Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: Overtocht kythira
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






We worden op tijd wakker in de simpele hotelkamer in Athene.
Ik knip de ipad aan om te kijken of er nieuwe berichten voor mij zijn en stuur reisgenoot Danielle die deze morgen vanuit Eindhoven vertrekt even een berichtje.
Het duurt even maar dan krijg ik de melding “op weg naar het vliegveld, kalimeroooooooooo”
Gelukkig die is op tijd.
Opstaan, spullen pakken en even onder de douche door.
Ik ben weer fris en klaar voor een nieuwe dag, de reisdag naar het kleine eilandje Kythira.
Bij het opstaan niets gemerkt van enige schade in de vorm van spierpijn of stijfheid aan de onderste ledematen, de waarschuwing op t internet was dus zwaar overtrokken over de loodzware beklimming van de gisteren bedwongen heuvel.
De overweldigende prestatie hebben we overigens gisteren wel uitgebreid gevierd met een goede maaltijd inclusief een fles lekkere rode wijn.
De smartwatch gaf op het beeldscherm van de ipad zoveel verbrande calorieën van die dag aan dat we met gemak beide een half varken op mochten peuzelen.
“Ta Karamanlidika tou Fani" is een restaurant wat net om de hoek van het hotel ligt en zeker een aanrader is.
Het is een oude slagerij die heerlijke worstjes, salami’s en andere vleessoorten op het menu heeft staan en vis, diverse soorten.
Reserveren is niet aan te bevelen maar gewoon verplicht,  het restaurant is bij de grieken zelf ook zeer gewild, dus zo maar even binnen stappen gaat je zeker een teleurstelling opleveren.
Zo het ontbijt zit erop inmiddels. 
We checken uit en lopen rustig door de stad die ontwaakt voor een nieuwe dag.
De winkels zijn gesloten en schoonmakers doen hun uiterste best om de vervuilde stad weer schoon te krijgen, het gevecht tegen de overvolle containers met afval lijkt een verloren strijd te worden en zo stapelt het vuil zich weer langzaam op tot de volgende dag.
De straten worden schoongespoten en veranderen tijdelijke in een gladde ijsbaan waarop het lopen bijna onmogelijk is.
De drukte begint bij het Syntagmaplein.
Een mengeling van slecht verbrande dieselolie en benzine prikkelt de reukorganen, de bussen en taxie’s staan al klaar met draaiende motoren, staat het milieu in het Nederland bovenaan, hier staat het duidelijk onder de dikke streep.
Binnen een uur staan we op het vliegveld van Athene.
In de aankomsthal krioelt het van mensen die niet lijken te weten waar ze heen willen of moeten.
Bij de drop-off voor de bagage halen we onze twee koffers op, eten een broodje en drinken een koffietje. 
Onze beursgenote Danielle is inmiddels vertrokken vanuit Eindhoven.
Of we vandaag elkaar op dit vliegveld zullen zien valt te betwijfelen.
Als zij landt zullen wij al door de douane moeten.
De incheck bij Olympic air is een ander verhaal.
Aangekomen bij de balie geen personeel te bekennen, via diverse scanapparatuur verdwijnen uiteindelijk onze koffers uit het zicht hopende dat het allemaal goed gaat.
Bij de security check is het gigadruk maar de lange kronkelende slang van mensen loopt gestaag door.
Pffff zo dat was dat, alles wat uit moest kan weer aan en de tas weer keurig ingepakt.
De rest gaat soepeltjes en binnen een half uur cirkelen we boven Kythira.
Ondertussen probeer ik de restanten van de door Olympic beschikbaar gestelde donut tussen alle kieren van mijn tanden vandaan te krijgen.
De gedraaide koek die er uitzag als een keurige hondebolus met gelijkende kleurschakering wordt door mij een beetje onsmakelijk omschreven maar smaakte buitengewoon lekker, ik denk iets van een paaskoek.
Ook op het kleine vliegveld van Kythira heerst een drukte van belang, het is pasen dus alles wat familie overzee heeft komt over, de aankomsthal zit overvol.
We hebben de tijd dus blijven rustig wachten tot iedereen vertrokken is, ondertussen worden we over de stand van zaken op het eiland bijgepraat door de vaste Kythira gangers Rolf en Loes, ze zitten er alweer een maandje dus weten van de hoed en de rand.
Als iedereen vertrokken is krijg ik twee natte zoenen van Panayotis, “welcome welcome”
Ik neem de gehuurde auto in ontvangst die twee tellen later weer omgeruild wordt voor een grotere.
Hij vindt de Pixo te klein voor ons en we krijgen gewoon een grotere.
Na een kleine driekwartiervliegveld  kunnen we op naar Potamos.
Het zonnetje schijnt en de temperatuur is aangenaam, dat laatste schijnt vandaag pas echt begonnen te zijn.
In het oude dorpje Potamos steekt de sleutel gewoon in het slot van ons verblijf, de verhuurder, onze secundaire werkgever Frank van Pyrgos House hebben we nog niet gezien.
Ik doe een klein rondje dorp waarvan ik denk daar zou hij kunnen zijn maar vindt hem niet.
Intussen loopt het tegen vieren, tijd om terug te keren naar het vliegveld om Danielle op te gaan halen.
De tweede vlucht vandaag komt via Sky Express.
Als we aankomen op het vliegveld staat de jeep de reisorganisatie er geparkeerd, de eigenaar druk in gesprek met een andere bekende.
We blijven even op afstand en ik bel hem op, echter geen reaktie.
Als hij even later zijn telefoon pakt om te kijken wie er gebeld heeft stappen we uit en ik zeg “laat maar ik neem toch niet op”
De gegoede inwoner van het eiland had gedacht dat we in het aankomende vliegtuig zouden zitten dus stond ietwat stomverbaasd te kijken toen we plots achter hem stonden.
“Ik dacht.........” 
Gezamelijk wachten we op het sky toestel wat te laat aankomt maar wel weer afgeladen blijkt te zijn.
Het hartelijk weerzien met collega Danielle levert wederom twee natte wangen op.
We worden bij gepraat over de ervaringen en gezamenlijk rijden we richting de oude gemoedelijke steeg van Potamos.
Het weerzien met alle leden van de reisorganisatie is leuk en we praten onder het genot van wat anders dan de Griekse nectar ouzo voluit.
Per persona gaan er die ouzo door als we even later richting zetten naar het plein van Potamos, eerst de lege magen vullen.
De tafel bij Selana vult zich met louter griekse lekkernijen aangevuld met een half litertje Rose.
Later die avond volgen we op de “goede vrijdag” de stoet met het graf wat door het dorp wordt gedragen.
Miste ik met oud en nieuw het vuurwerk, nu knalt het mij links en recht om de oren.
De baar wordt onder leiding van de plaatselijke harmonie door het dorp getild, een bezoek aan het plaatselijk bejaarden tehuis valt mij iets te zwaar als de oudjes proberen het “graf” te kussen.
Na afloop van de ceremonie drink ik de weemoed weg met twee heerlijke biertjes in het Astikon aan het plein, de vakantie is begonnen.....
Zelfs je beschrijving van het ene naar het andere vliegveld klinkt leuk haha, heerlijk om weer te lezen wat jullie beleven, ben heel benieuwd naar het vervolg.
Geniet met volle teugen van al het moois en de lieve mensen.