Kalimera Pavlos” en het komische smalle gezichtje met de grote ogen en het karakteristieke baardje kijkt ons vriendelijk aan.
“Good morning Kalimera”.
Hij neemt echt de tijd om zich te verplaatsen naar de balie van de bakkerij als ondertussen twee andere wandelaars ook binnen stappen.
Broer en zus hebben de vaste gewoonte om elke morgen eerst een verfrissende duik in zee te nemen en daarna brood voor het ontbijt te kopen.
We kopen brood en foerage voor de wandeling.
Als we terug gaan stap ik nog net niet in het verkeerde huurautootje.
Na het ontbijt op naar Mitata waar nabij de brug de wandeling start, onderweg pikken we nog een wandelaar op die meelift en zo staan we ruim voor de klok van tien op het mooie plein met de kerk ruïne.
Als even later de tweede lading wandelaars arriveert zijn we compleet en rijden gezamenlijk richting het kleine bruggetje aan de uitgaande weg van Mitata richting Viaradika.
We besluiten de twee huurautootjes neer te zetten voorbij de brug aan de opgaande weg richting Viaradika.
6 wandelaars zijn klaar voor de wandeling van vandaag waarheen, ach lees maar gewoon mee, misschien leest u iets herkenbaars.
Terug lopend over het asfalt richting Mitata slaan we links af een onverhard pad in dat stroomopwaarts langs de droge rivier loopt.
Vlakbij de brug die eigenlijk als je er overheen rijdt niet veel voorstelt, begin ik aan de eerste bezienswaardigheid van de dag….. de brug.
We dalen links de kloof in die daar toch wel behoorlijk diep is en zien zo het simpele bruggetje uitgroeien tot een enorm groot bouwwerk, of het de Engelsen zijn geweest die de overspanning in elkaar gemetseld hebben weet ik niet maar aan de constructie en de versierselen te zien wel.
De brug bestaat uit een boog met onderaan iets van ornamenten die tevergeefs zijn aangebracht, hieronder zijn het alleen wij die ze zien, voor de rest van de wereld blijft het mooie bouwwerk mede door de stevige begroeiing onzichtbaar.
Ook is er nog een klein huisje bij de brug, een bouwvalletje.
De terugweg naar boven naar het pad is wat glibberig maar als we weer boven zijn vervolgen we het pad.
Na een kleine honderd meter links afslaand, een pad wat duidelijk omhoog gaat en zal eindigen bij de bron van Viaradika.
Een mooi pad met onderweg mooie watergoten die vanaf de bron de diverse velden voeden met water.
Een mooi gebied met ooit veel teelt van groenten en fruit, nu in verval geraakt en in onbruik.
Het pad is echter nog redelijk toegankelijk al moet af en toe wel de knipschaar er aan te pas komen om de scherpe bramenstruiken te verwijderen.
Boven gekomen bij de bron staat de grote wasbak vol met water en ook uit de sierlijke 3 kraantjes van de bron zelf stroomt water.
Even wordt een poging ondernomen om al het blad van de bron te verwijderen maar een blik op de grote plataan zegt ons dat het onbegonnen werk is gezien het feit er nog veel meer blad zal gaan vallen de komende tijd.
Na een korte pauze lopen we de dorpskerk Viaradika binnen, een gehucht met veel vervallen en leegstaande huizen en dat trekt de nieuwsgierigheid van de Hollandse wandelaars.
“Nergens aankomen alles laten zoals het is” en onder dit advies bekijken we de oude huizen die open zijn.
Mooie interieurs, vervallen meubilair en eeuwen oude kisten met veelal even zo gedateerde kledij, oude boeken en tijdschriften.
De tijd loopt echter door en een huizenjacht zat eigenlijk niet in de planning dus we gaan gauw door en verlaten het dorp via een betonpad naar beneden.
Het pad komt uit op een breder betonpad wat richting de Paleokastro gaat maar eerst slaan we rechts de weilanden in.
De Hop is er weer kreeg ik vanmorgen als melding van Pyrgos House, nu heb ik zelf niet zoveel met de hop maar er loopt een bierbrouwer mee.. en bierbrouwers… ja die weten alles van hop, toch?
We dwalen door de vallei, nemen een verkeerde afslag, gaan terug en kiezen de juiste om voor nu te eindigen bij de Soterias.
Een mooi kerkje in een adembenemende omgeving, uitkijkend over het dal waar we eerder waren, we nemen er rust voor een korte tijd.
“Zeg Jaap weet jij dan hoe we verder moeten naar dat andere kerkje met die schildering van die draak?”
Draak denk ik bij mezelf, ik ken nog een ander kerkje, volgens mijn de Gregorius maar hang mij er niet aan op.
Als de vraagsteller en de wandelbegeleider dezelfde richting op wijzen zullen ze het wel over hetzelfde kerkje hebben, alleen ze hebben ieder hun eigen benadering er naar toe.
Vanaf de Soterias is het een stukje terug en dan langs een kloofje de droge rivier volgend.
Daar waar het pad eindigd is de kloof erg mooi en is er een weliswaar droge maar mooi watervalletje zichtbaar.
Hierna slaan we links het veld in, van een pad is geen sprake maar van de vorige keer weet ik de richting, goed het kost wat striemen op de ledematen maar binnen een korte tijd staan we de struiken te knippen om onszelf toegang te verschaffen tot het oude kerkje.
We nemen wat foto’s en dan geschiedde het wonder van Joris en de Draak.
Een van de wandelaars heeft de moeite genomen een plantenspuit mee te nemen, niet zozeer om de begonia’s hier water te geven maar meer om een fresco zichtbaar te maken.
Wat eerst een vrij witte muur was veranderd langzaam is een beeltenis van Joris op een paard in gevecht met een draak…. Prachtig!
Ik was hier eerder geweest maar de gedachte van het meebrengen van een plantenspuit was geniaal!
Het kerkje is in verval, het dak is deels weg en ik vraag me af hoelang het er nog staat.
Na de presentatie maar terug, het gehele stuk richting het betonpad richting de imposante heuvel van de Paleokastro.
Het betonpad wordt asfalt, niet echt hinderlijk want je zult er geen mens tegenkomen, sterker nog, vanaf het begin tot het einde van de wandeling geen levende ziel.
We lopen in de richting van de heuvel met de twee kerkjes er boven op, slaan links weer een pad in en komen uit links van de heuvel.
We staan in de rivier die vanuit Mitata bij hevige regenval hier stroomt, nu is echter alles droog en stappen we over de stenen stroomafwaarts.
Normaal gaat dat vlotjes maar de vermoeidheid zit inmiddels in de benen dus wel even opletten waar je je voeten neerzet.
Als de kloof wat ruiger wordt nemen we rust, water, spanokopita en weet ik wat er nog meer uit de rugzakken vandaan getoverd wordt.
We kunnen nog een kleine honderd meter door in de kloof die nauwer, ruiger en mooier wordt.
Daar waar een enorme diepte in de kloof ontstaat heeft niet iedereen de puf om nog omhoog te klimmen en gaan er drie door terwijl de rest rust neemt.
Het laatste stukje is betoverd mooi, dat weet ik en ben blij dat ik tenminste 1 persoon dit stukje natuurschoon heb mogen tonen.
Terug bij de andere wandelaars gaan we via de vallei van Mitata, richting Mitata.
Het is namiddag rond de klok van vier als het langzamerhand stilletjes wordt in de groep…. Vermoeidheid, zeker ook bij mij.
Dat begint er iemand te zingen….. “de A van Alfa” niet dat ze het hele alfabet afgaat maar de rest begrijpt de roep om het Griekse biertje.
Het is 16.40 uur als de wandeling stopt.
We per auto terug rijden naar het kerkplein van Mitata, de stoelen bij Michaelis bij elkaar worden geschoven en een ieder geniet van een heerlijk koud biertje!

“Over tien minuten gaat het zachtjes regenen in Agia Pelaghia”…..
Ik denk ja hoor, terwijl mij hoofd lijkt te zijn vastgedraaid in een oude roestige bankschroef die maar moeilijk los wil.
Gisteren was een superdag, hele dag aan de wandel geweest en aansluitend nog meer gezelligheid.
Toch ga ik er maar eens uit, rustig aan vandaag.
Neem een koude douche en het lijkt alsof het bloed begint te stromen en het leven weer een beetje terugkomt in het lichaam, stijf ben ik wel, ik voel mijn rug en ook de knieën protesteren tegen de nieuwe dag.
Koffie dan maar eerst met een dikke plak cake die we nog in de koelkast hadden liggen.
Zo, gisteren dus, van uitstel komt geen afstel en de wandeling die al dagen gepland staat, gaat dus gebeuren.
Deze vrijdagmorgen gaat de wekker om half zeven, ja ik weet het maar het is voor een goed doel.
Aankleden en op naar de bakker in Karavas om een bruin brood te scoren.
Als ik om iets voor 7 uur de bakkerij in stap hoor ik van alles maar zie niets.
Ik ga dus maar op zoek naar een levende ziel die mij kan helpen.
Bobby staat mij iets verbaasd aan te kijken als deze ons ziet staan…… “do not ask” vertel ik hem.
Een bruin brood en twee dikke plakken cake waarvan ik dus nu net de laatste verorber in het zonnetje op het balkon waar het nu volgens de app zou gaan moeten regenen.
Thuis maak ik snel ontbijt, geen eieren want die zitten al in de cake.
De afspraak is verzamelen om 9.00 uur bij het monument van de volksheld nabij Aghia Moni.
9 personen, O nee wacht tien, op het laatste moment wordt mij de overbodige vraag gesteld of er nog iemand mee mag, geen probleem.. hoe meer zielen…….juist.
De laatst toegevoegde pikken wij om 8.30 uur op in Pelaghia waar hij al keurig klaar staat.
“Peer”, ja ik ga daar geen flauwe grappen over maken maar we kennen de vriendelijke Brabander van een aantal jaar geleden en hij blijkt geen spat veranderd te zijn.
Intussen staan er vier auto’s bij het monument en omdat de wandeling geen lus is en daarom ergens anders eindigt rijden we met drie auto’s richting Diakofti waarvan we er twee achterlaten om zo weer terug te geraken alhier, ik hoop dat u begrijpt wat de bedoeling is.
We kunnen op stap met het bonte gezelschap wandelaars.
Een rustig dagje zal het niet worden want het gekakel achteraan is nu al hoorbaar.
De eerder verdwenen geiten zijn nu in grote getallen aanwezig en staan de andere kudde wandelaars wat vreemd aan te kijken, ze liggen op het pad, lopen in het weiland of springen uit de bossages, het is druk, erg druk op deze vroege vrijdagmorgen.
Het weer om te wandelen is perfect, witte bewolking hangt boven ons in de lucht ik schat iets boven de 20 graden en als we het redden om eerder boven te zijn voordat de zon weer achter de wolken vandaan komt dan zou dat een zegen zijn.
Links en rechts gaan de fleece jacks uit, ja dat was ook een beetje overdreven want echt koud was het toch niet, tel daar de inspanning bij en je hebt het al gauw warm.
De eerste stop is bij twee verlaten stallen waarvan de binnenzijde niet al te fris ruikt.
Water, koekjes en weet ik wat al niet passeert de revue.
Dan steken we het weiland door, eerst nog langs een hoge muur en dan strak richting het pad waar we naar boven moeten.
O wacht, ik vergeet helemaal te schrijven wat we gaan wandelen, stom!
Kolokotronics en dan weer naar boven naar de Agios Ilias, andere kant afdalen en dan naar Diakofti.
Afgelopen week met z’n tweeën al eerder gelopen als een soort try-out en nu dus met de groep.
We staan onderaan de beklimming van de heuvel die stijl omhoog gaat, erboven het witte vlekje van het kerkje geweid aan de Ilias.
Al vrij vlot staan we compleet met het gehele elftal waarvan alleen de keeper ontbreekt voor het kleine heiligdom.
Rust………….
Het kerkje is mooi en is breder dan de kerk zelf, erachter is een water bassin dat tegen de achterkant van kerk is aangebouwd en zo eigenlijk niet opvalt.
De achterkant loopt nagenoeg gelijk met de aflopende heuvel waardoor het makkelijk vol kan stromen met regenwater.
In de muur van dit waterreservoir een gat wat dient als overloop zodat als dit volloopt kan overstromen naar een ander lager gelegen water reservoir wat ook weer gevoed wordt door een andere regengoot.
Aan water geen gebrek zou je denken maar beide watertanks zijn leeg en geregend heeft het toch echt de afgelopen dagen!
We gaan door en begeven ons richting de brede muur waar we af moeten dalen.
Ik ben even de weg kwijt en let niet op, sta vervolgens met mijn hoofd op de grond en kom daar de zwaarte van de rugzak niet echt meer overeind.
Het moet een koddig gezicht zijn geweest maar voor mij even moeilijk.
De vorige keer ben ik rechtsaanhoudend afgedaald waardoor we tot drie keer toe vast kwamen te zitten in hoge bossages, dit wilde ik deze maal vermijden door de linkerkant te nemen en dat lukt redelijk.
Hier en daar even de snoeischaar erbij maar we komen tenslotte uit bij het ruïne dorpje op het pad wat links naar Pelaghia en rechts naar Diakofti gaat.
Tijdens de rustpauze wordt er gegegeten, gedronken en bekijkt een ieder de schade die deze heeft opgelopen aan armen of benen.
Iedereen heeft wel wat, de een meer als de ander maar ongeschonden komt niemand uit de strijd met de struiken en stenen.
Voor sommige is deze omgeving nieuw dus wordt een ieder gegund de mooie omgeving in zich op te nemen.
Er werd hier  onder andere kaas gemaakt voor eigen gebruik maar men ging hier vandaan ook naar de markt in Potamos om hun producten te verhandelen.
Een klein dorpje met wat huisjes en veel stallen.
Opvallend is deze keer de zeeajuin die de kop opsteekt en in vele getallen aanwezig is op en langs het pad.

De zeeajuin is een bolgewas en groeit oorspronkelijk in Zuid-Europa, Noord-Afrika en West-Azië. De plant kan 20 centimeter breed worden en de witte bloem kan een hoogte bereiken van anderhalf tot twee meter. De plant houdt van de rotsachtige, zoute bodem rond de Middellandse Zee. De zeeajuin kan niet gegeten worden; er zitten te grote concentraties medicinale stoffen in. De geneeskracht van zeeajuin dient proportioneel te worden ingezet, met name omdat er hartglycosiden in zitten; stoffen die de werking van het hart beïnvloeden. Daarom moet zeeajuin alleen onder toezicht van een fytotherapeut worden gebruikt.

Mede om dit gegeven blijven de geiten en bokken van dit gewas af, het eten ervan kan dodelijk zijn voor de klimmers.
We gaan weer verder en vervolgen onze route in zuidelijke richting, de zon schijnt inmiddels volop en de temperatuur stijgt.
Het pad gaat via diverse oude gebouwen richting Diakofti en slingert zich een weg door het landschap.
Het daalt af naar de kust, er is een stuk wat linea recta omlaag gaat en erg inspannend en dus ook vermoeiend is om te lopen.
Aangekomen bij de ruige kust zorgt de zeewind voor enige verkoeling en staat idereen met zijn mobiel klaar om de door de wind en zee gevormde rotsen te fotograferen.
Nog een klein stukje langs de stijle kust omhoog, nog een laatste grot en dan zijn we weer kompleet aan een lange tafel bij restaurant Manolis.
Hoofdzakelijk zeevruchten in de vorm van inktvis en kleine visjes, daar komt bij dat vis moet zwemmen dus de drank met de eerste letter uit het Griekse alfabet stroomt rijkelijk.

Goedemorgen, 

Als je een bestaande woning aanschaft buiten de bebouwde kom dan moet je er op letten dat de kavel/plot grootte minimaal 4000m2 is. Veel woningen hebben dit niet. Zijn er mensen die hier ook tegenaan zijn gelopen en hoe heb je dat opgelost, grond bijkopen of ander huis zoeken.

Ik hoor het graag.
Liliane

Het is toch altijd weer iets moois als een simpele dag hier op dit piepkleine eiland uitloopt op iets prachtigs.
Eerst de woensdag.
Er was regen aangekondigd door allerlei mensen, apps en weet ik wat nog meer.
Er was een gezamenlijke wandeling gepland op deze dag die de week in tweeën snijdt.
Vandaag echter niet, de wandelapp vertelde ons dat de tocht niet doorging vanwege mogelijke regen en onweer.
Nu is regen echt niet zo erg maar onweer en bliksem dat is een ander puntje.
Als ik de woensdagmorgen opsta is het nog droog maar donker buiten, diverse beangstigende wolken hebben een vergadering boven het eiland om te besluiten hoe vandaag eens te werk te gaan.
De blauwe luchten zijn vertrokken en de zee ziet asgrauw.
Als ik vanuit ons hooggelegen appartement uitkijk richting Diakofti dan zie ik boven de heuvel waar wij zouden gaan wandelen, dreigend onweer.
De bewolking komt langzaam deze kant op maar gek genoeg blijft de regen slechts beperkt tot enkele druppels.
Tijd om dus even een broodje te scoren bij Kapsanis.
Bij binnenkomst wordt ik aangesproken door Kapsanis junior, Panayotis.
Panayotis is een voorbeeldig sporter, loopt hard, zwemt en fietst… en dit fanatiek.
We zitten samen op de zelfde wereldwijde sportapp, Strava, waarin hij mij volgt en ik hem en zo ziet hij mijn wandelingen op het eiland.
Nieuwsgierig vraagt hij naar de wandeling van Agios Ilias die ik vandaag met een groep zou gaan lopen.
Waar moet hij op letten, is het moeilijk etc etc.
“Why haven’t you been there” vraag ik de vriendelijke supermarkt medewerker en iets beschamend verontschuldigd hij zich.
Gewapend met brood en eieren keren wij weer terug op straat waar de lichte regen plaats heeft gemaakt voor serieuze neerslag.
“Koffietje dan maar?”, bij Sempreviva zie ik niemand dus we spoeden ons naar Porto Bello waar we gezellig tussen de Grieken, Italianen en Duitsers genieten van de koffie en de regen die de dag voor ons een klein beetje verpest.
Terug thuis, ontbijt, een beetje lezen, de kaart van Kythira bekijken etc etc, ondertussen wordt de regen minder maar de bewolking blijkt gestaag te komen.
Ik kijk even mijn berichten na….

“Vandaag is de Agios Andreas Kerk open in Arei, van 10.30 uur tot 12.00 uur. Zeer de moeite waard om van binnen te kijken, op deze druilerige ochtend. Ik zal ook de andere ponchos waarschuwen... Fijne dag!!”

Shit, het is effe voor half twaalf en waar is dit kerkje? Ik ken er drie bij Arei maar welke.
Geen Andreas volgens mij.

“Ik bedoel natuurlijk in Livadi...”

O nee hè nog verder weg…..
Afwassen en snel de auto in en je zal zien als je haast hebt komt er van alles op je pad en inderdaad.
Plankgas naar boven scheuren is er ook niet bij, voor je het weet sta je 180 graden gedraaid op dit superfijne asfalt wat nat is.
In het bos bij Potamos is men druk aan het snoeien, het ruikt heerlijk maar het snoeien gaat een beetje te ver… Je kunt door de bomen nu het bos weer zien….maar goed dat is niet het gezegde.
“Doe maar rustig aan hoor, de vorige keer bij Agios Dimitrios was hij ook gewoon nog open”.
Op een parking zet ik het huurautootje neer en we gaan via de hoofdstraat richting het kerkje.
Daar staan bekende wandelaars, ze bereiden zich voor op een wandeling zo te zien, deur open, deur dicht, klep open, klep dicht, schoenen aan en weer uit, ik dacht dat ik lang bezig was maar dit duurt echt.
“Gaat alles goed vraag ik de dame vriendelijk”
Nee niet echt, de sport tape om bepaalde delen van de voet af te plakken ontbreekt, onvindbaar.
We laten ze gaan en gaan op naar het kerkje.
Daar staat dezelfde vrolijke vriend als een aantal jaren geleden bij de kerkjes van de Agios Dimitrios.
Ik groet en vraag of we nog even naar binnen mogen, geen probleem.
Het kerkje is opgeknapt, mooi, misschien iets te mooi maar goed de bouwval die het eerder was deed zeker afbreuk aan dit Gods huisje.
Zolang ik hier kom staat het al in de steigers maar nu dus eindelijk klaar.
Ik schiet een filmpje van het interieur en kom er thuis achter dat de instelling verkeerd staat.
De verdere dag rijden we als toerist een rondje over het eiland, stappen even binnen bij de pottenbakker van Kato Livadi om vervolgens met een tas voor keramiek verder te gaan.
Het regent nog steeds, echt weer om op bed te gaan liggen lezen of ergens een kroeg in te duiken.
Het enige boek wat ik mee heb, is al uit, dus drie keer raden……
We zitten voor de tweede keer bij Porto Bello deze dag, buiten maar droog.
Totdat de regen te erg wordt en alles gaat lekken.
We gaan naar binnen…. Er komen nog wat bekenden en ook de ouzo komt op tafel, het lijkt wel een sobere zondag namiddag.
Na de borrel maar gelijk door voor het avondeten en dan door naar boven.
Ramen open en genieten van het getik van de regen, die onophoudelijk aanhoudt.
Midden in de nacht schrik ik wakker, t waait stevig en dan wordt t stil, een flits en als ik wil beginnen met tellen een enorm donder klap.
Daarna nog een, ik tel niet eens meer maar voel het gebouw trillen.
Wonderbaarlijk zie ik aan het lichtje van de tv dat de stroom aanblijft.
Ik wil naar het balkon om te kijken naar het natuurgeweld maar iets zegt me het niet te doen.
Als ik weer kan tellen tussen de donder en de bliksem sluit in mijn ogen.

De nieuwe morgen is de donderdag een dag zonder enige planning, vandaag ook wolken maar iets vriendelijker dan de dag ervoor.
Ik maak ontbijt met het brood van de dag ervoor en terwijl we aan het eten zijn denk ik we kunnen toch gewoon op stap.
Wij hebben dorpsgenoten in het appartement beneden zitten, twee leuke oudere mensen, enthousiaste lezers van mijn verhalen en altijd in voor een gezellig praatje.
Ze hebben genoten van een maand Kythira en wij voelen ons verplicht ze even uit te zwaaien op het vliegveld.
De vlieger gaat echter pas om 15.00 uur of zo dus we hebben nog effe tijd voor een korte wandeling, iets van 10 kilometer.
Ik pak de digitale kaart erbij en speur de omgeving van het vliegveld af.
Een kerkje, een grot, wat lijnen en klaar ik heb een route op de gps.
“Zeg, we kunnen toch nog wel een wandelingetje doen vandaag?”
Ik krijg een positief antwoordt vanaf de ontbijttafel en de mededeling erbij dat we eventueel ook regen poncho’s hebben.
Die poncho’s hebben tot nu toe het effect gehad dat als we ze meenamen het altijd droog bleef, dus gaan ze in de rugzak.
Op richting vliegveld.
Het is een stuk minder warm, niet koud maar 20 graden.
Hier en daar ligt onderweg het bewijs nog van de hevige regen en hoop ik dat het voorlopig even genoeg is geweest om de olijfoogst te redden.
Op de splitsing met de weg naar Diakofti parkeer ik het huurautootje achter het monumentje wat er staat, gaan de zakken om en de gps aan.
Eerst maar naar de Agios Vlassios het kerkje aan het einde van het pad.
Het moet jaren geleden zijn dat we hier geweest waren.
Het ligt er nog steeds mooi bij in een open landschap, achterin de kerk zitten twee vlaggen gepropt, de Griekse blauwe witte en de bekende gele van de kerk.
Ik loop even naar de afgrond die zich ten oosten van de kerk bevindt.
Hier begint een kleine ontoegankelijke kloof.
Onder de afgrond bevindt zich een grot, dat weet ik van de vorige keer.
Vanaf de kerk moeten wij het pad deels terug.
Gezien de verwondingen van mijn wandelmaatje  van de vorige wandeling ga ik dit keer geen gekke dingen doen.
“Zeg als jij nou even lekker blijft zitten ga ik effe in de rondte kijken”
Ik loop vanaf de kerk hoog boven de kloof naar het begin ervan…
Nee…. Een grot, een grote..waarom heb ik deze nooit eerder gezien?
Nou simpel Japio omdat je nooit de moeite gedaan hebt iets verder te lopen.
De hartslag gaat omhoog en ik loop terug om mijn bevindingen te delen.
Gezamenlijk lopen we in de richting van de grot op iets wat lijkt op een pad, ik kom echter boven de grot uit.
Om vanaf hier af te dalen is te gevaarlijk, het gesteente is door de regen spekglad.
Ik moet en ik zal die grot in…..!
We zoeken en vinden een ander pad wat uitkomt bij een prachtige grot, ruim en mooi.
Mijn vriendin blijft achter en ik ga verder, in de grot stinkt het, dood en verderf.
Er ligt achterin een skelet van een geit en even verder ligt een bok te ontbinden.
Dit weerstaat mij echt niet alle kieren, gaten en hoeken van de grot te bekijken en vast te leggen.
“Hee kom je echt niet even kijken het is prachtig hier” maar ze blijft bij haar standpunt.
Het is een bijzondere plek en ik durf te wedden dat er meerdere grotten zullen zijn.
We gaan terug, ik bekijk de gps en zie een pad wat er niet op staat.
Rechtsaf gaan we door het weiland en ik kom nog meer grotten tegen……owwwwwwww.
Mijn dag kan nu al niet meer stuk.
Tenslotte lopen we door het onbewoonde gebied ten noorden van het vliegveld, mooie voor mij nog niet belopen paden om uiteindelijk weer terug te keren bij de auto.
Op naar het vliegveld…daar zwaaien we de dorpsgenoten uit en gaan naar Mylopotamos voor de lunch.
Helaas druk, weer twee bussen met kwekkende oude Grieken, nog effe en ik steek die bussen in brand.
Dan maar boodschappen doen en een zeer verlate lunch bij de Italiaan.
Heerlijke gegeten waarbij de drank gesponsord werd door Lex en Olga, waarvoor nogmaals vriendelijk dank.
Dan zijn we eindelijk thuis, moet ik de foto’s laden en dit verhaal schrijven.
Als ik Femke, iemand die drie keer gekker is als ik van het eiland een filmpje laat zien van de grot weet ze direct waar ik het over heb.

“Ben je in die grot geweest als je doorloopt achter het kerkje Agia Vlasios, dat mooie gebied met die hoge muren?”

Ik denk verrek t zal niet…

“En al die graven”

Ik schrijf graven?

Ja in die grot blijken dus graven te zijn, voor mij gewoon gaten.

Ik moet er terug, deze vakantie nog!

Snoeischaar mee en gaan!

Ik loop achter en dat gebeurd altijd tijdens de vakantie, tijdgebrek dus maar snel van start.
We waren blijven hangen op de vrijdag, ja nee die had ik gehad.
De zaterdag is eigenlijk de zondag, het zit allemaal een beetje vreemd in elkaar.
Feest, de panagria heet dat zo?
Na Pasen het grootste feest wat er op het eiland te beleven valt, busladingen met Grieken worden getransporteerd vanuit het vaste land om hier het religieuze feest te vieren.
Ik ga niet allemaal uitleggen over het hoe en waarom maar feit is wel dat de zondagsmarkt verplaatst is naar de zaterdag en het feest uitgebreid gevierd wordt in Pelaghia op de zaterdagavond.
Het wordt dus een latertje voor het manneke wat deze vakantie meestal voor de klok van 9 uur al op één oor ligt, dus een beetje rustig aan maar deze zaterdag, klein wandelingetje en misschien in de namiddag efkes naar bed om later de avond te zien door te komen.
Goed, ik had nog een kleine wandeling rond Arei, het kleine gehucht nabij het bekendere Mylopotamos.
Ik stal het huurautootje naast de weg tussen de twee kerken van het dorp in, de rugzakken gaan om en de gps aan, want die heb ik nodig.
Allereerst lopen we een betonpad af richting het oude kerkje de Ayos Petros.
Man o man wat heeft men een strijd moeten leveren om dat kerkje te behouden.
Oorlog? Nee dat niet.
Jaren geleden was het pad omgroeit met prachtige bomen en de olijvenvelden toonden prachtige oude bomen.
Helaas sloeg de vlam in de pan, er is brand geweest, veel brand, een verwoestende brandende orkaan die het landschap voor altijd heeft verwoest.
Wonderbaarlijk is het kerkje bespaard gebleven en torend trots in al zijn schoonheid in een landschap van dood en verderf waarbij de olijfbomen zwartgeblakerd hun takken ten hemel spreiden.
We lopen een rondje rond het godshuis en ik bekijk de mogelijkheden van mijn uitgezette route maar hier komen we niet verder.
Nadeel van een brand is altijd de verwoesting, voordeel, als ik dat al mag schrijven is dat oude paden weer zichtbaar worden.
We gaan deels het betonnen pad weer terug en slaan rechts iets van een pad in.
Het pad is slecht, dan weer sterk overgroeit met stekelige bossages die als eerst weer zijn begonnen met groeien, anderzijds de omgevallen muurtjes waar tussendoor de paden lopen.
Voor ons is er slechts een doel en dat is uit te komen bij de asfaltweg en na wat lichamelijk letsel en de nodige inspanning staan we op het asfalt.
De weg is tevens de scheidingslijn tussen het verbrande gebied.
Aan de andere zijde gaan we het weiland in, een pad wat stijgt en daalt.
Weinig belopen want het zichtbare pad op de gps verdwijnt onzichtbaar in het landschap.
Hoge struiken overwoekeren het pad maar toch even verderop gaat het weer verder.
Als we diep het dal in moeten verdwijnt het weer en komen we in struiken terecht van een meter hoog, niet vlijmscherp maar toch.
Je ziet de ondergrond niet en moet hoge stappen maken om een pad te vormen wat er ooit was.
Als mijn wandelmaatje door een misstap achterover kukelt en in de hoge bossages verdwijnt vind ik het wel zat.
Wat een simpel klein wandelingetje zou worden moet toch niet gaan eindigen in een stuk ongenoegen wat bestaat uit de gehele namiddag splinters trekken uit allerlei lichaamsdelen.
We gaan terug naar de kerk waar de auto staat.
Doen nog wat boodschappen en een korte lunch.
Rond 17.00 uur krijgen we nog even de tijd om te slapen.
“Enna Dio Enna Dio Dio Enna” veel tijd om te slapen, nee hoor men is de geluidsinstallatie aan het testen voor het feest.
Ik kruip nog even onder de douche door, trek mijn feestkleding aan en wij vervolgen onze weg tussen de andere feestgangers in het dorp.
Aan de lange gereserveerde tafel, beschikbaar gesteld door Pyrgos House is het al aardig druk.
Ik ga eerst aan de rosé maar al spoedig ga ik over op de biertjes, gaan de dames de dansvloer op en ontmoet ik allerlei interessante mensen.
Heb zware gesprekken met een allervriendelijkste Nederlandse muziekleraar van het eiland die mij zowat zijn hele levensloop uitlegt en na het zoveelste biertje wordt het dan toch echt tijd om weer huiswaarts te keren in het gezelschap van nog een paar andere tafelgenoten die dezelfde beslissing genomen hebben als ik.
Bij de afslag naar ons appartementencomplex neem ik afscheid van drie en loop met een vierde de steile weg richting Karavas op.
Ik wacht geduldig tot hij de voordeur ontsluit waarna hij mij nog een biertje aanbied die ik wijs genoeg afsla.
Even verderop sla ik rechts af omhoog, een betonpad wat uitkomt achter ons appartementencomplex.
Pikkedonker, ik zie werkelijk geen hand voor ogen, door het ontbreken van straatverlichting zie ik werkelijk niks en het 1/4 maantje wat boven mij schijnt zorgt ook niet echt voor goede begeleiding.
Mijn ogen wennen niet aan de duisternis, ik ben teveel afgeleid door het felle licht wat uit het dorp omhoog schijnt.
Tevens heb ik het idee dat ik hier niet alleen ben ik hoor van alles de struiken in springen, katten of marters?
Ze zijn kennelijk banger voor mij dan andersom, ik dek mijn gezichtsveld af zodat ik alleen maar zwart zie en dat helpt, langzaam wordt het wit van het betonpad zichtbaar en kom ik uit bij mijn appartement.
Wederom een douche en hup de muskietentent in.
De zondagmorgen wordt ik wakker om 9.45 uur en ook dat is weer een record.
Ik heb het gevoel of er iemand met een enorme wandelschoen op mijn hoofd gestaan heeft en herinner mij de vele opgestapelde blikjes bier.
Een goed ontbijt dus maar en een bak koffie met drie scheppen.
Op zondag doen we niets, we pakken de auto en kiezen voor Komponada het mooie keienstrand met het kristalheldere water.
In de namiddag een lekkere lunch en vroeg naar bed.
Het waaide die zondag avond hard, ik moest de glazen op het balkon binnenhalen en ook de handdoeken hadden het zwaar om te blijven hangen.
Heerlijk een stevige wind en wind betekend geen muggen.
We sliepen heerlijk met de deuren open en zagen de gordijnen dansen op de wind.
Zzzzzzzzzzzzzzzzz zzzzzzzz, nee he!
Rond twee uur die morgen handen de gordijnen strak naar beneden en heeft iemand de kraan dichtgedraaid, geen wind meer en een verse beet in mijn boven arm geeft het bewijs dat de muggen er weer zijn.
De dader zit op de muur en kan niet langer van mijn nektar genieten.
Ik rol de klamboe uit en het wordt een zweterig nachtje.
Het is nog donker als ik getik hoor.
“Wasda” regen!
Ik denk 6 dikke regendruppels gevolgd door een bliksemflits…. De donder ontbreekt.

Zo ik ben weer een beetje bij, het is maandagmorgen 25 september, bewolkt.
Eindelijk lijkt het september weer te worden, graadje of 25 en wind, heerlijk wandelweer.
We moeten vroeg naar de bakker om brood te halen want we hebben een wandelafspraak bij Limnionas, 10.30 stipt.
Ik bak de twee resterende eitjes als bodem voor een goed ontbijt.
Het eiland loopt langzaam leeg, de bussen keren huiswaarts en zo ook het vele volk.
Via Mylopotamos rijden we de indrukwekkende maar smalle kustweg af richting het strand van Limnionas.
Op het strand wachten we op de rest van de wandelaars die zich bij ons aansluiten, dezelfde groep als de vorige keer.
Van een van de leden was het verzoek gekomen om de Green Poule te gaan bezoeken.
Vier of vijf keer was ik er al geweest waarvan twee keer echt door tot aan het binnenmeertje zelf.
De wandeling zelf is niet zo lang maar vereist door de scherpe ondergrond wel enige aandacht.
We wandelen eerst omhoog vanaf het strand en vervolgen dan onze weg over vrij vlak terrein, rechts naast ons de diep blauwe zee.
Vlak nadat we grote inham in de kust hebben gepasseerd wordt het klimmen geblazen, sommige slimme wandelaars hebben gekozen voor handschoenen, niet zo gek bv
Ergens had ik dronebeelden gezien vanaf de bovenzijde van het binnenwater en besloot maar eens naar boven te klauteren.
Hoog boven de rotsen bleken de mensen slechts poppetjes en had ik spijt dat ik mijn fototoestel beneden had laten liggen.
Het gebied hier boven was prachtig en ik denk dat ik er nog een keer terug ga om door te lopen.
Terug bij de wandelaars gaan we gezamenlijk beginnen aan de terug wandeling.
Bij de grote inham daal ik nog even af om een mooie grot te bekijken waarna we met z’n allen eindigen bij een van de huisjes op het strand vanwaar we begonnen zijn.
“Biertje bij Platanos?”
Ietwat later zitten bij een overvol terras aan het bier, de bussen blijken toch niet allemaal verdwenen te zijn.
De biertje gaan over in een late lunch en de dag gaat langzaam voorbij.

Om even voor de klok van 10 staan we op de parking onder de grote klok van Karavas.
Vandaag een groepswandeling van uit Diakouplianika met louter Hollanders, Braboos en Gruningers. Wordt dat gezellig? Ik weet t wel zeker.
Via de trappen gaan we Karavas in en even later er weer uit, als we het dorp naderen staat net om de hoek de organisatie al enthousiast te zwaaien.
Het terras van het huisje met werkelijk het mooiste uitzicht van het noorden van Kythira is al gevuld met de overige deelnemers, 9 personen, ja natuurlijk van verschillende geslachten, maar goed je moet tegenwoordig wel uitkijken wat je schrijft voordat je de een of andere organisatie over je heen krijgt, dus laten we maar gewoon  schrijven wandelaars.
De koffie staat te dampen en de koekjes van de bakker in Karavas smaken zoals ze kraken.
Eigenlijk wil ik gewoon niet weg, nee hoor als ze mij hier de hele dag achterlaten vind ik het ook prima, zeg me alleen waar de koelkast staat voor een biertje en ik kan de hele dag genieten van het uitzicht en de diverse dieren die hier voorbij trekken.
“Maar Jaap wat dacht jij ervan wat gaan we doen” vraagt onze vriendelijke gids van vandaag.
Het maakt mij niet uit maar ik wil nu toch eindelijk wel eens die grot zien waar we het al een paar keer over gehad hebben en ik tot bloedens toe naar op zoek ben geweest.
Het duurt even maar dan komt de groep in beweging en gaan we het dal in richting de bron van Keramari.
Van af daar loopt er rechts een pad omhoog, dat weet ik maar ik heb nooit en te never die grot kunnen vinden.
“Nico geef effe die snoeischaar!” En voor ik het weet zit ik in het team van de plantsoenendienst en loop vlijmscherpe struiken weg te knippen.
“Nee Jaap hier ga eh nie “ het Brabants is een taaltje wat snel went.
Ik begrijp dat we niet verder gaan, dan toch dat eerste pad, nee toch niet.
Dus wel te begrijpen dat ik het de vorige keer ook niet kon vinden maar na het knippen van wat struiken loop ik terug om de rest van de groep op te halen.
Verscholen in de heuvel is een klein grot zichtbaar, de grot van Arabb.
De ingang is vrij klein maar binnen zijn er twee kamers of vertrekken te onderscheiden.
Minoisch krijg ik te horen, waarschijnlijk eerst een grafkamer en later gebruikt als woonplaats.
Een uitstekende schuilplaats die nog steeds moeilijk blijkt te vinden en een goede bescherming bied tegen allerlei weersinvloeden.
Als iedereen een rondje grot gedaan heeft dalen we weer terug richting de bron en bekijkt een ieder de schade aan de benen.
Even tijd voor een korte pauze, waarvan een deel van de wandelaars ook normaliter de danslessen op het eiland volgt even een korte repetitie houd, een met en een zonder muzikale begeleiding.
Als bij diegene het kraakbeen weer allemaal op de juiste plaats zit gaan we verder.
We volgen het kabbelende beekje richting Amir Ali.
Onderweg bezoeken we een oude watermolen en een hoger gelegen huis waar met een grote zekerheid vleermuizen zouden zitten.
Helaas de bloedzuigende muizen blijken te zijn vertrokken.
Terug bij de Beek volgt een volgend bezoek aan een ander groot huis of eigenlijk meerdere genummerde huizen die alle in slechte staat verkeren en waar eigenlijk alleen de buitenmuren nog van staan maar toch blijft het een indrukkend bouwwerk, een klein dorpje aan de rivier, daar waar eigenlijk twee stromen samenkomen.
Via de bekende eenden komen we uit bij de bar van Amir Ali.
“Effe wat drinken” het duurt even voordat bij iedereen het kwartje valt maar we lopen het terras op.
Als ik de ober vraag of we ergens mogen gaan zitten kijkt hij niet echt vrolijk maar goed het mag.
Bier, cola en water en de ober gaat ondertussen door met opruimen en sjouwt de tafels naar een hogergelegen plateau.
Hij gaat waarschijnlijk dicht, er zullen te weinig klanten zijn om de boel draaiende te houden.
Na de pauze volgt de pittige klim naar boven en vervolgen we het mooie pad richting de oost kust.
Dalen af naar het dal en nemen een pauze bij een waterbron waar druppelsgewijs slecht een flesje wordt gevuld.
Rustpauze nr 3 waar het gesprek voornamelijk gaat over de zeiknatte t-shirts als gevolg van de warme dag van vandaag.
Dan klimmen we omhoog naar het schoenendorp, een pittige klim die ik eerder al beschreven had.
In het dorp zelf bezoeken we de leegstaande huizen, enorme huizen met een pracht uitzicht, mooie mozaïek vloeren en verscholen plafonds.
Na het dorp volgt de vraag wat we verder gaan doen en verteld de gids wat de mogelijkheden zijn.
Er zijn vier mogelijkheden en 9 personen, we houden rekening met de wil van een ieder en besluiten via een kleine lus terug te keren naar Karavas.
Dat duurt een klein uurtje maar door de warmte en het ontbreken van enige verkoeling blijkt dat toch wel een aardige inspanning.
Een schaduwplek onder een boom blijkt een oase.
De laatste stop is op het terras van het enige restaurant in Karavas.
De koude Mamos voelt als een welkome verademing na het laatste warme stuk.
Ondertussen verschijnen er bijeneters hoog in de lucht, die zo snel als ze komen weer verdwenen zijn.
Ook duiven blijken hier in grote getallen rond te vliegen maar eigenlijk is er maar een heer en meester in dit gebied.
Een enorme arend klapwiekt langzaam op de warme lagen boven het dal op zoek naar een prooi.
Als hij aan de overzijde van het dal op een tak zit zie ik de veren vliegen, lunch….
Waarschijnlijk een duif want een muis met veren…..
Dan gaat het gesprek nog even over het feest van morgen, het schijnt extra groots te zijn omdat er ook speciale relikwieën over komen naar het eiland.
Iets met geschenken die Jesus gekregen had bij zijn geboorte.
Ik heb geen idee wat het wezen moet, zal geen rammelaar of een vogeltje aan een trek veertje zijn, we horen het wel

Goed Femke en Nico nogmaals bedankt voor de o zo bekende Brabantse gezelligheid en tot gauw!

Zo ik zit of liever gezegd lig ik even want uitgeteld ben ik toch wel weer.
Ik heb nog even om een verhaaltje te schrijven dus bij deze.
Allereerst wil ik even melden dat we gisteren echt maar dan ook echt niets uitgevreten hebben, zo dat is er uit.
Ik smeer deze morgen een dikke laag boter op het bloem brood wat ik vanmorgen gehaald heb bij Kapsanis de supermarkt, hij heeft gelukkig nog brood van beide bakkerijen en het bloembrood komt uit Potamos.
Ruim strooi ik de Venz hagelslag erover…… heerlijk.
“Neem jij hagelslag mee als je op vakantie gaat?”
Nee dat niet maar als je goede kennissen hebt die weer naar huis gaan, dan hebben ze vaak wat over, dus Boshuis Epe bedankt voor de sponsoring van het ontbijt.
Moment ik ga even buiten zitten….ouzootje erbij en verder.
Op naar het monument van de volksheld Kolacotronics aan de voet van de weg naar het klooster de Aghia Moni.
Tassen om auto op slot en gaan.
We gaan de Agios Ilias weer eens bezoeken, voor de zoveelste keer, ja klopt.
Dit keer echter niet gelijk onderlangs de heuvel maar ik pak een pad iets westelijker wat bijna evenwijdig loopt.
Daarvoor moeten we wel een stukje langs de hoofdweg, of dat gevaarlijk is, normaliter niet maar ik denk dat de boot net aangekomen is want het is wel erg druk.
Vrachtwagens, bussen en hee kijk een auto met een Hollands kenteken, is dat niet die dame die haar koffer al weken kwijt was!
Nou zeg, die kent ons toch wel, die had minstens toch wel even kunnen toeteren of kunnen stoppen want normaal lopen wij echt niet langs het asfalt.
We slaan rechts het pad in wat onverhard is en mooi rood kleurt in de zon.
Het is warm, 27 graden zegt mijn navigatie en er staat geen wind, als de drukte op het asfalt voorbij is en we even stoppen hoor ik alleen het geblèr van een jonge geit ergens ver weg, voor de rest…immense stilte, hoe heerlijk is dit.
Ik verruil mijn hoed voor mijn eeuwenoude “Kythira pet” hoeveel zweet die al opgevangen heeft.
We lopen een kleine kilometer noordwaarts om daarna vlakbij wat oude vervallen stallen, rechts het veld in te slaan.
Deze route is makkelijker omdat je eigenlijk als je de akker doorsteekt vrijwel direct aan de beklimming kunt beginnen.
We slingeren door de oude akker en beginnen gestaag aan de beklimming naar boven.
Hier en daar herken ik nog de “mannetjes” die we de vorige keer opgestapeld hebben om het pad aan te duiden.
Ze hebben ogenschijnlijk de zware regenval van de laatste tijd overleefd.
Op de weg naar boven nemen we een keer rust om vervolgens aan het laatste zware deel te beginnen.
Bij het kerkje zijn we buiten adem en voel ik mijn hart onder mijn shirt hevig protesteren tegen de gedane inspanning.
Water en een broodje, een korte pauze en nu maar kijken hoe we aan de andere kant verder moeten.
“Ja nee je moet door het grote gat in de muur” de woorden van wandelgids.
De muur weet ik te vinden, een denk anderhalve meter dikke muur van gestapelde stenen die een gebied afbakend.
Volgens andere geleerden heeft er ooit een Venetiaans fort gestaan.
Nu dus alleen de dikke muur.
We lopen behendig over de dikke keien naar de oostzijde van het plateau.
“Hee volgens mij kunnen we hier ook naar beneden”
“Nee doe nou maar niet, laten we maar doen wat Frank gezegd heeft.”
Aangekomen bij de brede muur snap ik het verhaal, daar gaat de heuvel net iets minder steil naar beneden.
We kiezen een geitenpad wat langzaam daalt, een fluitje van een cent denk ik nog.
Maar tijden veranderen en zo ook de prijzen, het fluitje van een cent wordt ineens onbetaalbaar als we vaststaan voor bossages.
De kleine boompjes staan net iets te dicht op elkaar en ik zie de striemen alweer op mijn benen staan.
Nu is dat laatste gegeven niet zo een probleem, het is meer dat mij rechterknie niet wil buigen, dus gaan we verder dan zal ik toch een deel op mijn kont verder moeten.
Ach er is toch niemand in de buurt en zo worstelen wij ons door drie bossages, staan de natuur tatoeages weer op benen en verder.
Terug had ik echt geen zin in, dan maar een beetje ledematige schade, groeit wel weer dicht.
Het wemelt hier van de geiten, als we de bossages, hun woonkamer zeg maar intrekken zijn ze even verdwenen.
De afdaling is niet echt steil en overstekende rotsen ontbreken, achteraf gezien had ik misschien beter iets noorderlijker af moeten dalen maar ja dat ik dat bekende verhaal van die koe die je in zijn reet kijkt (pardon)
We komen uit bij het schilderachtige zeer rustiek gelegen Manea.
Een verlaten tot ruïne achtergelaten boeren gehucht.
Zo mooi en op een plek waarvan je denkt hoe heeft men hier ooit kunnen leven?
Na een korte stadswandeling van hooguit 5 minuten zetten we koers naar het zuiden.
Onderweg enkele geiten en bokken maar niet de hoeveelheden die we hier gewend zijn, ik blijf het vreemd vinden.
De wandeling duurt ongeveer nog een vijf kwartier voordat we weer terug zijn bij de auto, een mooie tocht, inspannend maar zeker de moeite waard.
Blijft voor mij echter de vraag of ik de rest van de Hollandse wandelaars de volgende week meekrijg.
Een late lunch doe wij in Diakofti waar ik even aanschuif bij een inmiddels bekende brabo.
Hij geniet zichtbaar van zijn biertje en het uitzicht, naast hem een kat en op tafel een leeg bordje waar waarschijnlijk sardientjes op gelegen hebben.
Als ik de kat goed bekijk denk ik verrek, dat is toch Hitler, de bekende witte kat van Skandeia, wellicht z’n broer of zuster.

Fijne avond!

Om 21.32 uur gisteravond kreeg ik een melding vanuit een hoger gelegen appartement waar ook fanatieke wandelaars hun vakantie houden, “zien jullie de brand?” En een twintig minuten later “Tis al geblust”
Ik schreef “kreeg” want tegen die tijd staat de mobiel net als zijn baasje al in de slaapstand, erger nog de luiken waren al gesloten voor deze meneer, om die tijd dus van een brand heb ik niets meegekregen maar goed ze zouden me toch wel wakker hebben gemaakt als het erger zou worden?
Maar goed ik moet nu nog een verhaal schrijven van gisteren, ik had daar gisteren geen tijd meer voor dus kan deze ochtend nog even aan de bak.
Gelukkig heb ik tijd over, ik hoef niet naar de bakker en er staan ook geen wandelingen gepland, althans niet in mijn agenda.
De dinsdag, de 3e in september, ja daar was iets mee, ik weet allang niet zo snel meer wat.
Als ik die morgen wakker wordt heb ik het eerste record voor deze vakantie gebroken, niet qua wandelen o.i.d maar we hebben gewoon 12 uur geslapen!
Om half negen deze morgen maakte ik kennis met de nieuwe dag, schamen doe ik me niet, we waren gewoon moe van de mooie wandeling de dag ervoor en uiteraard het gezellige glaasje rosé in de avonduren.
Vandaag dus maar een klein wandelingetje en nadien ergens een strandje oppikken.
Bij Kapsanis, de overbekende supermarkt halen we brood en bij het groentevrouwtje wat fruit.
Ontbijt is thuis en wel zo lekker.
Nadien op naar KARVOUNADES, een gehucht ergens geplakt tussen Potamos en Livadi, misschien wel midden op het eiland.
Wederom zitten we achter een bus, ik denk dat het heilige september is of iets dergelijks, het stikt van de bussen.
Deze chauffeur is echter galant, zet zijn richtingaanwijzer aan zodat wij er langs kunnen.
24 graden verteld de temperatuurmeter van de auto mij, het is nog vroeg dus deze zal nog wel oplopen.
In KARVOUNADES onder de mooie kerk met de fel blauwe koepels parkeer ik het huurautootje.
Gaan de rugzakken om en knip ik de gps aan, het is een route uit mijn lijstje te doen en dus puur gemaakt op een kaart, of alles doorgang zal hebben weten we weer als wij hier terug zijn en heerlijk genieten van een ijsje uit de supermarkt hier op het plein.
We lopen in zuidelijke richting over de doorgaande weg, net voor de wegversmalling moeten we even wachten op de bus die ik eerder had ingehaald, de weg is daar te smal voor twee auto’s en veelal geld er het recht van de grootste.
Voorbij het bakkertje die overigens heerlijke producten heeft slaan we rechts het kleine dorpspleintje over, lopen langs een oude garage en verdwijnen via een mooi dalend betonpad het dorp uit.
Bij het laatste huis slaat een hond aan, een grote, het geblaf is niet echt meer krachtig en aan het vlies op zijn ogen zie ik dat hij nagenoeg blind moet zijn, als hij wil gaan staan zakt hij door zijn achterstel en even slik ik en denk haal dat dier in godsnaam uit zijn lijden maar wie ben ik om daar over te beslissen, ik ken de relatie mens en dier maar al te goed.
Het pad is mooi en komt via de achteraf straatjes uit in Keramoto en van de vele kleine dorpjes westelijk vanaf de doorgaande weg.
De dorpjes zijn liefelijk en mooi, de smalle straatjes zijn eeuwenoud en niet echt gemaakt voor een normale personenauto, met een kleine huurauto zou het misschien nog net lukken.
Mooier is het natuurlijk te voet en we lopen dan ook elk straatje in wat meestal doodloopt.
Via een ander pad lopen we omhoog en komen in het volgende dorp uit dat bijna een kopie is van de eerste Pitsiniadika.
Ik heb wel trek in koffie dus we lopen even van de route af omdat ik weet dat even verderop een cafenoin zit maar helaas staan de vrolijke gekleurde stoeltje te wachten op klanten maar is de deur gesloten.
We gaan terug en pakken de route weer op.
Naast de vele watermolens die het eiland rijk is of was zijn het in dit gebied veelal windmolens die de arbeid verrichten in vroegere tijden.
Elke van deze staan hier in de regio opgesteld veelal voor het malen van graan.
Helaas staat slechts het stenen geraamte er nog en ontbreken de wieken en het dak.
Bij een verlaten voetbalveld staat nog een toren en nieuwsgierig als we zijn gaan we naar binnen, niet doen, volgende keer gewoon langslopen want de toren doet nu dienst als openbaar toilet.
In de verte verschijnen de contouren van het volgende dorp Kalokerines….herkenbaar aan de gerestaureerde molen en de bakkerij.
De route loopt echter bij het dorp vandaan , weer prachtige velden door om uit te komen bij de wijncooperatie.
Daar een stukje asfalt om vervolgens weer af te slaan een pad in, de route gaat tot nu perfect, bij een oude vijgenboom plukken we wat vruchten voor morgenochtend door de yogurt om weer door te lopen naar het eerder genoemde dorp.
We komen onder aan het dorp uit, onderlangs de kerk met waterput en vreemde gaten in een rotswand waarvan ik denk wat is dit?
Het dorp is stil en verlaten, eeuwige rust denk ik bij mezelf…. Totdat ..
Ja hoor weer diezelfde bus, toeristjes eruit, wanhopig op zoek naar een café of toilet wat er niet is en 10 minuten later weer op weg naar het volgende dorp.
We lopen even de bakkerij van het dorp in, daar is men echter druk met de schoonmaak zodat wij de vraag om koffie maar achterwege laten.
Net buiten het dorp verlaten we het asfalt om links het veld in te slaan.
Het pad is echter moeilijk zichtbaar, dan weer wel en dan weer niet.
We komen weer uit op het asfalt en lopen de weg af.
Rechtsaf, net voor de brug het pad in.
Geen pad, wel tientallen muurtjes met een ondergrond met te hoge struiken. Is het nou iets van een paar honderd meter naar het dorp waar we heen moeten maar het ligt een kilometer of twee verder.
“Dit gaan we niet doen”
Een blik op de gps verteld mij dat we via het asfalt wel weer uit kunnen komen op het bestaande pad maar het is iets van 1.5 kilometer om.
Ja wat moet je? Dan maar door over het asfalt.
Ik schiet in de lach want verderop gaat weer de bekende grijze bus.
De anderhalve kilometer zitten erop als ik links een pad zie die volgens de gps weer uitkomt op de bestaande route.
We lopen langs een vuilcontainer waar meer vuil naast als in ligt.
Het pad loopt in de richting van KARVOUNADES, ik herken de blauwe koepels.
Hier links! Zeg mijn gevoel en ook de gps bevestigd dit.
We lopen vast in een akker en de weg die ik gepland had is er helaas niet of erger, die kan er nooit geweest zijn.
Ik had de route die we vandaag lopen ook doorgegeven aan andere wandelaars, vlug app ik even een berichtje dat de route niet klopt, als ze hem vandaag ook lopen, raken ze verdwaald.
“En nu?”
We gaan terug links naar het dorp Keramoto, daar slaapt de hond waarschijnlijk want het geblaf blijft uit.
In KARVOUNADES staat de teller op 11,4 in plaats van 8, is dat een probleem, nee zeker niet, de route was mooi en ik zal “thuis” even kijken of ik hem aan kan passen.
IJsje en terug naar Pelaghia

My trip to a Greek island idyll where electric vehicles rule

The Dodecanese island of Astypalea is waving goodbye to petrol and diesel in a groundbreaking project that has been welcomed by local people.

Artikel in The Guardian:

Wij willen in oktober vanaf Heraklion voor 4 weken een auto huren. Vier volwassenen en bagage.
Wie weet een betrouwbaar en betaalbaar verhuurbedrijf?

Ik stap om half acht deze morgen de bakkerij in Karavas binnen om een broodje te scoren.
De vriendelijke oude bakker die van pensioen of stoppen met werken niets wil weten, staat te puffen.
“One moment sir, I’ll be with you in a moment” ik heb helemaal geen haast maar kijk wat geschrokken naar de lege schapen waar normaal het vers gebakken brood ligt…..Leeg?
Als de bakker weer verschijnt vraagt hij wat ik wil en ik vraag of hij brood heeft, hij lacht en zegt… ik ben bakker.
“One olive oil bread please…..”
‘Anything Else sir?’
Maar voordat ik nee kan schudden staat mijn wandelmaatje al achter mij met haar armen vol met de paksimadia in de smaken die zij lekker vind.
Die erbij dus en ook nog een fles water die ik buiten op pik.
De bakker klaagt,  ze hebben het druk en kunnen de vraag bijna niet aan, personeels tekort is ook hier een probleem.
Zo voor het eerst even een ontbijtje op het balkon, vers brood, koffie, jus de orange en diverse beleg, wat wil je nog meer.
“Hee je pillen……..” o ja.
Om half negen zetten we koers naar het zuiden achter alweer een bekende stoet, een touringcar met daarachter de bekende kleine huurautootjes….. het schiet niet op.
Even heb ik de hoop dat ie afslaat naar Potamos of Diakofti, Mylopotamos misschien?
Nee hoor vlak voor Livadi ben ik hem pas kwijt, hij zal wel weer alle kloosters afgaan.
Ik sla rechts een verkeerde afslag in en rij door te smalle bekende dorpjes maar kom toch uiteindelijk uit bij de weg naar Agia Ellessa, de doodlopende weg naar boven die eindigd bij het klooster.
We gaan aan de wandel, op mijn lijstje staat een route richting Chora.
Nee niet over een pad of iets dergelijks maar bovenlangs over de heuvelrug waar ook het klooster op ligt.
Als we uitstappen waait ‘t hard ik kan nog net mijn zonnebril vastpakken voordat deze eerder de auto uit is dan de brildrager zelf.
We laten het klooster voor wat het is en lopen door een klein bos in de richting van een naast gelegen kerkhofje.
Imposante graven staan hier tentoongesteld niet veel maar wel enorm groot.
We verlaten de rustplaats en lopen een betonpad af wat richting de radarpost gaat.
Een eerste bord geeft ons de informatie dat we ons in een restricted area gaan begeven.
Verboden gebied dus, uitgekomen van de Griekse marine.
Ik denk en nu?
Ach geen mens te zien door huppelen maar.
Dan een tweede bord waar ik eerst een foto van maak en er daarna achterkom dat ze dat liever niet hebben of erger nog het is gewoon verboten staat er zelfs in het Duits.
Eigenwijs gaan we toch verder maar bij een derde bord besluiten we toch terug te keren naar het klooster ik heb niet echt zin in een discussie met lui van de Griekse marine waarin ik hun vertel dat ik de borden niet gezien heb.
Bij het klooster staat de bus waar ik eerder achter zat, de Griekse dames doen een rondje om de kerk en hup weg zijn ze weer.
“En nu?”
“Wat bedoel je?”
“Wat gaan we nu doen?”
Tis te vroeg voor het strand en voor de wandel ben ik vergeten mijn mobiel op te laden en mijn gps ligt uit te rusten van de tocht van gisteren.
Op mijn to do lijstje staat nog een tocht vanuit Chora maar als ik het wandelnetwerk beneden mij in de diepte bekijk is dit ook makkelijk vanaf deze kant te doen.
“Onthou jij effe dat we bij de cypresses daar beneden het pad op moeten”
We rijden de steeds slechter wordende weg vanaf het klooster naar beneden en daar waar het wandelpad begint parkeer ik het huurautootje.
Het is prachtig weer, in de auto las ik iets van 24 graden maar dat zal wel weer gaan stijgen.
De wind is een welkome afkoeling, al gaan we voorlopig alleen maar naar beneden.
Het landschap hier langs de west kust is ruig en mooi, toont diepe kloven en vele grotten.
We lopen inmiddels zuidwaarts met links boven ons het klooster en in de verte de punt van het eiland Trachillos.
Bij de cypresses staan we stil, is dit het pad waar we in moeten?
Ja geen telefoon en geen gps.
Dan maar gokken en dat gaat goed, had ik maar zoveel geluk in de staatsloterij.
Dit mooie pad wat eerst door een prachtig olijven veld gaat daalt sterk in de richting van de west kust.
We hebben het eerder gelopen in een poging om uit te komen op het strand van Felotti, de mooie baai.
Dat is toen niet gelukt omdat de kloof waarin we toen liepen een te groot verval had om op het strand uit te komen.
Nu wil ik verder door om te kijken of we via de rechterkant het strand kunnen bereiken.
Het pad stopt en de begroeiing begint, niet echt hoog en ook niet te dicht er is door te komen.
We besluiten meer naar de kust te lopen waar de ondergrond bestaat uit rots en keien.
Bovenop een rots kijken we in de diepte naar Felotti wat verder weg ligt dan ik dacht.
We kunnen vanaf hier afdalen naar beneden in de hoop dat we het strand kunnen bereiken,  zo niet dan kunnen we weer terug.
Maar dat is toch wel een hele klim.
Er is nog een andere optie en die is een stukje noordwaarts langs de hoge kustlijn, er moet hier nog ergens een gat in de rotsen zitten waar als de wind vanuit zee komt water omhoog wordt gespoten.
Het zijn struiken en stenen en schiet niet echt op, dat hoeft ook niet echt want het uitzicht is prachtig.
In de diepte ligt een mooi jacht in de baai van Melidoni.
Ook herken ik diverse grotten waaronder de grote van de cyclops.
Maar helaas nog geen gat in de rotsen.
Iets meer noorderlijker wordt de kust ruiger en we besluiten verder af te dalen.
Ik stapel stenen voor de terugweg omdat de gps thuisligt.
We komen uit bij een groot plateau en in dit plateau lijkt het net alsof er een sleuf geslepen is, die gaat aan de ene kant naar beneden en even later weer omhoog.
Aan de andere kant zijn duidelijk sporen van zeezout te zien.
Als ik de uitstekende rots verder beloop blijkt deze recht boven zee uit te steken en een blik naar beneden zegt mij … tot hier en niet verder.
Aan de andere kant in de sleuf waar ik het eerder overhad zit een zwart gat.
Luguber denk ik bij mezelf, het zou zo maar kunnen dat je hier rechtstreeks naar de hel kunt lopen, een soort zwart gat.
“Wat ga je doen”
Ik loop de brede sleuf in met de informatie dat waar deze weer omhoog gaat een enorm diep gat moet zitten waar water omhoog gespoten wordt.
Als ik bij de rand van het gat aankom is het heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel diep, ik denk verdomme je zal blind zijn, dan flikker je zo zonder waarschuwing naar beneden.
Het gat is pikzwart en de bodem van deze natuurlijk put is niet zichtbaar en ik denk bij mezelf ik ga ook geen poging doen dit te ontdekken.
Ook het idee om even om te lopen en dan te kijken laat ik uit mijn hoofd, ze vinden je nooit weer terug.
Dit moet het zijn, hier komt s avond de duivel naar boven op aarde.
Gauw weg wezen voordat het donker wordt.
We kruipen weer terug de rotswand op, een etage hoger.
Kriskras door het weiland doen we een poging om weer uit te komen op het oorspronkelijke pad, dat lukt tenslotte maar dan ligt daar het pad omhoog.
Ik krijg medelijden met de duivel, eerst uit dat zwarte gat omhoog komen en dan nog eens dit pad omhoog.
Het gaat langzaam maar gestaag, het pad is steil en de ondergrond niet echt stevig, rode klei en losse stenen maar stilstaan is geen optie op een helling.
Wel eens een auto proberen weg te duwen, de meeste kracht ben je kwijt om hem aan het rollen te krijgen, daarna kost het je minder energie.
Nou laat staan op deze helling dus we stappen rustig door.
Bij de cypresses zakken we onder een naaldboom minstens een halve meter omlaag als we plaatsnemen op een dikke deken van naalden die heerlijk door de kleding heen prikken.
Het is hier het enige schaduw plekje dus dat nemen we maar voor lief.
De 24 graden zullen er inmiddels wel dertig zijn en de wind laat het ook afweten.
We moeten nog een stukje omhoog.
Na 6 haarspeldbochten staat daar het witte huurautootje als een oase.
We ploffen neer, op naar de lunch……avlenomas deze keer.

8 heen en 8 terug dat is bij elkaar 19,2 kilometer op deze mooie warme zondag.
Nee ga me niet vragen waarom het niet klopt, dat komt straks wel goed.
Om 7 uur staat de koffie op tafel en ben ik al onder de douche door geweest, schoon onderbroekje aan en klaar voor de laatste dag van de week.
Zondag is vaste prik… markt in Potamos en dan kunnen we gelijk effe de spulletjes meenemen……
Ja hoor gooi maar in me rugzak…..
Ik denk ieder inclusief water iets van 5 kilo en dat is lekker want zo heb je een beetje stevigheid in je schoenen, zeker de heenweg bergop.
Vanaf het appartement eerst maar de kustweg af en ergens aan de boulevard een ontbijtje oppikken.
Grieken en ontbijt is net zoiets als pinguïn in de woestijn.
Ik loop een restaurantje in om 8.30 uur en vraag vriendelijk of ze ontbijt hebben, “ of course we have”.
Ik krijg een plastic kaart in mijn handen gedrukt met het gehele dagmenu erop.
In slecht een klein kadertje zie ik iets van ontbijt, drie eieren met spek, sla en toast.
Mijn wederhelft kiest voor toast met turkey en nog wat.
Ze had eigenlijk trek in yogurt met verse vruchten maar dat ontbrak op de menukaart.
Eerst maar koffie, koude koffie heerlijk.
Ondertussen bestek en een papieren placemate met het menu erop, een andere kaart.
De drie eieren zijn er ineens twee geworden en yogurt met verse vruchten staat er nu gewoon op.
“Zeg zal ik yogurt voor je bestellen?” … nee joh laat maar.
Het is vredig in het dorp, het is per slot zondag.
Ik zie een volgepropte toeringbus voorbij gaan en daarna nog een, topdrukte in Potamos denk ik bij mezelf, als we rustig aan doen, is de meute misschien verdwenen voordat wij boven zijn.
De eieren zijn er inderdaad twee, de sla ontbreekt en het spek is niet te snijden maar goed ik schreef het al.
Op naar boven maar…
Bij de kerk rijdt een derde bus weg met daarachter schreeuwend een Griekse toerist, bus vergeten maar ze kon gelukkig nog mee en anders had ze wel met ons mee kunnen wandelen……….ahum.
De tocht naar boven is inspannend maar toch is de eerste stop pas net na het waterhuisje en dat is wel eens anders geweest.
Na de nodige vochtinname en verplichte vochtdonatie slaan we linksaf richting Potamos, het gaat nog steeds omhoog maar de percentages nemen af.
Hier en daar schieten de cyclaampjes roze kleurend uit de grond en weldra lopen we een druk Potamos in.
Eerst maar even naar het toeristenburo om wat spullen af te geven maar de baas is druk dus slaan we dat even over.
Op het plein is het gezellig en om die gezelligheid wat luisteren bij te brengen kijk ik op mijn horloge.
Het is inmiddels 11 over 11 dus een ouzo zou er zo maar in gaan.
Het worden er twee voordat we het te drukke Potamos verlaten via een van de steegjes achterlangs het bejaarden tehuis en de oude Engelse school.
Ik heb nog drie kerkjes op de gps staan dus die gaan we even langs al denk ik dat ik ze wel ken.
We lopen langs het voetbalveld en slaan rechts de weilanden in waar het eerste kerkje zich presenteert … o die ken ik dus al.
Ook als ik in de richting van een tweede loop kap ik de route af en loop naar het laatste kerkje de Agios Nikitas.
Het kerkje ligt prachtig in de zon, helaas op slot en naast de kerk een muizenval.
Ik denk wat raar een muizenval, je kunt er beter een prullenbak plaatsen gezien het afval wat er door toeristen weer is achtergelaten.
“Hee kijk een pad!” En dan niet een luie kikker maar een keurig schoongemaakt pad.
“O dat is het pad waar Frank het de vorige keer over had” onbedoeld lopen we het mooie pad af, het staat niet op mijn route maar nu we er toch zijn dalen we een stuk van het pad af.
Daar waar het pad weer omhoog gaat kijk ik in noordelijke richting en zie een hoge boom die we op de heenweg ook passeerden.
“Hee daar moeten we heen, daar gaat de weg terug”
We lopen door de smalle vallei via de terrassen met olijfbomen aan de andere zijde weer omhoog.
Helaas stuiten we op een hoge omheining waar we niet over kunnen.
Dan sta ik onder de hoge boom en heb mijn gevoel voor richting terug.
Daar waar het hekwerk net iets lager is klimmen we erover en via een prachtige Boomgaard bereiken we een hoog hek wat aan de doorgaande weg ligt.
Tis effe klauteren maar we staan weer op de weg terug.
We vervolgen dalend het onverharde pad en doen keurig wat een gids ons in het verleden geleerd heeft, afslagen negerend.
Het is heerlijk stil en alleen de wind maakt een geluid door de struiken en bossages.
Dan hoor ik stemmen, meerdere maar kan niet ontdekken van waar.
Ik zie een wandelaar, is die in zichzelf bezig of hangt ie aan zijn mobiel.
Maar goed ik kom hier voor mijn rust en we besluiten om even te gaan zitten op het muurtje bij de splitsing met het waterhuisje om te zien welk gezelschap ons achterop komt.
Het duurt een vijftal minuten en dan komt het kakelende leger in onze richting, bewapend met stokken en overdreven grote hoeden, de achterste loopt zelfs met een paraplu.
Ik wil wat zeggen maar beperk mij tot een goedemiddag en vraag waar ze vandaan komen…….Engelsen, een deel had ik al waargenomen bij het toeristenburo waar ik me snel uit de voeten maakte.
Toen ik vroeg waar ze heen gingen was het Pelaghia, ik vertelde ze dat ze twee kanten op konden maar er was een dame heel resoluut….. zelfde weg terug…. Ik denk stik.
“Hee ik weet niet hoe het met jou zit maar daar ga ik echt niet achteraan”.
Dus nemen wij het andere pad wat zich langzaam van de groep verwijderd en de rust doet wederkeren.
We slingeren naar beneden via een voor ons nieuw pad wat we de vorige vakantie omhoog gelopen hadden, passeren een oude watermolen en via het hoge riet belanden we weer in Pelagia.
Daar gaan we aan een late lunch en het nodige vocht.
Het waren weer de nodige calorieën en kilometertjes, de calorieën zijn er inmiddels weer bij, de kilometers blijven staan.

Welterusten.

O ja Pyrgos House, vriendelijk dank voor het aanharken van het mooie pad! bravo!

Dat de dag niet altijd zo verloopt als gepland blijkt vandaag maar weer eens.
De planning was vroeg op stap, ontbijt in Kapsali en daar ergens een klein wandelingetje op pakken als ontlasting voor de dag van gisteren, die toch wel duidelijk voelbaar was in de kuiten.
Wat ging er mis? Nou ja mis……..
Op de eerste plaats had ik mijn verhaal van gisteren nog niet helemaal af en toen mijn wandelmaatje gisteravond ineens tussen de lakens verdwenen was voelde ik ook de aandrang om vroeg mijn ogen te sluiten.
Na het verhaal moest ik eerst nog wat afleveren in het dorp, dat klinkt als een cocaine deal maar was gewoon gerookte paling en chocolade stroopwafels, iets waar de Grieken overigens wel een moord voor doen.
Ik had gewoon ruimte nodig in de koelkast om de boodschappen kwijt te kunnen die we nog niet gedaan hadden.
Dat effe afleveren werd koffie met een dikke plak cake en een hoop geouweneel.
Dus een uur vloog zomaar voorbij, reken daar nog een keer het feit bij dat ik vanaf Potamos tot Chora bijna in file reed.
Een sliert van huurautootjes die een bus niet voorbij durfde en er pas ruimte kwam in Livadi.
Laat dus maar die planning….
“Hee wat dacht je van eerst een koffie op het plein in Chora, dan doen we daarna wel een rondje”
Helaas was het café in de bocht bezet door toeristen van allerlei pluimage, ik had in het begin de bussen al zien staan en was al voorbereid.
Zeg nou eerlijk wat is Chora nou voor de Griekse toerist?
Ze strompelen de bus uit, lopen de centrale straat af naar het Kastro, waar ze misschien de moeite nemen om het te bezichtigen en zo niet linea recta omkeren om zich ergens bij een café te nestelen en de rest van de tijd zich zitten verteren op een koffie, dat dus.
Wij nemen plaats op een terras bij een ander café wat prachtig uitkijkt richting het zuiden.
En ja hoor ik krijg gelijk als ik de toeristen die ik net zag vertrekken binnen 20 minuten terug zie strompelen, zo zonde.
Maar ik denk laat maar………..
Na de koffie strompelen wij ook richting het kastro door de smalle hoofdstraat en laten ook wij het kastro voor wat het is.
Het waait nauwelijks dus we nemen het mooie pad onderlangs het oude kasteel.
Het pad daalt sterk en brengt je langs hoge afgronden waar ik nu na al die jaren wel weet hoe ik daar mee om moet gaan.
We vervolgen onze weg en nemen het pad naar het strand van Sparagario, een mooi breed strand, alleen om er te komen dat vergt wat energie, vandaar dat het ook heerlijk rustig is op het strand.
Als ik de laatste trappen naar het strand afdaal zie ik twee mensen zwemmen met daar tussen iets van een eend.
“Achtung da komt jemand” hoor ik vanuit het water, Duitsers, de man was spiernaakt en was binnen twee tellen het wasser aus.
De vreemde eend bleek een aalscholver die niet was gediend van enige concurrentie als hij aan het vissen was, hij zat met zijn snavel te pikken aan het touwtje van het bikinibroekje van frau Helga die er dus ook zo uit was.
Wij pakken de tassen uit en smeren een dikke laag bescherming op de huid. De gevleugelde visser is inmiddels verdwenen.
Even later tijdens een korte zwemtocht zie ik hem echter staan tegen de zwarte rotsen, hij of zij is niet zwart zoals we ze bij ons kennen maar heeft een meer bruin achtige camouflage kleur waardoor hij bijna niet opvalt tegen de donkere rotsen, alleen zijn witte snavel valt op.
Het beest heeft mij wel degelijk in de gaten en blijft stokstijf staan, ik aan de andere kant heb geen zin in een onnodige confrontatie en laat de visser met rust.
Even na de klok van enen bestijgen we de rots aan de andere zijde van het strand en komen uit bij de dalende weg die tot de boulevard van Kapsali lijdt.
Het is er voor deze maand behoorlijk druk, de zee staat vol met toeristen en ook de restaurants doen zichtbaar goede zaken.
Bij een van de laatste nemen we plaats, Trattamento.
De ervaring heeft ons geleert dat het eten daar goed is.
De huis salade die bestaat uit sla, komkommer, rode kool, witte kool, wortel en andijvie smaakt heerlijk en als later de loukanika en de inktvis verschijnt blijkt het toch wel iets teveel van het goede maar uiteindelijk komt het op.
We waren net op tijd want even later staan de mensen gewoon te wachten tot er een plekje vrij komt.
Het is uitstekend weer voorlopig met een graad of dertig is het heerlijk aan de kust maar ik vrees voor zo het ergste.
Na de lunch doen we nog een wandeling naar de tweede baai om na een pauze met een ijsco toch echt te beginnen aan de wandeling naar de hoofdstad Chora.
Deze terugtocht begint net over de oude Engelse brug en bestaat uit 4 etappes waarvan de eerste de zwaartste is.
Zo voelt het ook als we ons neer zetelen op de trappen van het gesloten barretje in de eerste bocht, de zweetdruppeltjes dalen neer op de warme grond.
Mijn oog valt echter op twee koelkasten die onbeheerd en ingesloten staan opgesteld.
Stoutmoedig open ik de eerste waarin ik alleen maar glazen vindt, in de tweede grote zakken met ijsklontjes waarvan ik er een aantal steel.
Nou ja stelen, ik heb nog nooit moeten betalen voor ijs in mijn  frisdrank sterker nog het wordt er altijd maar ongevraagd in gekieperd en als het er niet in zit en ik er om vraag hoef ik nooit bij te betalen en met diep geruststellende gedachte nemen we de tweede, de derde en ook de laatste etappe Chora in.
Waarbij bij het bestijgen van de laatste trede het ijs uit mijn handen is verdwenen en ik mijn nek koel….zalig.
Inmiddels is Chora verlaten, de toeristen opgelost in een intense stilte en de bussen verdwenen.
Ook wij gaan enigsinds vermoeid richting Pelaghia, er staat ons nog een klusje te wachten…. Verhuizen, een verdieping hoger.

Tot morgen maar weer.

Spannend! Ik vorder gestaag met mijn nieuwe boek..Vandaag een eerste proef gemaakt voor
de kaft...ik vind het wel wat hebben
 

Griekse justitie werkt niet echt mee aan het verhogen van de verkeersveiligheid. 

Is er iemand die weleens in Milatos op Kreta is geweest en hoe is het daar in oktober?
Misschien ook een tip mbt overnachten?
Alvast bedankt

Deze eerste morgen op het ons zo bekende eilandje zien en voelen er vreedzaam uit in vergelijk met de verhalen die we reeds hebben vernomen van de diverse vrienden die we gisteren op de aankomstdag al weer snel ontmoet hebben.
De reisdag vanaf Athene naar Kythira die we zoals altijd door de lucht doen was simpel en verliep vlotjes.
De aankomst was hartelijk en al snel zaten we in het huurautootje richting het noorden.
Pelaghia was Pelaghia en lag onbedrieglijk onaangeroerd aan de helder blauwe zee die slechts door een simpele bries enige tekening op het water vertoonde.
In het appartementen complex ging ik op zoek naar Kostas, de oude taxichauffeur uit het dorp, om een electronisch kaartje te bemachtigen dat de toegang verschaft tot ons appartement.
Ondertussen werden we door dorpsgenoten op de hoogte gebracht over de situatie op het eiland en al snel bleek dat ook de rest van het complex vol zat met bekenden die we in de loop van de tijd hadden leren kennen, aardige lieve mensen die net als wij  een ding gemeen hebben, de liefde voor het eiland en het gevoel van rust.
Diezelfde rust is er ook deze morgen als ik heerlijk aan de koffie zit en geniet van het ruime uitzicht voor me, het is 7.00 uur en doodstil, ik denk dat de rest van het complex nog heerlijk in het land van Klaas Vaak zijn bezigheden doet.
Na gisteren de koffers gedropt te hebben was het snel nog even naar het dorp voor een drankje en al gauw was het over met de rust want diverse bekenden kwamen aanschuiven en deden hun verhaal.
Ook Yoran komt aanschuiven, een Zweed, een kolos van een man wiens rug rechtstreeks doorloopt in zijn hoofd.
De vriendelijke Scandinaviër ken ik al jaren, de eerste ontmoeting met hem was dat ik van zijn land werd af gescholden.
Per ongeluk was ik verkeerd gereden en kwam uit op zijn landerijen, hij reed mij tegemoet in een grote jeep en vroeg in het Engels wat ik op zijn land moest.
Ik stapte uit en hij bleef zitten, nu had ik niet echt angst voor de brede Zweed, blaffende honden bijten immers niet maar de grote hond die in de bagageruimte mij ietwat vreemd aankeek die blafte niet.
Sindsdien is een vriendschap ontstaan, de levensloop van Yoran kent een geschiedenis waar ik een boek over kan schrijven.
Hij zit naast me en drinkt bier, het Nederlands is voor hem hetzelfde als voor mij het Grieks, sommige woordjes pik ik op, de andere laat ik liggen.
Als ik een olijf doormidden bijt krijg ik niet de smaak die ik daags ervoor in mijn mond kreeg, deze is bitter, niet vies maar toch de smaak is duidelijk anders dan de zoute olijf die ik eerder op het vaste land had geproefd.
De Zweed ziet dat mijn gezicht vertrekt en dan begint een verhaal over olijven en als iemand iets weet over olijven…… juist…hij.
Gelukkig stopt de uitleg als in de verte een passagiersschip vreemd hellend op de kade afstevent.
Het schip wat normaal aan de kade in diakofti afmeert komt nu toch echt deze kant op.
“Fuel, gasoline” zegt Yoran, “no passengers, only trucks”
Tien minuten later worden zijn woorden bevestigd als er 4 trucks met oplegger achterste voren het schip verlaten, brandstof voor het eiland.
Het blijkt voor de wagens makkelijker te zijn om vanuit hier hun goederen te verdelen in plaats om vanuit Diakofti waar de zware trucks stijl omhoog moeten.
Na de verhalen en de ouzo krijg ik honger, deze wordt even later gestild bij Kaleris, een van de restaurants langs de boulevard.
Het is er eerst rustig maar later wordt het er gelukkig plezierig druk en dat doet me deugt, voorgaande jaren is het er wel anders geweest.
Moe, het is nog niet echt laat die avond maar ik ben moe.
Als we vanuit de duisternis het complex betreden worden we begroet door bekende stemmen en die stemmen koppel ik direct aan het kaartje met de twee biertjes die ik bij aankomst in de koeling vond.
“Boshuis Epe”, Bart en Irene zitten naast ons op dezelfde etage, ook regelmatige eilandbevolkers met dezelfde voorkeuren als wij.
Na een vriendelijk gesprek gaan we naar binnen, gooi ik mijn kleding ergens neer en val als een blok in slaap.
Zo de tweede bak koffie zit er in en hier en daar ontwaken de medebewoners van het complex.
Wat gaan we vandaag doen? Uiteraard op stap, te voet want verhalen over het sociale gebeuren daar zit niet echt iedereen op te wachten en is ook niet echt reclame voor het eiland.
Ik kan echter nog niet op stap, ik moet wachten op een telefoontje uit Nederland, sinds januari van dit jaar heb ik problemen met de rechter knie.
Wandelen gaat maar buigen wordt een probleem en na diverse fotoos en ziekenhuis bezoeken heeft men toch besloten voor een kijk operatie, waarover ik zo een telefonische consultatie krijg, zoals dat zo mooi omschreven wordt.
Blablablabla dat was t consult… niks nieuws eerst maar vakantie.
Nog voordat ik in gesprek kom deze week met de beroemde wandelgids van Pyrgos House mail ik hem alvast mijn “todo” lijst waar hij altijd om vraagt en ik eigenlijk nooit heb, deze keer echter wel, ik geloof iets van 9 of 10 wandelingen voor het geval ik niets meer weet of er niets meer in mij opkomt, als u denk dat is toch hetzelfde dan kunt u een een deel van de tekst schrappen.
Goed dat telefoongesprek kwam dus als een geplande onderbreking waar ik niet op zat te wachten, ik had liever het dagelijkse wandelingetje naar het dorp gemaakt voor een vers bammetje.
Nu dus ontbijt onderweg, ook geen straf, zeker niet als je weet wat de bakker in Karavas allemaal te bieden heeft.
Dus op weg naar het noorden Karavas.
Ook bij de bakker wederom bekenden die heerlijk aan de koffie zitten, een van de laatste keren helaas want morgen staat voor hun de terugreis in de planning en aan die gedachte moet ikzelf even niet denken.
In de bakkerij zelf Amerikanen en ik weet niet of u het al eens meegemaakt heeft maar dat is toch wel apart volk dat volgens mij toch echt denkt dat de wereld van hen is.
Wordt je vriendelijk geholpen terwijl je aan de beurt bent dan kwekken ze er gewoon brutaal doorheen.
2 bougatsa en een dikke plak cake, de cake gaat er buiten gedeeltelijk aan, weggespoeld met een koude koffie, de bougatsa bewaar ik voor op het strand.
“Welk strand” nou gewoon bij de vuurtoren “ nee hè je gaat ons toch niet weer opnieuw vervelen met die eenzijdige tocht naar die vuurtoren”
Ja helaas wel al is de route dit keer wel even anders dan andere keren dus laten we maar gewoon beginnen.
Na het korte ontbijt parkeer ik het witte huurautootje onderaan de kerk op de parking.
“Godver vloek ik “ voluit.
“Waar is mij Gps” niet dat ik zonder dat ding niet op pad kan  maar het apparaat kost een vermogen en ik gebruik hem slechts gedeeltelijk voor het wandelen en eigenlijk meer voor de fiets.
Het laatst had ik hem gebruikt op de tafel bij de bakkerij om contact te maken met de satellieten en was er toch heilig van overtuigd dat ik hem onder het midden console van de auto had geschoven maar hij was weg.
Het zweet brak me uit, ben ik nu echt dement aan het worden, kwaad schut ik mijn rugzak leeg, maar geen Gps.
“Stap in, terug naar de bakker” maar ook bij de bakker geen gps….
Nog een keer kijken maar nu met mijn leesbril op en ja hoor hij ligt gewoon waar ik hem had geplaatst in het midden console.
Varifocus…. Ik heb een nieuwe bril maar kan er niet echt aan wennen, dus die gaat voorlopig maar even niet meer op.
Het verhaal start dus op nieuw onder aan de parking bij de kerk in Karavas, gps aan en rugzakken om.
We lopen schuin omhoog het dorp in en via de trappen lopen we langs het kerkplein.
Karavas is mooi, het is zonde dat men vaak niet even de moeite neemt om dit dorp te bezoeken, als het de angst is om mensen tegen te komen, die vind je er bijna niet en zowel dan zijn ze uiterst vriendelijk.
Aan de andere zijde lopen we het dorp weer uit over een betonpad richting de waterbronnen waarna we in een bocht een smal stijl pad kiezen dat ons doet uitkomen bij een gehucht met de onuitspreekbare naam: Diakopoulianika.
We noemen het gemakshalve het “Lada” dorp.
Het enig positieve wat er tegenwoordig nog te melden is uit Rusland is dit terreinwagentje waarvan er hier twee mooie exemplaren staan.
Langs het pad staan vruchtbomen, peren van het type stoof en eigenwijs als ik ben proef ik er een om hem direct maar tussen de spijltjes van een hek te plaatsen, de eigenaar die dit weldra leest zal weten dat ik daar geweest ben.
We zijn net het dorp uit als we kiezen voor een pad rechts wat stijl het dal ingaat, het is een mooi maar steil en smal pad dat keurig lijkt te zijn schoongespoeld door de regen enige tijd geleden.
We steken een weg over en vervolgen aan de overzijde weer het pad wat uiteindelijk uitkomt bij een stroompje en een klein bruggetje.
“Wil jij nog cake” en het laatste deel van de cake wordt evenredig verdeelt waarbij het grootse deel mij ten delen valt.
Het stroompje is een kleine rivier wat prachtig door het landschap snijd en uitkomt bij het bekende Amir Ali. Daar stopt hij echter niet maar gaat gevoed door diverse bronnen door totdat hij uiteindelijk uitkomt in zee bij Platia Ammos.
Het riviertje blijkt een levensader te zijn voor diverse landerijen en ook diverse watergoten die ook op hun beurt weer de watermolens aandreven.
Getuige zijn slechts enkele ruïnes die aan weerskanten van het riviertje te bewonderen zijn.
Het pad loopt dan weer links en dan weer rechts langs het stroompje en diverse malen zijn er kleine dammen opgeworpen om zo water te collecteren voor de landerijen met de vele fruitbomen.
De granaatappel is volgens mij rijp om geplukt te worden gezien zijn fel rode kleur.
Als we uitkomen bij Amir Ali blijkt het restaurant wel in bedrijf maar vooralsnog gesloten.
Naast de bron kiezen we een stenen trap die omhoog gaat en overgaat in een oud pad.
Bovenaan slaan we rechts en klimmen behoorlijk omhoog, Amir Ali achter ons latend.
Dit pas schoongemaakte pad had ik van het voorjaar ontdekt en toen vanaf de andere kant belopen echter in deze richting is hij ook zeer de moeite waard.
In oostelijk richting zien we in de verte de zee en ook de vuurtoren en Platia Ammos zijn zichtbaar.
Het is warm, een wind waait er nauwelijks en het lichaam is bezweet, de shirts heerlijk nat.
We nemen regelmatig water om de dorst te lessen.
Het mooie pad stopt bij een waterbron waarvan als ik de kraan opendraai er slechts druppelsgewijs iets uitkomt, wil ik de fles vullen dan schat ik dat we een uur moeten blijven zitten, dus dat gaan we echt niet doen.
Verder dan maar weer, de volgende uitdaging is het schoenendorp, ook een dorp met een bijnaam vanwege de vele schoenen die er om onduidelijke reden gedumpt zijn.
Het dorp zelf heeft mooie grote huizen, vervallen en onbewoond.
Of het echt een apart gehucht is of hoort bij het naast gelegen KRYONERI weet ik niet echt dus het blijft voor ons gewoon het schoenen dorp.
Het pad naar boven is stijl en vergt enige inspanning, de bloeiende cactussen erlangs zijn echter prachtig.
We gaan verder door het eerder beschreven volgende dorp waar eveneens geen levende ziel te vinden is.
Na het dorp slaan we rechts een ander pad in, steken de weg over en vervolgen onze weg om uit te komen bij het kleine gebedshuisje op de splitsing naar de vuurtoren.
We gaan door de zee lonkt, bij deze temperatuur is een koele duik een aangename afkoeling en bovendien de bougatsa moet er nog aan geloven.
Bij het strand gaat de kleding uit en plak ik deze tegen de rotsen om te drogen, met name de rug is door de rugzak drijfnat en is doorgelopen op de korte broek.
Dus terwijl wij een frisse duik nemen kan de kleding drogen.
Na de lunch gaan we om half drie deze middag verder waarbij de bougatsa moet dienen als brandstof om via de meest noordelijke rots boven te geraken bij de vuurtoren.
Nadat de ademhaling weer in de stationair stand is teruggekeerd gaan we verder door het landschap dat links van het brede pad ligt.
Dit pad zigzagt mooi door de lage begroeiing en loopt deels langs de oude Telegraaf palen die ooit de enige connectie waren met de vuurtoren.
Dan dalen we stijl verder af richting de oostkust, een ruige rotsige kust waar de zee kalm blauw kleurt.
Door de kleine kloof waar ik gasten verwacht, blijken deze niet thuis te zijn, ik heb überhaupt nog geen geit gezien. Zou het toeristenseizoen daar de oorzaak van zijn dat menig geit via de heerlijke gerechten via het bord verdwenen zou zijn, het zal toch niet?
Verderop komt Platia Ammos dichterbij en dat betekend Fiorenza.
Ik weet nu al dat de 1/2 liter bier binnen een paar seconden op is.
In het restaurant is het rustig, bekenden van ons zitten heerlijk aan een lunch.
De eigenaar Yourgos begroet ons vriendelijk en inderdaad het biertje is verdampt voordat ik ook maar twee keer met mijn ogen knipper.
“Doet u mij maar hetzelfde als die meneer” en even later staan er twee borden met heerlijk voedsel, een kebab en een souvlaki.
“Waar moeten jullie nu nog naar toe” vraagt de vriendelijke Hollander
Als ik hem vertel dat we naar Karavas moeten is het aanbod voor de lift wel heel aanlokkelijk maar we doen het toch niet.
Een laat namiddag wandelingetje rond de klok van 5 moet toch niet zo moeilijk zijn en bovendien is dit een mooie kans om het bier eruit te lopen en de spijsvertering weer op gang te helpen.
Naar Karavas is het eigenlijk een rechte lijn, dat deze ook gloeit in het landschap was ik echter een beetje vergeten en ook de namiddag zon geeft nog gewoon 28 graden aan op mijn horloge.
Opnieuw is de kleding drijfnat en bij de bron van de portokalia tap ik een fles vol met water om deze vervolgens in een keer over mij hoofd te ledigen…….heerlijk.
Het water bij Amir Ali stroomt rustig, de Libelles blijken verdwenen en ook de meestal aanwezige kikkers zijn er niet meer te vinden.
Het ziet er een beetje triest uit.
Het restaurant is echter wel open, een enkel gezin zit heerlijk aan een late lunch.
Via de brug met de vele mooi gekleurde eenden, of zijn het nu ganzen, klimmen we omhoog richting de kerk van Karavas, steken het dorp nog even door en komen ruim na zessen weer terug bij de auto, moe maar voldaan.
17 kilometer aan mooi wandelavontuur, goed bekend terrein maar toch altijd weer mooier dan de mookerhei

Later!

Volgende week gaan we een weekje naar West-Kreta. We willen graag Rokka bezoeken, een oud stadje. Laatst hoorden we dat daar ook een mooie kloof vlakbij ligt van slechts 2 km lang.
Heeft iemand hier ervaring mee? Is deze interessant om te gaan lopen? Alle info hierover is van harte welkom.
Vlakbij ligt ook de Delianakloof. Deze hebben we reeds 2 maal gelopen. We hoorden dat deze niet meer zo goed bereikbaar is vanwege aardverschuivingen.

Hallo beste levensgenieters, ik heb van de week een nieuw maagdelijk groen schriftje gekocht.
In het witte kader in het midden van de voorkant schrijf ik in keurige letters “Kythira 9/2023”
Het schriftje is 24 lijns en de pagina’s zijn nog onbevlekt, hoog tijd om daar verandering in te brengen en dit ietwat van geschiedenisgeschrift vol te krijgen.
Het zijn nare tijden, branden, aardverschuivingen en overstromingen door hevige regenvallen.
Tel daarbij de absurd hoge temperaturen in september voor Nederland bij en bij een ieder moet dan toch wel het kwartje gaan vallen dat we de verkeerde weg in zijn geslagen met z’n allen.
Tijd om ergens massaal te gaan protesteren op een snelweg heb ik echter niet.
Dus voor zo lang men mij de tijd gunt hier op aarde te verblijven, zal ik deze dan ook maar vooral heel nuttig besteden.
Op de eerste reisdag worden we verbaasd wakker, regen, harde regen met stevige windstoten en daar ben ik niet blij mee, had dat nou niet een paar dagen kunnen wachten?
Even komt bij mij de gedachte naar boven om twee plastic vuilniszakken klaar te maken om over de koffers te schuiven maar de buienradar app verteld mij dat het over een half uur al weer droog moet zijn dus ik laat het plastic voor wat het is.
De trein van 5 over half acht is ons vervoersmiddel naar de luchthaven, vanaf huis is het een kleine 750 meter lopen naar ons kleine station en ach aan lopen heb ik niet echt een hekel dus dat lukt wel.
De trein zal druk zijn dus we boeken om naar 1e klas in de hoop een plekje te kunnen bemachtigen.
Hebben we alles? Koffers, paspoorten, tickets, foto-apparatuur etc etc, je kent het wel het plaatje passeert de afgelopen uren steeds opnieuw de revue en dan toch nog even kijken of je alles hebt in de veronderstelling dat je weet dat het wel goed zit.
De weg naar het station ligt vol met obstakels, de ferme wind heeft diverse bomen van hun vruchten ontdaan, kastanjes nog niet ontdaan van hun stekelige schil doen de wieltjes van de koffers diverse malen vastlopen en ook de nog groene eikels kraken heerlijk onder de wandelschoenen.
Een vroege hondenbezitster kijkt even schichtig om haar heen, de hond had net zijn behoefte gedaan en ze was echt niet van plan het op te ruimen totdat wij in haar oogbeeld verschenen en ze vlug een groen poepzakje uit haar jas graaide.
“Goedemorgen” en de vrouw mopperde iets onverstaanbaars.
Ja sorry maar uitwerpselen aan de wieltjes van je valies is niet echt prettig.
De vriendelijke stem uit de speaker op het station kondigde aan dat we 5 minuten vertraging hebben, dat worden er tien en in Haarlem treed het automatische remsysteem  van de trein in werking en gaat er niet meer af.
Overstappen dus in een super drukke trein maar uiteindelijk toch nog ruim op tijd op de luchthaven waar dikke wolken dreigend boven de Haarlemmermeer verschijnen.
Als het vliegmachientje van Agean air iets later dan gepland vertrekt tikt de regen zacht tegen de ronde ramen van het toestel…… op naar de zon.
We drinken wat, we lunchen en weldra trekt de hemel open boven de zuidelijke landen rond de middellandse zee.
Het vliegveld ligt vol in de zon en anders dan anders gaan we toch met een bus richting de aankomsthal, een hal waar het druk is… stervensdruk.
Ik dacht dat de vakanties al weer een beetje voorbij waren maar het lijkt hier de Nieuwe Dijk wel op een zaterdagmiddag.
In de ene hand een trolley en in de ander de mobiel op gezichtshoogte, de mens blijkt getransformeerd tot robotjes met een extern geheugen in de rechterhand.
Ook in de bagagehal heb ik het nog nooit zo druk gezien en aan de minder vrolijke gezichten is af te lezen dat het allemaal niet zo vlotjes verloopt.
De plooien in mijn gezicht ontbreken vooralsnog maar als na dik een uur er nog geen koffers zijn wordt het toch krap om het busje van het hotel te scoren om 17.30 uur.
17.25 de eerste koffer van de vlucht vanuit Amsterdam rollen de band op en twee tellen later zetten we het op een draf naar buiten waar we nog net op tijd zijn om plaats te nemen in het busje ……….. pffffff, wie zei er nou dat vakantie ontspanning was.
In het Avra hotel in Rafina hebben we zeezicht, de laatste boten van die dag meren aan.
Vreemd want volgens de berichten was er een staking vandaag.
Tegen de avond gaan we maar eens op stap richting het centrum, het centrale plein om te kijken voor wat vertier.
Het is rustig op het plein, slechts een paar restaurantjes zijn er open, de rest is dicht en zo ook het etablissement waar we normaliter zitten.
We gaan dus op zoek naar een vervanger en lopen de smalle straatjes af.
“Hee zullen we vast het ontbijt meenemen voor morgen?” De donutshop heeft allerlei heerlijke producten die elke dag vers in de vitrine uitgestalt liggen, wachtend op een hongerige toerist.
We kiezen er twee en ook nog wat water voor de nacht.
Op een ander pleintje gaan we zitten bij een restaurant om even later weer op de stappen, pizza… nee daar heb ik niet echt trek in.
“Naar de haven dan maar”
“Hallo my friend how are you” de kleine vriendelijke Griek met zijn gekromde neus die bijna zijn bovenlip raakt, kan zo ongeschikt in een spannende griezelfilm, hij  is of een hele goede toneelspeler of flink in de war.
Hij zweert bij hoog en bij laag dat hij ons kent, van verleden jaar of zelfs van gisteren.
We nemen plaats bij een van de tafeltjes en 5 tellen later staat er ouzo en ijs.
Na de eerste slok van de anijsdrank valt het kwartje……vakantie!
Als ook de zachte hemelse smaak van de verse tomaten in de salade mijn tong streelt volgt een tweede herkenning.
Het is rustig en de Griek maakt een praatje met ons,  vraagt waar we heen gaan en verteld over de staking die er wel degelijk is, het noodweer van de afgelopen tijd en een ongeluk met twee veerboten een week geleden.
De borden zijn leeg en ook de ouzo heeft geen tijd gehad om te verdampen.
Moe maar voldaan stap ik na een korte wandeling onder de douche en even later vallen we als een blok in slaap.

Griekenland Magazine schreef:De nieuwe herfsteditie van Griekenland Magazine is vanaf 8 september 2023 voor € 7,45 verkrijgbaar in de winkel in Nederland en Vlaanderen en via onze eigen webshop: Reisbladenkiosk.nl
Ook kunt u een abonnement nemen, zodat de nieuwste editie als eerst bij u in de bus val. Kijk maar eens op:

Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.