14 October 2022, 17:11
Het is donderdag en als ik zo naar boven kijk een juiste benaming voor de situatie ter plekke.
De beruchte Potamós wolk hangt boven het dorp, een dikke grauwe bewolking die als een deken het dorp afdekt.
Toch is het nog steeds niet koud en zitten we buiten.
Morgen en overmorgen is er regen voorspelt dus we wachten geduldig af wat komen gaat.
Hoe was het vandaag?
Ja eigenlijk best wel een mooie dag met temperaturen van boven de twintig graden.
Ik bedoel het seizoen mag dan voor de uitbaters op het eiland voorbij zijn, je kunt je als wandelaars en levensgenieters nog steeds uitstekend vermaken op het eiland.
Dus we gaan maar gauw op stap voordat de boze buurman weer door de steeg loopt te schreeuwen dat we moeten lopen.
Na de inspannende klooftocht van vorige keer dit keer nog maar eentje… hoppa we gaan.
Het oostelijke deel van het eiland en dan het gebied rond Paleochora, de oude hoofdstad kenmerkt zich door een groen landschap met diverse kloven die eigenlijk allen in een en dezelfde uitkomen… de beruchte kaki lagada kloof.
Diegene die beloopbaar zijn hebben wij allen belopen tot zover als dit mogelijk was.
Een van deze is de kloven die ergens bij het vliegveld begint wordt samengevoegd met meerdere kleinere en ten zuiden onderlangs Agios Dimitrios, of te welde oude ruïne stad samengevoegd.
Jaren geleden zijn wij deze ingelopen dus het is wel weer eens tijd voor wat hersengymnastiek om de boel op te frissen.
We starten echter niet nabij het vliegveld maar pakken de kloof op daar waar hij een pad kruist wat richting de kust gaat.
De auto staat inmiddels in Kastrisianika, op het pleintje nabij de oude gebouwtjes.
6 arbeiders zijn er aanwezig waarvan 4 aan het werk, ze zijn bezig met een muur te bouwen.
Zwaar werk gezien de stenen of eigenlijk keien die ze gebruiken.
Het is eigenlijk hergebruiken want er stond al een muur maar goed de rij kunsten van de Griekse bestuurders laten wel eens te wensen over.
Ze zeggen boe of bah en kijken wat chagrijnig onze richting op….. toeristen.
“Kalimerrrrrrrrrrrrrrrrrrra” en zowaar komt er reactie.
Pff denk ik bij mezelf volgende week ben ik zelf ook al weer aan het werk, dus nog maar even genieten hier.
Het dorp zelf bestaat uit een lange straat die naar het oosten gaat met diverse leuke smalle straatjes om eens te bezoeken."
Zodra we het dorp uit zijn wordt het verharde onverhard en begint het pad langzaam te dalen, bedrieglijk langzaam zal blijken op de terugweg.
We lopen op een bergrug die als een taartpunt naar het oosten wijst, het is rustig en stil.
Links van ons het dorp Potamós en naar rechts kijken we op het verlaten vliegveld van het eiland.
Het is hier groen, dat schreef ik al maar ik denk dat dat mede komt door de vele struiken die wild overal groeien…. Onkruid!
Oeps wat schrijf ik nou, onkruid?
Ja ho even dat kan zo maar niet! Dat is pure discriminatie.
Hoezo onkruid? Dit gewas heeft toch net zoveel recht om hier te groeien? Wie ben ik om te bepalen wat wel en niet onkruid is.
Alleen omdat het vaak in de weg staat of geen eetbare vruchten draagt noemen we het maar gauw onkruid.
Via deze weg wil ik dan ook mijn welgemeende excuses aanbieden voor het onkruid verleden, door mij meerdere malen beschreven en hoop dat de slachtoffers hiervan mee kunnen leven.
We zijn bij de punt van de taart en moeten nu steil afdalen en via een klein drooggevallen riviertje een ander pad oppakken, het centrale pad naar de kust.
Verwacht niet dat je hier ook maar iets tegen komt maar voor ons als wandelaar is dit een centraal pad en kun je sinds een paar jaar aan het einde links naar Agia Pelaghia en rechts door naar Diakofti.
Als we dalen zie ik de rivier het pad kruisen en gaat het avontuur van start.
In het begin kleine keitjes later iets groter tot enorme rotsblokken.
We gaan stroomafwaarts gadegeslagen door wat geiten die ons wat verbaasd aanstaren.
Het is warm in de kloof en daar waar schaduw is nemen we rust.
Bij de eerste grote kloofsplitsing gaan we nu rechtdoor, straks op de terugweg moeten we hier in, dat hoop ik niet maar vrees ik wel.
Als mijn grijze massa mij niet in de steek laat konden we hier niet verder door een te steile afgrond of de angst voor een steile afgrond maar goed even kijken hoe het afloopt.
Dat even duurt opvallend lang en telkens weer is een afdaling een uitdaging.
Klauteren naar beneden, de juiste keuzes maken en niet vast komen te zitten?
Het is een ware speeltuin voor de natuurliefhebber.
We doen 4 grote afdalingen waarvan ik er bij een denk zover zijn we toch nog niet geweest?
De route staat op gps maar ik weiger te gaan kijken en bij elke volgende waterval vrees ik, dit is het… maar steeds kunnen we verder.
Vergezeld door diverse vlindersoorten dalen we nog steeds en wordt het later en later.
De rotsen zijn hier hoog en indrukwekkend, ik vraag me af wat als hier water stroomt?
Daar is het, ik zie heel veel kleine keitjes en verder op een te diepe afgrond voor mij.
De sleutel valt in het slot en ik herken de onoverbrugbare hindernis.
Alhoewel….. naar beneden zou nog wel kunnen maar omhoog wordt wel een dingetje, loop je hier door kom je uit in de kaki lagada.
Maar dan zouden we stroomopwaarts via de klettersteig weer omhoog moeten in de duivelskloof, dat kan ik heb alleen geen tuig mee.
Bovendien wat ligt er allemaal nog tussen deze hindernis en de weg die we verder moeten?
Ja het leven in de klotekloven van Kythira is zo makkelijk niet.
Terug dan maar en dat vergt wat meer energie dan de heenreis, klimmen en klauteren wederom.
Dezelfde geiten die we eerder passeren staan ook nu weer te kijken naar het bonte tweetal dat voorbij trekt en een bijna gelijkende stank van zweet met zich mee zeult.
We slaan rechts de andere kloof in en die is in het begin ook steil dus weer klauteren.
Vermoeid als we nu al zijn volgen we een lange weg met keitjes die maar niet blijkt op te schieten.
Ik spring van steen naar steen om de tijd te doden en dat werkt.
Even opletten want nu moeten we weer op tijd de kloof uit.
Eindelijk het pad links de berg op, omhoog en nog verder omhoog, tot in het dorp gaat het omhoog en dat was het verraderlijke van de tocht.
10 kilometer
Vrijdag 14 oktober, de voorspelde regen blijft voorlopig nog even uit.
Diverse weer apps hebben het over zware regenbuien maar ik zie nog niets deze morgen, goed het is bewolkt en iets kouder dan de andere dagen maar daar blijft het bij.
Het is schoonmaakdag en om een beetje te helpen veeg ik het balkon schoon en ook de vloer binnen.
Onder tussen wordt er brood gehaald en hoor ik ver weg in het noorden de donder.
“We komen om 11 uur schoonmaken, is dat goed?” Ja dat is goed maar dat betekend voor ons wegwezen.
We doen een klein rondje dorp en nemen wat kattebrokjes mee naar een plek waar we 5 jonge kittens gespot hebben.
Doen even een boodschapje aan het einde van het dorp en bezichtigen een schitterende woning die wij eerder nog kende als ruïne.
Het huis is prachtig geworden.
Langzaam begint het te spetteren, echter nog geen reden tot paniek.
We voederen de jonge katjes en zien over het noorden van het eiland de bewolking dichter worden, de bliksem flitst over het eiland en niet veel later de bijpassende donder.
We lopen op de rondweg en niet zozeer de regen baart mijn zorgen maar meer de bliksem.
We hijsen ons in de meegebrachte poncho’s en besluiten huiswaarts te keren.
Het regent inmiddels hard en de straten worden glad, voorbij een van de boerderijtjes hangt een gevild dier, een schaap of een geit geen idee maar in iedergeval geen prettig gezicht.
We zijn bijna thuis als de straten van het dorp langzaam veranderen in kleine riviertjes, bij de bakker staan we even stil voor een fotosessie en volgen de stroom water totdat deze in het dal verdwijnt.
Het gaat hard heel hard, het trappetje bij ons apartement verandert in een watervalletje en als even later de stroom uitvalt gaan we terug naar de middeleeuwen.
Kaarsen komen op tafel en ik probeer mijn verhaaltje verder te schrijven.
Rond de klok van een gaan we richting Mylopotamos, we hebben een verjaardagslunch, binnen bij O Platanos.
Supergezellig en even lijkt het op een regenachtige herfst zondagmiddag in Nederland.
Krijg ik nu heimwee na 3 weken, het lijkt erop.
Na afloop is het weer droog en zijn de straten schoongespoeld en stikt het van de vliegende mieren, veel heel
De beruchte Potamós wolk hangt boven het dorp, een dikke grauwe bewolking die als een deken het dorp afdekt.
Toch is het nog steeds niet koud en zitten we buiten.
Morgen en overmorgen is er regen voorspelt dus we wachten geduldig af wat komen gaat.
Hoe was het vandaag?
Ja eigenlijk best wel een mooie dag met temperaturen van boven de twintig graden.
Ik bedoel het seizoen mag dan voor de uitbaters op het eiland voorbij zijn, je kunt je als wandelaars en levensgenieters nog steeds uitstekend vermaken op het eiland.
Dus we gaan maar gauw op stap voordat de boze buurman weer door de steeg loopt te schreeuwen dat we moeten lopen.
Na de inspannende klooftocht van vorige keer dit keer nog maar eentje… hoppa we gaan.
Het oostelijke deel van het eiland en dan het gebied rond Paleochora, de oude hoofdstad kenmerkt zich door een groen landschap met diverse kloven die eigenlijk allen in een en dezelfde uitkomen… de beruchte kaki lagada kloof.
Diegene die beloopbaar zijn hebben wij allen belopen tot zover als dit mogelijk was.
Een van deze is de kloven die ergens bij het vliegveld begint wordt samengevoegd met meerdere kleinere en ten zuiden onderlangs Agios Dimitrios, of te welde oude ruïne stad samengevoegd.
Jaren geleden zijn wij deze ingelopen dus het is wel weer eens tijd voor wat hersengymnastiek om de boel op te frissen.
We starten echter niet nabij het vliegveld maar pakken de kloof op daar waar hij een pad kruist wat richting de kust gaat.
De auto staat inmiddels in Kastrisianika, op het pleintje nabij de oude gebouwtjes.
6 arbeiders zijn er aanwezig waarvan 4 aan het werk, ze zijn bezig met een muur te bouwen.
Zwaar werk gezien de stenen of eigenlijk keien die ze gebruiken.
Het is eigenlijk hergebruiken want er stond al een muur maar goed de rij kunsten van de Griekse bestuurders laten wel eens te wensen over.
Ze zeggen boe of bah en kijken wat chagrijnig onze richting op….. toeristen.
“Kalimerrrrrrrrrrrrrrrrrrra” en zowaar komt er reactie.
Pff denk ik bij mezelf volgende week ben ik zelf ook al weer aan het werk, dus nog maar even genieten hier.
Het dorp zelf bestaat uit een lange straat die naar het oosten gaat met diverse leuke smalle straatjes om eens te bezoeken."
Zodra we het dorp uit zijn wordt het verharde onverhard en begint het pad langzaam te dalen, bedrieglijk langzaam zal blijken op de terugweg.
We lopen op een bergrug die als een taartpunt naar het oosten wijst, het is rustig en stil.
Links van ons het dorp Potamós en naar rechts kijken we op het verlaten vliegveld van het eiland.
Het is hier groen, dat schreef ik al maar ik denk dat dat mede komt door de vele struiken die wild overal groeien…. Onkruid!
Oeps wat schrijf ik nou, onkruid?
Ja ho even dat kan zo maar niet! Dat is pure discriminatie.
Hoezo onkruid? Dit gewas heeft toch net zoveel recht om hier te groeien? Wie ben ik om te bepalen wat wel en niet onkruid is.
Alleen omdat het vaak in de weg staat of geen eetbare vruchten draagt noemen we het maar gauw onkruid.
Via deze weg wil ik dan ook mijn welgemeende excuses aanbieden voor het onkruid verleden, door mij meerdere malen beschreven en hoop dat de slachtoffers hiervan mee kunnen leven.
We zijn bij de punt van de taart en moeten nu steil afdalen en via een klein drooggevallen riviertje een ander pad oppakken, het centrale pad naar de kust.
Verwacht niet dat je hier ook maar iets tegen komt maar voor ons als wandelaar is dit een centraal pad en kun je sinds een paar jaar aan het einde links naar Agia Pelaghia en rechts door naar Diakofti.
Als we dalen zie ik de rivier het pad kruisen en gaat het avontuur van start.
In het begin kleine keitjes later iets groter tot enorme rotsblokken.
We gaan stroomafwaarts gadegeslagen door wat geiten die ons wat verbaasd aanstaren.
Het is warm in de kloof en daar waar schaduw is nemen we rust.
Bij de eerste grote kloofsplitsing gaan we nu rechtdoor, straks op de terugweg moeten we hier in, dat hoop ik niet maar vrees ik wel.
Als mijn grijze massa mij niet in de steek laat konden we hier niet verder door een te steile afgrond of de angst voor een steile afgrond maar goed even kijken hoe het afloopt.
Dat even duurt opvallend lang en telkens weer is een afdaling een uitdaging.
Klauteren naar beneden, de juiste keuzes maken en niet vast komen te zitten?
Het is een ware speeltuin voor de natuurliefhebber.
We doen 4 grote afdalingen waarvan ik er bij een denk zover zijn we toch nog niet geweest?
De route staat op gps maar ik weiger te gaan kijken en bij elke volgende waterval vrees ik, dit is het… maar steeds kunnen we verder.
Vergezeld door diverse vlindersoorten dalen we nog steeds en wordt het later en later.
De rotsen zijn hier hoog en indrukwekkend, ik vraag me af wat als hier water stroomt?
Daar is het, ik zie heel veel kleine keitjes en verder op een te diepe afgrond voor mij.
De sleutel valt in het slot en ik herken de onoverbrugbare hindernis.
Alhoewel….. naar beneden zou nog wel kunnen maar omhoog wordt wel een dingetje, loop je hier door kom je uit in de kaki lagada.
Maar dan zouden we stroomopwaarts via de klettersteig weer omhoog moeten in de duivelskloof, dat kan ik heb alleen geen tuig mee.
Bovendien wat ligt er allemaal nog tussen deze hindernis en de weg die we verder moeten?
Ja het leven in de klotekloven van Kythira is zo makkelijk niet.
Terug dan maar en dat vergt wat meer energie dan de heenreis, klimmen en klauteren wederom.
Dezelfde geiten die we eerder passeren staan ook nu weer te kijken naar het bonte tweetal dat voorbij trekt en een bijna gelijkende stank van zweet met zich mee zeult.
We slaan rechts de andere kloof in en die is in het begin ook steil dus weer klauteren.
Vermoeid als we nu al zijn volgen we een lange weg met keitjes die maar niet blijkt op te schieten.
Ik spring van steen naar steen om de tijd te doden en dat werkt.
Even opletten want nu moeten we weer op tijd de kloof uit.
Eindelijk het pad links de berg op, omhoog en nog verder omhoog, tot in het dorp gaat het omhoog en dat was het verraderlijke van de tocht.
10 kilometer
Vrijdag 14 oktober, de voorspelde regen blijft voorlopig nog even uit.
Diverse weer apps hebben het over zware regenbuien maar ik zie nog niets deze morgen, goed het is bewolkt en iets kouder dan de andere dagen maar daar blijft het bij.
Het is schoonmaakdag en om een beetje te helpen veeg ik het balkon schoon en ook de vloer binnen.
Onder tussen wordt er brood gehaald en hoor ik ver weg in het noorden de donder.
“We komen om 11 uur schoonmaken, is dat goed?” Ja dat is goed maar dat betekend voor ons wegwezen.
We doen een klein rondje dorp en nemen wat kattebrokjes mee naar een plek waar we 5 jonge kittens gespot hebben.
Doen even een boodschapje aan het einde van het dorp en bezichtigen een schitterende woning die wij eerder nog kende als ruïne.
Het huis is prachtig geworden.
Langzaam begint het te spetteren, echter nog geen reden tot paniek.
We voederen de jonge katjes en zien over het noorden van het eiland de bewolking dichter worden, de bliksem flitst over het eiland en niet veel later de bijpassende donder.
We lopen op de rondweg en niet zozeer de regen baart mijn zorgen maar meer de bliksem.
We hijsen ons in de meegebrachte poncho’s en besluiten huiswaarts te keren.
Het regent inmiddels hard en de straten worden glad, voorbij een van de boerderijtjes hangt een gevild dier, een schaap of een geit geen idee maar in iedergeval geen prettig gezicht.
We zijn bijna thuis als de straten van het dorp langzaam veranderen in kleine riviertjes, bij de bakker staan we even stil voor een fotosessie en volgen de stroom water totdat deze in het dal verdwijnt.
Het gaat hard heel hard, het trappetje bij ons apartement verandert in een watervalletje en als even later de stroom uitvalt gaan we terug naar de middeleeuwen.
Kaarsen komen op tafel en ik probeer mijn verhaaltje verder te schrijven.
Rond de klok van een gaan we richting Mylopotamos, we hebben een verjaardagslunch, binnen bij O Platanos.
Supergezellig en even lijkt het op een regenachtige herfst zondagmiddag in Nederland.
Krijg ik nu heimwee na 3 weken, het lijkt erop.
Na afloop is het weer droog en zijn de straten schoongespoeld en stikt het van de vliegende mieren, veel heel