Die donderdagavond stuur ik Manthi van de bakker even een berichtje met de vraag hoe laat er  brood is de volgende morgen, vrijwel direct krijg ik als antwoord dat het bruine brood na achten klaar is.
Waarom dan?
Nou ik wil de vrijdagmorgen vroeg op stap in verband met de warmte en de onderneming die wij willen doen.
De Via  Ferratta of zoals de Duitstaligen schrijven de klettersteig.
Mooie worden voor een geleide afdaling, dmv rots ankers en gespannen stalen kabels kun je een traject langs de rotsen volgen, via een heup gordel en wat korte touwen kun je jezelf zekeren tegen eventueel misstappen of erger nog vallen.
In de kloof die noordwaarts onderlangs ‘De spookstad Paleochora’ loopt kun je volgens zeggen tot op het strand van Limni eindigen.
De vraag is echter of het zo is.
We hebben al een paar maal het traject door de kloof bewandelt maar dat was nog met touwen en willen het dus nu via de aangebrachte hulpmiddelen proberen.
Niet van boven naar beneden maar vice versa.
Dus met de auto in Pelaghia en dan eindigen in Potamos en zo kunnen we de volgende morgen via een andere wandeling van Potamós naar de kust lopen en de auto weer ophalen.
We zetten de auto op de parking van Evi apartments in Pelagia en vragen vrienden een oogje in het zeil te houden, op de vraag of we taxivervoer nodig hebben is het antwoord nee, vriendelijk aangeboden maar niet nodig.
Wel maak ik de opmerking dat als ze vanavond nog geen bericht hebben er iets mis is.
Ze houden de heli achter de hand.
Het is warm deze vroege morgen, 27 of zelfs 28 graden.
Het glooiende pad langs de kust richting Limni vergt de nodige zweetdruppels.
Bij het bekende waterbassin staat het water erg laag doch geeft het nog voldoende ruimte voor een aantal kikkers om zich daar te huisvesten.
Op de diverse stranden die we passeren is geen sterveling te vinden, de brancards lijken hun werk te hebben gedaan voor dit seizoen en zullen weldra opgeruimd worden.
Bijna op het einde van het pad, daar waar het weer ouderwets onverhard is staat een grote hond ietwat verbaasd uit zijn ogen te kijken wanneer wij  in zijn richting lopen.
Aan het staartje wat vrolijk heen en weer kwispelt zie ik dat hij geen kwade bedoelingen heeft.
De beide jonge eigenaren volgen en de hond volgt ons, blijkbaar wil hij vandaag een iets grotere uitlaat sessie dan gepland stond.
Wij begroeten de wandelaars vriendelijk en vertellen hun dat de viervoeter wel mee kan naar Potamós…..
De uitgang van de immense kloof blijf altijd prachtig en imposant, je voelt je nietig als je omsloten wordt door de kaarsrechte hoge rotsen om je heen.
Het eerste stukje langs het kleine meertje en de steile rots behoeft geen gordel of andere hulpmiddelen.
Er hangen kabels en via de beugels kom je makkelijk op een klein keienstrandje.
Helaas is het hier erg vuil en past het plaatje niet echt bij de omgeving, het ligt hier vol met allerlei soorten plastic, door de mens gedumpt en van overzee door de wind hierheen geblazen. Het tweede stuk gaat over een steil stukje omhoog om vervolgens aan de achterzijde bij het begin van het meertje uit te komen.
Hier wachten ons enorme rotsblokken om overheen te klauteren gevolgd door hoge rotswanden waardoor het natuurlijke pad gaat, een pad niet breder dan 4 a 5 meter.
De natuur is hier schitterend met het pad wat door het water gevormd is.
Twee keer moeten we een kleine droge waterval omhoog, waarvan de laatste steil en erg glad is.
Hier geen kabels of beugels, is ook nog niet nodig want als je van boven komt glij je zo naar beneden.
Naar boven blijkt iets lastiger 10 meter verder stopt de tocht echter definitief want in de grote rots voor mij is niets te zien van enige beugel of iets dergelijks.
Raar want dat zou toch moeten maar wat er niet is, is er niet.
“Ho maar het stopt hier voor nu” roep ik naar mijn vriendin die stroomafwaarts staat te wachten.
Ik vertel haar dat we terug moeten want het gaat hier niet verder.
We nemen wat water en kijken voor de tweede keer deze vakantie naar een dode grote zwarte kraai die op zijn rug naar de hemel staart, bizar iets van de kraaien Corona? Ik ben benieuwd of er nog meer komen deze vakantie.
Dan gaan we terug en volgens het eerder beschreven verhaal andersom.
Halverwege de terugweg staat er een man met zijn telefoon te fotograferen, een Makakko
Een wat?
Ja een Italiaan, ik weet het ook niet maar in de volksbuurt in Amsterdam waar ik mijn jeugd doorbracht noemden wij de Italianen die toen als gastarbeiders voor ons het vuile werk opknapte Makkakoos.
Dat is er bij mij altijd ingebleven dus vandaar.
Maar goed de man staat ons een beetje vreemd aan te kijken en begint in zijn taal tegen ons te praten.
“ Buongiorno, come stai?” Maar dat had ik beter niet kunnen zeggen want de woordenschat die daarna over me heen komt is voor mij bijna niet te begrijpen.
Ik maak er uit op dat hij vraagt of hij verder kan lopen en met handen en voeten probeer ik hem wijs te maken dat hij een kleine 100 meter verder kan maar dat het dan ook voor hem ophoudt.
Verderop op het keienstrand bij Limni ligt zijn vrouw, ze zegt nog boe of bah.
“Weet je wat we doen we gaan straks van de andere kant gewoon naar beneden en kijken hoever we komen”.
Als we echter weer terug zijn in Pelaghia is het warm en het aantal gelopen kilometertjes zij er al meer dan 10 en de gedachte vervliegt.
Zullen we eerst wat eten, dan kijken we wel verder.
Bij het inmiddels voor u lezer bekende tentje Porto Bello gaan we aan de koffie, een Fraphe en een koude Cappuccino.
Ik bestel een Club sandwich voor ons twee en bel ondertussen de vrienden waar onze auto staat dat het niets geworden is.
“O we komen er zo aan we staan nog effe bij het tuincentrum”
Tuincentrum denk ik bij mezelf?
Het is niet druk aan de kust, hier hebben de bedden weer plaatsgemaakt voor het lege strand waar een verdwaalde toerist op een handdoekje geniet van de warme najaarszon.
En even komt bij mij de gedachte op om dit voorbeeld te volgen.
Als de vrienden arriveren gaat het van koffie over op ouzo.
Aangezien je op één been moeilijk kunt lopen volgt er een tweede.
“Zeg wat moesten jullie nou bij het tuincentrum?”
Ze hadden tijdens het feest van de zwarte Madonna in September lootjes gekocht en hadden gezien dat ze prijs hadden, een mandarijnenboom.
Na afloop van de geslaagd middagpauze lopen we terug langs de boulevard naar de auto.
Maken een praatje met andere Nederlandse Kythiragangers die ook weer aangekomen zijn op het eiland en bij de auto laden we de andere halve meter hoge boom over in de Suzuki.
De boom staat inmiddels ingegraven in een tuin in Potamos om verder te leven in een natuurlijke omgeving in plaats van in een pot.
Die avond snellen we per auto nog even naar Likoudimo voor de zonsondergang die iets tegenvalt en niet de mooie kleuren toont als dat hij zou moeten.
Het weekend verloopt eigenlijk zonder enige inspanning, een luie zaterdag op het keienstrand Komponada en een zondag op de markt gevolgd door een lunch in Diakofti.
Daarna in slaap vallen op het strand van Paliopoli.
Sorry maar het was niet echt veel maar morgen een nieuwe week en nieuwe kansen.

Weeral een (vrij bekende) Griekse zanger overleden: Stamatis Kokotas.
Hij heeft ooit nog samengewerkt met o.a. de eveneens bekende Stavros Xarchakos en Giorgos Zambetas. 

Hier zie je hem nog eens in "Stin Ygeia Mas":

Ik kon maar nauwelijks de afslag bereiken naar het Kolokotronis monument, de weg was verspert door talloze geiten van allerlei soort, kleintjes en zelfs grote zwarte bokken, imposante viervoeters die het bezit namen van de weg.
Ik wist dat het hier het territorium  was van deze tweehoevigen maar zoveel had ik er nog nooit bij elkaar gezien, van “huis” uit had ik het oude brood meegenomen voor het geval ik er een of twee tegen zou komen.
Ik pakte het brood en vrijwel direct leek het wel een kinderboerderij, ik kreeg een hele verzameling om mij heen en er werd zelfs gevochten om het brood.
Verderop had ik wel een oud autootje zien rijden wat achter de laatste geiten aanreed maar had niet in de gaten dat het een “luie” herder was.
Hij vloekte alle duivels bij elkaar om de dieren verzamelt te krijgen, reed ons vervolgens in het zelfde dialect voorbij en schudde uit het raam met een bak voer.
Helaas de twee Hollandse wandelaars waren veel interessanter en bovendien smaakte het bruine brood van de bakker in Potamos uitstekend.
Van allerlei kanten kwamen de geiten families aangesneld en ondertussen zat de geitenhoeder heuvel op richting het klooster nog steeds te vloeken waar zijn geiten bleven.
Toen ze door hadden dat het brood op was liepen ze traag richting de Agia Moni.
Zo tassen om en gaan, het was warm als ik zou schrijven dat het herfst was zou men mij voor gek verklaren.
26 a 27 graden, perfect wandelweer zo eind september.
En het eiland is zo goed als verlaten, zo goed als want vandaag gaan we afscheid nemen van 2 stel goede bekenden.
Op het vliegveld? Nee dat niet maar wel in de buurt van.
We hadden rustig aan gedaan deze morgen want het vliegtuig vertrok pas om 15.15 uur alhier.
Om even over twaalf reed ik weg uit Potamós richting het monument van de bekende volksheld.
We gaan naar de Agios Ilias of is het nou Ilios?
In ieder geval is het een kerkje heuvel op nabij het vliegveld.
Mocht je opstijgen richting het oosten dan zie je het duidelijk rechts liggen.
Vandaar onze aanwezigheid aldaar om de mensen uit te zwaaien.
Maar we moesten er eerst geraken.
De weg is volledig onverhard, een rood gekleurd karrenspoor volgen wij onderlangs de brede heuvel die ons scheid van dit pad en het mooie pad wat loopt van diakofti naar Pelaghia.
Het gaat noordwaarts en ligt stijgend omhoog, een duidelijk pad wat verder geen aanwijzing van een gps nodig heeft en bovendien waren wij in het verleden al 3 keer eerder boven geweest.
Daar waar het pad plots ophoud en ook zonder reden is het even zoeken.
In mijn gedachten wist ik nog dat we zolang mogelijk horizontaal door moesten lopen en vooral nog niet naar boven moesten gaan.
In het verleden had ik dat wel gedaan en kwamen we totaal verkeerd uit en konden we weer naar beneden.
Dit landschap ligt hier al eeuwen en veranderd bijna niet en zo ontdek ik het bekende bosje waar we onderlangs moeten en even verder de bossages waar we door moeten.
Als ik vanuit het dal het kerkje bovenop zie liggen zie ik ook het “mannetje” staan
Welke mannetje is dat dan? Nee dit is de benaming voor een kleine markering van gestapelde stenen die de wandelaar ergens op attent maakt.
Ik zie een smal steil pad naar boven gaan, in de richting van het kerkje wat hoog boven ons klein zichtbaar is.
We volgen het pad wat alsmaar steiler en inspannender wordt totdat we tenslotte uitkomen bij het oude kerkje wat uitkijkt over… ja waarover eigenlijk niet, het vliegveld, de zee, Potamós, Pelaghia en zelfs de vuurtoren Moudari is vanaf hier zichtbaar.
Ook het lijntje tussen Diakofti en Pelaghia is zichtbaar aan de andere zijde van de heuvel.
Een pracht plek maar toch klimmen we nog iets verder de rotsen op om klaar te zitten voor de aankomst van de OA, het vliegtuigje uit Athene.
Wachtende hierop nuttigen we de zelfgemaakte lunch die uit de zelfde ingrediënten bestaan als wat we de geiten te eten gaven echter met dit verschil dat er bij ons beleg op zat.
We horen allerlei vliegtuigen maar zien er geen totdat het kleine toestel uit Athene lager dan verwacht boven zee arriveert, helaas wordt de landing gelijk ingezet en dat is jammer want meestal vliegt hij op onze hoogte eerst voorbij en maakt een rondje maar helaas vandaag niet.
“Kom we lopen nog even verder naar de zendmast” maar ik heb niet echt het idee dat mijn enthousiasme gedeeld wordt.
We komen er ook niet wat in de diepte horen we de propellers van het tweemotorige toestel aanstalten maken om weer te vertrekken.
Ik film de start totdat het lijkt alsof hij te pletter vliegt tegen een rots.
Het toestel verdwijnt er even achter om even later weer zichtbaar zijn weg te vervolgen richting de hoofdstad.
“Ring ring” telefoon?
“Ja Hee hallo gaan jullie nog lunchen” andere uitzwaaiers die nog op het eiland zijn weten dat we hierboven zitten.
Lunchen is altijd gezellig maar goed we moeten nog naar beneden, dan nog een oude akker over en vervolgens nog een lang pad af dus dat duurt nog wel effe voordat we weer terug zijn bij onze auto.
Ik zeg dan ook beleefd af en de opmerking voor een volgende keer.
De afdaling is wel effe een dingetje, zo steil als het ging naar boven zo gaat het ook naar beneden en het ergste is de nodige inspanning om niet op de losse stenen te stappen zodat je eerder beneden bent dan dat je gewild zou hebben.
Het duurt een half uurtje voordat we beneden zijn vanwaar we omhoog geklommen zijn.
Nu rechtdoor een brede gestapelde muur over en het pad dalend volgen naar de overzijde van het veld waar dezelfde muur aanwezig is.
Hier is het even zoeken en graven in het geheugen maar weldra herinner ik mij dat we langs de muur noordwaarts moeten totdat we een bouwwerk zien.
Het bouwwerk staat er nog steeds zoals jaren geleden en ook de wandelstok voor de invalide ligt er nog steeds.
We gaan het brede pad af richting de hoofdweg, het is hier stil, heel stil en het enige wat we horen zijn we zelf.
Even verderop ligt het kadaver van een geit naast het pad, uit het stof zijt gij herrezen en tot stof zult gij wederkeren, de geit was bijna zover, het geraamte was deels zichtbaar, de vacht vergaan.
Een paar dagen eerder hoorden wij van mensen die een deel van het pad van Diakofti naar Pelaghia hadden gelopen dat zij op het pad een grote zwarte bok hadden zien vechten met de dood, het was volgens hun een afgrijselijk gezicht om te zien.
Aan mij de vraag of ik de volgende dag niet even van Pelaghia naar Diakofti kon lopen om te kijken of ik er wat aan kon doen.
Ik kan nog geen vlieg doodslaan, laat staan zo een imposante bok de nek omdraaien.
Rond de klok van vijf zijn we weer bij het motorische vervoer.
Op naar Diakofti, verlate lunch aan de kade en ik heb zo een vermoeden dat de eerdere bellers er ook zitten.
En…. Inderdaad.

Kreta rouwt om verongelukte restaurantbaas, Nederlandse toerist op borgtocht vrij
Het ongeluk gebeurde zaterdag in de Messara-vallei, in het zuiden van Kreta.

Hoe zal dit aflopen...

In Griekenland kom je vaak bijzondere grappige dingen tegen die een foto waard zijn. Misschien hebben jullie ook van die bijzondere foto’s.

Leuk artikel

Toen we de dinsdagavond “huiswaarts” liepen was het klam en vochtig, ik denk dat het gehele dorp in een dikke wolk zat.
Het was niet koud maar wel spookachtig.
Die nacht sliep ik onrustig en werd ik wakker van de regen die zachtjes op de tegels van het achterbalkon tikte.
Zou ik er even snel uitgaan om de kleren en de kussens van de stoelen binnen te halen?
Een stemmetje in mijn achterhoofd weerhield mij van enige actie, de boel zou toch al nat zijn van de klamme buitenlucht.
Toen ik de tweede keer wakker werd was dat van een felle schreeuw naast mij “ Hee idioot wat doe jij nou, dat doet pijn!” Ik was me van geen kwaad bewust maar had dus mijn vriendin keihard in haar arm geknepen, tot tranen aan toe.
Wacht effe is dit echt zo of droom ik dit….. even moest ik alles op een rijtje zetten.
Ik had een rare droom gehad met een vervelende hond, zo eentje met van die hele lange poten en zo een spitsige kop, de naam ben ik effe kwijt.
Ik stond ergens tussen twee huizen hier op het eiland en de hond bleef maar tegen mij aanspringen dat hij mee wilde met de wandeling, hij had namelijk zelf geen gps en was bang dat hij verdwaalde. Telkens werd hij door zijn baas teruggeroepen maar kwam steeds bij mij terug en beet dan in mijn hand.
Op een gegeven moment kneep ik hem keihard in ze kont……
Vreemd verhaal? Ik denk dat ik een klein beetje gek aan t worden ben…..
De rest van de nacht heb ik slecht geslapen en zat steeds te wachten op een hond die niet meer kwam.
Van uitgebreid uitslapen, zoals het plan was kwam niets terecht dus ik sprong onder de douche en knipte de water koker aan voor verse koffie.
Misschien dat ik dan echt wakker werd.
Het weer was niet je van het dus we deden rustig aan in de verwachting dat het later die dag wel beter zou worden.
O wacht even een huishoudelijke mededeling tussendoor.
Na de lichtblauwe Seat Marbelia, de witte Opel Corsa en als laatste de goudkleurige Suzuki Jimmy, heeft deze laatste plaats moeten maken voor een splinternieuw Jimny.
Een donker groene stoere Jeep, echter nog zonder de bekende Pyrgos Reclame, dat komt nog.
Mochten er nog mensen zijn die afscheid willen nemen van de oude Jimny, deze staat  opgebaard bij de garage links van de weg net voor de afslag naar Paleochora.
De bezichtiging is dagelijks, bloemen zijn niet gewenst.
O ja en geld gooien?
Geld gooien?
Ja het schijnt een traditie te zijn dat als men een nieuwe auto heeft men er geld ingooit via een openstaand raampje, dat brengt geluk, ja ik verzin het niet maar kreeg het te horen via de nieuwe eigenaren die het ook nog niet wisten.
Nu snap ik wel dat u niet altijd in de gelegenheid bent om zoiets te doen maar ik heb afgesproken met de gids van Pyrgos House dat het geld en dan het liefst in papieren vorm ook tussen de ruitenwissers geschoven mag worden.
Goed… verder.
Wandelen! Ja ik goed! Waar?
Fratsia, niet ver maar wel op plekjes waar we nog niet geweest zijn.
Nu is Fratsia een dorp van niks, nou ja dorp het is meer een boeren gehucht met een te groot plein, een restaurant en iets van een café.
Totdat het feest is in fratsia dan zit het hele eiland er maar nu even niet.
Ik had een route op de kaart uitgezet die net even buiten het dorp bij een kerkje begon.
Dus daar alles weer om en gaan.
Allereerst een bezoek aan het kerkje rechts van de weg waarna we aan de andere zijde een pad kiezen wat door het boeren land loopt.
Het pad slingert tussen de olijf velden door en zo nu en dan worden we vreemd aangestaard door een eenzame koe of stier.
Het zal allemaal wel privé grond zijn maar er is geen haan die er naar kraait dat wij hier lopen.
We lopen van veld naar veld en komen zo in de “buiten wijken” van Fratsia dat veel groter en mooier blijkt te zijn dan ik eerder schreef, hier smaken de druiven wel en wordt de omgeving gesierd door felrode granaat appels die op barsten staan en hun inhoud tonen.
Via smalle monopathi lopen we door het stille dorp met zijn karakteristieke smalle straatje en oude huisjes, soms lopen we dood maar telkens weer is het de moeite van het inlopen waard.
Onderweg passeren we tal van oude kerkjes waar we even genieten van de stilte die erbij hoort, ondertussen heeft de donkere bewolking plaatsgemaakt voor een Hollandse wolkenlucht en is het gewoon weer warm.
Ten zuiden van het dorp ligt een bijzondere heuvel, via Google earth zag ik dat het bezaaid ligt met oude ruïnes van huizen, van bovenaf lijkt het wel een compleet dorp te zijn geweest.
We gaan eerst links van de heuvel, een onverhard pad gaat onderlangs, een mooi pad met links een beginnende kloof.
Even verderop ligt er een brenger van de dood midden op het pad, een grote zwarte kraai ligt met zijn snavel ten hemel, die hebben dus ook niet het eeuwig leven.
Daar waar het pad eindigd had ik in gedachten de heuvel op te klimmen maar we kiezen er voor nog even door te lopen, er zijn duidelijk sporen zichtbaar van eerdere bezoekers.
We lopen twee keer dood in een veld voordat we door kunnen.
We klimmen van terras naar terras om vervolgens onderaan een ruïne van een oud huis aan te komen.
Via een sterk overwoekerd oud pad komen we bij het volgende enorme grote huis uit wat wel drie verdiepingen telt.
“Voorzichtig hoor, als de vloer van hout Is kunnen we er zo door zakken” ik had al gezien dat de kamers groot waren en in een stel gebroken benen had ik geen zin en bovendien probeer maar eens uit te leggen waar je je bevindt!
We lopen van de ene ruïne naar de andere en komen zowaar uit bij iets wat lijkt op een straat.
Even verder herken ik weer het kerkje waar we langs liepen.
We lopen dezelfde weg deels terug tot bij de splitsing waar we rechts richting het dorpsplein lopen.
Even kijken of de kroeg open is, er zitten wel mensen maar goed dat zegt niets.
Twee brandweermannen groeten ons vriendelijk en op de vraag of de kroeg open is wordt nee geschut.
Dam maar door, het laatste stukje asfalt naar het kerkje waar we begonnen zijn, nog even langs de oude was bekkens en we zijn alweer klaar voor vandaag.
Net geen 6 kilometer maar wel mooi.
Op naar Kale Jopie en kijken of er plek is…….
Gelukkig!

Deze dinsdagmorgen om even over 7 nog geen zon maar zware bewolking is wat het zicht naar buiten toont.
Slechts gewapend in een onderbroek loop ik de kleine trap af achter ons huisje en geniet van de asgrauwe dikke bewolking die spookachtig over het eiland kruipt.
Logothetianika is bijna uit het zicht verdwenen.
“Hee kom je er zo uit we moeten straks naar de tandarts”
Even een paar eitjes koken en de tafel dekken voor het ontbijt, dat dekken is geen probleem de eitjes koken wel.
Welke knoppen ik probeer, het elektrisch fornuis geeft niets anders dan 4 streepjes.
In de onderste lade van het fornuis bevinden zich allerlei gebruiksaanwijzigingen behalve…. Juist.
Geen nood het internet bied altijd uitkomst en twee tellen later heb ik een online gebruiksaanwijzing.
Helaas in het Grieks.
Het fornuis staat volgens mij in een beveiligde stand ik probeer nog een keer een combinatie en ineens veranderen de streepjes in cijfertjes en 10 minuten later staan de eitjes te pruttelen.
Ondertussen is er iemand anders naar de bakker geweest dus genieten we van verse thee, brood en nog meer.
Het weer buiten doet Nederlands aan, herfst maar dan met een graadje of 21, raar maar bijzonder.
Als het ontbijt achter de kiezen zit gaan we op naar Kontolianika, een ritje van 20 minuten.
Een ietwat zenuwachtige medepassagier zit gespannen naast me, verdoving, boren of slijpen het zijn zomaar de scenario’s die vandaag de revue kunnen passeren.
Eva Kasimati is een vriendelijke tandarts met een keurige praktijk.
Wat jaartjes geleden zijn we ook bij haar geweest alleen zat ze toen nog in Livadi.
Gewapend met mondkapjes op stappen we de praktijk in en leggen uit wat het probleem is.
De brug wordt aandacht bekeken alsof het een schedel is van een dinosaurus.
De brug gaat in de restauratie, er wordt gekrabt, geslepen en uiteindelijk wordt het bruggenhoofd teruggeplaatst op zijn oorspronkelijke locatie.
Ik raak met Eva in gesprek over de praktijk omdat ik toch wel geschrokken ben van de diverse Grieken die ik ken waarvan het gebit niet echt de uitstraling geniet die het zou moeten hebben.
Herken je een boom aan zijn jaarringen, een ouder wordende Griek aan de grafstenen die in zijn gebit ontbreken.
Ze verteld mij dat een Griek pas naar de tandarts gaat als hij problemen heeft, dat het dan meestal te laat is neemt hij er voor lief bij, iets van een tweejaarlijkse controle wordt wel op scholen als voorlichting meegegeven maar er is niemand die er wat mee doet.
Ze verteld mij dat de tandarts in Griekenland achteraan staat in de rij voor wat betreft persoonlijke verzorging.
Als we de rekening moeten betalen schrikken we toch wel een beetje, zou je in Nederland zo rond de 250 a 300 kwijt zijn voor deze behandeling, hier zijn we met drie tientjes klaar.
Goed ik snap wat u nu gaat zeggen, het zal voor de Griek veel geld zijn en hij zal het geld liever ergens anders aan besteden…. Maar toch de verschillen zijn wel erg groot.
We nemen afscheid van de vriendelijke tandarts en doen nog wat boodschappen om vervolgens terug te keren richting Potamós.
Ondertussen giert de wind over het eiland en jagen de donkere wolken van west naar Oost over het land en
zijn de Grieken gekleed alsof het min 20 is in plaats van gewoon 20 graden.
Zo eerst maar effe koffie.
“Zeg gaan we nog aan de wandel vandaag” informeer ik voorzichtig bij  de patiënt.
“Ja hoor dat is goed”.
Mooi ik heb nog wel een zogenaamd dag opvullertje, een kleine wandeling tussen van iets wat ik ooit nog moest afmaken van een grotere tocht die door tijd of omstandigheden mislukt was.
Ik laat haar de route op Google earth zien en we hebben een accoord  voor de route.
Ik laad de route op de gps en kom er achter dat deze zo goed als leeg is.
Nog even wachten totdat deze voldoende geladen is en ondertussen smeer ik het restant van het brood wat overgebleven is van het ontbijt, op het tochtje komen we niets tegen en het kerkje waar ik heen wil lijkt me een uitstekende plek voor een lunch.
De auto plaats ik net voor de ingang van het Klooster de Heilge Theodorus vlak voor het nieuwe ziekenhuis.
De spullen gaan om en we gaan op stap, langs het ziekenhuis en op naar het mooie dorp Pitsinades.
We bestijgen de trappen en komen in het dorp uit met misschien wel de mooiste huizen van het eiland.
Levende zieltjes komen we niet tegen als we door het dorp dwalen.
Via de smalle asfaltweg laten het levenloze dorp achter ons en gaan we richting het volgende gehucht Kominianika maar vlak voor het dorp gaan we het onverharde links in en wandelen we vervolgens door de velden.
We zijn hier eerder geweest, volgens mij verleden jaar ik herken de vervallen huisjes en ook de heuvel die voor ons opdoemt.
Als we langs de heuvel lopen zie ik dat een deel hiervan verbrandt is, de heuvel ben ik vorige keer afgekomen en ik weet er was bijna geen doorkomen aan door de dichte begroeiing, gelukkig is niet alles ten prooi gevallen aan de brand en staat er nog een redelijk bos.
We lopen nu in de richting van het dorp Perlengianika.
Het dorp wat slechts uit een paar huizen bestaat ligt boven op de heuvel voor ons.
Een te diepe kloof weerhoud ons om tot het dorp te komen, dat hoeft ook niet want we moeten de andere kant op.
Heuvel opwaarts en ook nog eens een keer daar waar geen pad is.
We lopen omhoog langs de bosrand met rechts van ons een andere diepe kloof die afdaalt naar beneden.
We klimmen verder totdat deze ondieper wordt zodat we deze kunnen kruizen.
Nu is het gewoon een kwestie van domweg het streepje op de gps volgen om in de juiste richting te komen van het kerkje.
We lopen hier over oude landerijen die tegen de heuvel zijn afgebakend door lage stenen muurtjes.
We klimmen van terras naar terras en af en toe kijk ik om, om te zien hoe de terugweg is.
Na ruim een half uur zie ik iets van de contouren van een kerkje, tenminste wat er van over is.
Enthousiast als een klein kind wat voor zijn verjaardag een fiets krijgt klauter ik verder.
Van de kerk is weinig over, de zuidelijke muur is nog intact net zoals de gebogen kopse kant, het dak ontbreekt echter volledig.
Wel toont de bolling van de kopse kant mooie nog intact zijnde schilderingen van een heilige.
We nemen wat foto’s voor het verhaal en gaan vervolgens aan de achterzijde van de kerk aan de lunch.
Hier zitten we tussen twee muurtje van wat eens het pad moet zijn geweest naar de kerk.
Het uitzicht is hier weids en mooi richting de kust en het tegenoverliggende dorp.
Na de lunch gaan we weer verder, niet de zelfde weg terug maar linea recta richting het dorp wat voor ons ligt.
Of het mogelijk is, daar heb ik geen idee van maar er is maar één manier om daar achter te komen…. Gewoon doen Japiootje.
Zo dalen we van terras naar terras en zo af en toe is er een smal pad zichtbaar, geiten wellicht maar toch.
Het is voor ons de leidraad om beneden te komen waar we de kloof over dienen te steken.
De kloof loopt ten zuiden van het dorp en komt uiteindelijk uit in zee, we zien hem duidelijk lopen en even opper ik de suggestie om via de kloof gewoon door te lopen richting het dorp Dourianika, dit laatste valt echter niet in goede aarde dus dat bewaren we maar weer als een volgende optie.
Er lijkt wel geen einde te komen aan de mogelijkheden op de postzegel die Kythira heet.
Ik sla het gegeven op voor een volgende keer en we dalen inmiddels verder richting de kloof.
De kloof is niet diep, een meter of 5 maar toch het is vijf omlaag en ook ergens 5 omhoog, het is even zoeken voor een juiste plek om de kloof te overbruggen maar na kort zoeken staan we aan de overzijde van de kloof en kijken achterom vanwaar we kwamen, ik denk dagopvullertje… me hoela!
Aan deze zijde van de kloof lopen we makkelijk omhoog, iemand is er driftig aan de gang geweest met een bulldozer zodat we aan het eind van de klim uitkomen op een akkertje van een boertje wat niet thuis is.
Links van het huis volgt een volgende hindernis, een raster hek wat net even hoger is dan mijn kruishoogte, met enig geklooi kom ik er over maar mijn vriendin waarvan….. u begrijpt het al. We komen er over maar het kost de nodige moeite.
Het wordt nog erger als we het eerder genoemde huisje passeren, hadden we de andere kant van het huis genomen hadden we zo door kunnen lopen, ik vloek de ander lacht.
Ook Perlengianika is verlaten we doen een rondje dorp wat na 5 minuten bekeken is.
Als we het dorp verlaten zie ik rechts een pad, nieuw?
Geen idee maar we dalen af het pad in, slaan aan het eind rechts en komen zowaar uit bij het bos waar we eerder omhoog geklommen zijn naar het kerkje en ook nu gescheiden door de kloof.
We keren om, terug het pad op, slaan rechts een bruggetje over en ineens sta ik oog in oog met een oude watermolen.
Ja hoor, zeker weten ik herken duidelijk de zogenaamde schoorsteen waarin het water bovenop het rad valt.
Weer een ontdekking.
Dit pad ken ik niet en we lopen het af, het komt uit op het asfalt wat we eerder gelopen hebben maar nu in tegengestelde richting, daar waar de gps zegt links gaat het tot drie keer toe faliekant verkeerd.
We lopen dood in de diverse akkers, olijven en druiven.
Tenslotte begint de gps te piepen dat hij leeg is en zit er niets anders op dan het asfalt te volgen wat weer uitkomt in het dorp met de mooie huizen.
We doen een uitgebreider rondje dorp en worden vriendelijk begroet door een driekoppige familie.
Katten, we maken een praatje met ze bij een van de kerkjes en ik bied hun het restant van onze lunch aan waar ze gretig gebruik van maken.
Na de korte kennismaking verlaten wij het dorp en zakken af naar de betonplatenweg wat ons zal brengen naar het klooster waar het vervoer wacht… terug naar Potamos.
Het weer is nog steeds Hollands, Potamos verlaten.
Tijd voor de douche, ik stink naar zweet en mijn benen zijn zwart van het roet.
Tijd voor een ouzo, ik vind dat wij die wel verdient hebben en zo niet dan toch.

Het is 17.00 uur in de namiddag, ik heb net de koffie op en geniet van het uitzicht in de richting van het dorp Logothetianika wat ergens in de verte richting het zuiden ligt, ik herken het dorp aan de mooie klokkentoren.
De wind giert soms met vlagen door de bomen hier beneden  in de tuinen, morgen is er slecht weer op komst en dit zou wel eens de voorbode kunnen zijn van dit alles, dus ik zeg laat maar komen!
Ik moet onder de douche maar heb eigenlijk nog geen zin om te gaan, ik zit hier prima en geniet van het veranderende weer, “ ga jij maar eerst onder de douche, ik ga straks wel”.
Zo kan ik ondertussen proberen iets van een verhaaltje in elkaar te flansen.
Gisteravond lagen wij mede aangespoord door de nodige ouzo vroeg uitgeteld op bed, een laatste blik op mijn horloge toonde de wijzers op 21.00 uur en toen ging het licht uit.
Geen voetbal… geen sores en volgens mij weinig gemist.
“Je nest uit lulhannes, 6 uur slaap is voldoende en met 7 ben je uitgeslapen, begrepen?”
Sergeant Binnendijks brulde de manschappen die onder hem vielen op de kazerne het bed uit, het was geen kwaaie en net als ik ook een dienstplichtige.
Alleen dit gegeven heb ik onthouden en uit de praktijk blijkt dat de wachtmeester gelijk had want rond de klok van 4 uur deze morgen word ik wakker.
Het is nog donker buiten, door de horren ter bescherming tegen alles wat vliegt en steken kan kijk ik naar buiten en zie dat een van de stoelen op ons balkon reeds bezet is.
Een kat ligt heerlijk te slapen en wellicht zalig te dromen van kleine vogeltjes en vette muisjes.
Voorzichtig ga ik uit bed terwijl de kat roerloos blijft liggen op het kussen, als ik twee uur later de slaap niet meer kan vatten ligt de rode kater er nog steeds en om 7.00 uur als de schemering plaatsmaakt voor het ochtendgloren open ik voorzichtig de deur waarna de kat wel heel snel de benen neemt.
Het zal mij benieuwen of hij er vannacht weer ligt.
Ontbijt… ja ontbijt alleen er is geen ontbijt en om nu weer aan de eieren te gaan ….. yagggggggg.
De bakker en de buurtsuper zitten om de hoek nog geen 200 meter lopen.
“Zullen we met de auto gaan?” Een schaterlach klinkt uit de kamer verderop, “doe maar niet”.
De boodschapjes zijn snel gedaan en twee tellen later genieten we van een zelfgemaakt ontbijt, nergens te koop en nergens zo lekker.
Ping……… de telefoon…
…………………Kalimerootjes morgen om 9.30 uur afspraak bij Eva de tandarts in Kontolianika”.
Dat was Frank die heeft even de tandarts geregeld voor de brug die nog steeds ergens werkeloos in een bakje ligt.
Dinsdag dus op naar de tandarts om het hoofd van mijn wandelmaatje weer kompleet te maken.
We gaan op pad, een wandeling om niet echt wat over te vertellen, de vuurtoren ik denk de meest gelopen tocht van ons en velen anderen.
10 kilometer telt deze uitvoering waarvan er vele varianten zijn want zoveel wegen er naar Rome leiden zoveel naar Moudari….de vuurtoren.
Hetzelfde ritueel vindt weer plaats als we aan de wandel gaan alleen dit keer geen gps en geen grote camera mee.
“Hoe gaan we?” Ietwat verbaasd kijk ik in de richting van de vraag stellende”
“Hoezo hoe gaan we” antwoord ik terug.
Ze wijst links en rechts, ik zeg rechts dan kunnen we als we terug zijn lunchen bij “Fiorenzia (voorheen Kantina) op de boulevard van Platia Amos”
Nadat het plan aanvaard is gaan we landinwaarts en volgen het onverharde pad wat weldra overgaat in nieuw zwart asfalt, heerlijk wat wil je nog meer!
Iedereen weet hoe ik erover denk dus meer woorden maak ik er niet aan vuil.
Bij de tuinen die wij passeren hangen grote trossen met druiven en als ik er een pluk en mij voorbereid op de zure smaak blijft deze achterwege, dus ik pluk er nog een en een van een andere tros, een andere boom maar geen van de druiven heeft enige smaak, vandaar dat ze er natuurlijk nog hangen met z’n allen of zou het zo zijn dat we te vroeg zijn voor de oogst, ze tonen wel volwassen.
“Goed voor in de Tsipouro “ hoor ik achter mij terwijl ik de pitten uitspuug.
Ook vandaag is het heerlijk rustig, we passeren de gele rotswand en even verderop houdt het zwarte asfalt op, voor nu denk ik bij mezelf, de volgende vakantie ligt het tot bij de vuurtoren en daar hoef ik echt geen weddenschap voor af te sluiten.
Als we het beton pad afdalen richting de kust komen we twee wandelaars tegen, ik groet beleeft en vraag waar ze heen gaan.
Het heerschap reageert nauwelijks en de dame staat me stomverbaasd aan te kijken als ik de vraag herhaal, Fransen … een volk wat alleen Frans spreekt, ik doe ook verder geen moeite…. Have nice day en als doofstomme knikken ze en gaan verder.
We nemen links het dalende pad naar het strand nabij het kerkje, het pad lijkt wel opnieuw schoongemaakt en breder dan in het begin van dit jaar.
Op het strand aangekomen kijk ik wat verbaasd naar de rotswand.
“Hee zie je dat daar is een grot!” En inderdaad staan we getweeën wat verbaasd te kijken naar een toch wel diepe grot die er eerder niet was.
Hoho eerder niet was? Grotten ontstaan niet zomaar!
Nee dat snap ik ook wel maar ik heb m nooit eerder gezien!
Ik heb in het verleden deze rotswand toch meerdere malen bezichtigd en beklommen etc etc waarom heb ik dit niet eerder gezien.
Het antwoordt ligt even verderop, grote gekapte takken hebben de grot aan het licht gebracht letterlijk als wel figuurlijk.
De grot is diep hoog en groot genoeg om er de nacht eventueel in door te brengen, het enige wat je ervan kan weerhoud  zijn de stenen in het plafond die er wat losjes uitzien.
De mogelijkheid bestaat dus dat je s avond na een paar heerlijke ouzootjes zomaar langer slaapt dan de sergeant eerder had besproken of erger nog je nooit meer ontwaakt in deze omgeving en dat zou toch wel spijtig zijn.
Een uurtje verblijven we op het strand, nemen twee keer een bad om vervolgens op te drogen en onze weg te vervolgen richting het stijgende pad dat ons zal voeren naar de vuurtoren.
Voor ons twee andere wandelaars, dus ik pas het tempo aan om de confrontatie uit de weg te gaan.
Als we de vuurtoren bereiken nemen we plaats op het trapje voor de toegangsdeur, wat water en ieder een halve banaan….. ja tis crisis.
Als de andere wandelaars voorbij lopen steek ik beleeft mijn hand op, ik ga ze niet vertellen dat ze naast het wandelpad lopen, niet over de steengroeve en al helemaal niet over de grot van Paris en Helena.
Als ze verderop stomverbaasd staan te turen naar een wegbewijzering van Kythira Hiking doe ik een poging ze te helpen, ik fluit op mijn vingers en gebaar ze te wachten zodat ik eventueel uitleg kan geven, ze kijken even en lopen dan door….. contactgestoord denk ik bij mezelf.
Wij slaan links het veld door, lopen evenwijdig met de TelegraafPalen die ooit in een ver verleden de enige communicatie waren met de vuurtoren, de draden zijn deels verdwenen en ook de palen zullen in de toekomst de geest geven… hout heeft net zoals wij niet het eeuwige leven.
Het gaat goed met wandelen, ik mag niet klagen en dat doe ik dan ook niet totdat de steile afdaling begint en ik mijn rechterknie te ver moet buigen.
Kijk daar zit het probleem de pijn ontstaat bij het buigen van de rechterknie, dus probeer ik met links te dalen. Dat gaat in het begin niet makkelijk, probeer als rechtshandige maar eens met links te schrijven, ja zoiets …….het is wennen hè.
De tocht gaat verder langs de kust, door het mooie ruige kloofje en verder richting het zuiden met de diep blauwe zee steeds links van ons.
Platia Amos wordt weldra bereikt en zo ook het restaurant Fiorenzia.
De tocht wordt afgeblust met bier en wat inktvis en worstjes.
Ik ga onder de douche en straks misschien nog een ouzo want die heb ik vandaag nog niet gehad.

Truste

De taxídi sta Kýthira verliep voorspoedig, goed wat vertraging maar dat mocht de pret niet drukken, wat dit echter wel deed was het einde van de vlucht toen we de landing inzetten. Ik ben niet gauw bang maar dit keer ging het tweemotorige toestel alle kanten op, schudde het hevig en deed ik een beroep op onze lieve heer om ons uit deze situatie te bevrijden….. en met suc6.
Toch wel bevredigend dat als je als ongelovige af en toe een beroep kan doen op het bovenaardse.
De terugkeer op het voor ons zo geliefde Kythira was als thuiskomen, voor de tweede keer dit jaar!
We verblijven dit keer in het noordelijk deel van het eiland, Potamós.
Niet op onze vaste stek maar we testen een nieuwe accommodatie van de organisatie Pyrgos House, de bekende reisorganisatie.
Portokalia is de naam van het verblijf. Waar ooit een grote sinaasappelboom stond staat nu een mooi verblijf, groot genoeg voor twee personen en heerlijk in het oude dorp.

Dag 1, het begin van de eerste wandeldag is de zondag.
We slapen vrijwel direct onder de grote klokkentoren van het dorp dus nog voor achten ben ik vrijwel direct wakker.
Als groot wielerfanaat grijp ik gelijk mijn iPad om te kijken wat het verloop is van de wereldkampioenschappen in Australië.
Onze nationale held van der Poel zie ik echter in geen velden of wegen en dat is raar want hij behoort toch echt tot de kanshebbers.
Afgestapt….. de rest zal ik u besparen maar het begin van deze dag is al een klein beetje verpest voor mij.
Vers brood is er vandaag niet dus we besluiten het ontbijt ergens buiten de deur te nuttigen.
Bij Porto Bello aan de boulevard van Agia Pelaghia is het heerlijk vertoeven in de ochtendzon, het is er rustig.
Iedereen blijkt ook hier in de plaatselijk kerk te zitten, de rust is alom en buiten een grote meeuw die drijft in de haven  herken ik ook een visser die aan de kant staat te wachten op zijn vangst.
Het is een IJsvogel, piepklein en vel blauw van kleur zit hij op een van de touwen die een vissersbootje belet om het ruime sop te kiezen.
De vogeltjes zijn vliegensvlug en moeilijk te volgen en als ik de telefoon eindelijk op de camera stand heb staan… is de Vogel alweer gevlogen.
Het bestelde ontbijt is de tweede teleurstelling van vandaag, ik had drie gebakken eieren besteld maar in plaats daarvan krijg ik scrambled eggs.
Ik heb honger dus hup de handel erin en niet zeuren.
Ondertussen signaleer ik de ijsvogel nogmaals, op de plek waar ik hem het laatst had gezien blijkt hij niet meer te zitten.
Hij vliegt opnieuw voorbij en op de een of andere manier voel ik mij in de maling genomen want de vrolijke kleuring komt nu van alle kanten.
De haven blijkt vol te zitten met de vogeltjes, op een gegeven moment tel ik er 4.
De rust is na een half uur verdwenen als de kerk leegloopt en het restaurant zich formatteerd tot een kippenhok.
Het enorme gekakel van de plaatselijke in het zwart geklede oudere dames die aan de koffie gaan doet ons besluiten om te vertrekken naar Potamós voor de zondagmorgen markt.
Bij aankomst blijkt het dorp op slot, twee grote bussen versperren de toegang tot het dorp.
Het duurt kort voordat ik er behendig voorbij steek en inrij op een horde Griekse toeristen die het dorp gaan bezoeken.
Een korte druk op de claxon levert kwade blikken op maar omdat ik toch rustig doorrij gaat de mensenmassa rustig uit elkaar.
Op het plein is het druk, gelukkig kunnen we aanschuiven bij twee andere Nederlanders en langzaam worden we door meer bekenden opgemerkt en moet ik herhaaldelijk hetzelfde verhaal vertellen hoe het is en hoe het gaat.
Na twee koude koffie’s is het tijd om op te stappen, we doen een korte rondleiding in ons tijdelijke verblijf om vervolgens maar eens de wandelstappers aan te trekken.
Vandaag had ik een wandelingetje in de buurt van de paleokastro, niet lang, iets van 6 kilometer.
6 kilometer? Is dat niet wat kort?
Ja dat klopt maar voor mijn vakantie had ik flinke last van een spier in mijn knieholte en ook de achillespees protesteerde de laatste tijd enorm.
Wandelen op het vlakke ging nog wel maar goed dat gegeven ontbreekt hier natuurlijk volledig.
Op pad dus maar … alles gepakt, gps telefoon en t kabeltje in me zak.
We rijden het dorp uit en bij het eerste benzine station stop ik even om mijn telefoon aan te sluiten op de auto, ik graai in mijn zak naar het kabeltje…
Godver…. Geen kabeltje…nee hè
Die moet er op de parking uit zijn gevallen toen ik ietwat haastig plek wilde maken voor een andere parkeerder.
Snel dus nog even terug naar de parking en gelukkig lag hij daar onbeschadigd op de grond.
Nee hè wordt dit echt zo een dag dat alles tegen gaat zitten?
We gaan richting de paleokastro in het zuiden via Mitata, bij Viaradika sla ik linksaf in het dorp om uiteindelijk uit te komen bij het begin van onze wandeling.
Wandel valies om, gps aan en eindelijk op stap, de nieuwe wandelschoenen aan en gaan.
Lage dit keer op advies van de fysio, hoge zijn niet nodig.
Zwakke enkels bestaan niet! Die creëer je zelf omdat je je voeten niet traint wordt mij verteld dus weer een nieuwe ervaring rijker.
De schoenen voelen goed aan en bij het stijl naar beneden lopen hebben ze een uitstekende grip.
Eerst dalen we de asfaltweg af die uitkomt bij Paleopoli.
Na 150 meter slaan we links een onverhard pad in wat eerst evenwijdig aan het asfalt loopt en later naar het noorden afbuigt.
Ik ben in mijn element, de zon schijnt, de wind waait en de stilte is alom aanwezig, de knop is om…mijn vakantie is begonnen.
Het pad is duidelijk en volgt het spoortje op mijn gps.
Niets aan het handje en via de diverse olijf velden komen we uit op de asfaltweg die stijgt naar Viaradika.
We passeren rechts een verwaarloosde voederplaats voor katten en vervolgen verder het asfalt.
Het smalle asfalt slingert zich een weg onderlangs de machtige rots van de Paleokastro daar waar ooit een oude nerderzetting is geweest.
De twee oude kerkjes die ver van elkander staan zijn duidelijk te zien.
Het is helder en warm van een eerder aangekondigd koude front is nog niets voelbaar.
Even verderop piept de gps en een stem vanuit mijn rugzak verteld ons dat we links moeten, een onverhard pad in wat serieus stijgt.
Rechts aan de achterzijde van mijn voet voel ik de rek in een spier.
De “achilles” vernoemd naar de Griekse held uit de Trojaanse oorlog, protesteert tegen de inspanning, hij moet te ver naar voren rekken dan normaal, na 6 stappen is het over en is hij ver genoeg gerekt om er verder geen last meer van te hebben.
De hamstring aan de achterzijde van mijn  knie houd zich daarin tegen rustig, zolang ik maar beweeg en niet stil ga staan geeft dit ook geen reden tot enige pijn, zitten met de knieën te ver gebogen geeft echter problemen, gewoon verder dus maar….. beweging blijkt de beste medicatie.
De velden liggen er hier prachtig bij, we wandelen nu weer zuidwaarts maar moeten helaas het vervolg staken, daar waar ooit een doorsteek was en op de kaart ook duidelijk te zien was, lijkt deze in de praktijk verdwenen  te zijn. Terug dus, is dit erg?
Ach we zijn er inmiddels aan gewend, we zijn aan de wandel en dat is het voornaamste, ook even verderop lopen we dood op een veld en daar waar ik een doorgang had bedacht in een droge rivier blijkt ook dit niet te gaan.
Een vervolg vindt verder plaats via een sterk stijgend pad, mijn rug is drijfnat en een blik op de gps wijst 36 graden aan, dat lijkt mij een beetje overdreven het zal rond de 25 zijn.
“Hee wacht effe, even een slokje” het gezicht van mijn wandel maatje ziet asgrauw.
“Gaat het wel?” Vraag ik.
Ze heeft een honger klop, haar ontbijt deze morgen was slechts een tosti en die bodem bleek niet genoeg voor deze inspanning.
“Ik heb honger, weet je waar ik trek in heb? De moussaka bij Kale Jopie in Mylopotamos”.
Het besluit staat vast, mijn honger niet maar de gezelligheid en de atmosfeer op het gezellige plein in de zondagnamiddag spreken mij wel aan.
Een laatste inspanning volgt richting de asfaltweg.
Opvallend zijn in deze periode de vele roze cyclaampjes langs de kant van de weg een beetje zoals bij ons de tulpen in het voorjaar.
In de diepte van het ravijn zie ik een watermolen liggen, althans de ruïne ervan.
Razendsnel gaan mijn gedachten op zoek en vinden inderdaad de locatie, daar zijn we inderdaad een paar keer geweest alleen van de andere zijde, vanuit hier heb ik hem nooit zien liggen.
Gelopen heb ik hier ook nog nooit, het was meestal dat we hier met de auto passeerde vandaar.
De tocht was ondanks het mislopen toch iets van wat ik had geschat, zo rond de 6 a 7 kilometer en het belangrijkste was dat ik kon bewegen, kon wandelen.
De rugzak af in inderdaad het shirt was drijfnat aan de achterzijde.
Op pad maar naar Mylopotamos… naar O Platanos het restaurant op het mystieke plein.
Bij aankomst was ik echter iets vergeten en de drie grote touringcars hielpen mij daaraan herinneren.
Er waren nog veel Griekse toeristen blijven hangen op het eiland, aanleiding hiervoor was het feest ter ere van de zwarte Madonna dat een paar dagen eerder hier gevierd was.
De toeristen werden de resterende dagen ter vermaak naar diverse andere plekken over het eiland gezeuld.
“Nee hè” ….. “kom we rijden er even langs en kijken of er plek is” nee dus!
Geen moussaka vandaag.
Dan maar door naar Pelaghia om in een van de nog open restaurantjes wat te nuttigen.
Het werd inktvis, een tonijnsalade, panzetta en een gebakken feta met honing en sesamzaad.
Het was een late lunch die langzaam overging in het diner.
Een kleine wandeling over de boulevard deed ons voor de tweede keer deze dag doen plaatsnemen bij Porto Bello voor een afzakkertje en zo veranderde de dag langzaam in een verkoelende avond, werd de kring met gasten als maar groter en na twee ouzo de oogjes alsmaar kleiner.
De vrees dat ik de voetbal wedstrijd van vanavond zou halen werd alsmaar groter, nog even het verhaaltje voor vandaag afmaken en toen gingen de luikjes vanzelf dicht.
Tot morgen…

De wind trekt stevig aan de grote parasol en ook het Griekse blauw/wit  in de haven van Rafina staat strak aan de mast maar om nu te zeggen dat het koud is….nee.
Na een vermoeiende morgen hebben we ons eindelijk ten ruste geplaatst bij een  van de liefelijke restaurantjes aan  de haven waar de grote Ferries aanmeren.
Ondertussen doen de diverse obers hun uiterste best om de toeristen binnen te krijgen.
Je moet er niet te lang naar kijken want dan wordt het vervelend.
Het is middag en zo maar van het een op het ander wordt ons een uur “aangenaaid” wat we kwijt zijn, het is het normale tijdsverschil tussen Nederland en het Griekse alhier.
Tijd dus voor een korte lunch en als de ober de kaart komt brengen vraag ik om twee ouzo om te vieren dat we wederom onze voetstappen geplaatst hebben op Griekse bodem.
Het worden er vier, geen voetstappen maar dat snapt u vast wel, verdeeld over de twee hoofden die er rijkelijk van genieten.
Een heerlijke Dakos salade en gefrituurde pijlstaart inkt visjes doen ons de heerlijkheid van dit land weer herleven.
Het viel achteraf allemaal wel weer mee, van grote rijen wachtende mensen waarvoor we vooraf bang gemaakt waren, was helemaal geen sprake en ook onze vlucht had gewoon doorgang.
Okee we hadden een half uurtje vertraging maar dat werd door het “windje mee” ingehaald.
Schiphol viel dus mee punt uit.
“Hee kijk nou” !
Ietwat verbaasd kijk ik naar iets wat mijn vriendin uit haar mond tovert al begrijp ik in eerste instantie niet waar het om gaat.
Zat er nauw wat vreemds in het eten?
“Me brug!”
Binnensmonds vloek ik even, nee hè! Zit alles mee vandaag, zit dit tegen.
Een deel van haar tanden, een zogenaamde “brug” ligt nu ineens op tafel.
Voor nu even ongemakkelijk en voor straks een klusje voor de tandarts in Livadi op het midden van het ons zo liefelijke Kythira, waarnaar wij morgen onze reis voortzetten.
Als wolken de zon het zicht ontnemen wordt het fris en ook de diesellucht van de aankomende schepen doet ons besluiten terug te keren naar het hotel.
Een heerlijke douche gevolgd door een goede Griekse gewoonte helpt ons de verloren uurtjes van vandaag iets in te halen.
Tegen de klok van 7 net voordat het donker wordt is er nog tijd voor een klein wandelingetje hoog boven langs de kust met uitzicht op de haven.
Het waait inmiddels stevig en in het stoere t shirts lopen is er voor nu even niet meer bij.
Het kleine wandelingetje voert naar een klein kerkje wat uitkijkt over de haven en de asgrauwe zee waarboven dikke wolken dreigen de boel te verzieken.
Het onweer blijft uit en we wandelen terug naar het centrale plein van Rafina.
De straten van Rafina zijn kaarsrecht en de huizen staan in blokvorm, soms bijzondere andere lelijk tot afgrijselijk en kitsch.
Het centrale plein daarin tegen is altijd wel gezellig naar mate de avond vordert.
We doen een rondje plein maar gaan toch ergens anders eten, ergens op een hoek in een van de gezellige oude straatjes heb ik een leuk restaurantje gezien.
We vragen de ober of hij open is en het of course en de knikkende glimlach bevestigen dit.
Ouzo heb ik wel genoeg gehad voor vandaag, een wijntje is misschien wel zo lekker.
Als er een zitten komen er meer en onder deze noemer wordt het drukker bij het restaurantje waar het heerlijk vertoeven is in de aangename avond.
Muziek klinkt er van alle kanten maar echt druk is het niet te noemen.
Rafina zal iets van een doorgaans plaats zijn voor als je met de boot verder moet of net terugkomt van een reis over zee. Het is leuk voor een weekend maar dan stopt het voor ons in deze plaats.
Ietwat beschonken lopen we terug over het verlaten plein richting het grote hotel, ergens op een ander plein staat een zangeres te zingen voor geen publiek, de prachtig stem verdwijnt aandachtloos in de stilte van de nacht.

Nog voor de wekker tijd heeft gekregen om af te gaan sta ik al onder de grote regen douche.
Eerst warm en daarna ijskoud, goed voor het lichaam om wakker te worden en de bloedsomloop te stimuleren voor weer een nieuwe dag.
De knop is echter nog niet om bij mij, ik leef nog teveel in de tijd, dit moet zo en dat even later. Natuurlijk we hebben nog een korte reis dag te gaan maar echt tot rust ben ik nog niet gekomen. Om even voor elf moeten we weer terug naar het vliegveld dus in de tussentijd kunnen we even rustig ergens ontbijten.
U leest het zelf, dat woord “moeten” dat zal uit de verhalen verwijdert “moeten” worden om te ont haasten.
Als we om even over acht door de straten van rafina slenteren is het nog rustig overal, op het centrale plein is een schoonmaker druk bezig de rommel op te ruimen die de toeristen achteloos weg gegooid hebben.
We zijn op zoek naar een bakkertje om daar wat broodjes te scoren.
Gewapend met een zak met broodjes lopen we terug naar de kade aan de kust.
“Haal jij even koffie? Dan ga ik vast zitten”.
Als ik plaats neem op een van de bankjes die uitkijken over zee zie ik nog net een laatste Ferry aan de horizon verdwijnen, waarheen? Geen idee ik denk naar ginder of elders, de naam voor een van de vele prachtige eilanden die dit land zo mooi maakt.
Terwijl mijn wandelmaatje is aangeschoven met de verse en bloedhete koffie genieten we van het heerlijke briesje en de zon die langzaam de aarde aan het verwarmen is.
Het is niet druk op de kade, soms schuifelt er een oud Grieks heerschap voorbij maar iets van een begroeting blijft uit. Het zal het verkeerde been zijn geweest wat hij deze morgen vanuit zijn bed op de vloer heeft geplaatst.
Ander gezelschap is er wel, eerst een en later tel ik 6 duiven die fanatiek meegenieten van een deel van ons ontbijt.
De gevleugelden rennen panisch heen en weer om elk kruimeltje op te pikken, een grappig schouwspel.
Zo ik ga u voor nu weer even verlaten, wat rest is de overtocht naar Kythira…. Veel bezongen en verfilmt.
Tot later…..

Weet iemand of je vanuit Griekenland post onder rembours kan verzenden?
Zo ja, dan zou het welkom zijn als je, of een ander, kan melden hoe dat in het Grieks wordt geschreven.

Ik zie allerlei berichten hierover maar best van een tijd geleden. 
Dus nu de vraag, rijden jullie liever over Zwitserland of Oostenrijk naar Ancona, om daar de boot te pakken?
We hebben een kat bij en zijn sowieso van plan in 2 keer te rijden en ergens een overnachting te doen. Tips hierover zijn meer dan welkom!

Hallo allemaal ik ben Jacco van Kranenburg en nieuw op dit forum. Op verzoek van Ger die mij via Facebook benaderde en het leuk leek vond om wat van mijn Grieks georienteerde hobby te laten zien. Als enorme Griekenlandliefhebber en dan voornamelijk Samos ben ik begonnen met het verzamelen van allerlei objecten om zo een Grieks sfeertje in de tuin te creeren. Omdat ik zelf een creatieve achtergrond heb ben ik begonnen met het schilderen van allerlei Griekse naamborden en de laatste tijd voornamelijk verkeersborden. Deze hobby is niet onopgemerkt gebleven en heb inmiddels al talrijke bordjes mogen maken voor vele Griekofielen in binnen en buitenland

Lastige vraag maar wie weet! Ik gok het erop.

Is hier iemand die iets weet over een subsidies die je zou kunnen aanvragen voor startende ondernemers in Griekenland/Zagori?

Dankjulliewel!

Hallo,
op Hellassat zie ik de verdwenen zenders FTA , behalve MEGA, zonder coderen terug op  12414H 11568
Of zal dit maar even zijn?
Yi
Wijziging
Ik denk dat ze bezig zijn in te stellen. of er is iets met mijn ontvanger
Nu wel Mega maar niet Macedonie tv
Hoor graag van een ander of dit klopt

Goedemiddag,

het plan is een auto in Griekenland te kopen en deze op eigen terrein te parkeren.
Om dan in april, wanneer we weer in Griekenland zijn, het kenteken en de verzekering aan te vragen.
Is dit mogelijk of loop ik tegen een mogelijk probleem aan?

Waar gebeurd!!!
Vandaag bel ik onze verzekeraar om voor komende maand een aantal verzekeringen op te zeggen.
Krijg ik een voor mij onbekende meneer aan de lijn die zeg: Oh ik zie in je dossier: je gaat naar Griekenland. Je hebt je huis al verkocht!
En vervolgt: Ik was daar recent nog.
Dus ik vraag: waar was je dan?
"Op Kos" zegt hij.
"Oh ,was t leuk?" vraag ik.
En hij begint een heel verhaal te vertellen hoe leuk het daar was en dat daar ook een Nederlandse vrouw woont. Griekse mensen uit de buurt van haar winkel hadden hem over haar aangesproken. En gewezen waar haar winkel was. 
Mijn vraag: weet je hoe ze heette? Ik zeg Nanny soms? Hij: He???, JA, en begint half Kos te beschrijven om  te checken of we het over dezelfde Nanny hadden.
Ja ik weet wie dat is, die is heel aardig, antwoord ik, en zeg: "die wil ik graag nog eens gaan opzoeken in Griekenland". 
En vertel hem waar ik Nanny van ken.
Zo zie je maar.....de wereld is helemaal niet zo groot! Het is toch krek een dorp!
En Nanny! Als die mensen weer thuis zijn, dan zijn ze je naam dus nog niet vergeten!

De Griekse actrice Irene Papas is vandaag, 14/09/2022, op 96-jarige leeftijd overleden. Ook weeral een grote 'icoon'...

Als actrice speelde ze onder andere in de films "The Guns of Navarone", "Anne of the Thousand Days", "Z", en "Zorba the Greek".
Irene in haar jonge tijd: 

Hoihoi,



Omdat ik hier veel nuttige informatie vandaan haal wil ik ons verhaal ook even delen, of iig een update geven op ons verhaal. Ik zal proberen het kort te houden haha.

Afgelopen vakantie zijn wij op zoek gegaan naar een woning in de Zagori (huren, want eerst maar eens zien of ik daar kan aarden, die man van mij komt er vandaan dus dat zit wel goed). Ano Pedina was ons streven en daar zijn we dan ook gestart. We gingen er heen met het idee dat het allemaal niet zo snel en soepel zou gaan natuurlijk. Nu is Staas grieks en heeft een engelen geduld, ik daarentegen dus absoluut niet. 

Dag 1 gelijk naar de mogelijke woning gelopen, de tuin is zwaar verwilderd maar ik zie alleen maar mogelijkheden! Ik word er helemaal enthousiast van, zou het dan toch echt gaan gebeuren?! In al het enthousiasme ben ik klaar voor de volgende stap. Kom, we gaan naar de beste eigenaar om de sleutel vragen! Ho stop, de rem erop. Dat gaat zomaar niet. Via via en dan nogmaals via via en dan nog steeds geen resultaat? De man woont in hetzelfde dorp, waarom zo moeilijk? Ik weet het eerlijk gezegd nog steeds niet. Iets met families... Mijn geduld word op de proef gesteld en we hebben maar 12 dagen, dus ook stress is inmiddels om de hoek komen kijken. Maar dan, inmiddels een week later, worden we gebeld. De huurbaas zit in het cafe beneden (beneden in het dorp want we zitten uiteraard op een berg) en hij is nog aanspreekbaar... Staas gaat naar het cafe en ik blijf achter wachten. Jeetje wat spannend en wat kan een half uur lang voelen! Niet normaal. 

Staas is terug! En met een verhaal... De eigenaar heeft het huis dus ooit verhuurt aan iemand voor 250euro per maand. Die beste meneer is naar een eiland verhuist maar betaald inmiddels al jaren iedere maand netjes de huur om zijn spullen daar te laten staan?! Het staat dus vol met spullen en wij kunnen er niet in zolang het gebruikt/gehuurd word als opslag. Wat we nu wel weten is dat de eigenaar het dolgraag zou willen verhuren, want een huis dat niet gebruikt word vervalt, en dat is eeuwig zonde. 

Hier is het moment dat ik mijn nederlandse zin voorzichtig doordruk en we zelf actie ondernemen. We gaan achter het telefoonnummer van de huurder aan en bellen hem op. En wat blijkt. Hij wilt in oktober, uiterlijk november zijn spullen komen halen. Hij vind het toch wel zonde van die 250 euro iedere maand. Hoera! Eerst zien dan geloven maar we hebben hoop. 

Je denkt nu is ze wel klaar met haar verhaal, sorry, bijna. We hebben het huis ondertussen van binnen gezien in een sneltreinvaart en het is ouderwets maar hier kunnen we zeker wat mee! Voor mij een eigen kamertje wat ik dan weer belangrijk vind tussen al het griekse geweld, en een slaapkamer met badkamer voor vrienden die besluiten langs te komen. Rest nog 1 probleem. De neven van de eigenaar. Zij hebben voorrang op ons als het vrij komt. Gelukkig zijn het vrienden en bespreken we gelijk ons geval. Neef nr1 zegt meteen, kom maar. Ik hoef het niet. Top! Maar neef nr2 trekt zijn Griekse pak aan en zegt, we zien wel... pffff serieus denk ik dan. Maar na aandringen van Staas, die toch ook half Nederlands is, horen we de laatste dag van de vakantie dat hij het huis ook niet hoeft. 

Oftewel, we hebben groen licht en we gaan! De eerste week van December rijden we erheen. Met kat. En mocht het huis nog niet leeg zijn dan hebben we een uitvlucht in een appartement in Ioannina. Als het goed is... 

Ik zal jullie de andere verhalen over de andere huizen besparen, dan zit je hier morgen nog haha. Maar de belangrijkste wilde ik toch even kwijt.
Nu thuis hebben we op de deur to-do lijstjes hangen en een lijst van spullen die we mee willen nemen. We zijn nu alles aan het  opmeten en offertes aan het aanvragen bij verschillende bedrijven, want de inboedel gaat mee. Auto verkopen, grotere auto voor in de bergen terug kopen. Vet eng allemaal en mega spannend, maar we voelen ons ready voor deze stap. 

Hoop dat jullie het een leuk verhaal vinden, maar ik vond het iig leuk om het te schrijven. Ta lemme!