Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: Recensie ‘Naar het eiland’ van Meaghan Delahunt
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
Deze roman las ik in een paar avonden uit. Een mooi en indringend verhaal over een vrouw die in Griekenland op zoek gaat naar haar Griekse vader die nooit een rol heeft gespeeld in haar leven. Na de dood van haar stiefvader reist Lena samen met haar zoontje Alex vanuit Melbourne naar Griekenland, op zoek naar haar biologische vader, die ze nooit gekend heeft. Ze vindt hem op het eiland Naxos. Andreas Psarakis is een door de burgeroorlog getekende man. Als professor aan de universiteit in Athene werd hij in 1967 opgepakt door de militaire junta. Hij werd gemarteld en gevangen gezet op een onbewoond eiland. Eenmaal vrij probeerde hij op het eiland Naxos zo goed en zo kwaad als het ging te herstellen van de opgelopen schade. Hij worstelt nog met het verleden, met zijn angsten en schuldgevoel. Wanneer Lena en Alex in zijn leven komen stellen zij z’n overlevingsstrategie zwaar op de proef. Het lukt Alex om langzamerhand het hart van zijn opa te veroveren. Het duurt langer voordat hij beseft dat ook z’n dochter nu deel uit maakt van zijn leven. Hoe moet hij dat een plek geven?

Delahunt heeft een beeldende schrijfstijl; integer en zorgvuldig wordt het beeld ontvouwd van een eenzame man die nauwelijks het leven aankan nadat hij de gruwelen van de juntatijd heeft doorstaan. En toch wordt het boek nergens zwaar of naargeestig. Je bespeurt overal een optimisme en je houdt een warm gevoel voor de hoofdrolspelers. Het lukt Delahunt om je de emoties mee te laten beleven. Het hele boek door wil je eigenlijk alleen maar doorlezen en weten hoe het af zal lopen. Een aanrader!
Mee eens, mooi boek.