23 May 2011, 11:04
Muziek
Hierbij probeer ik een gedeelte van mijn ervaringen uiteen te zetten en ook mijn liefde voor de Griekse muziek. Als ik de voorkeur van mijn muziek uiteen mag zetten, ga ik terug naar de jaren dertig, waarin Vassilis Tsitsanis voor mij de alle grootste. Ik bedoel hiermee, de zeer oude muziek. Maar o.a, Vamvakaris- Papaloanou- Zabetas en Paradoiakas, genieten bij mij de voorkeur. Dalaras vind ik bij uitstek de beste ( maar van deze tijd) en steek bij mij dan ook met kop en schouders boven alle andere uit, maar luister beslist ook andere muziek van deze tijd en zie die niet over het hoofd.
Vervolg mijn verhaal, over de Griekse muziek.
Griekenland is één v/d weinige landen die niet bezweken zijn voor de westerse popmuziek. Als je in Griekenland de radio aanzet, dan hoor je negen v/d tienmaal de echte oude Griekse muziek. Waar de bouzouki een hoofdrol in speelt, eigenlijk ook de mandoline genoemd wordt ! , en eigenlijk ook het Griekse instrument bij uitstek is, die zelfs invloeden kent van uit Azië, en de onmiskenbare echo’s v/d Indiase muziek. Naast de populeren Griekse oude muziek, bestaat ook de jazz en de popmuziek, met hun unieke geluiden., Dit wil niet zeggen dat de jonge Grieken niet op de hoogte zijn v/d laatste ontwikkelingen binnen de popmuziek. Integendeel zelfs, er zijn genoeg disco’s te vinden en gelegenheden waar je allerlei soorten muziek kunt beluisteren, dit ook van rock tot de jazz, maar de Grieken kunnen echt niet buiten hun eigen muziek. Waar je ook terecht komt, je hoort de Griekse muziek: in de taverne- bars- op de veerboten- in de bussen en uit de openstaande ramen van de Griekse huizen en niet te vergeten, uit vele auto’s.
Elke streek en elk eiland kent zijn eigen volksmuziek, hoewel er weinig authentieks aan is.
In zeer veel muziek is de oosterse invloed duidelijk merkbaar. Griekenland kent talloze muziek- en dansfestivals (muziek en dans zijn in Griekenland praktisch onlosmakelijk met elkaar verbonden), vaak worden de stoelen opzij geschoven en begint men spontaan te zingen en daarop (de zang) gedanst.
De rembetika is een typisch Griekse blues met een vleugje jazz. Het is een mengeling van diverse invloeden. Niemand weet waar de naam rembetika vandaan komt, maar men denkt dat de oorsprong ligt in de periode v/d transmigratie van 1923, waarin veel te doen was met de Turkse invloeden toen de tijd en die tegelijkertijd gepaard gingen met de nieuwe Turkse president Atatürk. Voornamelijk vele Grieken die in Turkije hadden gewoond, en waarvan de meeste daar waren geboren, brachten deze typisch oosterse muziek mee die populair was in bars en cafés. De Grieken die noodgedwongen teruggekomen waren, waren toen over het algemeen straatarm en leefde in erbarmelijke omstandigheden en voornamelijk in Piraeus, de haven stad van Athene. Ze kwamen in bars bij elkaar en brachten in hun muziek hun armoede en vervreemding van Griekenland tot uiting. Zo ontstond de Griekse blues.
De rembetika leeft nog steeds voort omdat de muziek iets te maken heeft met de gevoelens van een bepaalde groep en tegelijkertijd universeel is. Bekende rembetika-zangers en – groepen waren o.a Elliniki Apolavsis, en Vassilis Tsitsanis. De laatst genoemde doet vele harten nog spreken, waaronder mij zelf. Deze zeer oude muziek vind je veelal terug is de kleine cafés, overal in Greece. De borden, die tegenwoordig vervangen zijn door servetjes vliegen door de lucht en kent dan ongegrensde gezelligheid. Niet te vergeten is de bouzouki speler Oianna Yiorgakopoulou. Als je en dieper inzicht wil krijgen in de Griekse ziel, bezoek dan een rembetika-club in Athene. Maar deze vind je nu ook elders in grote steden, maar in bijzonder in Athene. Ook al zou je weinig van de tekst begrijpen, de emotie,s zullen voor zich zelf spreken en zeer herkenbaar zijn. Houd er wel rekening mee, als je zoiets bezoekt, niet op de tijd moet letten, want het kan wel eens heel laat worden.
We mogen natuurlijk niet vergeten dat de allergrootste musicus Makis Theodorakis een zeer grote invloed heeft op alle heden te daagse muziek in Griekenland, de in 1925 geboren musicus schreef o.a de muziek in de film van Zorba de Griek Het is haast onmogelijk door Griekenland te reizen zonder deze muziek te horen of de muziek v/d de song (waarom bij jij, nooit op zondag vrij), deze werd gecomponeerd door Manos Hadjidakis (1925-1994).
De muziek van Theodorakis stond oorspronkelijk bekend als Entechno, een mengsel van volksmuziek en rembetika dat een heel nieuw type eigentijdse muziek opleverde met echo’s uit het verleden. Theodorakis studeerde aan het conservatorium in Parijs en stond kritisch tegenover het Griekse establishment, ook waar het om klassieke muziek betrof.
Toen de kolonels in 1967 aan de macht kwamen werd Theodorakis “inmiddels beroemdheid geworden door de film Zorba de Griek” verbannen vanwege zijn gezagsondermijnende houding.
Een ander bijzonder muziekvorm is de byzantijnse liturgische zang( a capela) Daarvan is de beroemde tenor Lycourgos Angelopoulos, die toen, in de jaren 90, met een koor elke zondag optrad in de Agia Irini in Athene. Waarschijnlijk is dat weer zo, maar ik was daar in 1995, en was toen gesloten, vanwege een restauratie.
Veel lees plezier toegewenst.
Cornelios
Hierbij probeer ik een gedeelte van mijn ervaringen uiteen te zetten en ook mijn liefde voor de Griekse muziek. Als ik de voorkeur van mijn muziek uiteen mag zetten, ga ik terug naar de jaren dertig, waarin Vassilis Tsitsanis voor mij de alle grootste. Ik bedoel hiermee, de zeer oude muziek. Maar o.a, Vamvakaris- Papaloanou- Zabetas en Paradoiakas, genieten bij mij de voorkeur. Dalaras vind ik bij uitstek de beste ( maar van deze tijd) en steek bij mij dan ook met kop en schouders boven alle andere uit, maar luister beslist ook andere muziek van deze tijd en zie die niet over het hoofd.
Vervolg mijn verhaal, over de Griekse muziek.
Griekenland is één v/d weinige landen die niet bezweken zijn voor de westerse popmuziek. Als je in Griekenland de radio aanzet, dan hoor je negen v/d tienmaal de echte oude Griekse muziek. Waar de bouzouki een hoofdrol in speelt, eigenlijk ook de mandoline genoemd wordt ! , en eigenlijk ook het Griekse instrument bij uitstek is, die zelfs invloeden kent van uit Azië, en de onmiskenbare echo’s v/d Indiase muziek. Naast de populeren Griekse oude muziek, bestaat ook de jazz en de popmuziek, met hun unieke geluiden., Dit wil niet zeggen dat de jonge Grieken niet op de hoogte zijn v/d laatste ontwikkelingen binnen de popmuziek. Integendeel zelfs, er zijn genoeg disco’s te vinden en gelegenheden waar je allerlei soorten muziek kunt beluisteren, dit ook van rock tot de jazz, maar de Grieken kunnen echt niet buiten hun eigen muziek. Waar je ook terecht komt, je hoort de Griekse muziek: in de taverne- bars- op de veerboten- in de bussen en uit de openstaande ramen van de Griekse huizen en niet te vergeten, uit vele auto’s.
Elke streek en elk eiland kent zijn eigen volksmuziek, hoewel er weinig authentieks aan is.
In zeer veel muziek is de oosterse invloed duidelijk merkbaar. Griekenland kent talloze muziek- en dansfestivals (muziek en dans zijn in Griekenland praktisch onlosmakelijk met elkaar verbonden), vaak worden de stoelen opzij geschoven en begint men spontaan te zingen en daarop (de zang) gedanst.
De rembetika is een typisch Griekse blues met een vleugje jazz. Het is een mengeling van diverse invloeden. Niemand weet waar de naam rembetika vandaan komt, maar men denkt dat de oorsprong ligt in de periode v/d transmigratie van 1923, waarin veel te doen was met de Turkse invloeden toen de tijd en die tegelijkertijd gepaard gingen met de nieuwe Turkse president Atatürk. Voornamelijk vele Grieken die in Turkije hadden gewoond, en waarvan de meeste daar waren geboren, brachten deze typisch oosterse muziek mee die populair was in bars en cafés. De Grieken die noodgedwongen teruggekomen waren, waren toen over het algemeen straatarm en leefde in erbarmelijke omstandigheden en voornamelijk in Piraeus, de haven stad van Athene. Ze kwamen in bars bij elkaar en brachten in hun muziek hun armoede en vervreemding van Griekenland tot uiting. Zo ontstond de Griekse blues.
De rembetika leeft nog steeds voort omdat de muziek iets te maken heeft met de gevoelens van een bepaalde groep en tegelijkertijd universeel is. Bekende rembetika-zangers en – groepen waren o.a Elliniki Apolavsis, en Vassilis Tsitsanis. De laatst genoemde doet vele harten nog spreken, waaronder mij zelf. Deze zeer oude muziek vind je veelal terug is de kleine cafés, overal in Greece. De borden, die tegenwoordig vervangen zijn door servetjes vliegen door de lucht en kent dan ongegrensde gezelligheid. Niet te vergeten is de bouzouki speler Oianna Yiorgakopoulou. Als je en dieper inzicht wil krijgen in de Griekse ziel, bezoek dan een rembetika-club in Athene. Maar deze vind je nu ook elders in grote steden, maar in bijzonder in Athene. Ook al zou je weinig van de tekst begrijpen, de emotie,s zullen voor zich zelf spreken en zeer herkenbaar zijn. Houd er wel rekening mee, als je zoiets bezoekt, niet op de tijd moet letten, want het kan wel eens heel laat worden.
We mogen natuurlijk niet vergeten dat de allergrootste musicus Makis Theodorakis een zeer grote invloed heeft op alle heden te daagse muziek in Griekenland, de in 1925 geboren musicus schreef o.a de muziek in de film van Zorba de Griek Het is haast onmogelijk door Griekenland te reizen zonder deze muziek te horen of de muziek v/d de song (waarom bij jij, nooit op zondag vrij), deze werd gecomponeerd door Manos Hadjidakis (1925-1994).
De muziek van Theodorakis stond oorspronkelijk bekend als Entechno, een mengsel van volksmuziek en rembetika dat een heel nieuw type eigentijdse muziek opleverde met echo’s uit het verleden. Theodorakis studeerde aan het conservatorium in Parijs en stond kritisch tegenover het Griekse establishment, ook waar het om klassieke muziek betrof.
Toen de kolonels in 1967 aan de macht kwamen werd Theodorakis “inmiddels beroemdheid geworden door de film Zorba de Griek” verbannen vanwege zijn gezagsondermijnende houding.
Een ander bijzonder muziekvorm is de byzantijnse liturgische zang( a capela) Daarvan is de beroemde tenor Lycourgos Angelopoulos, die toen, in de jaren 90, met een koor elke zondag optrad in de Agia Irini in Athene. Waarschijnlijk is dat weer zo, maar ik was daar in 1995, en was toen gesloten, vanwege een restauratie.
Veel lees plezier toegewenst.
Cornelios