Oríste! - jóuw Griekenland forum

Het is maandag, de eerste week zit erop.
Links en rechts van ons zijn de buurtjes druk bezig met het voorbereiden van hun vertrek, voor hun zit het erop.
Wij hebben nog een week om te bewijzen dat we op vakantie geweest zijn.
Of dat vandaag zal lukken?
Een harde wind komt vanuit het oosten over zee, het strand is verdwenen en hoge golven beuken op de kade.
De zon schijnt af en toe en maakt er samen met de bewolking een mooi schouwspel van.
Vanuit de hemel tekent de zon door de bewolking rechte strepen op de zee.
Tegen de principes in zo maar even brood halen met de auto, we hebben weinig tijd want we willen nog wat bekenden uitzwaaien en inhalen op het tot nu toe naamloze vliegveld.
Het vliegveld heet namelijk gewoon vliegveld.
Wandelbroekje maar vast aan en tassen klaar, ik denk wel dat t openbreekt vandaag.
Het is een race tegen de klok, op weg naar t vliegveld zie ik het transavia toestel al boven het eiland cirkelen.
Het zal voor de piloot niet mee vallen het toestel aan de grond te zetten, ik denk dat we windkracht 5 of 6 hebben.
Gelukkig zijn we nog net op tijd om bekenden en een van de buurtjes uit te zwaaien, voor hun zit het erop.
We lopen via een deur naar de aankomsthal en daar ontmoeten we eindelijk Mieke en haar man.
Fervent Griekenland gangers en ook bij hun staat Kythira bovenaan.
Mieke nooit ontmoet, alleen van Facebook en via het prikbord, het lijkt wel een internet date!
We ontmoeten ook nog een wandelaarster van de afgelopen paasdagen ook zij is blij verheugd ons te zien, de gesprekken gaan over en weer, zo erg dat men vergeet de enveloppe bij Ine van Ross Holidays op te halen.
Zo de bus vertrekt en wij wachten nog even tot het toestel het luchtruim kiest.
Dit duurt echter heel lang en later als wij aan de wandeling beginnen verteld mijn horloge dat ze om 40 over 10 vertrokken zijn.
Inmiddels rijden we de weg naar Diakofti, slaan af naar het monument van de Griekse volksheld en stichter van het klooster de Agia Moni, Kolokotronis.
Parkeren het autootje er naast en hangen de rugzakken om.
We gaan op weg naar de Agios Ilias een klein kerkje wat slechts ter voet bereikbaar is en dan met dien verstande dat de benen dat ook lukt, klimmen dus.
Via een onverhard roodkleurig pad stijgen we langzaam omhoog.
Er loopt een vreemde vogel de struiken in, ik denk alweer een ibis maar het bleek een hoender te zijn.
Verderop liggen een stuk of wat honden op t pad.
Honden......nee het blijken geiten te zijn, hun verbazing blijkt groter te zijn dan die van mij, sommige staan op, andere blijven liggen.
Weer andere komen even snuffelen.
Als ik midden tussen de souvlaki's sta ruikt t heerlijk naar geit.
We lopen verder en de tweehoevige lijken te volgen, wel ja man of t nou een hond is of een kudde geiten, ga maar mee!
Twee tellen later wel een hond, de ketting staat gespannen en het beest laat zijn tanden zien ten teken dat aaien niet hoeft.
Als wij rechtsaf het pad oplopen gaat de kudde links maar de geiten blijven ons nastaren.
Het pad stopt, nu is het even zoeken hoe verder, verder op zien we onnatuurlijk gestapelde stenen ten teken dat iemand een teken heeft achtergelaten.
Later volgen er meer en zo bereiken we na een kleine klim het kerkje.
De deur die is gewoon open, een oud kerkje ach t zal wel, ook niet zo belangrijk, wel leuk natuurlijk maar in de tijd dat al die kleine kerkjes gebouwd zijn, waren ze in west Europa al bezig met grote kathedralen en basilieken.
De ligging is natuurlijk wel altijd bijzonder.
Als we ook het bovengelegen stalletje bezoeken krijgen we een klap in het gezicht, nee meer een dreun.
Dat t hard waaide wisten we maar hierboven kon je je nauwelijks staande houden, de krachtige wind zal tegen de 8 of negen geweest zijn, pet en zonnebril waaide zo maar van het gezicht en het leek wel of iemand je terug wilde duwen.
Dus maar weer terug, de heuvel af, het dal door en via een ander pad door naar de volksheld.
T was nog vroeg, echter geen weer voor t strand, straks maar effe naar t vliegveld om de jongens de Jong gedag te zeggen.
Maar nu eerst maar even een hapje eten en een ouzootje drinken.
Het water stond tot aan de kade, wij zochten beschutting achter het plastic bij het restaurant van stella.
Als ook later een bekende aanschuift vergeten we even de tijd.
Shit 15.00 uur we zouden naar t vliegveld, betalen en weg wezen.
Op de heenweg kom ik de ouders tegen op hun terugweg.....maar dat kan niet het is nog voor 15.30.
Aangekomen op t vliegveld is de vogel gevlogen.......dan maar via Facebook een bericht!

As far as I know, Profitis Elias is the most difficult church to access in Kythera.
It’s perched on the edge of a small mountain peak near the airport, with thick, sharp foliage along a steep climb to the church.

Rectificatie kerkje

Reactie blijft steeds dezelfde:leuk verhaal steeds weer en blijf kijken en nieuwsgierig welke titel er nu weer zal verschijnen!Leuke voortzetting in de ruimste zin van het woord!

Ik hoop dat jullie nog een leuke week voor de boeg hebben met mooi weer!
Blijf vooral schrijven...