Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: Sept09
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
Deze dinsdagmorgen staat er een stevige bries afkomstig uit het oosten, het is niet koud nog steeds kan er gewandeld worden in het kort.
Op het strand van de Neo Kosmos, een van de standen van het dorp Pelaghia slaan de golven met toppen van wit schuim krachtig op het strand.
Zwemmen staat nu even niet op het menu.
We zijn op bezoek bij de eigenaresse van een voormalige eettentje aldaar.
Na het heengaan van haar echtgenoot bezoeken we de lieftallige weduwe elke keer als we op het eiland zijn en dat wordt zichtbaar gewaardeerd.
Griekse koffie en gebak, homemade uiteraard.
Na de koffie zetten we de rode Suzuki op een parking en lopen richting de kerk van het dorp.
Na de kerk slaan we links een weg in die ons landinwaarts voert en uiteindelijk dienen we weer in Potamos te eindigen.
De eindbestemming ligt beduidend hoger dan het zeeniveau van waar we starten dus het zal een stevige klim worden vandaag, ik had een route van 10 kilometer op de gps over uitsluitend onbekende wegen voor ons.
Het eerste stuk is vrij vlak met af en toe een lichte gloeiing omhoog maar het valt mee, we volgen het zeer hoge riet langs een klein riviertje wat overigens droog staat.
De stilte is vandaag verdwenen want de wind jaagt door het riet en de bamboe.
Daar waar ik niet zeker weet of we goed gaan is er nog een klein poeltje gevuld met water en kikkers.
Niet een paar maar een stuk of twintig blijken  voor onze voeten het water in springen, mooie exemplaren die ons vanuit het water wat verbaasd aan staan te kijken.
Even verderop een akkertje vol met allerlei gewassen die het goed doen.
We gaan dus verkeerd en dat vermoeden had ik al, even terug en dan een slingerend stijl pad op.
Wat we dan zien is de troosteloze aanblik van de brand van enkele weken geleden, het lijkt oorlogsgebied.
Kompleet verbranden akkers, zwart geblakerde grond en verkoolde bomen, de dood is hier massaal aanwezig, alle olijfbomen zijn zo goed als verloren en alleen de tijd zal uitwijzen of de sterkste vanaf de bodem weer de kracht kunnen vinden om opnieuw te gaan leven.
De schade is enorm en het gebied strekt zich enorm uit.
Voor zover we kunnen zien zijn de huizen gespaard gebleven….. God zei dank.
We lopen over diverse akkers met alle hetzelfde getoonde plaatje en komen boven uit bij de nieuwe asfaltweg die van Pelaghia zich een weg omhoog slingert.
Een mooie weg, dat is wel iets wat gezegd mag worden maar of het echt nodig was.
Als fietser zou deze beklimming een uitdaging zijn.
Na een paar honderd meter verlaten we de weg weer en slaan links een onverhard pad in wat weer door de velden gaat en nog steeds de trieste blik toont van de inferno die er was.
Na wat geklauter voor de tweede keer het asfalt en verderop gaan we weer links het onverharde pad op, een mooie slingerende weg het dal in, hier is de verwoesting het ergst geweest en is de eigenaar al driftig in de weer geweest om alle verbrande bomen weg te halen, het ziet er verzorgt uit, alleen de zwarte grond herinnerd aan het voorval.
En er komt al weer wat op, een van de overlevers blijkt de zee ajuin te zijn, hij steekt bizar als enige boven het zwarte landschap uit.
Als we op het laagste punt in het dal zijn gaat het via de andere zijde omhoog en omhoog en omhoog.
Een breed pad slingert zich tot bij de asfaltweg Potamós - Karavas.
Terugkijkend richting het oosten levert ondanks de verbrande delen een mooie
panorama op.
Agia Despina, de mooie kerk, de vuurtoren Moudari en in de diepte is Pelaghia zichtbaar.
Ineens valt ons oog op een bouwwerk van drie dezelfde vormen, vanuit de verte lijken het wel bunkers.
Iets moderns, totaal niet passend in het landschap en volgens mij totaal verkeerd geplaatst met een uitzicht richting de heuvels in plaats van het oosten richting de zee.
Als we verder omhoog lopen zien we het beter en plots weet ik het.
Die poppenserie uit de jaren 60, International Rescue, met de prachtige schaalmodellen waarnaar ik telkens weer kon kijken in de speelgoed winkel op de Kinkerstraat in Amsterdam West.
De Thunderbirds, ja dat is het! Volgens mij moeten die daar wonen!
Ik lach bij de gedachte als een volgend bizar gebouw opduikt aan de asfaltweg waarlangs we nu lopen, een rare kleur groen en alles super strak gevormd, het lijkt wel een klein ziekenhuis.
“privé grond, niet betreden, overtreders zullen worden vervolgd” staat er op de diverse bordjes op het lelijke hekwerk wat het gebied rond het bouwsel omheind.
De Gps toont nog twee kilometer en we stappen verder, nog een keer een stukje weiland door en dan passeren we de olijfperserij, die het de komende maanden niet echt druk zal krijgen gezien de schamele  opbrengst van dit jaar.
Tenslotte lopen we via het kerkhof het dorp in.
Leeg en verlaten……..
Morgen weer terug om de auto op te halen.

Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Japio weer bedankt voor de informatie ik blijf je volgen