Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: Kythira in januari (10)
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
[Afbeelding: 4A65DD0F-8DF2-4C06-A896-091DE3004DB4.jpg]

Maandag na de tocht rond Mitata nog even een biertje op het dorpsplein van Potamos, binnen.

Het plein is leeg van enige reuring is geen sprake, in het cafe zitten twee ouwe baassies tv te kijken, onze binnenkomst doet  even hun hoofden draaien om zich vervolgens weer volledig op de tv te concentreren.
De ouzo en het bier vult het tafeltje en er wordt nagepraat over de tocht.
Het is een oud cafe, vroeger was het een winkel.
Zware houten balken vormen het plafond en tevens de vloer van de bovenverdieping, niet alles is in elkaar getimmerd met het oog van een timmerman.
Dat doet me gelijk denken aan het huis waar we vanmiddag langs reden in Mitata, we stonden er even voor stil en stonden ietwat vreemd te kijken.
Een nieuw gebouwd huis wat duidelijk scheef stond, of was het nou gezichtsbedrog?
S avonds krijg ik een raar gevoel, wordt duizelig en later misselijk.
Dat moeten we natuurlijk niet hebben voor de dag van morgen.
Pittige wandeling dinsdag, 2 keer een stevige beklimming en de weersvooruitzichten hebben het over 18 graden!
Dinsdagmorgen, de schoolmeester heeft het bord volledig schoongemaakt, duizelingen zijn vertrokken en ook de misselijkheid is over, wel gezweten vannacht.
Als ik naar buiten kijk is het mistig, het uitzicht toont een landschap wat bedekt is met een dikke laag mist of laaghangende bewolking.
Als ik me aankleed en nog eens kijk is het weg, gaat het wel goed met mij?
De afspraak is om 10.00 uur kantoor Pyrgos Wandelspecialist, daar pikken we frank op om mee te gaan richting Avlemonas.
Als hij het verhaal bevestigd van de lage bewolking weet ik dat ik weer in orde ben.
Richting Avlemonas, het dorp in het zuid oosten.
Als we net voor het dorp de auto parkeren schijnt de zon volop, de 18 graden zullen zeker gehaald worden vandaag.
Uit voorzorg doe ik de aangetrokken trui maar weer uit, de rest volgt mijn voorbeeld.
De Gps gaat aan en we lopen het karrepad richting de berg met de drie kerkjes, Agios Giorgos.
We lopen langs de huisjes van een eerdere wandeling deze vakantie maar laten deze links en rechts liggen.
Het pad stijgt langzaam omhoog, hier en daar knippen we de stekelige takken weg die ons in de weg zitten en verplaatsen stenen die in de weg liggen.
Dan sluit de wandeling uit het wandelboekje aan op de gemarkeerde route vanuit Avlemonas.
"Jongens wacht effe, we moeten plakken", ik had al eerder opgemerkt en ook met Fivos van Kythira Hiking gesproken dat zijn markeringsschildjes door de zon aan het verbleken waren, de richtingspijltjes waren onzichtbaar geworden.
De simpele oplossing was om stickertje in de vorm van een pijl op de bordjes te plakken, ik dus ook een velletje in de broekzak.
Het pad stijgt evenredig met de temperatuur, als ik schrijf dat het een zomerse dag zou kunnen zijn dan is dat niet gelogen.
Dikwijls is stoppen de enige optie om van het uitzicht te genieten, het dorpje Avlemonas wordt steeds kleiner, de kerkjes groter.
Na de pittige klim komen we uit op het betonpad wat omhoog naar de drie kerkjes voert.
Het is een punt tussen twee bergtoppen in, tijd voor een rustpauze, we zijn 3/4 uur onderweg.
Bananen, water, gedroogd fruit en Paksimadia vullen de nodige koolhydraten en vitaminen weer aan.
Als de rugzak af is is mijn rug nat van het zweet, we zijn er nog niet.
Maar nu eerst even genieten van het uitzicht en de altijd aanwezige stilte, soms onderbroken door een vogel die hoog boven ons krijst.
"Kom jongens we gaan nog effe naar boven" dat effe is een steil stuk, een stukje beton en daarna wederom over een pad wat aangelegd is door Kythira Hiking.
Een mooi pad wat uitkomt aan de achterzijde van de drie kerkjes.
Hier nog maar een keer genieten van het mooie zicht over alle windstreken van het eiland, we zien het pad liggen wat we straks gaan volgen, op weg naar het Klooster van de Agia Moni.
Even kijken, een blik op de Gps leert ons dat we 333 meter geklommen hebben.
Dat klimmen andere spieren vereist dan dalen merken we na de rustpauze als we het betonnen pad afdalen die richting de hoofdweg gaat die naar Diakofti leidt.
Het pad is stijl dus je loopt afremmend met de tenen gekruld naar beneden.
Onderweg passeren we een kalksteenoven of eigenlijk wat er van over is.[Afbeelding: 92B04CBB-8295-423B-A063-323E4E3BEE41.jpg]
Het is een met keien of stenen gebouwde oven, in een cirkel niet te verwarren met een Aloni, deze is ook gebouwd met stenen maar met een enkele rij en deze wordt gebruikt als dorsvloer en niet als oven.
Een nagemaakte kalksteenoven staat bij de afslag naar Mylopotamos, al blijkt deze volgens kenners geheel niet op een echte.
Even verder over de oven, hier werd dus door middel van verhitting uit een bepaalde steensoort kalk gewonnen.
Eerst bouwde men van stenen een cirkel waarin de stenen die nodig waren voor het kalk geplaatst werden, dan werd alles afgebouwd, min of meer in de vorm van een iglo.
Het geheel werd verhit door hout, takken of kleine boomstammen.
Dit vuur werd hooggehouden door een enkel gat in de oven.
Een risicovol beroep want de temperatuur in de oven was gloeiend heet en telkens moest er opnieuw hout toegevoegd worden om alles op temperatuur te houden.

[Afbeelding: 1B721ABA-F2AA-4A57-88B0-0B529299CA0A.jpg]
De kalk was klaar als de gehele oven instortte en dat was niet ongevaarlijk, als de temperatuur op zijn hoogst was stortte het dak in, de ruimte waar de stenen lagen was natuurlijk deels gesmolten, de enige uitweg voor het vuur was dus de opening waar het hout door aangevoerd werd.  
Hier kwam dus een steekvlam naar buiten die wel enkele tientallen meters lang kon zijn, reden om niet met je krantje en je fles ouzo voor die ingang te gaan zitten.
We gaan verder, het betonnen pad gaat over in rode aarde.
De wandeling is heerlijk, zeker gezien de temperatuur, we wandelen, van enige inspanning is even geen sprake.
Hoog boven ons zien we de Agia Moni en nog een klein kapelletje.
Beide godsdienstige bouwwerken hadden we al meermaals bezocht maar nog nooit vanuit een pad dat we weldra zouden bestijgen
Bij de hoofdweg aangekomen slaan we links en volgen een kleine 700 meter de asfaltweg in die tijd passeren ons 1 auto en 7 geiten.
Dan moeten we rechtsaf, voor ons ligt een met stenen geplaveid pad van ongeveer 
2 a 3 meter breed.
Een bordje met daarop Agia Moni 1100 meter, een oude "snelweg" uit de oudheid, schoongemaakt door Fivos en andere leden van Kythira Hiking.
We nemen wat water voordat we omhoog klimmen, het pad gaat vooralsnog gewoon omhoog, een highway to Heaven.
Het is zwaar, mede door de eerdere inspanning en het feit dat dit recht omhoog loopt zorgt ervoor dat de spiertjes een extra inspanning moeten doen, blijven lopen, niet stoppen.
Een kleine 150 meter voor het klooster slaan we rechts een ander pad in wat licht afdaalt naar een klein monument.
Deze gedenksteen kijkt uit naar de Agios Giorgos, het verhaal gaat dat hier een icoon is gevonden, een stuk hout waarop aan beide zijden een verschillende beeltenis bezat.
Dit gegeven maakt het bijzonder, voor de ene heilige is het klooster gebouwd voor de ander deze gedenksteen.
Aan de voorzijde van de steen is een opening, als ik er in kijk blijkt dit een spelonk te zijn waarvan ik de bodem niet kan zien, angstvallig hou ik me maar even stevig vast.
We gaan terug richting de weg naar het klooster.
Het klooster is stil en verlaten, de altijd aanwezige hond aan de looplijn is er niet en ook zijn hok is leeg.
Ook de reactie na het drukken op de bel van het klooster blijft uit, niemand.
En nu?
De eindbestemming is sowieso de Havenplaats Diakofti er zijn er twee mogelijkheden.
Of we lopen vanaf het klooster deels over de weg richting het monument van de oorlogsheld en geldschieter van dit klooster, Mr Kolokotronis en dan het pad af richting Diakofti ofwel we zakken aan de achterzijde van het klooster het visserspad af wat ons ook naar Diakofti brengt.
Een klein overleg volgt met voor en nadelen over de te volgen paden.
Het pad vanaf Kolokotronis naar Diakofti is mooi alleen het pad naar de veldheer is minder en weegt zeker niet op tegen het schoongemaakte visserspad naar beneden.
Ondertussen ligt even verderop een zwarte kater om aandacht te vragen.
We besluiten het visserspad af te dalen aan de achterzijde van het klooster.
De kat loopt een stukje mee als we eerst even het graf bekijken van een Duitser die niet fout geweest is in de oorlog of vanaf de andere kant gezien juist weer wel.
Tijdens de 2e wereldoorlog had deze Duitser radio contact met de geallieerde troepen die op het eiland aan land gingen en gaf zo de bewegingen van de Bezetter op het eiland door, als dank ligt hij hier begraven, moederziel alleen, er zijn er slechts weinig die weten wie hij is of wat hij gedaan heeft, ik hoop nu een beetje meer.
Via de kruidentuin van het klooster dalen we het pad naar beneden, gadegeslagen door het vierbenige volk dat een stuk handiger als wij over de stenen klimt.
Even kijk ik achterom waar de kat is, een stuk hoger op de berg staart hij ons na, toeristen......hoe gek moet je zijn!
We kijken constant op Diakofti en de mooie blauwe kleuren van de zee, de zon heeft ons echter verlaten de warmte blijft nog even.
Het visserspad eindigd op het pad naar Diakofti.
Alekkos met wie we een paar jaar eerder vanuit Diakofti omhoog klommen naar het klooster, het pad zoals het er nu ligt was toen nog zwaar overgroeit, vertelde dat men de verse vis vanuit de havenplaats via dit pad in 3/4 uur boven had, wij deden een uur om beneden te komen.
Diakofti is stil en verlaten, het lijkt alsof we ineens acteurs zijn in een griezelfilm en elk moment aangevallen worden door enge wezens.
Hotels leeg, restaurants gesloten in de baai ligt een Katamaran.
Het strand bezaait met alles en nog wat, nog niet klaar voor het zomerseizoen, hoeft ook nog niet.
Toch is het zand kraakhelder en nodigt  de zee uit voor een duik, iets hogere temperaturen en ik had het gedaan!
We zijn bijna bij het restaurant voor de lunch als iemand naar ons staat te zwaaien, het is Thom met de Jeep van Pyrgos House.
We zijn gestart in Avlemonas, dus daar moeten we heen om de andere auto op te halen, om nu weer even een stukje te gaan lopen, nee genoeg geweest voor vandaag.
Helaas is de deur op slot van het restaurant in diakofti waar we eerder zo heerlijk gegeten hebben dus rijden we terug naar Avlemonas om daar te kijken of er wat open is.......helaas.
Aangekomen bij het huurautootje verdelen we de personen over de auto's.
Bij het truckerscafe in Aroniadika wordt besloten even wat te eten en te drinken, dat even eten is voldoende om het avondeten over te slaan, bonensoep, geroosterde paprika, kipkluifjes, gefrituurde courgette en twee pita gyros........vol!
[Afbeelding: 8945E0A4-618F-4506-8349-6633B31DA7BC_1.jpg]
Wauw! Jullie boffen maar.
Geniet er nog maar even lekker van!
De thermometer wijst hier momenteel -3 aan...
(22 January 2015, 10:18)Frederique schreef:
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Wauw! Jullie boffen maar.
Geniet er nog maar even lekker van!
De thermometer wijst hier momenteel -3 aan...

Brrrrrrrr
Fantastisch @Japio, zo komen wij de winter wel door!