Oríste! - jóuw Griekenland forum

Volledige versie: Sept 14 dinsdag 11 oktober
Je bekijkt momenteel een vereenvoudigde versie van de foruminhoud. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
Een dag niet gewandeld, is een dag niet geleefd, zo was het toch?
Goed de zondag was de zondag, lui en gezellig maar van enige beweging was geen sprake dus moesten we de maandag maar weer eens wat gaan doen.
Met 21 graden als begeleidende temperatuur en een koele bries is dat goed te doen.
We rijden vandaag naar Dourianika een dorp waar de wereld ophoudt en de weg stopt.
Tenminste dezer dagen in het verleden moet het dorp zeer levendig zijn geweest.
Vele verlaten akkers omringen het dorp en men kon vanuit hier te voet of per ezel alle kanten op.
Naar Mylopotamos vanuit hier was geen probleem en eerlijk gezegd nu nog steeds niet zei het dan wel met de eerder besproken vervoersmiddelen.
Voor de auto stopt het hier, je kunt enkel terug door Perlegianika naar de rest van de bewoonde wereld.
Het dorp is tegen of op een grote rots gebouwd met behoorlijke afgronden er is een pad wat westwaarts naar de kerk gaat en vandaar ook weer een pad afdalend een kloof in.
Daar de brug over en aan de andere zijde zijn tal van paden richting het zuiden en richting het klooster van de panagia Orfani.
Ten noorden van het dorp loopt onderlangs ook een kloof die uiteindelijk eindigt aan de westkust in zee.
De Koufogialou is in het begin smal en wordt steeds breder en heeft een bijzondere schoonheid en zeldzame rust.
Touwen zijn hier niet nodig de hoogte verschillen zijn minimaal.
Wij lopen vandaag de kloof een deel af en slaan dan links een andere kloof in om bij het eerder besproken bruggetje uit komen.
Geen paniek deze wandeling hebben we eerder gedaan dus dat komt goed.
Zo dat was het inleidende verhaaltje dus nu maar eens op stap.
Auto in het dorp gezet, rugzakken op en gaan.
Vanaf de weg die het dorp ingaat weet ik nog dat we de afslag naar een olijfgaard in moeten dus we slaan rechts, met verderop duidelijk de kloof in zicht.
De akker is echter afgesloten door een groot hek dat niet open of te overbruggen is.
We gaan eerst maar eens onderlangs maar na een tijdje zoeken en vloeken nog steeds geen pad.
“Zeg weet jij het nog” vraag ik achter mij.
Negatief is het antwoord.
Ik weet dat het pad verborgen ligt, het begin althans en dat het grenst aan een akker, alleen welke?
Brutaal klimmen we de afgesloten akker op en zakken een van de terrassen af waar ik ineens het pad ontdek.
Zo, gevonden al heeft het wel wat moeite gekost.
Ik snap het ook wel dat de boer niet blij zal zijn met al het volk op zijn grond, al hoewel het kunnen er nooit veel zijn.
Het pad is smal en overgroeit en dus weinig bewandelt de laatste tijd en soms is het even moeilijk te kiezen welke kant we op moeten maar zolang we naar beneden gaan komt het goed.
We zijn er, het wit van de keitjes weerkaatst in het felle zonlicht en het is warm in de kloof.
Stroomopwaarts zie ik iets van een oude muur wat de goot van wat ooit een watermolen moet zijn geweest.
Verderop in de rotswand geiten, altijd weer geiten, we komen ze vaker tegen dan wandelaars en eerlijk gezegd ze zijn altijd vriendelijk.
We hebben even oogcontact met elkaar waarna we allen onze eigen richting op gaan.
Naar mate we meer de kloof afdalen wordt deze mooier en ruiger en de afdalingen lastiger en op een gegeven moment lastiger dan ik me kan herinneren.
Ik kan me twee grote afdalingen herinneren waarmee ik moeite had vanwege de hoogte, een in het begin en een tweede op 3/4 maar goed die laatste daar komen we niet omdat we eerder zullen afslaan maar die ene moet dus nog komen terwijl ik nu al moeite heb met diegene ervoor.
Als we gaan staan we voor de eerder besproken lastige hoogte.
“Hee daar hing toch een kleine lus altijd in de rotsen” maar nee hoor verdwenen.
“Gaan we door of gaan we terug” eigenlijk een overbodige vraag omdat de beslissing toch altijd weer bij mij ligt, ik ben degene met de angst en niet zij, die huppelt er altijd wel achteraan en de altijd overbodige vragen die ik haar stel, zou ik beter aan mezelf richten.
“Ja ik kan zo niets zien je staat er met je grote lichaam voor”, dat is dan weer wat minder maar ik sta al met beide voeten op twee uitstekende stenen in de rotswand.
Nu even draaien, O nee hè pfff de rugzak zit in de weg en terwijl ik me krampachtig vast hou aan de rots word ik ontdaan van mijn rugzak, gooi die naar beneden en klauter verder naar beneden.
Zo ik ben er en terwijl ik de hoogte wil bekijken staat mijn wandelmaatje al naast me…….
We nemen even rust in de schaarse schaduw van de kloof, even wat drinken en wat foto’s en dan op naar de splitsing die maar niet blijkt te komen.
Bij de volgende grote droge waterval sta ik toch wat raar te kijken, hier kun je absoluut niet naar beneden, te hoog, te glad en zeker te gevaarlijk maar hoe zit dat dan we zijn toch vaker door gelopen?
Terwijl ik alle mogelijkheden bekijk hoor ik boven mij “ja kom maar we kunnen volgens mij hier langs”.
Het ronddraaiende slotje in mijn hersenen probeert de juiste cijfer combinatie te zoeken om het deurtje te open en na een tijdje…. Open.
Het klopt er was een groot gat waar we bovenlangs moesten, ik weet het weer en al zou ik het niet weten er was geen andere mogelijkheid.
Het is een beetje lastig want het smalle pad vol met los grind gaat vlak langs het diepe gat.
Als we er langs zijn en weer zigzaggend over de stenen lopen ligt er in een diep gat een geit, dood maar nog niet zo lang, de vacht is nog aanwezig maar de schedel van het edele dier is al kaal en weerkaatst in het zon licht.
Wat echter ontbreekt is de stank, de muffe lucht van de dood.
Net als katten hebben waarschijnlijk geiten ook behoefte aan een eenzame stille plek om te sterven want je komt ze vaak tegen onder grote rotsblokken of afgelegen kleine grotten of kloofjes.
“ hier ligt een dode geit, kijk maar niet” met de wetenschap dat ze dit toch wel doet gaan we verder en komen uit bij de splitsing van de twee kloven, de een rechtdoor stroomafwaarts naar de kust, de ander stroomopwaarts en dus klimmen richting de brug bij Dourianika.
Inmiddels zijn mijn benen al weer behoorlijk getekend door de diverse bebossing waar we doorheen moesten en rijkt mijn wandelmaatje mij een doekje aan, met de opmerking het bloed er even af te vegen.
Ik pak het doekje aan en wrijf het over de beschadigde ledematen…… auwwwwetsch, er zit alcohol of een of ander ontsmettingsmiddel op wat behoorlijk prikt.
Het bloed is eraf en in de zon laat ik de kleine wondjes even opdrogen voordat we verder gaan.
We lopen nu stroomopwaarts de andere kloof in en zo klimmen we eerst rustig omhoog voordat we voor een grote schuine wand staan.
Als je niet weet wat dit is dan stop je hier want een verder pad met stenen is niet te zien.
We weten echter beter en lopen schuin de gladde beklimming omhoog waarachter het pad van stenen verder gaat.
Dit gedeelte van de kloof is anders, natuurlijk ook mooi maar nog ruiger met links en rechts hoge rotswanden en grote grotten op onbereikbare plekken, voor de mens dan.
Voor mij op het pad ligt een dode mol tenminste dat denk ik.
Als ik dichter bij ben is het wat luguber.
Het is een onderpoot van een geit, welke van de vier ik heb geen idee maar hij is eraf gebroken bij het scharnier, het kogel kopje is duidelijk zichtbaar.
Er loopt dus ergens een geit met 3 en een halve poot of zou het misschien het exemplaar zijn wat we eerder in de kuil zagen liggen.
“Ahhhh wil jij effe terug gaan of die overleden geit een poot mist”.
We laten het raadsel achter ons.
Hoe meer we klimmen hoe ruiger en scherper de rotsen.
De kloven komen bij elkaar en weldra zal ik toch het bruggetje moeten zien.
Nog niet, eerst nog een beklimming waar we niet tegenop kunnen, te glad te hoog.
Wel kunnen we links ervan over de rotsblokken, blokken versierd met verse bramenstruiken.
Uiteindelijk met veel gevloek en gescheld van mijn zijde geraken we erover, en weer sijpelt het bloed langs mijn benen omlaag.
Pfff de inspanning was effe te groot en mijn ademhaling is duidelijk hoorbaar.
Bij een volgende beklimming is er geen doorkomen aan voor wat betreft de bramenstruiken, ze hangen hier loodrecht naar beneden en een stuk of tien.
Vastpakken is geen optie ze zijn ijzersterk en vlijmscherp maar we moeten er door.
Ik heb nog spanbanden in mijn rug zak!
Een van de blauwe banden bind ik om de bos met struiken en verleng de band met haken tot een langer touw.
Meer dan 90 kilo hangt er nu aan de bramen strengen maar het geeft geen krimp en ondertussen voel ik de vele vliegen heerlijk genieten van het rode plasma op mijn benen.
Ik trek en ruk en uiteindelijk breekt de boel los en kunnen we erdoor.
Nog niet gemakkelijk maar beter dan voor de ontbossing.
De brug…. Daar hangt hij, vol in het zonlicht maar net even hoger dan mij lief is.
Ik weet dat we er links langs omhoog moeten maar zoek nog waar.
Ja er gaat iets van een weg links stijl omhoog vlak langs de enorme diepte die je ziet vanaf de brug maar dat is voor mij geen optie dus ik kijk nog even verder maar helaas het zal toch moeten.
Wat zal het zijn 45 graden of nog steiler? Je kunt makkelijk naar beneden glijden maar omhoog is effe een dingetje.
Ik ga het proberen en schuif voorzichtig op de buik zo laag mogelijk over de grond omhoog en zet mijn benen in de rotsen waar dat kan en probeer zo weinig mogelijk in de diepte kijken.
Mijn rechterbeen wil echter nog steeds niet goed buigen en op een gegeven moment sta ik vast.
Weet even niet hoe verder, roep om me moeder maar helaas die is er niet meer.
De cursus omgaan met jezelf ben ik vanaf dit punt gestart, de vraag hoe nu verder, blijf je daar de hele dag hangen, ga je terug wat minstens dezelfde angst zal voortbrengen of ga je door.
Het duurt even en ik probeer toch mijn rechter voet in die uitsparing te krijgen die 20 centimeter buiten het bereik is.
Als ik weer een meter verder ben zie ik het onmogelijke voor me, te glad te steil te dicht bij de afgrond, was mijn keuze dan wel zo goed?
Maar ik kijk niet goed, de angst beperkt je in het denken.
Want links naast me is een andere weg, iets minder angstig maar toch je moet wat.
Ik zweet, tril en vervloek alles wat ik zie, wordt kwaad op mijn vriendin die hier ook niets aan kan doen maar er is niemand anders, ja ikzelf maar goed ik heb het zelf gedaan.
Het zijn slechts nog 5 meter omhoog maar iets van 20 meter de diepte in en als ik val en wat breek dan is het over.
Mijn botten zijn niet die bij mijn lichaam horen, na vele onderzoeken in het ziekenhuis is mij verteld dat ik botontkalking heb en dat de dagelijkse medicatie die ik al wat jaren slik niet helpt.
Breek ik iets dan is het funest.
De vraag is dan waarom doe je dit.
Het antwoordt is simpel
Geraniums.
Ik vind ze gewoon niet mooi.
Laat staan dat ik er achter ga zitten en als ik echt oud wordt dan nog niet.
Bewegen altijd bewegen zei de arts, zolang je beweegt nemen de spieren het over maar je moet het zelf doen, het gaat niet automatisch.
Dus hang ik hier vloekend met nog maar vijf meter boven mij.
De rugzak gaat af en het laatste stukje klim ik met moeite omhoog, boven komt mijn ademhaling tot rust en stopt mijn hand met trillen en als ook mijn vriendin naast me staat bied ik haar mijn verontschuldigingen aan.
Ze weet het, mijn angst maar het is diezelfde angst die ons op de mooiste plekken van dit eiland heeft gebracht en ik weet dat ze dat waardeert.
Pfffff nog even kijken op de brug naar de diepte…. We hebben het toch maar geflikt en dat ik als een klein kind om mijn moeder heb zitten janken, ach dat weten toch alleen wij twee…. Toch?
Het duidelijke pad gaat verder langs de rotswand richting de kerk van het dorp Dourianika.
Daar spoel ik met behulp van de aanwezige tuinslang het vieze zweet van mijn lichaam en ontdoe mijn benen van het rode plasma.
Nog een klein stukje naar de auto.
Boodschappen doen en op naar een koud biertje wat ik denk ik wel verdient heb.   



Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.







Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.