Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: T kan weer 2
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Goedemorgen….en dat is het ook, vandaag geen hamerende kabouters als gevolg van teveel ouzootjes
Het is nog vroeg als ik de gordijnen openschuif en het dorp beneden nog in diepe rust is.
Ik neem een verkwikkende douche en zet het mes op mijn gezicht.
Glad is het weer, wel zo handig voor alle smeerseltjes die ik elke dag weer verplicht dien aan te brengen omdat anders volgens mijn wandelgenoot ik binnen de kortste keren met een te rood gezicht in de rondte loop. Ook de benen krijgen een beurt en eigenlijk om dezelfde reden en bovendien wast het meegenomen vuil van vandaag er weer gemakkelijk van af. De thee staat op het balkon te dampen aangevuld met kourabies, een heerlijk Grieks koekje om de dag mee te beginnen. De Griekse buren even verderop zijn ook wakker, een vader spreekt een wat lastige zoon met een ietwat stevige toon toe voor iets wat niet mag, ik denk dat weldra iedereen in de omgeving nu wel langzaam wakker wordt.
De zon schijnt maar is nog niet in onze richting gedraaid, er waait een lekker windje getuige de rimpels die deze op de blauwe zee tekent, uitstekend wandelweer dus.
Wat is het programma voor vandaag?
Het wordt de uitgestelde tocht naar de vuurtoren.
Saai, ja altijd, ik bedoel zo vaak gelopen het begint nu echt te vervelen maar goed wat moet je anders.
Alle gekheid op een stokje, tocht nummer 2 uit het bekende wandel boekje “Kythira doorlopend” blijft altijd mooi om te lopen, schitterende uitzichten en halverwege gelegenheid om de zee in te duiken.
Wat anders is dan andere keren is dat er vandaag een ander speeltje meegaat.
Een paar jaar geleden aangeschafte drone moet ons vandaag mooie beelden gaan opleveren.
Het apparaat ligt al twee jaar stil en ik heb eigenlijk nog geen mogelijkheid gehad om hem te testen.
Ja thuis, binnen de muren heb ik getracht de vliegende camera onder controle te krijgen en dat heeft wat gesneuvelde propellers tot gevolg gehad.
Maar goed we gaan het proberen, reserve propellers zijn aangeschaft.

We zijn inmiddels weer terug van de wandeling… iets van 10 kilometer.
Koffie staat op tafel dus ik begin maar weer met het vervolg.
George Kapsanis de wereldberoemde supermarkt eigenaar kijkt verbaasd op en knippert twee keer met zijn ogen als hij ons ziet verschijnen in zijn kleine etablissement. Ondanks het feit dat wij gemaskerd zijn met t mondkapje wat hier nog steeds verplicht is herkend hij ons direct en de begroeting is hartelijk doch afstandelijk.
Wij vullen de tas met brood en beleg en keren huiswaarts om op het balkon te genieten van het ontbijt.
Ondertussen gaan mijn gedachten naar mijn rugzak… wat moet er mee en wat niet en hoe gaan we de route lopen naar de vuurtoren, de mooiste is natuurlijk langs de ruige kust en dan naar boven…. Ik twijfel nog.
Vlak na de brug zet ik net voor het dorp Platia Ammos, de huurauto langs de kant en volg mijn vriendin….. zo dat is een beslissing minder te nemen we gaan dus eerst door het dorp en dan langs de kust, prima.
Platia Ammos oogt niet alleen verlaten, het is het ook. Zelfs geen hond hoor ik blaffen of kom ik tegen. Verlaten dorp of spook dorp wordt het weleens minachtend genoemd en dat terwijl het een mooi langgerekt strand heeft.
Het dorp staat al jaren in een patstelling, zijn er geen restaurantjes en barretjes dan komen er geen toeristen, aan de andere kant waarom zou je er restaurants gaan neerzetten als er geen toeristen komen….. en dat gaat al jaren zo.
We lopen langs het verlaten strand, de oude boot die bij het bekende monument staat is inmiddels ook verdwenen, vergaan en vervangen door een kleiner exemplaar.
Of de herinnering zal blijven bestaan of ook met de tijd mee vervagen…die zelfde tijd zal het leren. De weinige restaurants die er zijn, blijken gesloten en een zelfs geheel vervallen.
We verlaten het dorp en volgen het ruige pad langs de oostkust van hèt eiland richting het noorden.
De diep blauwe zee beweegt op de vlagen van de wind, een wind die een verraderlijke verkoeling brengt.
Als we op open terrein zijn haal ik mijn speelgoed te voor schijn en ietwat stuntelig gaat de drone de lucht in, in het beeldscherm van de controller zie ik zo goed als niets, de invallende zon schitterde teveel in het scherm en als ik opnieuw ten hemel kijk blijkt ook de drone uit het zicht verdwenen. Paniek…. Het ding hangt ergens in de lucht stil, ik hoor hem wel maar door het beperkte formaat is het vliegende object niet zichtbaar.
Nu kan ik 15 minuten gaan wachten want uiteindelijk keert hij vanzelf terug naar mij maar goed dat heb ik nog niet meegemaakt, het is net alsof je je hond de deur uitstuurt in de hoop dat hij vanzelf weer terugkomt. Ik zoek een plek ergens in de schaduw waar ik wel beeld heb, vindt een toets waarop staat “return to home point” en langzaam maar zeker wordt het geluid sterker, maar van enig vliegend object nog niets te zien. Als het geluid nog sterker wordt blijkt hij recht boven mijn hoofd te hangen…… nog maar even oefenen ergens. We steken een kleine kloof over om even verderop te beginnen aan de stevige klim. Het pad slingert steil omhoog en al gauw zie ik de bekende rustplek onder de oude olijfboom, een idyllische plek met mooi uitzicht richting het zuiden.
Als we bijkomen van de beklimming en koud water ons lichamen koelt hoor ik stemmen dichterbij komen en verbaasd kijk ik omhoog….. wandelaars.
Althans….. Zwitsers op bad slippers…. Het moet niet gekker worden.
Ik groet ze vriendelijk en heb het maar niet over het slechte pad wat komen gaat, ik bedoel je gaat toch ook niet schaatsen op zwemvliezen toch?
Bij de vuurtoren is het druk, het is er anders nooit druk maar nu is het er druk en als ik ergens een hekel aan heb… inderdaad druk.
De reden is simpel, iemand heeft bedacht een breed pad te bulldozeren richting de vuurtoren zodat ook de “luie mens er komen kan” er staan dus heel wat huur autootjes.
Wat mij dan weer wel blij maakt is dat de deur van de vuurtoren open staat.
En het is net als met het verhaal van gisteren van de Agios Dimitrios, je bent er al zo vaak geweest maar nooit……
Naar binnen dus …. maar net als ik naar binnen wil stappen komt er iemand naar buiten, blauw gekleed uniform maar echter niet de bekende vuurtoren wachter of zijn zoon nee een ander voor mij onbekend persoon…. Ene Mike.
Ik begroet Mike vriendelijk en vraag hem of we naar boven mogen,  hij kijkt even en knikt dan, echt leuk vindt hij het volgens mij niet maar met tussenpozen verteld hij iets over de geschiedenis van de vuurtoren en dan klimmen wij achter hem aan de trap op. Ehhh schreef ik nou trap… nee het zijn eigenlijk ladders, eh van dat formaat en ze kraken duidelijk elke keer als ik de 95 kilo een stap hoger verplaats.
De vuurtoren is oud en de houten treden volgens mij ook en met die gedachte in het achterhoofd klem ik mijn handen wat steviger om de leuning.
De vuurtoren zelf is niet echt bijzonder, simpel maar wel leuk om te bezoeken en de weg naar boven is zeker het uitzicht waard.
Mike is ondertussen buiten adem het zal de zoveelste keer zijn dat hij boven is geweest vandaag.
Naar beneden is een anders verhaal ….. hoogtevrees weten we het nog… ik wel.
“Ehhh draai jij je nou maar gewoon om en kom achterwaarts naar beneden, dat is makkelijker” 9 van de tien keer heeft ze gewoon gelijk dus ik volg de raad op.
Ook vanaf de vuurtoren is een pad bloot gelegd voor autoverkeer richting de oude vlaggen post, weet je niet beter dan is er niets aan de hand, ken je de oude situatie dan is het pure landschapsverpesting.
Gelukkig gaat even verderop het wandelpad weer verder richting het strand van Agios Nikolaas.
Op het strand is het een enorme drukte, 3 personen wat voor dit strand uitzonderlijk is. Wij nemen plaats tegen de stijle rots.
Als ik een verkoelende duik in zee neem krijg ik gelijk spijt van de eerder gemaakte scheer partij die ochtend, duizenden spelden prikken mij daar in het gelaat waar het mes zijn werk gedaan heeft, gelukkig duurt het maar even.

Half drie, tijd om maar weer eens de benen te nemen en verder te gaan, om de gehele dag verder als een hulpeloze zeehond aan het strand te blijven liggen daar heb ik echt geen zin in, dus op pad maar weer.
Het drietal ligt inmiddels wel Pieterburen te imiteren.
Vanaf het strand nemen we het onverharde wandelpad wat steil omhoog gaat.
Het is tegen drieën, de zon is op zijn sterkst en het oude lichaam begint te zweten.
Bovenaan komen we even op adem en vervolgen onze weg richting de auto.
Bij de driesprong nemen we even rust en tijd om de watervoorraad aan te spreken.
Wederom hoor ik stemmen, Nederlands.
“Zitten jullie op de bus te wachten?” Ik schiet in de lach want het zou net zozeer een opmerking van mij kunnen zijn. Zij gaan links en wij nemen bij de driesprong de vierde weg.
De vierde weg is een pad, weet je niet dat deze er ligt dan heb je pech, het is een mooi schoongemaakt pad tussen de velden door, het pad ligt lager dan de velden en er staan veel naaldbomen getuige de heerlijke geur die me meteen aan de kerst doet denken.
Uiteindelijk tikken we bij de auto iets van 10 kilometer af.
Op naar Karavas……. Het koude bier en de ietwat verlate lunch.
Potamós….. the place to be!

(Met hartelijke dank aan Ger voor aanpassing)
Wat een mooi geschreven verhaal weer Japio, en wát een herkenbare foto's.
We zijn al een paar jaar niet meer op Kythira geweest maar door die mooie herinneringen gaan we het eiland weer vooraan zetten op ons verlanglijstje voor 2022.

Groetjes aan Frank!
dit is pas vakantie lektuur   up
Jaap en janet geniet van het mooie Kythera zo als jullie altijd doen ,Groetjes ook aan Frank en Thom en ik hoop dat we elkaar weer tegen komen op dit mooie eilandje .
John uit valkenburg.