25 April 2019, 16:36
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Hoe relaxed kan het zijn, woensdagmorgen op je gemak opstaan, douchen, ontbijt en dan de rest van de bagage inpakken.
De rugzakken, in de ene de electronica en in de ander de valies voor twee nachten Athene.
Heerlijk een middagvlucht, dus niet vroeg op en half slaperig aansluiten in de rij met nerveuze vakantiegangers op Schiphol.
Gelukkig is de temperatuur hier in Nederland iets aangenamer dan de voorbije paasdagen, wat het slepen met de koffers iets vergemakkelijkt.
We wonen dichtbij een trein station, een kleine 800 meter lopen en dan de grote gele taxie naar Sloterdijk, overstappen richting Schiphol, koffer droppen en de vakantie begint.
Enig nadeel op Sloterdijk is de overstaptijd, 4 minuten en dat gaan we niet redden gezien de afstand tussen de sporen, dus hier vandaan een trein eerder en de overstap kan rustig gedaan worden.
We zijn te vroeg op Schiphol, van de eerder op het journaal aangekondigde drukte is niets te merken en we kunnen dan ook wel vrij direct de koffers kwijt en door de security check zoals dat tegenwoordig moet heten.
De schoenen uit, de riem af,de iPads en de camera’s bloot, de wereldreiziger is door de jaren heen bekend met het protocol, de beveiliger kijk zwijgzaam toe.
We slenteren nog even langs de diverse winkeltjes, ik mijd zoveel mogelijk de shops met de chemische luchtjes om hoofdpijn te voorkomen, we slaan de bekende artikelen in om de negertjes in Afrika gelukkig te maken, wat stroopwafels en een krant, de rest van het proviand zit reeds in de koffer.
D84 is na een gate wijziging de uiteindelijke hemelpoort richting Athene.
We zijn de eerste en nemen plaats in de ruimte die heerlijk wordt verwarmd door het aangeboden zonnetje.
Ik zet muziek op mijn hoofd en wacht op wat komen gaat.
De luxaflex is van slag, waarschijnlijk heeft er een duif iets van zijn behoefte achtergelaten op een van de zonnesensoren.
Ze gaan langzaam omlaag, draaien dicht, weer open en gaan weer omhoog.
Dit ritueel herhaalt zich drie keer terwijl in de tussentijd de gevleugelde Transavia taxie aan komt rijden.
“Hee heb je die gezien, die vrouw die daar zit? Dat is volgens mij Jenny Arean!”
En inderdaad daar zit de dame, dit keer zonder blauwe hoed en duidelijk ouder dan in de vroegere televisie serie.
Vergane glorie, alhoewel ik ken haar ook uit de serie het Schaap ...... met de diverse toevoegingen, die ene met dat zeurstemmetje: “he Aar”.
Van Arie echter geen spoor, ze is alleen.
Ik ga nog twee keer een poging wagen om alles uit de blaas te persen, toiletteren in het benauwde hokje in het vliegtuig is niets voor mij.
Als de dames van Transavia verschijnen schuift iedereen ineens naar voren, bang dat er geen plek meer is in het vliegtuig denk ik zomaar.
Het vullen van de luchtbuis gaat gestaag en een kwartier later dan gepland zitten we tussen hemel en aarde.
Muziek op en relaxen, we hebben de beschikking over een rij met drie stoelen niet besteld, wel gekregen.
Athene ligt onder een grauwe bewolking en we zijn inmiddels een uur bestolen.
Het is een uur later en net als ik dit wil checken zie ik dat de telefoon inmiddels de tijd heeft aangepast.
We droppen de koffers voor twee nachten op het vliegveld en gaan door naar de bus.
Het wandelingetje buitenom is kort, het stinkt buiten, de rij taxies die er staan blazen zoveel vergif de lucht in dat we toch maar binnen verder lopen.
4 tickets voor de bus, twee voor heen en twee voor de vrijdag terug.
Na een klein uurtje komen we aan op het centrale plein in de hoofdstad.
Het is er druk en de temperatuur is nog warm, de terrassen zitten overvol en wij banen ons een weg richting ons hotel.
“Kom maar, ik weet de weg”, een kwartier later staan we ergens waar ik niet moet zijn. De telefoon wordt geraadpleegd om de juiste weg te vinden.
We staan in een drukke straat waar het hotel zich moet bevinden, lopen er aan de overkant voorbij en honderd meter verderop weer terug na het raadplegen van de digitale wegenassistent.
Het Cecil hotel is een oud Grieks hotel, compleet met authentieke centrale liftschacht.
De manager kijkt op en hijst zijn zware lichaam omhoog, nadat ik hem in het engels vertel dat we een kamer hebben gereserveerd voor twee nachten knikt hij en zegt “Jakob, welcome”
We zitten op de derde verdieping, een kamer aan de achterzijde, heerlijk rustig de geluiden van de drukke hoofdstraat worden zo gemeden.
De bepakking gaat af, de jas uit en we duiken linea recta de bruisende stad in.
De eerste de beste souvlakitent wordt bezet, “ ik neem bier, zo een groot glas, een halve liter!”
Maar nee.
“Ho ho we nemen eerst ouzo, daarna neem je maar bier”, ja gelijk heeft ze traditie is traditie.
De kelner lacht als hij het begrijpt “ i bring you your beer when you finished your Ouzo.”
Binnen vijf minuten staat alles op tafel en 30 minuten later lik ik mijn vingers af....dat was heerlijk.
Nog even een rondje Athene, het winkelgebied.
De winkels zijn inmiddels gesloten als de wijzers van de klok de 11 en de 12 aanwijzen en het geen vijf voor twaalf is.
Het straatbeeld bestaat uit wat verdwaalde honden en zwervers die de vuilnisbakken nalopen, op het Syntagmaplein ligt het andere deel te slapen.
Nog even naar de erewacht bij het monument van de onbekende soldaat en dan retour naar het hotel.
Ik wordt deze donderdagmorgen vroeger wakker dan de bedoeling was dus gelegenheid om het verhaaltje even bij te tikken.
De verfrissende douche doet mij denken aan het chloorwater van het sportfondsenbad in mijn geboorteplaats Amsterdam.
Ik ben geboren tussen de grachten van de oude hoofdstad en het eerste wat mijn moeder deed was met mij nog voordat de kleuterschool begon, op de fiets richting het zwembad te gaan, zodat als ik in de “majem” zou vallen ik mij zwemmend kon houden, nu om een lang verhaal kort te houden.....het water rook hetzelfde.
Het ontbijt op de lager gelegen eerste verdieping stelt weinig voor, wat bolletjes een soort kaas en een soort vlees, aangevuld met koffie of thee.
De jus d’orange brengt mij even terug naar mijn jeugd, die grote glazen bollen waar een fontein van vruchtensap omhoog spoot, voor een kwartje kocht je een plastic bekertje van de gele nectar, deze smaakt exact zo.
Hee kom op we gaan, ik wil voor de horde Chinezen en Japanners op de wolfsberg zijn.
Lycabettus of Lykavittos in het Grieks is de hoogste berg in Athene vanuit hier schijn je een mooi uitzicht te hebben over de stad, dus op pad.
Ik had een klein artikel gelezen over de heuvel die de grieken als berg beschrijven, de wandeling naar boven zou uitputtend zijn en de volgende dag zou je niet meer kunnen lopen van de spierpijn.
Wil je dit mijden dan gaat er ook een treintje naar boven.....
We wandelen door de stad richting de berg waar volgens de verhalen vroeger de wolven leefde, ik heb stevige schoenen aan, dus mochten we er nog een tegen komen.....
De straten stijgen langzaam richting de heuvel, mooie oude huizen in gezellige Griekse wijken tonen een levendige stad waar de mensen vriendelijk zijn.
Nog voordat we aan de uiteindelijke zware klim beginnen, slaan we even van de route af om in een cafe ergens op een hoek twee Fraphe’s tot ons te nemen.
Een flesje water mee voor de helse beklimming en we gaan weer verder.
Een mooi pad slingert omhoog en bij elke bocht wacht ik op wat komen gaat, het komt niet.....
Voor je het weet ben je boven, de klim valt mee.
Gelukkig is het nog rustig op de top waar het uitzicht inderdaad adembenemend is.
Verderop de akropolis, een klein heuveltje midden in de grote stad van hoogbouw.
Als ik inzoom met mijn camera lijkt het wel of het gebied rond de oude gebouwen krioelt van de mieren.... toeristen, het ziet er zwart.
De opgeslagen gps route die we volgen voert rond de berg maar zo nu en dan kiezen we een oud onverhard pad op zoek naar de wolven.
“Hee kijk daar een schildpad!” Ik denk ja pfff, de inspanning was waarschijnlijk toch iets te zwaar voor mijn wederhelft maar ze herhaald het nog twee keer.
En inderdaad even voor ons kruipt langzaam maar gestaag een kleine schildpad richting de struiken, vreemd in deze omgeving.
Verderop komen we weer op de route, slaan we links een verlaten pad in en staan we voor een grote stalen trap die omhoog gaat, na 100 treden staan we boven op een heuvel die naar beneden uitkijkt op een openluchttheater en voor ons de eerder blommen heuvel met het mooie uitzicht.
Ook hier genieten we even van de natuur midden in de drukke stad.
We verlaten de heuvel en via een andere route gaan we zigzaggend door de stad richting het Syntagmaplein.
Hier heb ik nog een route op de gps staan, “ een route langs leuke en ongekende plekjes”
We volgen de route als is het moeilijk omdat door de hoge gebouwen het bereik van de gps regelmatig wegvalt.
Rond lunchtijd duiken we een terras op, weg van de drukte genieten we van de kleine bestelde hapjes.
Gefrituurde inktvisjes, iets van kaas in filodeeg, nee geen fetta maar iets anders, frietjes met oregano en een salade voor de vitamine.
Net voordat we verdergaan zie ik dat de telefoon met de gps track bijna leeg is, even overzetten op een tweede en zo vervolgen wij onze weg kronkelend door Athene.
Gaan rond de Akropolis en door vele kleine onbenaderbare straatjes.
Op een groot plein is een rode kater ingesloten door wel heel veel duiven, de kat wordt een angsthaas.
Als we in een buurt uitkomen waar de mensen bijna allemaal gekleurd zijn wordt ik toch een beetje angstig, een Albanese wijk waar duidelijk te zien is dat er gehandeld wordt in verdovende middelen.
De bewoners kijken mij ietwat verschrikt aan maar blijven op afstand, een dealertje die op de stoep zit en mij voorbij ziet lopen houdt mij angstvallig in de gaten, we moeten hier weg, dit deel van de stad hoort zeker niet thuis in de eerder beschreven gps route.
Ik klik op “Cecil hotel” en de gps doet zijn werk, een half uur later staan we voor het hotel, iets van 15 kilometer door de stad die steeds warmer wordt.
Nu douche, een kleine siësta en dan op na het diner bij de slager........tot morgen.........
