Oríste! - jóuw Griekenland forum

De dinsdag was niet anders dan de dagen ervoor, de zon deed waar we hem voor betaald hebben en scheen vol op.
Het was warm, zelfs de grieken zeiden dat het warm was.
Het kleine kanotochtje van de dag ervoor heeft me schouders in de verf gezet.
Rood en nog gloeiend ook, smeren dus ter verkoeling.
Het ontbijtje aan de boulevard wordt een engels en een fitness ontbijt.
Eieren met spek, koffie en verse sinaasappelsap, het fitness zonder de koffie, spek en eieren maar in plaats daarvan een grote kom met vruchten en yoghurt........de Griekse natuurlijk.
Er is paniek op de boulevard, ik weet niet wat maar er wordt getoeterd en geschreeuwd.
We zijn net klaar met t eten of een rioollucht dringt in onze reukorganen.
Er zit ergens onder het wegdek een verstopping en ze hebben vlakbij de put open getrokken, niet echt smakelijk, we gaan dus maar.
Vandaag kunnen we rustig aan doen tot een uur of 3.
Dan gaan we de kloof in.
We pakken alles wat we nodig hebben voor die dag in en gaan per auto op stap.
Even langs de keramiekwinkel van Roussos in Livadi en dan door naar het grote keienstrand van Komponada.
Roussos, die een grote collectie zelf gebakken aardewerk heeft, heeft niet wat wij zoeken.
Ik leg uit wat het zijn moet en hij tekent, zaterdag is het klaar!
We gaan verder, via de katouni brug steken we de kloof over, het is al weer wat jaartjes geleden dat we hier na een lange wandeling door de kloof uitkwamen, bekaf en stinkend naar het zweet.
Tegelijkertijd denk ik aan vanmiddag, dat zal ook wel zweten worden.
We zijn net de brug over als ik een mooi plaatje zie, ik weet hoe het gaat, je pakt je camera en de vogel is gevlogen.
Deze blijft echter mooi zitten op zijn stek, ik heb mijn bril niet op dus schiet lukraak wat fotootjes, ze zijn aardig geworden getuige de beelden.
Op naar het strand, verderop komt mijn een bus tegemoet, Nederlands kenteken.
De tot camper omgebouwde bus moet wachten totdat ik passeer.
"Je bent een end van huis?" De chauffeur lacht en begroet mij vriendelijk, zijn vrouw komt van het eiland en hij heeft hier een tweede huis.
Ik zeg wat wil een mens nog meer!
Op het strand ligt geen hond, hier en daar wat mensen, 6 stuks en dat over de gehele breedte van het strand, niet druk dus.
Het water is rustig stil en heerlijk verkoelend, de kleine vissen zwemmen vrolijk tussen mijn benen door.
Het is ontspannend op het strand, de stilte met uitzondering van het krijsen van een meeuw, aangenaam.
Om even voor tweeën pakken we de spullen weer in en rijden naar Karvounades, kopen daar wat drinken en de bekende opgerolde bladerdeeg gebakjes, gaan voor de kerk zitten en genieten van de lekkere doch eenvoudige lunch.
Veel te vroeg zijn we in Potamos, ik druk de auto vlak tegen de muur bij de kerk en we lopen naar het toeristen kantoor van Pyrgos House.
Niemand, deur dicht.
Even voor de klok van 3 verschijnt er een wat verlegen griek met halflang haar.
Wij weten wie hij is, andersom vraagt hij naar ons.
Het is Babis, de nieuwe werknemer van Pyrgos House, hij wil zich net voorstellen als wij beide de naam Babis over de lippen brengen.
Een verlegen lachje komt op zijn wangen en hij probeert onze namen te herhalen.
Hij opent t kleine maar intieme kantoortje en wij nemen plaats in de schaduw, al snel volgt Janneke en verteld over haar wandeltochten in de warmte, daar waar een normaal mens op zo een dag de koelte van de zee boven die van een wandeling zou verkiezen heeft ze toch maar even een paar stevige wandelingen in de schoenen staan.
Dan komt Alexis binnen, de gids.
Stelt zich voor aan de rest die inmiddels uitgebreid is met nog 3 personen, een italiaan, een Nederlandse en volgens mij een Zwitser maar daar durf ik me handen niet voor in het vuur te steken.
Hij maakt een praatje en bekijkt t schoeisel en de kleding.
"Joep are you okee" en hij bekijkt onze benen, we zijn de enige in korte wandelbroek.
" o i can see you are used to scares" en inderdaad onze benen teken de sporen van krassen van eerdere wandelingen en eentje meer of minder.....
Als ook de fotografe Chrysoula verschijnt zijn we compleet en vertrekken we per auto naar Dourianika.
Ik weet de weg dus samen met de drie dames, Janneke, Jeanette en Chrysoula komen we als eerste aan in het dorp aan het einde van de doodlopende weg.
Het is er doodstil, het dorp slaapt waarschijnlijk rond deze tijd, het is 15.30 uur en de zon straalt met al zijn kracht.
We lopen naar beneden waar we het team completeren, 8 personen, 3 mannelijk, 5 dames.
Alexis de gids legt uit wat de bedoeling is, het is niet moeilijk.
We dalen af in de kloof en die lopen we verder in westelijke richting totdat we de zee zien, daar zoeken we verkoeling en klimmen vervolgens de berg op, volgen een pad en daar ergens staat een auto die ons terug brengt.
Appeltje eitje.
De gids haalt een takkenschaar van een halve meter te voorschijn en knipt een tak van een olijfboom en vraagt ons waarom.
"Als zegen aan god" roept er iemand.
"Ik heb niets met geloof" verteld Alexis en legt uit dat de struik is om de vele spinnen die ons pad kruisen te verwijderen.
Ik lach en hij vraagt waarom.
" such a big guy...and afraid for some small spiders"
Hij verteld nog even over een kleine nederzetting waar wij eerder geweest zijn in Januari van dit jaar, het blijken slachthuisjes te zijn waar menig geit zijn laatste adem uit blies en waar men naast het vlees ook de huiden bewerkte.
We dalen af, de een met stok, de ander zonder.
Alexis gaat voorop als een soort tempel priester die het pad zegent.
Links en rechts mept hij de spinnenwebben kapot.
Als ik hem vertel dat hij een hoop arbeid vernield, denk hij na en even later smijt hij de tak weg en opent hij de gesponnen draden van het web voorzichtig.
Okee af en toe loopt er een spin over je lichaam naar beneden, so what.
We zijn beneden, met uitzondering van wat kruip en sluipdoor gaat het goed, schiet de fotografe menig plaatje en genieten wij van de schitterende struiken met roze bloemen.
Dan klinkt er een gil, de Italiaanse dame heeft haar voet verzwikt.
Alexis trekt een spuitbus te voorschijn en spuit de enkel in.
Aangekomen bij de eerste hindernis, staat bijna iedereen met de staart tussen de benen.
Het is hoog althans de ervaring heeft mij geleerd dat t van bovenaf altijd hoger lijkt dan van onder.
De italianen van wie wij eerder te horen kregen dat ze veel bergarbeid hadden verricht in de alpen zien het niet zitten.
De angst wordt vertaald naar de verstuikte enkel en gelijk hebben ze natuurlijk wel, de voet zal gaande weg verder zwellen en dan zitten wij vast met iemand die geen kant op kan.
"Joep joel cum first" ik laat me zakken en klim naar beneden, inderdaad het is niet hoog.
Doch de italianen hebben na lang beraad besloten het niet te doen en Alexis vraagt mij met de overige dames rustig door te lopen.
Hij gaat terug, wij door.
De kloof is schitterend en ik herinner mij fragmenten van de vorige keer, hoe de hindernissen te nemen en welke kant de afdalingen te kiezen.
Mijn job als reservegids gaat goed en de dames volgen gestaag, zo nu en dan nemen we pauze en genieten we van de prachtige natuur in de kloof, de fotografe is de meeste enthousiaste van ons, ze woont op het eiland maar is nog nooit in de kloof geweest, ze doet haar job geweldig als kleinste van de vrouwen, zo nu en dan neem ik haar camera over, een dure Nikon die loodzwaar blijkt te zijn.
Ze verteld over bepaalde planten bomen en struiken.
Na een klein meertje wat vol blijkt te zitten met kikkers nemen we even rust, de kikkers beginnen hevig te kwaken als wij weg zijn, ze praten na over het gebeuren denk ik.
Het is stil in de kloof, gewoon griezelig stil, het enige geluid komt van hoog boven ons daar is een buizerd in gevecht met een raafachtige.
Dan hoor ik stroomopwaarts een geluid, dat kan Alexis zijn maar ook een geit.
Het blijkt de eerste.
We moeten aan de bananen, hij tovert wat banen uit zijn rugzak en wij eten.
Hij heeft de mensen keurig afgeleverd bij de auto.
Met ze vijven dalen we verder de kloof af richting zee, het is tegen de klok van zeven maar de zon is nog niet naar huis.
In de kloof loopt je grotendeels in de schaduw, de plekken waar de zon zich wel laat zien zijn die voor de mooie foto's.
U begrijpt de fotografe is in haar nopjes.
Uiteindelijk komen we uit op het strand, het is een breed keienstrand wat vol ligt met afval, flessen, bamboe, plastic en ander overboord gegooid materiaal.
Zonde maar het feit dat het strand verlaten is zal de reden zijn dat opruimen geen zin heeft.
De zee gooit hoge golven op het strand, hij is onstuimig en wild maar toch de enige mogelijkheid tot verkoeling.
Het water is heerlijk en spoelt en koelt de bezwete lichamen kort.
We krijgen ruim de tijd om op krachten te komen en Alexis komt nog een keer met bananen...die van de mensen die terug gingen.
Hij moet zelf lachen om zijn opmerking.
Alexis is een aardig Griek, zorgzaam en zit vol humor.
Deze gegevens maken hem tot een goede gids, een goede aanvulling op de wandelingen van Pyrgos House.
We kleden ons aan, de weg naar boven is hoog, zwaar en inspannend.
Het pad is stijl en loopt zonder een stukje vlak zigzaggend omhoog.
Omdraaien voor het uitzicht is zeker de moeite waard, het strand incluis de kloof liggen diep beneden ons.
Het eerst duidelijke pad wordt onduidelijk, het plaatselijk tweehoevig bergvolk heeft er een wirwar van kleine paden aangelegd.
Alex staat stil en bekijkt de situatie ik ga rechts en klim nog steiler omhoog, kruip door wat struiken en vloek binnensmonds.
Ik ben er, pad weer gevonden, van boven zie ik de gids driftig in de weer met zijn snoeischaar.
Ik fluit en geef aanwijzingen, van bovenaf is duidelijk te zien waar men wel en waar men niet moet lopen.
We komen boven uit op een bestaand pad, voor ons met uitzondering van Chrysoula, een bekend pad, Alexis wil vertellen maar ik zeg stop maar, We already know.
Het wordt vervelend maar ook hier was de Nederlandse delegatie van deze tocht eerder geweest.
We gaan verder en moeten afscheid nemen van onze grote vriend, hij zakt langzaam achter het silhouet van de Peloponessos.
Het is negen uur en de schemer valt in, het stijgende pad richting ons vervoer slurpt de laatste energie uit de toch al energieloze lichamen.
Het is een landrover een oudje, de achterbank heeft plaatsgemaakt voor wat kussens en we kruipen in het vervoersmiddel.
Alexis brengt ons terug naar Dourianika, de tocht lijkt er op een uit de wildernis van Afrika.
De oude landrover hobbelt en kreunt over de onverharde paden, de rode stofwolk achterlatend.
Terug in Potamos gaan de dames vast zitten en ik loop via de nauwe maar bekende straatje naar kantoor, niemand en ook in de woning van de wandelgids niemand.
De Mythos stroomt koelend de maag in en de Pitta Gyros volgt dezelfde route.
Het was wederom een dag om niet te vergeten en onbeschrijfelijk, al denk ik wel dat het laatste gelukt is!

.

Hier zitten we binnen om jouw leuke verhaal van de tocht te lezen.
Geniet er maar "dubbel"van,de koele drank? Nou die staat nog in de voorraadkast,zo mooi weer hier!
Probeer ook te volgen op de kaart waar zich de tochten allemaal "afspelen",veel succes met
wat er nog komt!

Mooi verslag weer Japio

Chapeau!