3 stuks
#1
Daar ben ik weer, ik ben de dagen kwijt!
Elke dag moet ik op de meegebrachte tablet kijken wat voor een dag het is en zo komen we vandaag uit op zaterdag.
De laatste zaterdag, volgende week vertrekdag.
Het is de laatste dagen zo'n weertje als......je zit of tot je onderlip in het water, of je drijft erop of je geniet ergens in de schaduw van een goed restaurant van het heerlijke eten.
Deze drie ingrediënten vormen dan ook de basis van dit verhaaltje dat de laatste drie dagen moet samenvatten, niet dat er veel gebeurd is maar dan heb ik het gevoel dat ik u weer bijgepraat heb.
Het is niet allemaal even smakelijk dus gaat u eten of heeft u net gegeten lees het dan later.
Op de donderdag zijn we uitgeloot, wat zoveel wil zeggen dat de kayaktocht aan de westkust vol zit en wij moeten wachten tot er een kayak vrijkomt de volgende keer.
Die dag pakken we de auto en rijden richting Mylopotamos, het plaatsje van de watermolentocht of de watervallen.
Als we O Platanos voorbij rijden is het plein van het sfeervolle restaurant leeg, oorzaak is de bootverbinding tussen Athene en de eilanden Kreta en Kythira, om de een of andere duistere reden vaart het schip niet.
Dat heeft dan het nadeel dat er weinig toeristen op het eiland komen, dan zult u zeggen lekker rustig maar de plaatselijke middenstand leeft hier toch echt van, dat handje vol Nederlanders dat als een kolonie in een plaats als Aghia Pelagia blijft hangen daar wordt in die plaats wel geld aan verdient maar dat weegt niet op tegen de massale stroom grieken van het vaste land wat nu toch langzaam opgang dient te komen.
Bovendien gaan de Nederlandse toeristen vaak in de avonduren niet uit eten buiten hun verblijfplaats, terwijl het in de omringende dorpen vaak net even smakelijker is en de keuken nog authentieker maar goed we rijden verder.
Men is druk langs de weg bezig de struiken te snoeien die hier en daar letterlijk de weg oversteken.
Als we de dalende weg richting Limnionas volgen stop ik even of ik de kanoërs van die ochtend zie drijven en inderdaad in de diepte slaan ze net af naar het strand van Kalami.
Een prachtig gezicht, de kleine bootjes in het blauw van de inmense zee.
Vlak voor het bord Fanakopia zet ik de huurauto langs de kant, trek ik de handrem bijna door de hemel, zet het pookje in z'n een en plaats voor de zekerheid nog een kei achter dat wiel waarheen de auto zou kunnen gaan als alle andere veiligheidsmiddelen het zouden begeven.
Tassen om en het overwoekerde pad naar beneden, het is slecht zichtbaar, elk jaar meer overgroeit door struiken, geen mens met een beetje verstand gaat hier naar beneden, veel mensen weten dan ook niet dat aan het einde van het pad een prachtig klein strandje ligt....en daar heb ik dan wel een paar schrammen voor over.
Als het brede pad stopt gaan we over op de geitenavenue, welk beeld u zich hier bij voorstelt laat ik geheel aan u over.
Door de regen is het pad deels weggespoeld en moeten we uitkijken dat we niet eerder beneden zijn dan de bedoeling is.
Nog door een klein bos en dan zijn de blauwe kleuren van de grote natuurlijke baai al zichtbaar, kleren uit en eerst maar het zweet er af spoelen.
Als ik echter op het strand aankom hangt er een vieze lucht, ik kan het moeilijk omschrijven maar er lijkt iets te rotten.
"Hee heb je dit gezien, die nemen we mee!" 
Ze houdt een mooie gedraaide en ook grote schelp omhoog en komt naar me toe lopen.
De stank die ik al had opgemerkt wordt nu nog veel erger.
Het komt uit de schelp, de bewoner, wie of wat dat ook mag zijn, Is overleden en zijn stoffelijk overschot is aan het ontbinden.
"Gadverdamme wat een stank, leg weg dat ding".
De rest van die morgen komen er met de wind af en toe de geuren van het kadaver mijn neus binnen en ik besluit actie te ondernemen.
Ik ga u niet beschrijven wat ik toen allemaal gedaan heb maar ik stond te kokhalzen van de geur en de belevenis.
De geur was wel weg en wij konden verder genieten van de middag.
Op de terugweg wilden we heerlijk gaan eten bij O platanos, hebben we ook gedaan maar iedere keer kwam bij mij het smerige kadaver in beeld, gelukkig had ik wat bier voorhanden om het toch maar weg te spoelen.
De vrijdag werd een piepklein wandelingetje, meer om even te kijken of dat gebied mogelijkheden bood voor een wandeling, het werd niets.
Anders was het bij het strand van Komponada, het keienstrand lag er mooi bij, er stond geen wind dus je zag de vissen zwemmen zonder duikbril, niet dat de vissen anders wel een duikbril op hebben maar je kon ze nu zo zien zwemmen, het water was kraakhelder.
Die dag werd de lunch genuttigd in Avlenomas of is het Avlemnomas, Kleftiko en Tsouzoukakia, het smaakte voortreffelijk. In de late avonduren muziek op het plein van Potamos......erg gezellig en smaakvol.
Goed dan ben ik eindelijk bij de zaterdag pffff hehe.
Kanodag!
Mooi tien uur Likoudimou,  west kust.
De vrolijke gids Alexis had mij tijdens het avondeten op het plein van Potamos, de avond ervoor, al verteld goed te eten......de journey is gonna be tuff!
Als we aankomen op het half ronde strand is de gids er al, schud ons en de andere twee slachtoffers de hand en wij beginnen met de voorbereidingen voor de tocht.
Camera klaar maken, zwemvesten om etc etc.
Ik heb elk stukje van mijn lichaam voorzien van een dikke laag protectie tegen de zon, verbranden zal mij geen tweede keer gebeuren.
3 kayaks, 2 x 2 persoons en de gids in een enkele.
We gaan op weg richting het zuiden de kust links van ons.
De zee is hier wat anders gestemd dan aan de oostzijde vorige week.
Er zijn ware golven waar te nemen die de boot telkens omhoog en omlaag gooien, van enig gevaar is echter geen sprake het is een stabiel vaartuig.
Alleen de inspanning is wel wat zwaarder en de correctie om in de juiste richting te blijven vergt van de stuurman achterin veel kracht.
Maar met de synchroon gaande peddelslagen gaat het goed.
Te goed, de gids en de andere kayak blijven ver achter, dus ik zet de boot op de stand ontspanning en wacht op het nieuws dat komen gaat.
Alexis de gids komt langzij en verteld dat het met het andere stel niet zo best gaat, aan de peddelslagen had ik dat al gezien.
Als ook de laatste boot langszij komt vraag ik of alles goed gaat.
"Ja hoor gaat goed.......wij komen uit de zaanstreek dus zijn wel wat gewend"
De stroming en de golven doet de gids toch besluiten het echtpaar af te zetten op het eerstvolgende strand, het einde van de Dourianika kloof.
Hij deelt ze de lunch uit en met z'n drieën gaan  we via diverse grotten en binnenmeertjes richting het strand van Kalami.
Kalami ben ik nog nooit geweest.........hoogtevrees.
Wel een stuk of vijf keer er boven gestaan maar nooit naar beneden gedurft, mijn vriendin wel en dat gegeven....ja dat vreet een beetje aan je trots.
Kalami is prachtig, wonderschoon, een strand om op te sterven!
We trekken de beide boten op de kant en het eerste wat ik doe is dat wat me dwars zit, de bereikbaarheid van onderaf checken.
Van onderaf valt t reuze mee nu dat ik zie hoe het allemaal loopt.
Alexis vraagt mij "what are you doing"
Als ik hem het verhaal vertel begint hij te lachen.
"You did the canyoing with nikos, you are a silly old man"
Ook legt de gids mij uit waarom de trap die er eerder stond is afgebroken, of eigenlijk is dit illegaal gebeurd.
Het is een prachtig natuurlijk strand, mensen die hier willen komen moeten maar een beetje inspanning leveren en bovendien als de trap er nu nog gestaan had dan stonden er ook strandbedjes..........en met die gedachte kan ik de gids gelijk geven.
De gids vertrekt, wij kunnen nog blijven maar na een kwariertje volgen wij zijn spoor, een mannetje in een bootje op de grote zee.
De terugreis vergt enige inspanning en extra bijsturing tussen de golven die richting de rotsen gaan en die weer terugkomen, het lijkt de kermis wel van voor naar achter van links naar rechts.
Ik wordt er zelfs een moment even niet lekker van, misselijk.
Ik zet mijn zwarte pet af, pak de witte, haal deze door het water en dat momentje van afkoeling brengt mij terug op aarde, of eigenlijk er net naast.
Het andere stel van de roeivereniging komt inmiddels in zicht en dichterbij, t gaat maar niet zoals het zou moeten, hun boot heeft af en toe de neiging richting de Peloponessos te willen.
De laatste loodjes wegen het zwaarst en als de baai van Likoudimo wordt bereikt verlang ik toch wel heel sterk naar een energiedrankje.
Helaas de kantina die ze nog aan het opbouwen zijn is nog dicht dus de FIX of Mythos blijft voorlopig buiten bereik.
Dan nog maar een koele duik in de heldere zee, ook de laatste boot komt aan wal en we praten nog wat door over de mooie tocht, rekenen af met de gids en rijden de steile weg terug richting het dorpje met de onuitspreekbare naam Logothetianika.
Het restaurant bij de dorpskerk heeft een andere eigenaar, dezelfde vriendelijke vriend als die van de Souvlakitent op het plein in Potamos.
We plaatsen de auto een beetje op zijn Grieks tegen de kerk, mocht iemand langs willen dan hoor je dat al snel
De uitbater lacht ons vriendelijk toe en zijn kelder nodigt ons uit naar een plek in de schaduw vlak onder de appelboom, die na verificatie een notenboom blijkt te zijn.
We willen eigenlijk alleen wat drinken maar voordat we het weten staan de borden en het bestek al klaar.
Brabbelt de kelner in zijn beste grieks wat de pot schaft en dat het allemaal fresh en very good is.
We bestellen de drank, wat spinaziehapjes en een pannetje stoofvlees, brood krijgen we erbij.
De kelner is een eerlijk man, het voedsel smaakt boven voortreffelijk het vlees is lekker gemarineerd en de flapjes met spinazie vers gemaakt.
De namiddag bestaat uit een kleine rustpauze, terwijl ik dit verhaal aan het typen ben, vallen regelmatig de luiken dicht en blijven tenslotte voor een onbepaalde tijd dicht.
Twee keer een koude douche brengt de mens weer terug in het lichaam, in de avond richting Potamos, de eigenaren van Pyrgos House willen een verslag van de kanotocht.
De barbeque aan, een kip erop een heerlijke macaroni schotel erbij en het is alweer zondag als we door het verlaten Pelagia richting ons slaapvertrek verdwijnen.[Afbeelding: 8FB53B68-AE28-4FAF-B006-67BA88F4CC56.jpg]
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)