Oríste! - jóuw Griekenland forum

Ik heb er de pest in.
"Zwaar?".
Nee niet zwaar gewoon "de pest in".
Dat is niet erg dat gaat zo wel weer over, de dokter hier in het dorp heeft mij medicatie voorgeschreven tegen dit fenomeen en mocht een dosis niet voldoende zijn dan mag ik de dosering verhogen.
Ik ben net met mijn eerste glas bezig en de ouzo zal weldra het " de pest in " uit mijn bloed doen verdwijnen en zo niet........juist!
Gisteren geen verhaal, simpel omdat we niet gewandeld hebben.
Toen ik gisterenmorgen wakker werd had ik de indruk dat er vanaf het bovenbalkon iemand naar beneden stond te plassen.
Maar het bleef maar doorgaan en ook de elektriciteit ging aan en uit.
Het openschuiven van het gordijntje verklaarde veel, het regende.
Niet zo een klein beetje ook, bakken, nee zeecontainers vol regenwater vloeide letterlijk over Gods akker.
De steegjes van het klein dorp Potamos waren omgetoverd tot heuse beekjes waarlangs het water zijn weg zocht het dal in.
Het trappetje naast ons verblijf was een watervalletje.
Potamos heeft geen afwatering, wel een riool maar dat is gesloten, het regenwater komt dus niet in putten terecht maar zoekt de weg van de minste weerstand naar beneden, al wat op het pad komt wordt vrolijk meegenomen naar het lager gelegen punt en zal tenslotte in zee eindigen.
Bovendien gingen wij die dag verkassen naar de Pyrgos, ik denk de meest gewilde accommodatie binnen dit dorp, omdat het niet beschikbaar was zaten wij daarom een aantal dagen elders, zeker ook niet verkeerd maar de hoog boven het dorp uitstekende torenwoning heeft toch zeker onze voorkeur.
Dus om exact 12.00 uur begon de evacuatie, 5 man sterk.
Daarna koffie met gebak, mijn trouwe wandelmaatje werd een jaartje ouder.
In de avonduren gezellig eten met goede vrienden en vriendinnen en ook die dag was zo voorbij.
Vanmorgen was ik vroeg uit de veren, uitgeslapen keek ik even hoe laat het was om daarna gelijk te kijken hoe het weerbeeld eruit zag.
Bewolkt maar het was droog en dat bood mogelijkheden voor de wandel.
Eerst maar thee en daarna een vers ringbrood als ontbijt, afsluitend koffie en overleg over de te maken tocht.
Ik vertelde dat het een bergtocht zou worden, ik was er namelijk heilig van overtuigd dat er aan de oostzijde van de Berg Paliokastro een mooi oud pad liep.
Dat heilig overtuigd rammelt aan alle kanten, niemand had mij ervan overtuigd dat het zou was, ik had dat zelf ontdekt, gezien op de 3d wereld van google earth, maar er was geen enkele heilige die mij ervan had overtuigd dat het inderdaad zo was, kijk en met deze conclusie had er bij mij al een lichtje moeten gaan branden.
Helaas ik dacht er pas over na toen we naar huis reden, op de terugweg.
Des al niet te min zal ik toch even wat op de tablet beitelen zodat ook u weet waar het over gaat.
Per auto wederom richting het zuiden en ook via Fratsia richting Paliopoli, net voor de machtige berg de Paliokastro linksaf richting Viaradika.
Dit weggetje is smal je kunt er maar met een auto over en ruimte om aan de kant te gaan is er niet, gelukkig geen tegenliggers.
Wel liggen er een aantal katten heerlijk op het asfalt, pas op het laatste moment gaan ze aan de kant.
Ik zet de auto aan de kant trek mijn fleece uit want dat materiaal trekt stekkelig struiken aan, in plaats daarvan een glad jack.
Rugzakken om gps aan en gaan.
De weg is ons bekend vanuit hier meerder geslaagde wandelingen gemaakt.
Het gebied ten zuiden van Mitata is een vallei die vol staat met olijfboomgaarden en kleine droge stroompjes die het gebied doorklieven.
De grote kloof die al in het dorp Dokana zijn oorsprong vindt en onderlangs mitata richting de kust van Paliopoli stroomt is de grootste doorkliever van dit landschap.
De kloof die in zuidelijke richting gezien links van de Paleokastro ligt is eerst smal en later weer breed.
Als we de afdaling naar de vallei gehad hebben steken  we de kloof over, water is er weinig maar toch zijn de stenen nat en voorzien van een verraderlijke kleisoort die spekglad is. 
We lopen even de kloof in, ik weet dat de afstand die we kunnen lopen maar kort is, de ervaring uit vorige keren heeft ons geleerd dat we niet verder kunnen omdat de afgrond op het einde te hoog is om af te dalen en het inmiddels te sterk verroeste hijsoog die in de wand steekt zeker niet geschikt is om er een dikke Hollander van 90 kilo aan te hangen.
Het laatste deel staat onder water, modderwater, gevuld met regen van de dag ervoor, de zijkanten spekglad van de modder.
Toch wil ik nog even kijken hoe het er ook al weer uitzag.
Dus blootsvoets en met de modder die tussen mijn tegen omhoog klimt loop ik voorzichtig om de randen van de iets te grote badkuip.
Achter mij staat iemand klaar voor het geval ik uitglij en midden in de poel belandt, niet om mij op te vangen maar ik denk eerder om het volledige geheugenkaartje van het cameraatje vol te schieten.
De kleren blijven droog, we keren om en lopen terug van waar we kwamen.
Rechts zie ik twee kleine grotten en als ik naar boven klim blijken het niets anders te zijn dan exclusieve slaapplaatsen voor de tweehoevige uit het gebied.
Wat ik echter wel zie is de weg die we willen gaan belopen, vanaf deze kant is hij duidelijk te zien maar van deze zijde niet bereikbaar hij ligt te hoog boven de kloof.
We gaan dus terug en volgen het pad links naast de kloof, dat dan weer stijgt en dan weer daalt.
Het wordt warm, de zon heeft van de bewolking toestemming gekregen de aarde te verwarmen, het jack is te warm en ik ga verder in een kort t shirt, het is gewoon heerlijk weer aan het worden.
De gps toont de track die we moeten lopen, ik had die thuis al ingetekend, het kon niet missen....ik was er toen nog van overtuigd.....heilig zelfs!
De droge rivier over en aan de andere zijde een pad richting het noorden en via de terrassen van een olijfboomgaard omhoog.
Aan het einde van het laatste terras zou het te belopen pad beginnen.
De boomgaard was prachtig, de bomen stonden in twee rijen keurig naast elkaar, alleen de olijven zager er niet uit als olijven...treurig.
Aan het einde van het laatste terras geen pad, nog eens kijken, zaten we wel goed?
Ik snapte er weinig van en ook op mijn telefoon was toch duidelijk een pad te zien maar hier, nul komma nul.
Terug dan maar en even verderop zag ik een breder oud pad ten hemel rijzen, dan dat maar proberen. 
Dat proberen werd een tijdrovende aangelegenheid, de oude weg was volgroeit met struiken en doorns, hier en daar met hoog gras waaronder de aarde weggespoeld was.
Uitkijken dus!
Daar waar het pad stopte klom ik regelrecht omhoog, geen pad te zien.
"We gaan terug" ik wil nog een keer kijken in het olijvenveld en dan geef ik het op.
De opgave kwam, geen pad.
Staken direct de kloof over en staken zo een stuk van de route af, terug naar de auto.
De zon was goed bezig en even konden we in een veldje genieten van het uitzicht en de zon.
Via mijn verrekijkertje bekeek ik de kloof van grote hoogte en we besloten later deze vakantie toch maar weer eens terug te gaan om de kloof vanaf zeezijde in te lopen om te kijken hoe dat eruit zal zien.
De tocht telde uiteindelijk 16 kilometers, niet geslaagd maar toch wel weer mooi, zeker omdat na al de regen de zon alles weer goed maakte!

Goedemorgen Jaap, zo zie je maar weer dat niet iedereen een heilige is, hoe overtuigd je ook bent!
Maar doorzettingsvermogen hebben jullie zeker. Goed hoor! Geniet ervan. Groetjes

Japio je hebt het niet makkelijk maar Ouzo helpt goed en als de zon weer schijnt is het ook weer mooi om te wandelen