Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: 'Ik vertrek': Tilburgs echtpaar naar Finiki
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
Brabants Dagblad schreef:TILBURG/FINIKI – Het Tilburgse paar Jan en Will van den Heuvel gaat een camping beginnen in Griekenland voor families met een kind met beperking. Tv-programma Ik vertrek zal het duo op de voet volgen.

Lees hier het gehele verhaal:
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Zou die doelgroep niet veel te klein zijn? Zeker een camping in Griekenland, alleen de reis er naar toe al lijkt me voor kinderen met een beperking een hele onderneming.
Of ze moeten vaste tenten aanbieden, dat kan natuurlijk wel.
(04 January 2017, 16:15)Vito schreef:
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Zou die doelgroep niet veel te klein zijn? Zeker een camping in Griekenland, alleen de reis er naar toe al lijkt me voor kinderen met een beperking een hele onderneming.
Of ze moeten vaste tenten aanbieden, dat kan natuurlijk wel.

Reizen met kinderen met een beperking is afhankelijk van het kind en de ouders zelf. Daar kun je in het algemeen niet zo veel over zeggen. geloof ik. Dat is vooral afhankelijk van het soort handicap en je tijd. 

Wij hebben met onze inmiddels overleden dochter heel veel gereisd (mijn man is leraar dus veel vakanties). Onze auto was heel vertrouwd voor haar. Dat was ook thuis.
Zij had een progressieve ziekte. Door de lange schoolvakantie konden wij rustig reizen, en soms reisde ik vooruit en kwam mijn man na met vliegtuig of openbaar vervoer. 
Uiteindelijk is onze Elise tijdens een reis, haar laatste, volkomen onverwacht overleden.
Ondanks dat heftige afscheid, moet ik zeggen, dat wij jarenlang veel leuke ervaringen hebben gehad met haar. Je moet je aanpassen aan de zwakste, gedurende de reis, maar elke wandelaar met partner weet dat dat ook voor gezonde mensen geldt.

Zij kwam in de regel op plekken "achter de coulissen" -en daardoor ik ook met haar- waar andere mensen nooit mogen komen. 
Wij kwamen ooit iemand uit het Vaticaan tegen in Zuid-Frankrijk die ons spontaan uitnodigde om mee naar Rome terug te reizen. Dan kon ze Rome bekijken, de Paus ontmoeten. Vriendelijk bedankt, maar toch....
Wij hebben wandelvakanties met haar gedaan. Altijd even puzzelen hoe t moest, maar dan lukte het toch. Een wandeltocht van 15 dagen en kindlief betalen...ho maar. 
Tijdens die reis, een vrachtwagen die ijsjes vervoerde, stopt naast ons..graait een doos ijs uit zijn wagen en wenst ons (met kind in rolstoel en zelf flinke rugzakken) een goeie reis. 
Een andere keer, in de haven van Ancona, een chauffeur die zijn eigen chocolade aan haar gaf (5 repen ja)
Onze ervaring met bergbeklimmers, motorrijders, vrachtwagenchauffeurs....geweldig. Hoe de bikkels dan schatjes worden. 
Een bergbeklimmer zei ooit tegen haar: wij zijn hetzelfde, wij zoeken allebei onze grenzen op! Hij was iets te jong, anders had ik het aangedurfd om hem een flinke kus gegeven.
Ook kampeerden wij met eigen tent. 
Zorgen dat je goed voorbereid bent en je open opstellen voor wat er is. Dat leverde nooit echt problemen op. Behalve al die trappen die we op onze reizen tegenkwamen. Waarvan van tevoren altijd gezegd werd dat die er niet waren. Maar daar ben ik sterk door geworden.
Nooit deden wij dingen speciaal met en voor gehandicapten. Ik heb altijd gevonden dat het een verrijking voor mijzelf was om mijn dochter te kennen en dat dat ook voor anderen kon gelden. Dat bleek ook zo te zijn. Ze had iets stoers in haar kwetsbaarheid. Dat trok altijd "goed volk" aan.

Er was wel een verschil per land. Italië, ach wat zal ik zeggen. Ik hou voor eeuwig van dat volk. Zoals zij zich opstellen naar gehandicapten. Geweldig.(Maar dat doen zij naar alles wat klein en kwetsbaar is) 
In Griekenland, was men vriendelijk tegen haar, gaf men haar regelmatig cadeautjes, maar was men ook wat afstandelijker. 

Een keer stond ik op de camping in .... met haar en wilde ik naar de kerk gaan voor het Griekse Pasen. De vrouw van de camping, toen al oud, vroeg of zij de kar mocht duwen. Zij had namelijk een gehandicapt kleinkind. Haar schoondochter wilde niet dat dit kind buiten kwam. Zij was het daar niet helemaal mee eens. 
Maar hierover had zij nooit zo diep nagedacht totdat ik mijn campertje voor haar neus neerzette. -wij waren toen met zijn tweetjes onderweg-
Een week lang had zij vanaf een afstandje naar ons gekeken en ons vriendelijk gegroet. Toen ik mijn dochter klaarmaakte om naar de kerk te gaan vroeg de oude dame of wij naar de dienst gingen. Op mijn ja wilde perse zij de rolstoel de berg op duwen. Ik was bang dat zij om zou vallen of een hartaanval zou krijgen, maar zij huilde en zei dat ze dat moest doen. In Griekenland doen wij dit niet goed, zei ze. 

Ik ben trouwens benieuwd naar het programma. Wij zouden waarschijnlijk nooit van dit soort voorzieningen gebruik gemaakt hebben maar ik ken zat mensen die dat leuk vinden/gevonden zouden hebben. Die het prettig vinden/vonden om onder elkaar te zijn en eens mensen om zich heen te hebben die hetzelfde meemaken. Want....met een gehandicapt kind wordt je heel vaak aangestaard en op zijn/ haar ziekte aangesproken.  Soms tot vervelens toe. Wanneer je in een restaurant zit en een kind vraagt aan haar moeder: wat heb dat kind? En die moeder stuurt dat kind dan naar je tafel om het maar even te vragen dan valt dat niet altijd even lekker met je mond vol biefstuk.

Wat mij wel een puntje lijkt is de gezondheidszorg in Griekenland voor gehandicapte kinderen. Lijkt mij heel goed voor deze mensen om daar goed in te duiken. Goede voorzieningen in de buurt op dat gebied lijkt mij een vereiste. Ik moet zeggen dat ik daar zelf altijd onderzoek naar deed voordat we vertrokken. Maar wat je in werkelijkheid dan tegenkomt in Griekenland. Dat is dan toch nog wel hevig slikken. Met een gehandicapt kind kom je in NL eigenlijk steeds in een Academisch Ziekenhuis waar ze de laatste nieuwe dingen hebben. De werkelijkheid van een Grieks ziekenhuis ligt daar ver vandaan. Al was het alleen maar omdat je in NL gewend bent aan een gelijkwaardig gesprek...

Ben benieuwd...
Indrukwekkend persoonlijk verhaal Marian, mooi om te lezen.