10 September 2021, 20:29
Het kan weer.
Gewapend met allerlei icoontjes op de telefoon die lijken op ongemaakte kruiswoordraadsels en even zoveel documenten met dezelfde zwart/wit platte gronden die gelijkenis vertonen met woonwijken in aanbouw, worstelen wij ons door de luchthaven om tot rust te komen op een van de verlaten banken bij de gate voor vertrek naar Athene.
We leven nog en we mogen weer, we hebben de moderne pest tot nu toe overleefd en zijn geïnjecteerd.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik de lettertjes tikte voor een verhaaltje over ons zo geliefde Kythira. Zoals zovele mensen konden ook wij niet vertrekken om van een welverdiende vakantie te genieten. Maar nu zitten we toch inmiddels op vliegveld Athene met de wandelschoenen aan te wachten op onze aansluitende vlucht naar Kythira.
Vandaag is echt een reisdag en zal er niet gewandeld worden. Dat maakt echter de lust om dit morgen te doen er niet minder om.
Bij een van de eetgelegenheden op het vliegveld van onze tussenstop ontmoeten we Linda, Hollandse … Dwingelose.
Ze raakt licht geïrriteerd door de Albanese bediende die maar niet begrijpt wat zij besteld en als ze iets brabbelt schieten we in de lach en gaat t in het Nederlands tussen ons verder.
“Ja sorry hoor maar tis wel een sukkel hoor.” Zegt Linda met een lichte glimlach op het gelaat . Als wij de volgende in rij zijn om te bestellen kunnen wij dit beamen.
Tijdens de lichte lunch raken we in gesprek en ook Linda gaat naar Kythira.
Haar neef bezoeken in Aroniadika.
Doordat de klemtoon op de verkeerde klinkers wordt gelegd begrijp ik het niet direct en vraag hoe de neef heet.
“Albert, Albert Blok, hij heeft wat appartementjes in dat dorp.”
Ik schiet in de lach…. “Appie” ja die kennen we wel maar die heeft geen appartementjes. Die hebben een heus modern kasteel laten neerzetten.
De wereld blijkt klein te zijn voor wat betreft het eiland en de verhalen gaan over en weer.
De security controle op het modern ogende vliegveld van Athens blijkt vooralsnog prehistorisch …… alles moet weer uit de rugzak. Licht vloekend haal ik de keurig geordende rugzak leeg om hem even later met de dezelfde gemoedelijkheid weer te vullen.
De vlucht naar kythira ging vlot en goed georganiseerd.
Bij aankomst stond een welkoms comité reeds klaar.
Het eerste wat mij opviel was de geur die het eiland afgeeft, die geur drong door tot in mijn organen en weldra reageerde mijn hersenen met de boodschap……. Ontspan.
Onderweg werd het donker, niet omdat de avond inviel maar donkere wolken toverde een pracht schilderij boven het eiland en uit de dreigende hemel vielen enkele druppels die meteen verdampte op de warme grond.
Menig toerist zou op zijn eerste dag het fenomeen vervloekt hebben, ik vond het prachtig hoe de wolken het blauw verdreven.
Later die avond worden wij door goede vrienden, onder het genot van wat lokale spirituele dranken, bij gepraat over de veranderingen op het eiland.
Het begon opnieuw zacht te regenen en de geuren kwamen naar boven.
De volgende morgen prikte de dageraad al om 6.45 uur door de dunne gordijnen van ons appartement, mijn hoofd bonsde en ik kneep mijn ogen even dicht.
Na nog een halve liter rosé had het lichaam het om 21.30 uur het de voorgaande avond opgegeven en waren wij na een heerlijke maaltijd die bestond uit onder andere inktvis en lams koteletjes als een blok in slaap gevallen.
Even opende ik de gordijnen om te kijken of de zon al was verschenen, nog niet, dus voor mij een gegoede reden om de ogen nog even wat steviger dicht te knijpen.
Een klein uurtje later stond de koffie klaar op het balkon, aangevuld met een glas water waarin zich een tablet probeerde op te lossen.
Het uitzicht over de oude vissers plaats Pelaghia was bekend maar toch steeds opnieuw adembenemend.
“Ik ga effe de koffers doen” ….. een bericht van mijn bedgenoot en wandel partner.
Deze bezigheid laat ik geheel aan haar over, ga ik mij er mee bemoeien dan loop ik de komende dagen in te strakke strings en t shirts die boven mijn navel stoppen.
Het is al vroeg warm deze morgen, ik besluit een koude douche te nemen en niet alleen verdwijnt de warmte uit het lichaam maar ook het irritant hamerende kaboutertje verdwijnt uit mijn hoofd.
Nu was de planning om vandaag de vuurtoren route te lopen maar helaas werd er roet in het eten gestrooid want wij werden rond de klok van twee in mylopotamos verwacht. Onze secundaire werkgever, de bekende Frank van Weerde was een dag ervoor verjaard en ging vandaag de gelegenheid vieren.
Bekend zijnde met dit soort gelegenheden besloot ik in al mijn wijsheid maar een streep door de wandeldag te zetten. Om twee uur bij het restaurant O Platanos van “kale Jopie” dan rekende ik op een eindtijd van vijf uur die dag.
Wilde we nog wandelen vandaag dan moest dat in de ochtend gebeuren, een ontbijt op de boulevard bij Sempreviva en dan aansluitend konden we naar Limni lopen, wat zwemmen en dan terug voor de lunch, ik had t allemaal perfect uitgedacht.
Helaas….. een SMS net voordat we wilde vertrekken zette wederom een streep door de planning en weer dezelfde veroorzaker.
“Jongens het kerkje van de Agios Dimitrios bij Pourka is vandaag om 11.00 uur speciaal geopend voor een paar gasten, groetjes Frank.”
Pffffff Agios Dimitrios….. t stikt van de kerkjes op het eiland ik bedoel er zijn meer kerkjes op kythira dan ooit nagels in de Moerdijkbrug.
Maar na een paar tellen kreeg ik opnieuw antwoord en herkende ik het beeld in mijn gedachten van de vier mooi geschakelde kerkjes aan de voet van het bekende klooster de Aghia Ellessa.
Het kerkje is bekend, vele malen met diverse wandelingen zijn wij eromheen gelopen en aan de klink gevoeld of de deur open was maar helaas.
De plannen dus opnieuw gerangschikt….
Eerst maar ontbijt, via de vele trappen lopen we naar beneden en als we bijna de onderste hebben bereikt staan we oog in oog met dorpsgenoten, Santpoorters.
Nou je kent het wel de gesprekken gaan over en weer terwijl mijn maag knort en wacht op het ontbijt.
Na een korte pauze zitten we aan tafel bij Sempreviva, een van de leuke strandtentjes aan de boulevard, steevast wordt er altijd water op tafel gezet en ik bestel een Fraphe, een cappuccino, gebakken eieren en voor vrouwlief yoghurt met verse vruchten. Als even later de vriendelijk eigenaar verschijnt wordt er nog voor de bestelling komt spinazietaart ongevraagd op tafel gezet…. “For you… welcome back” lacht de eigenaar.
Ik zeg tegen mijn wederhelft zal ik gauw de eieren af bestellen.
Uiteindelijk is toch alles opgegeten maar of het verteerd is voordat we aanschuiven voor de lunch betwijfel ik ten zeerste.
Gewapend met wat vers fruit verlaten we het dorp en gaan als echte toeristen met de auto op weg naar de Aghia Ellessa .
In iets meer dan 35 minuten later zet ik de auto langs de kant van de weg en gaan we via een inmiddels verhard pad verder richting de geestelijke gronden.
Een paar honderd meter verderop wordt het smalle pad versperd door wuivende mensen, weer bekende eiland liefhebbers. We raken aan de praat als er uit dezelfde richting een auto komt en terwijl wij druk in gesprek zijn wordt opgemerkt dat het de bewaker van de kerk is.
Goed, denk ik bij mezelf als hij die de sleutel van de kerk heeft dan staan wij na al die jaren weer voor een dichte deur.
In een snelle reflex loop ik naar de langzaam doorrijdende auto en de chauffeur stopt, hij herkent mij als zijnde “niet bezoeker” van zijn kerk en verteld in het Grieks dat hij verderop even de auto draait en terugkomt. Niet dat ik ook maar iets uit zijn woorden kan opmaken maar zijn drukke gebaren maken alles duidelijk.
De gegoede burger heeft een bekend gezicht en in mijn gedachten probeer ik de persoon te koppelen aan een eerdere gebeurtenis, ik wordt wat ouder dus het duurt tot we de kerk bereiken als ik hem herken als de bouzouki speler ergens aan het eind van een wandeling in een dorpscafé in Kalamos.
De sfeer was er toen zo gemoedelijk ondanks het feit dat wij als vreemde toeristen daar binnen vielen dat ik hem als dank toen een klein doosje sigaren schonk.
Of hij zich dit feit nog herinnerd betwijfel ik.
De man opent de deur voor ons en gaat verder in het Grieks. Ik herken enkele opmerkingen van hem in zijn uitleg over de kerk, zo blijken het vier verschillende kerkjes te zijn samengesmolten tot een, hij noemt me de namen maar ze zijn mij ontschoten.
Nu zijn er vele kerkjes op het eiland maar deze is wel heel bijzonder. Ik schiet een filmpje in de hoop dat het wat wordt.
Bedank de koster en geef hem wat geld dat hij in eerste instantie weigert maar als ik aandring en dat hij er maar een Bierra voor moet kopen knijpt hij zijn hand dicht en knikt vriendelijk.
Wij lopen terug naar de auto en in een van de weinige zinnetjes die ik ooit in het Grieks heb opgeslagen vraag ik de muzikant zijn naam, Nikita of Nikitas…..
Ik bedank hem nogmaals en wij gaan per auto door naar Chora voor een Fraphe op het dorpsplein waar het ondanks het aflopende toeristenseizoen toch nog redelijk druk is.
Lopend door de smalle straatjes en steegjes gaan we richting de auto, op naar Mylopotamos voor de lunch.
Bij O Platanos staat een lange tafel gedekt en wij zijn een van de laatste die aanschuiven, de gesprekken gaan over en weer en de wijn vloeit rijkelijk, diverse Griekse gerechten passeren de revu maar helaas beperkt de nog volle maag van het ontbijt de toegang voor al het lekkers.
Tot morgen
Gewapend met allerlei icoontjes op de telefoon die lijken op ongemaakte kruiswoordraadsels en even zoveel documenten met dezelfde zwart/wit platte gronden die gelijkenis vertonen met woonwijken in aanbouw, worstelen wij ons door de luchthaven om tot rust te komen op een van de verlaten banken bij de gate voor vertrek naar Athene.
We leven nog en we mogen weer, we hebben de moderne pest tot nu toe overleefd en zijn geïnjecteerd.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik de lettertjes tikte voor een verhaaltje over ons zo geliefde Kythira. Zoals zovele mensen konden ook wij niet vertrekken om van een welverdiende vakantie te genieten. Maar nu zitten we toch inmiddels op vliegveld Athene met de wandelschoenen aan te wachten op onze aansluitende vlucht naar Kythira.
Vandaag is echt een reisdag en zal er niet gewandeld worden. Dat maakt echter de lust om dit morgen te doen er niet minder om.
Bij een van de eetgelegenheden op het vliegveld van onze tussenstop ontmoeten we Linda, Hollandse … Dwingelose.
Ze raakt licht geïrriteerd door de Albanese bediende die maar niet begrijpt wat zij besteld en als ze iets brabbelt schieten we in de lach en gaat t in het Nederlands tussen ons verder.
“Ja sorry hoor maar tis wel een sukkel hoor.” Zegt Linda met een lichte glimlach op het gelaat . Als wij de volgende in rij zijn om te bestellen kunnen wij dit beamen.
Tijdens de lichte lunch raken we in gesprek en ook Linda gaat naar Kythira.
Haar neef bezoeken in Aroniadika.
Doordat de klemtoon op de verkeerde klinkers wordt gelegd begrijp ik het niet direct en vraag hoe de neef heet.
“Albert, Albert Blok, hij heeft wat appartementjes in dat dorp.”
Ik schiet in de lach…. “Appie” ja die kennen we wel maar die heeft geen appartementjes. Die hebben een heus modern kasteel laten neerzetten.
De wereld blijkt klein te zijn voor wat betreft het eiland en de verhalen gaan over en weer.
De security controle op het modern ogende vliegveld van Athens blijkt vooralsnog prehistorisch …… alles moet weer uit de rugzak. Licht vloekend haal ik de keurig geordende rugzak leeg om hem even later met de dezelfde gemoedelijkheid weer te vullen.
De vlucht naar kythira ging vlot en goed georganiseerd.
Bij aankomst stond een welkoms comité reeds klaar.
Het eerste wat mij opviel was de geur die het eiland afgeeft, die geur drong door tot in mijn organen en weldra reageerde mijn hersenen met de boodschap……. Ontspan.
Onderweg werd het donker, niet omdat de avond inviel maar donkere wolken toverde een pracht schilderij boven het eiland en uit de dreigende hemel vielen enkele druppels die meteen verdampte op de warme grond.
Menig toerist zou op zijn eerste dag het fenomeen vervloekt hebben, ik vond het prachtig hoe de wolken het blauw verdreven.
Later die avond worden wij door goede vrienden, onder het genot van wat lokale spirituele dranken, bij gepraat over de veranderingen op het eiland.
Het begon opnieuw zacht te regenen en de geuren kwamen naar boven.
De volgende morgen prikte de dageraad al om 6.45 uur door de dunne gordijnen van ons appartement, mijn hoofd bonsde en ik kneep mijn ogen even dicht.
Na nog een halve liter rosé had het lichaam het om 21.30 uur het de voorgaande avond opgegeven en waren wij na een heerlijke maaltijd die bestond uit onder andere inktvis en lams koteletjes als een blok in slaap gevallen.
Even opende ik de gordijnen om te kijken of de zon al was verschenen, nog niet, dus voor mij een gegoede reden om de ogen nog even wat steviger dicht te knijpen.
Een klein uurtje later stond de koffie klaar op het balkon, aangevuld met een glas water waarin zich een tablet probeerde op te lossen.
Het uitzicht over de oude vissers plaats Pelaghia was bekend maar toch steeds opnieuw adembenemend.
“Ik ga effe de koffers doen” ….. een bericht van mijn bedgenoot en wandel partner.
Deze bezigheid laat ik geheel aan haar over, ga ik mij er mee bemoeien dan loop ik de komende dagen in te strakke strings en t shirts die boven mijn navel stoppen.
Het is al vroeg warm deze morgen, ik besluit een koude douche te nemen en niet alleen verdwijnt de warmte uit het lichaam maar ook het irritant hamerende kaboutertje verdwijnt uit mijn hoofd.
Nu was de planning om vandaag de vuurtoren route te lopen maar helaas werd er roet in het eten gestrooid want wij werden rond de klok van twee in mylopotamos verwacht. Onze secundaire werkgever, de bekende Frank van Weerde was een dag ervoor verjaard en ging vandaag de gelegenheid vieren.
Bekend zijnde met dit soort gelegenheden besloot ik in al mijn wijsheid maar een streep door de wandeldag te zetten. Om twee uur bij het restaurant O Platanos van “kale Jopie” dan rekende ik op een eindtijd van vijf uur die dag.
Wilde we nog wandelen vandaag dan moest dat in de ochtend gebeuren, een ontbijt op de boulevard bij Sempreviva en dan aansluitend konden we naar Limni lopen, wat zwemmen en dan terug voor de lunch, ik had t allemaal perfect uitgedacht.
Helaas….. een SMS net voordat we wilde vertrekken zette wederom een streep door de planning en weer dezelfde veroorzaker.
“Jongens het kerkje van de Agios Dimitrios bij Pourka is vandaag om 11.00 uur speciaal geopend voor een paar gasten, groetjes Frank.”
Pffffff Agios Dimitrios….. t stikt van de kerkjes op het eiland ik bedoel er zijn meer kerkjes op kythira dan ooit nagels in de Moerdijkbrug.
Maar na een paar tellen kreeg ik opnieuw antwoord en herkende ik het beeld in mijn gedachten van de vier mooi geschakelde kerkjes aan de voet van het bekende klooster de Aghia Ellessa.
Het kerkje is bekend, vele malen met diverse wandelingen zijn wij eromheen gelopen en aan de klink gevoeld of de deur open was maar helaas.
De plannen dus opnieuw gerangschikt….
Eerst maar ontbijt, via de vele trappen lopen we naar beneden en als we bijna de onderste hebben bereikt staan we oog in oog met dorpsgenoten, Santpoorters.
Nou je kent het wel de gesprekken gaan over en weer terwijl mijn maag knort en wacht op het ontbijt.
Na een korte pauze zitten we aan tafel bij Sempreviva, een van de leuke strandtentjes aan de boulevard, steevast wordt er altijd water op tafel gezet en ik bestel een Fraphe, een cappuccino, gebakken eieren en voor vrouwlief yoghurt met verse vruchten. Als even later de vriendelijk eigenaar verschijnt wordt er nog voor de bestelling komt spinazietaart ongevraagd op tafel gezet…. “For you… welcome back” lacht de eigenaar.
Ik zeg tegen mijn wederhelft zal ik gauw de eieren af bestellen.
Uiteindelijk is toch alles opgegeten maar of het verteerd is voordat we aanschuiven voor de lunch betwijfel ik ten zeerste.
Gewapend met wat vers fruit verlaten we het dorp en gaan als echte toeristen met de auto op weg naar de Aghia Ellessa .
In iets meer dan 35 minuten later zet ik de auto langs de kant van de weg en gaan we via een inmiddels verhard pad verder richting de geestelijke gronden.
Een paar honderd meter verderop wordt het smalle pad versperd door wuivende mensen, weer bekende eiland liefhebbers. We raken aan de praat als er uit dezelfde richting een auto komt en terwijl wij druk in gesprek zijn wordt opgemerkt dat het de bewaker van de kerk is.
Goed, denk ik bij mezelf als hij die de sleutel van de kerk heeft dan staan wij na al die jaren weer voor een dichte deur.
In een snelle reflex loop ik naar de langzaam doorrijdende auto en de chauffeur stopt, hij herkent mij als zijnde “niet bezoeker” van zijn kerk en verteld in het Grieks dat hij verderop even de auto draait en terugkomt. Niet dat ik ook maar iets uit zijn woorden kan opmaken maar zijn drukke gebaren maken alles duidelijk.
De gegoede burger heeft een bekend gezicht en in mijn gedachten probeer ik de persoon te koppelen aan een eerdere gebeurtenis, ik wordt wat ouder dus het duurt tot we de kerk bereiken als ik hem herken als de bouzouki speler ergens aan het eind van een wandeling in een dorpscafé in Kalamos.
De sfeer was er toen zo gemoedelijk ondanks het feit dat wij als vreemde toeristen daar binnen vielen dat ik hem als dank toen een klein doosje sigaren schonk.
Of hij zich dit feit nog herinnerd betwijfel ik.
De man opent de deur voor ons en gaat verder in het Grieks. Ik herken enkele opmerkingen van hem in zijn uitleg over de kerk, zo blijken het vier verschillende kerkjes te zijn samengesmolten tot een, hij noemt me de namen maar ze zijn mij ontschoten.
Nu zijn er vele kerkjes op het eiland maar deze is wel heel bijzonder. Ik schiet een filmpje in de hoop dat het wat wordt.
Bedank de koster en geef hem wat geld dat hij in eerste instantie weigert maar als ik aandring en dat hij er maar een Bierra voor moet kopen knijpt hij zijn hand dicht en knikt vriendelijk.
Wij lopen terug naar de auto en in een van de weinige zinnetjes die ik ooit in het Grieks heb opgeslagen vraag ik de muzikant zijn naam, Nikita of Nikitas…..
Ik bedank hem nogmaals en wij gaan per auto door naar Chora voor een Fraphe op het dorpsplein waar het ondanks het aflopende toeristenseizoen toch nog redelijk druk is.
Lopend door de smalle straatjes en steegjes gaan we richting de auto, op naar Mylopotamos voor de lunch.
Bij O Platanos staat een lange tafel gedekt en wij zijn een van de laatste die aanschuiven, de gesprekken gaan over en weer en de wijn vloeit rijkelijk, diverse Griekse gerechten passeren de revu maar helaas beperkt de nog volle maag van het ontbijt de toegang voor al het lekkers.
Tot morgen
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.
