Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: 19 km
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
[Afbeelding: CBBEA5B4-B181-4B9F-B1AB-D24799970D7E.jpg]Deze dinsdag ochtend gaat de wekker om 7 uur af.
"Wacht effe, jullie zijn weer thuis?"
Nee we zijn nog steeds op Kythira!
"Je bent op vakantie en zet de wekker om 7 uur?"
Ja ik zal het allemaal even uitleggen.
De wandelgids van Pyrgos House wilde een dagje op stap met echte wandelaars, dus hij mocht vandaag met ons mee.
Bovendien was er weer een of andere geestelijke jarig waarna een kerk was vernoemd dus daar moesten we ook nog op de koffie en de wandeling die ik de dag ervoor had beschreven was een pittige van rond de 17 kilometer en heuveltje op en heuveltje af.
Rond de klok van 17.00 uur moesten we weer terug zijn want dan had de plaatselijke taalknobbel Italiaanse les.
Vandaar de wekker.
Om 7 uur op en even later krijg ik via de mail de melding dat de kerkdienst wordt overgeslagen en dat het tenue voor vandaag de korte broek is.
Snel broodje halen, eten en om 8.30 uur rijden we gedrieen in het gehuurde autootje richting Avlenomas.
Ik wilde in eerste instantie vertrekken vanuit Diakofti maar gezien de inspanningen vond de gastloper dat geen goed idee.
De route was simpel en stond digitaal opgeslagen.
Avlenomas en dan over het strand in de richting van Paliopoli.
Dan het gebied van de Kokkinochorafa doorkruisen om vervolgens het oude pad richting de Aghia Moni te nemen.
Aan de andere kant de afdaling naar Diakofi en tenslotte het pad naar Diakofti.
Delen die wij al eerder gelopen hadden met uitzondering van een klein stukje Kokkinochorafa.
200 meter asfalt, voor de rest alles onverhard.[Afbeelding: E40F8CE3-D501-45F9-8ED7-0DAF1AF2E07D.jpg]
Dus op pad dan maar.
Vanuit het altijd mooie Avlenomas zien we hoog op de heuvel de drie witte kerkjes, diverse malen hebben we het pad naar boven genomen, vandaag volgen we echter de route langs de kust.
Het waait, het waait behoorlijk, hoge golven spoelen op de kust en even verderop waar men normaal voorlangs de rotsen verder over het strand van Paliopoli kan lopen is nu de doorgang versperd door de hoge golven.
Vlak voorbij de geboorteplaats van de godin Afrodiet spuit het zeewater meters omhoog vanuit de rotsen.
Via een kleine grot wordt het water hier omhoog gedrukt, het lijkt wel een geiser op IJsland.
Als mij gevraagd wordt even te poseren voor een mooie foto trek ik een lange neus.
We verlaten het strand en via een klein stukje asfalt gaan we omhoog.
Een grote oranje vuilniswagen stopt en Frank raakt aan de praat.
Het blijkt de dansleraar te zijn van de dansgroep uit Pelaghia...hoe komisch is dit?
Rechts af het pad in en alhoewel het even zoeken is zijn we snel op het juiste pad, het digitale spoor liep over prive grond dus we moesten even een alternatief zoeken en die was er snel.
We liepen nu door het gebied van de Kokkinochorafa, wat zoveel betekend als rode aarde of rode grond.
Het landschap is vrij open, hier en daar wat rotsen met mooie grotten, oude verlaten boerderijtjes met boogconstructies.
Het is ook het gebied van de honingteelt, een ieder die wel eens de bijenexcursie van Pyrgos House gedaan heeft weet dat imker Yanis hier zijn bijen heeft.
We hebben het er net over als even later Yanis aan komt rijden met zijn oude vrachtwagentje.
Waar we heen gaan?
Voor de tweede keer deze dag volgt een uitleg en niet de laatste keer en velen verklaren ons voor gek.
We gaan verder en ineens staan we voor een agave kwekerij, de plant waar de Aloë Vera uit vervaardigd wordt, keurig netjes staan de plantjes in de rij.
Na nog wat bezichtigingen aan kleine vervallen boerderijtjes beginnen we aan de eerste serieuze beklimming van vandaag.
Het pad gaat omhoog, eerst nog naar de weg en daarna het oude pad op naar het klooster, de Aghia Moni.
Vlak voor we bij de weg aankomen duiken we nog even een honing boerderijtje in en bekijken we de oude huisjes.
In een van de huisjes staat 1944 gekerfd, oorlogstijd.
De bijen zijn gecentreerd rond de water bakken die er geplaatst zijn.
We steken de weg over en nu gaat het echt steil omhoog, het pad naar het klooster dat enkele jaren geleden is schoongemaakt ligt er nog steeds mooi bij.
Gekoeld door de felle wind lopen we naar boven en nemen nog even een kijkje bij het kleine kapelletje waar de icoon van het klooster gevonden is.
We genieten van het uitzicht, links Diakofi en voor ons de drie kerkjes van Agios Giorgos.
De bananen gaan op gevolgd door wat water en noten.
Bij het klooster aangekomen staat de deur open van de kaarsmakerij.
Ongevraagd loopt frank het lokaal binnen en wij er achteraan.
Binnenin het gebouwtje staat een machine met allerlei kettingen en tandwielen, alles draait en het ruikt er naar was, bijenwas.[Afbeelding: D2EA807B-7C6A-4892-BED8-2133F360444D.jpg]
De priester is bezig met de fabricage van de kaarsen.
Een aantal op het raamwerk gedraaide lonten wordt via de machine in de warme was gedompeld, er weer uit gehaald en even later weer in gedompeld.
De priester is waarschijnlijk opgegroeid met meccano in plaats van Lego, want de goede man blijkt de machine in zijn geheel zelf gemaakt te hebben.  
Ook de lontenwikkelaar is eigen fabricaat en ook hier volgt de demonstratie.
Als ik het nog goed weet maakt de priester, Papas Giorgos 7777 kaarsen per uur.
Na de kaarsmakerij gaan we het kloosterterrein op en bezoeken de mooie kerk, lopen rond het terrein en maken ons op voor de afdaling richting Diakofti.
Frank bedankt nog even de priester die hem een zak oude lonten meegeeft, goed voor de open haard.
De afdaling naar Diakofti gaat gestaag en in de verte zien we de veerboot naderen. 
Diakofti is uitgestorven, een wild west tafereel.
De wind is hier wat minder en de licht blauwe zee nodigt uit voor een frisse duik, we doen het niet, de meegebrachte wc rol is net te klein om ons alle drie te drogen.
Gelukkig, de taverna naast de brug is open, koffie jongens?
Ik dacht t niet, doe maar een biertje.
Twee bier en een lemon en we genieten van het mooie weer.
Nu nog even naar Avlenomas en de tocht zit er op.
Dat effe is wel een inspannende beklimming, de zon staan recht boven ons en de wind is verdwenen achter de heuvel.
Langs kust met de grillige rotsen lopen we het pad af in de richting van de heuvel.
Het landschap hier is te vergelijken met dat van de maan, althans dat denk ik.
We gaan omhoog en nog een keer.
De inspanning vraagt kracht en we nemen een keer rust, nu zijn de mandarijnen aan de beurt.
Als het hoogste punt achter ons ligt dalen we af naar beneden.
Klimmen de laatste heuvel over en zien Avlenomas in de diepte liggen.
We zitten op 17 kilometer en maken de weddenschap wat de totale afstand zou worden. 
De laatste loodjes wegen het zwaarst en dat is ook zo, de vissersplaats lijkt maar niet dichterbij te komen.
Gadegeslagen door de natuurlijke bewoners van deze streek gaan we verder, de wilde geiten staren ons na.
Verderop op het pad zie ik iets bewegen, het lijkt wel een helm!
Ik knipper met mijn ogen maar het beweegt toch echt, als we dichterbij komen blijkt het een schildpad te zijn, waarschijnlijk op weg naar Diakofti.
Avlenomas toont troosteloos, de hevige branding heeft de zee grijs gekleurd en het mooie plaatje wat we op ons netvlies hebben van vorige keren blijkt voor nu even verdwenen.
Het zijn iets meer dan 19 kilometers geworden, de Kythiriaanse wandelgids heeft gewonnen.
Het was een mooie maar inspannende  tocht [Afbeelding: 7C81B574-45F9-48D6-8753-F6810A928EAD.jpg]
Leuke verhalen! Wij hadden een paar dagen geen gelegenheid om ze te lezen, laat staan om te reageren.
Goed voor het eiland dat het nu af en toe regent. Voor jullie natuurlijk wat minder, maar gelukkig werkt het spreekwoord nog,
na regen komt zonneschijn! heel veel plezier en groetjes aan je maatje en aan Frank en Thom