Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: Dag 6 2018
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Effe snel een biertje, nee gewoon een blikje en dan verder.

Het is zondagmorgen op de potameese Albert Kuyp, het is een drukte van welleer als wij aanschuiven bij twee anderen die er al zitten, 5 dus en twee tellen later met zeven.
Het thema woord is “Honkvast”.
En dat brengt me terug naar de vrijdagavond .....effe denken hoor ik sla het wel op maar dagen vliegen voorbij.
“Hee moeten we eigenlijk nog wat doen voor de buren?”
O ja op 15 september wonen ze 15 jaar op het eiland, over honkvast gesproken dus we moeten “effe” wat halen.
Iets van bonbons ofzo, dat zullen ze vast lekker vinden, die avond gaan we dus op pad naar het verlaten dorpsplein van Potamos, voor de zekerheid steek ik de autosleutels bij me voor het geval dat.......
Het banketbakkertje aan het plein heeft van alles maar geen bonbons, “kom maar we rijden even naar Livadi”.
Net buiten het dorp steekt een schooljongen zijn duim op,  een jonge lifter.
Als ik vraag waar hij heen moet is het antwoord Aroniadika, dus hij treft het.
Op de vraag waar wij vandaag komen antwoord ik Ollandia en twee tellen later doet hij wat eigenlijk alle jeugd doet, hij plakt zijn mobiel aan zijn oor.
Nog voor Aroniadika moet ik mijn maat 44 met volle kracht op het rempedaal zetten, plots voor mij twee heldere blauwe ogen in het schijnsel van het grootlicht, een hond.
Hij staat ons wat verbaasd aan te kijken en vervolgt zijn weg, ik slik even om het hart wat in mijn keel zat weer op de goede plaats te zetten.
De zwijgzame lifter stapt uit bij het truckerscafe en wij gaan verder.
Vrijdagavond in Livadi is het gewoon druk, nee erg druk ik kan bijna geen plek vinden om het huurautootje te stallen.
We wandelen langs de winkeltjes in Livadi en stappen bij Maria’s binnen, een soort van koffietentje met een uitgebreid assortiment aan zoetige heerlijkheden maar jammerlijk geen bonbons......nou dan maar wat anders.
De bediende van het etablissement heeft het echter druk met de koffie en vraagt of wij zelf even een doosje willen pakken, een handschoentje aan willen trekken en uit willen zoeken wat we hebben willen.
Als er even later meerdere klanten voor de toonbank staan komt ze weer naar binnen en geeft mijn vriendin instructies......of ze de rest van de klanten ook even wil helpen en als het kan voor de rest van de week ook.
Mijn vriendin helpt de overige klanten en als het iets rustiger is rekenen wij af met 35 procent korting.
“You can come work here!” En verdomd ik geloof dat ze het nog meent ook.
Terug maar weer naar Potamos, nog langs de grote supermarkt voor wat bubbels en ballonnen en rond de klok van 21.30 uur kan ik het in de koelkast gestalde glas ouzo verder leeg drinken.
En nu?
Wachten tot ze eindelijk naar bed zijn en dan de fles drank met ballonnen en zoetigheden voor de deur zetten, grote kans dat een of ander nachtdier heerlijk zijn gang gaat aan het zoetige cadeautje.
“ ik zet de wekker wel om zes uur voor morgenochtend”
Die avond duiken wij er ook op tijd in om het mogelijk te maken er om zes uur die morgen uit te komen.
Ik schrik wakker van het geluid van mijn iphone en weet eerst niet wat er gebeurd, ik gebruik de wekker van het toestel nooit laat staan op vakantie.
Op blote voeten gaan wij op pad, de tegen elkaar schurende ballonnen maken een piepend geluid en in mijzelf heb ik de grootste pret.
De woning van de buren heeft een toilet buiten in een aparte ruimte, het eerste wat je morgens doet is meestal ‘t toilet.
De fles bubbels en zoetigheden gaan op de gesloten toilet klep en de ballonnen op de grond......nou dat vinden ze wel.
We duiken het bed weer in en vervolgen onze nachtrust.
Die morgen zijn we voor de tweede keer op, laat, rond de klok van 10 maar geen nood we doen vandaag de kloventocht in het westen.
Had ik eerder afscheid genomen van de kayak en canyoinggids van PYRGOS house zal ik hem straks weer de hand schudden.
Kwart voor twee stappen we in de auto en gaan richting Dourianika, niet echt een dorp, meer een gehucht.  Dourianika prachtig gelegen aan een doodlopende weg.
Om de grote heuvel van het gehucht lopen twee adembenemende kloven.
We hebben de beide kloven meerdere malen gelopen maar om het nogmaals te doen blijft toch prachtig en bovendien goed voor je geheugen.
We gaan vandaag aan de wandel met 5 man of 4 man en een vrouw maar goed die staat altijd haar mannetje dus gewoon 5 man.
Dimitris de gids en zijn vriend Dimitris....kijk dat is makkelijk, verder Babis van kantoor Pyrgos en wij met zijn tweeen.
Als we aangekomen op t parkeerplaatsje in Dourianika staan de twee motorfietsen van de beide vrienden er al, van de vrienden zelf geen spoor.
We zoeken een plek in de schaduw want het is warm en ik weet t wordt nog warmer die dag.
Dan verschijnen de beide heren, de tengere gids en zijn iets zwaarder gebouwde vriend.
De vriend is van mijn postuur alleen jonger, draagt een bandietendoek op zijn hoofd en een zonnebril, zijn schoenen lijken op die van iemand met moeilijke voeten.
Van die donkere glimmende hoge schoenen, je ziet ze wel eens bij mensen die slecht ter been zijn.
Ik onderdruk even een glimlach, dat wordt lachen vandaag, ik weet t zeker.
Van Babis geen enkel spoor, dus grijpt de gids naar zijn telefoon en zien we 3 minuten later het zilvergrijze Japannertje van Babis verschijnen.
Babis zier er grappig uit, fel rood broekje inclusief hoedje..... een klein italiaantje.
We gaan op pad, de route is simpel, afdalen in de kloof, stroomafwaarts naar het strand met onderweg de diverse klim attracties.
Dimitris de gids wandelt handig over de stenen naar beneden, zijn vriend blijft diverse malen met de elastiekjes van zijn anwb afritsbroek achter diverse struikjes hangen en ook de meegebrachte wandelschoenen zijn niet van het type die benodigd zijn voor de wandeling.
Hij glijdt meerdere malen van de stenen en vloekt tegen zijn vriend die er hartelijk om moet lachen.
In de kloof zelf aangekomen wandelen we naar beneden, bij het eerste grote obstakel gaat de gids eerst en de vriend gaat wat stuntelig naar beneden.
Wij vervolgen en Babis lijkt wel een klein aapje, behendig springt hij als een soort donkey kong van de ene steen naar de andere.
Al voor de eerste stop is mijn t shirt doorweekt, we lopen constant in de zon, van enige verkoeling is alleen sprake in de schaduw.
Dat is ook de plek waar we rust nemen en de ene Dimitris de ander vervloekt, conditioneel is hij de zwakste van het stel, als hij een pak shag tevoorschijn tovert begrijp ik waarom.
We praten wat en hij vraagt belangstellend wat voor werk ik doe en ik leg hem uit dat ik al meer dan 40 jaar bij de Volvo werk.
We gaan verder en de gezette Dimitris zit met een probleem, hij kijkt mij een paar keer aan maar gaat verder.
Dan hoor ik hem een paar keer de naam Japo tegen zijn maat zeggen en die vraagt even later hoe oud ik eigenlijk ben.
Hij heeft natuurlijk lopen rekenen en komt er niet uit.
Fity Seven.........verbaasd draait hij zich om, waarom weet ik niet, wat ik wel weet is dat hij binnenkort stopt met roken.
Het volgende obstakel is groot maar toch is het ook de vorige keren gelukt beneden te komen.
Alleen bij de grote Griek breekt het zweet nog verder uit.
“Dimitris malakka” en ik moet hard op lachen.
Ik vraag even aan de man als hij nu zijn testament even opstelt ik zijn mooie motorfiets wel wil erven, het gehele gezelschap schiet in de lach.
Het afdalen valt mee en we nemen een tweede rustpunt, het zal nu niet ver meer zijn want we ruiken de zee al.
Het pad gaat nu alleen nog maar over de keitjes langs immense hoge mooie gevormde rotswanden die op ons neer kijken.
Hoog boven in de rotsen zit een grot en ik hoor de beide vrienden praten.
De gezette Dimitris verteld mij lachend dat zijn vriend een grap maakt en hem vertelde dat we daar straks omhoog moeten.
“He is not joking”vertel ik hem maar hij reageerde nauwelijks.
Op het strand aangekomen komt het grootste mallaka uit zijn mond en wij schieten in de lach als de gids laat zien waar wij toch echt omhoog moeten.
De zee nodigd uit tot een verfrissende zwempartij, ik heb mijn onderwatercamera meegebracht omdat ik weet dat iets voorbij het strand een mooie onderwater grot zich bevindt, batterij de vorige avond opgeladen dus dat moet een mooi filmpje worden.
Ik zwem de grot binnen, de camera draait reeds, onder mij zie ik in de diepte verschillende kleuren blauw en hele mooie vissen voorbij schieten, zee egels en nog meer gedierte.
Ik zwem onder de rotsen door naar een andere grot die ook heel indrukwekkend is.
Ik kijk op de camera of deze het nog steeds doet, het lampje brandt groen.
Groen? Verdomme hij moet toch rood branden als hij opneemt?
Ik zet hem uit en weer aan, weer geen rood gekleurd lampje.
Op het strand komt het euvel bovenwater als ik het een en ander blootleg.......geheugenkaartje vergeten..........pffffff.
Nog maar eens een keer de tocht maken.
Dimitris de grote ligt verscholen onder zijn hoofddeksel te slapen, de gegoede griek ligt echt bij te komen van de tocht en het zwaarste moet nog komen.
Verderop zit Babis te goochelen met een ronde steen ter grote van een bowlingbal, of Babis eet elke avond spinazie of het is geen steen.
Lavasteen, waarschijnlijk uit Santorini legt hij uit, door de zee mooi rond gedraaid en hier op het strand aangespoeld, de steen is poreus en blijft misschien ook wel drijven, we proberen het niet uit want Babis wil de steen meenemen naar huis.
Als de pauze voorbij is zoek ik een stevige bamboe stok uit op het strand, er liggen er genoeg en de rest van het gezelschap volgt mijn voorbeeld.
We gaan omhoog, steil omhoog, zouden we dezelfde weg naar beneden gaan dan had ik de 7 kleuren in mijn broek.
Af en toe kijk ik achterom, in de diepte ligt het strand tussen de hoge rotsen.
Het pad is mul, af en toe glijden we weg dus nemen onderling gepaste afstand, mocht er een naar beneden glijden dan heb je altijd nog even de tijd om een stapje op zij te doen.
Na de klim is het op het strand gedroogde t shirt weer even nat als daarvoor.
Het vijftal hijgt nog na en we gaan op zoek naar het doorgaande pad.
Dit tractorspoor gaat ook omhoog, pittig, ik weet dat uit eerdere wandelingen in dit gebied maar ik weet ook dat er zo een taxi aankomt om ons op te halen.
Vanuit de hoogte komt traag een auto naar beneden, slingert van links naar rechts, behendig de keien ontwijkend.
Het is een auto met kabinet en erachter laadruimte om geiten te vervoeren, de touwen om de tweehoevige vast te binden hangt er nog.
Het is Panayotis die ons komt halen, een potige agrariër uit de buurt die is ingehuurd om ons op te komen halen.
Voordat we vertrekken moet er eerst gedronken worden, fatourado.
Kleedjes voor achterin worden uitgedeeld, alleen de laadklep wil niet naar beneden, er wordt geduwd en getrokken maar de klep geeft geen krimp.
“We have a car mechanic” hoor ik iemand zeggen en twee tellen later geef ik Babis aanwijzingen en de klep gaat omlaag.......hoe handig.
Het slot heeft olie nodig.........Tsipouro schijnt ook te helpen volgens Panayotis.
In de tocht die dan volgt worden we van links naar rechts gesmeten onder het oog van een ondergaande zon.
Als een attractie rijden we door het dorp van Panayotis, Logothetianika.
Bij elk huis wordt er getoeterd en komt iedereen even kijken wat voor vee hij dit keer vervoert.
Het is komisch.....
Het is zeven uur als we in Dourianika afscheid nemen van Panayotis, de beide vrienden Dimitris en Babis.
Het feest in Kalamos zal wel niets worden, de benen protesteren nu al.
Die avond maar weer naar Fratsia.....aan de geraniumlikeur.
Teruggekomen in Potamos zitten de beide dimitrissen voor de deur van het Astikon.
Als ik pijn in de spieren heb dan heeft een van de twee het zeker.
We parkeren de auto op de centrale parkeerplaats en ietwat strompelend loop ik naar de beide heren, ze lachen hartelijk, ik duw de gids een briefje van 20 in de hand, “ drinks are on us” hij lacht maar geeft het terug, ik gooi het op de tafel en we gaan verder, zwaai nog even en beiden schieten ze in de lach......het was een dwaze dag.......
Dat was een heftige wandeling, ik voel bijna de spierpijn zelf Smile
mooie verhalen , mooie herinneringen!