en andere vruchten tot een minimum beperkt gebleven.
Die olijfboomgaarden die handmatig van water zijn voorzien bevatten vaak olijven van mindere kwaliteit.
Eerst maar even boodschappen doen voor de ochtend, brood en beleg.
Dan op stap.
Waarheen?
Ik zit nog steeds met een watermolen in me maag, een aantal jaar al.
Het oude gebouw heb ik vanaf een afstand zien staan, hij staat diep beneden in een kloof, ingeklemd tussen de hoge rotsen waardoor de rivier stroomt.
In eerdere pogingen zijn we er nooit gekomen, de natuurlijke obstakels vormden iedere keer weer een onneembare vesting.
Maar deze vakantie was ik er echt klaar voor, gaat t niet goedschiks, dan kwaadschiks maar komen zullen we er.
Na het ontbijt gaat de wandelbroek aan, 2 t shirt en een jas voor de koude.
We rijden richting zuiden, slaan links en rijden via Fratsia in de richting van Paleopoli.
De weg die de linker berghelling van de kloof tekent slingert zich langzaam naar beneden.
Bij een pad waar vandaan we eerder uit de kloof omhoog geklommen zijn omdat we niet verder konden, gaan we het nogmaals proberen.
Net naast de weg parkeer ik t autootje en we lopen het onverharde pad naar beneden.
Het einde van het pad komt uit in een olijfboomgaard waarvan de olijven inderdaad niet groter zijn dan gepelde pinda's.
Raar want in de rivier stroomt wel degelijk water en is een klein meertje zichtbaar, of zou dit zich gevormd hebben na de regenval van de afgelopen dag?
Vol goede moet lopen we stroomafwaarts door de kloof richting de kust.
De begroeiing in dit gedeelte is dicht maar nog geen belemmering om de poging te stoppen.
De takken en bomen die er staan zijn door het gebrek aan water van deze zomer inmiddels dood, takken breken makkelijk af en zelf boomstammetjes gaan in tweeën.
Een ander verhaal is het natuurlijke prikkeldraad, de bramenstruiken, vlijmscherp zijn ze weer aanwezig en zorgen dat je regelmatig blijft haken en uit moet kijken dat je er je gezicht niet mee open snijd.
Ik heb de juiste broek aan, de wandelbroek is van degelijk materiaal dus ik loop makkelijk de strengen van de bramen stuk.
Achter mij is het een ander verhaal als ik de kleine pijnkreetjes hoor.
De doorntjes van de strengen zitten inmiddels bij vriendinlief in handen en benen.
Ze toont me haar handen en benen, ik denk t moet wel leuk blijven.
"We gaan terug" zeg ik, we zoeken een andere weg.
De weg terug omhoog vergt enige inspanning en de twee 
t-shirts zijn even te veel van het goede, drijfnat komen we boven aan.
Met de auto rijden we verder naar de tweede mogelijkheid, een pad even iets verder, ook bekend terrein en ik weet dat vanuit hier de watermolen duidelijk zichtbaar is.
Het zelfde ritueel, pad afdalen en ook nu weer een olijfboomgaard, we hebben hier eerder gelopen, ik heb de track zichtbaar op de gps voor me.
We verkennen alle mogelijkheden om verder te komen in de kloof maar helaas de begroeiing met de heerlijke bramenstruiken is ook hier ondoordringbaar.
Normaliter is het altijd " loop jij maar voorop" ik loop dan inderdaad stoer vooruit alhoewel ik ook niet weet waar t eindigt.
Maar nu wordt er niets gezegd of gevraagd en springt mijn vriendin van een muurtje richting de kloof, ik vloek binnensmonds en denk bij mezelf t zal toch niet waar zijn.
Het is dus wel waar,  een eenmanspad slingert zich tussen de hoge begroeiing, ik denk ... Mozes loopt voorop en splijt de zee!
De contouren van de watermolen worden scherper en ik als een kind zo blij. 
Het collosale gebouw is vrijwel intakt, wel het dak eraf maar de molen is gewoon een watermolen zoals hij moet zijn, compleet met watergoot.
Zenuwachtig bekijk ik het gebouw van alle kanten, hij is echt mooi en staat daar gewoon in de middle of no where!
Eindelijk missie geslaagd.....alhoewel ik wil toch nog effe verder het pad af, stroom opwaarts.
We komen een paar honderd meter maar ook dan loopt het vast, in de verte zie ik het pad wat we eerder naar beneden gelopen hebben.
Wel gezocht maar verder geen molens gevonden, blijft niet uit dat we toch deze vakantie nog een keer en dat zal dan de derde keer worden de kloof vanaf zee zullen belopen in de hoop nog meer molens tegen te komen.
Dat wordt echter klim en touw werk, waarvan uiteraard weer verslag.
Weer terug omhoog nu dan maar een t shirt minder, de natste gaat uit.
Het is effe voor tweeën deze middag als we in de richting van Skandia rijden, het gezellige familie restaurant in de mooie omgeving van Paliopoli.
Om half vier start er een excursie vanuit het restaurant georganiseerd door Alekkos van Kythira Hiking.
Dus een mooie gelegenheid om bij het restaurant het vocht aan te vullen en de maag te bevredigen.
Heerlijk genieten we van Inktvis, salade en Souvlaki.
Langzaam aan vult het terras zich buiten met personen van allerlei pluimage, van gympen tot sandalen van hakjes tot rubber laarzen.
Ik denk t zal toch niet, hier heb ik echt geen zin in.
Meelopen in een optocht met kwakende eenden.
Toch gaan we mee en ook A&A van het bekende guesthouse is aanwezig evenals de eigenaar van het plaatselijk toeristenburo.
Dus we sluiten maar gewoon aan, slenterend over de paden.
Wel mooie graven gezien, uitgehakt in kleine grotten, een deel was ons al bekend maar de eerste had ik nog nooit gezien.
Een onderaards kerkhof een stelsel onderling verbonden met diverse ingangen, ik hoefde er nu niet in maar sloeg de informatie in me op, hier ga ik nog wel eens terug als de mensen van de Albert Cuyp gewoon thuis zijn!
Het slenteren ging mij te traag en er werd te lang stilgestaan bij dingen die al hadden gezien dus op een gegeven moment haakten wij af.
Ik werd meer moe van het slenteren dan het lopen van een wandeltocht van 20 kilometer.
Zo genoeg geklaagd voor vandaag, eerst maar een ouzo.
Overigens blijft t zwaar bewolkt.

[Marianne]

Leuk Japio,en inderdaad al lezend en "lopend"door de foto's dacht ik gelijk:hee dat zijn toch A&A van.....Wat een groot gezelschap !
Kan mij voorstellen dat jullie "al die deelnemers" liever niet mee hadden!
Ik heb me er al eens eerder over uitgelaten:er valt toch steeds weer iets te ontdekken.
Weet nog dat je ooit schreef dat je je misschien moest schamen omdat je voor de zoveelste keer weer naar
Kythira ging!Intussen is er misschien ook wel geen accomodatie waar jullie niet zijn geweest!
Ondanks e.e.a.hadden jullie toch een positieve tocht:de watermolen en het onderaardse kerkhof.
Wist F van W daar ook vanaf? Voor hem iets nieuws?

[Japio]

De graftocht zoals ik het maar even noem was een excursie van " de vrienden van het museum" en daar weer vrienden van, het was wel gezelllig en er werd een hoop gekwekt maar t duurde gewoon te lang, de informatie was in grieks en werd simpel vertaald.
Gelukkig was inderdaad F v W mee, dat is een adaptief persoon, wat zoveel wil zeggen dat deze de informatie tot zich neemt en er thuis wel een informatieve tocht van zal gaan breien.
Ja het is inderdaad zo, wederom terugkeren naar een eilandje waar je zo vaak bent geweest, we zuigen het gewoon leeg, thuis maakt ik altijd een lijstje " to do" een aantal punten die ik wil doen paden die ik wil zien en dingen die we willen ontdekken, komt daar nog eens bij de informatie die je ten oren krijgt van Pyrgos House en dan zit een dag al gauw vol.
Zo is er vandaag de traditionele markt, al verwacht ik er niet veel van, het is niet echt warm en t zal niet lang duren voordat het weer zachtjes zal gaan regenen.
Vanmiddag weer een georganiseerd wandelingetje met de bekende gids 14.00 uur dus ook vandaag weer een dag volgepland.