Het is inmiddels dinsdagavond als ik net het verhaal erop zet van de maandag.
Ik ben een blij man? Waarom ach gaande het verhaal komt u daar vanzelf achter.
Mijn zeiknatte t shirt van de inspannende  wandeling van vandaag gooi in de wastobbe.
Zelf laat ik het koude water uit de douchekop het zweet van mij afspoelen.
Na mijn tweede ouzo is het tijd voor het verhaal van vandaag.
Nog even mijn vermoeiende benen insmeren met een heerlijke sportgel en ik kan beginnen.
Ho even, net op tijd, dat is de tandpasta!
Zal toch wat zijn.
Vandaag de laatste wandeldag in Kapsali en de wens was om nog even naar Felotti te lopen, de mooie baai aan de west kust.
Niet echt een echte wandeling dus ik moest er wat aan breien.
Het plan was om het ontbijt te nuttigen in Chora alleen had ik niet echt zin in weer al die vliegen..
“Zeg zullen we maar gewoon ontbijt beneden nemen?” En zo geschiedde.
Alsof de duvel er mee speelt en zijn dienaren naar Kapsali heeft bevolen, weer vliegen, wel minder maar ik ben weer blij als we weg zijn.
We zetten het rode rammelende huurautootje op de parking in Chora. Donderdag komt de vervanging.
Ja ik moet het pad hebben naar de Ellessa, het klooster hoog boven de west kust, alleen dan moet ik deels over het asvalt en daar heb ik niet echt zin in.
We kiezen deels het zelfde pad als gister en dalen af langs de kloof en het huisje met het wrak van de oude Toyota.
Gister heb ik een kerkje overgeslagen, dat staat op privé terrein maar goed ik kan toch niet echt lezen dus duw de omheining iets naar beneden en hup we staan in de pas schoongemaakt akker.
Verderop staat een stel schapen ons ietwat vreemd aan te kijken.
Nog een hek door en we staan voor het oude kerkje, ik hoef er niet weer in want weet van de vorige keer dat het godshuis wordt misbruikt als opslag.
Doel is nu om naar de hoofdweg te lopen en bij het volgende kerkje aan de weg nemen we even pauze.
Ik kan nu nagenoeg rechtdoor het steile pad van gisteren nemen of iets terug lopen in de richting van Chora om een pad te kiezen wat minder steil stijgt.
Na overleg krijg ik te horen doe dat maar.
Er rijdt niet veel verkeer maar sorry dat ik het zeg ik wordt bijna uit mijn schoenen gereden door een vrouwspersoon met een veel te hoge snelheid en bovendien vraag ik me af of het verschil in lengte tussen deze optie of gewoon doorlopen vanuit Chora wel zo een goede keuze was.
We lopen rechts de stijgende weg op die stijgt slingert en stijgt.
Prinnnnnng telefoon en het enige telefoontje waar ik op zit te wachten is die van het vliegveld.
Ik neem op” hello good morning this is Jakob speaking”
“ ja goedemorgen spreek ik met mevrouw Ruijg?”
Ik denk blijft het kwartje steken?
“Nee mevrouw Ruijg die bestaat niet”
“Ja ik bel van de firma hotelbon”
“Ik zeg stop maar ik ben op vakantie, ik beëindig dit gesprek…. Goede morgen”.
Daar zit ik helemaal niet op te wachten.
We lopen verder….omhoog, links de radar installatie van het leger.
Als we over de top zijn ligt daar in het weiland de kerkjes van de Agios Dimitrios.
Een mooie plek om even te rusten.
En weer gaat de telefoon.
“Ja goedemiddag meneer Ruijg u spreekt met de aannemer die u cv komt aanleggen”
Die heeft de vorige vakantie ook al gebeld voor een afspraak en belt dus telkens als ik met vakantie ben.
Ik leg hem de situatie uit en denk bij mezelf wat krijg ik vandaag nog meer, artsen zonder grenzen, de consumentenbond!
Na een verdiende rustpauze met water en koekjes gaan we verder, de klim was toch wel vermoeiend.
We wandelen verder het pad af wat uitkomt op de brede weg naar het klooster van de Agia Ellessa.
Het voorstel om daar even naar boven te lopen laat ik wijs achterwege, wel wil even kijken naar het oude pad wat naar het klooster ging.
Het moet er nog ergens liggen maar ik zie niet echt waar, wat ik gezien heb op de digitale kaart is dat het begint ergens achter de huizen van het nu verlaten Pourko is.
Ik struin alle mogelijkheden af maar vind niks.
Zal achteraf wel weer heel simpel zijn maar dat hoor ik wel een keer van de baas.
We gaan de weg af richting het noorden en slaan dan links richting de kust.
Het gaat naar beneden, beneden tot Felotti, de mooie baai met kiezelstrand.
Onderweg indrukwekkende onbereikbare grote grotten met hun altijd vriendelijke bewoners, geiten.
In de diepte de slingerde asfaltweg naar Melidoni, ooit een weg zoals deze waar we nu op lopen.
Is omhoog lopen vermoeiend dit is het zeer zeker ook.
Na een landschap met links de steile rotswanden en onderweg de enorme stenen die daar ergens boven vandaan kwamen slaan we rechts het dalende pad in naar de kust.
In de verte bekijk ik de vangrail van het pad wat we straks moeten hebben…..dat wordt nog wel effe een dingetje.
Onderweg worden we ingehaald door een enkele auto die toch probeert over het slechte pad beneden te geraken, het lukt.
De baai ligt er prachtig bij en een duik in zee is dit keer wel verkoelend, het zeewater is aangenaam verfrissend.
Pringgggggg “Jaap Ruijg een onbekende beller belt u” klinkt het tweemaal uit het speakertje van mijn mobiel.
Wie nu weer?
“Good afternoon you are speaking with Aegean airlines” ik denk nee hè die willen weer informatie hebben van de koffer die ik al tot in den treuren beschreven heb, ik heb nog net niet alle schakels van de ritssluiting doorgegeven.
“I want to inform you that we have found your bag, it’s located at Athens airport”
Dan lijkt het alsof het bloed vanuit mijn tenen naar mijn hoofd omhoog stijgt, mijn hersenen krijgen de volle aandacht.
“Where are you at the moment”
Even wil ik hem vertellen aan het strand van Felotti maar ik laat de flauwe opmerking achterwege.
Kythira vertel ik de vriendelijke man en hij vertelt mij dat hij de koffer morgen persoonlijk komt afgeven op het vliegveld.
Blijkbaar heeft de laatste e-mail toch wel indruk gemaakt op de firma waarbij ik vriendelijk doch met enige druk duidelijk maakte dat ik de gang van zaken bij Aegean niet waardeer en al bezig was met juridische bijstand.
In de laatste mail van hun werd beschreven dat ik in het laatste geval een bedrag van € 1100 euro kon claimen.
We hadden het even uitgerekend maar kwamen uit op meer dan het dubbele dus dat gingen we zeker niet doen.
“ I will call you tomorrow “
Kijk dat is goed nieuws, mijn opblaaskrokodil, mijn zwembandjes en mijn badslippers.
Nee flauwe kul natuurlijk maar je wilt ook wel eens wat anders aan en ook de stroopwafels afleveren.
Feeststemming op Felotti en ik tover er een Grieks muziekje bij.
Om kwart voor vier nemen we de benen.
Rechts het voetpad omhoog, het pad dat we vele malen eerder belopen hebben ligt er mooi bij.
Ik weet nog een van de eerste keren deden we dat op aanwijzing van Pyrgos House, in het begin was het pad dan wel zichtbaar maar later stond je echt van….en nu.
Het is makkelijk te volgen en lukt het je niet dan wordt het tijd voor een heel donkere zonnebril en een witte stok met twee rode plakbandjes.
De machine maakt overuren maar protesteerd in tegenstelling tot eerdere dagen nog niet.
Als je aan het eind van het pad uitkomt op het bredere pad naar Chora moet je niet denken dat je er al bent.
Het gaat nog steeds omhoog en ook om de bocht bij de vangrails gaat de inspanning weer verder.
Geblèr overal, geiten vermaken zich kostelijk met het aangezicht van twee bezwete wandelaars die trachten te doen waar zij heer en meester in zijn.
Dan komt langzaam de punt van een van de torens van de kerkjes van het Kastro te voorschijn.
Als het kastro als op een ansichtkaart voor ons ligt zijn we boven.
We slaan links richting de hoofdweg en op de hoofdweg rechts.
Chora is verlaten, het is half zes inmiddels.
We zijn weer aardig aan de wandel geweest vandaag beaam ik.
Naar “huis” onze laatste nacht in Kapsali waar het heerlijk vertoeven was.

Vandaag de woensdag verhuisdag…. Verwacht geen spannende verhalen, tot later!

Het probleem met het schrijven van een verhaaltje is dat dit altijd aan het eind van de dag is, de ogen moe worden en het verhaal plots stopt.
Maar goed op maandag gaan we maar weer aan de wandel na een weekend met invullen van formulieren en sturen van foto’s van de bagage, u begrijpt het, nog steeds geen koffer.
De dag start in Chora en zal eindigen in Pelaghia, dat is een beste wandeling zult u denken en dat klopt ook.
Alleen dat gaan we niet doen.
Het een en ander zal u weldra duidelijk worden.
Boven de hoofdstad hangt een dik wolkendek met ergens daarachter de zon.
We lopen de nauwe straatjes af en nemen plaats in het cafenion in de hoek op het grote plein.
Eerst maar ontbijt.
Tijdens mijn ontbijt wordt ik gestoord, vliegen heel veel vliegen.
Mijn benen zitten vol, het lijkt wel een spotje van vroeger met die kleine kindertjes in Afrika die voor de camera onder de vliegen het toonbeeld zijn van de hongersnood.
“Kom we gaan, hier word ik gek!” En zo zijn we al lekker vroeg op stap.
We lopen noordwaarts de stad uit en slaan aan het einde rechts richting de grote parking.
We nemen het grote onverharde pad wat daalt langs een diepe kloof.
De olijfboomgaarden en de velden liggen er prachtig schoongemaakt bij en mijn vriendin verteld dat ze gelezen heeft dat de Griekse regering dit een verplichting gemaakt heeft dat elke landeigenaar moet zorgen dat alles er goed verzorgt uit dient te zien op straffe van boete.
We zijn in het dal van Manitochori (Μανιτοχώρι) een wirwar van paden kruist hier de bodem en zonder gps verdwaal je hier toch echt.
Wat de omgeving aantrekkelijk maakt zijn de vele oude kerkjes die alleen te voet en met het nodige doorzettingsvermogen te vinden en te bereiken zijn.
Vanaf de hoofdweg zijn ze makkelijk te zien, er te komen is een tweede.
Het eerste kerkje is de makkelijkste, het ligt beduidend hoger dan het land.
Alleen het jammere is dat een of andere gek het heeft witgekalkt sinds de vorige keer.
De grote sleutel steekt in de deur, alleen ontsluiten van het slot is even een raadsel.
Je dient de sleutel tegengesteld te draaien.
Het interieur is zoals vele van dit soort kerkjes hetzelfde maar toch mooi, het verschil zit m meestal in de geschilderde iconen.
We sluiten het godshuisje en lopen verder langs de andere kerkjes, we zijn hier eerder geweest dus het is een kwestie van het volgen van de juiste track op de gps.
Al de tijd dat we in het dal waren stond er ergens een hond te blaffen, het is erg stil in het dal dus de viervoeter had ons al van verre aan horen komen.
Als ik een voor ons nieuw pad kies wordt het geblaf luider en onder aan het pad staat de kleine hond aan een ketting.
Hij gaat te keer als een malle, niet agressief want zijn staart kwispelt als een op hol geslagen metronoom.
Mooi woord hè, ja ik moest t ook effe opzoeken, wist wel hoe zo een ding eruit zag maar had er geen naampje bij.
De hond staat in een kleine landerij met wel 60 a 70 kippen, kalkoenen, ganzen en wat meer wat er allemaal losloopt, alleen de hond is dus geketend.
Zijn drinkbak is leeg en als ik de hoge muur afspring staat het beest gelijk tegen mij op, hij is allervriendelijkst en dolblij dat we er zijn.
Ik vul zijn bak met water, althans dat probeer ik hij heeft hem eerder leeg dan ik hem vullen kan.
Ik gooi er een dikke liter in en als dank krijgen mijn benen een poetsbeurt.
We bekijken het schouwspel en inmiddels ben ik ook in trek bij het gevogelte wat mij op de voet volgt.
Ik klim het muurtje weer op en net als we weg willen gaan komt er een auto aan.
De eigenaar van de kinderboerderij groet ons vriendelijk en ik leg hem uit dat we de hond net water gegeven hebben waarna hij een grote jerrycan tevoorschijn haalt ten teken dat hij zijn beesten goed onderhoudt.
Ook de kippen worden gevoerd, twee grote emmers gevuld met sla en pasta, afkomstig uit een van de restaurants.
We lopen verder naar de hoofdweg, het is nog steeds super wandelweer, niet te warm en de zon achter de beschutting van de wolken tovert boven het kastro een mooi schilderij.
Een Hollandse meester zou hier goed kunnen verdienen.
Iets de hoofdweg noordwaarts en dan links omhoog, flink omhoog.
Bovenaan komen we uit bij het pad wat links naar Chora en rechts de heuvel verder overgaat in de richting van het klooster van de Ellessa.
We volgen dit pad gedeeltelijk, hier bovenaan staan de mooiste huizen en het uitzicht is niet te beschrijven.
We zijn op zoek naar een kerkje, de Άγιος Μύρωνας. Tenminste zo staat het op mijn kaart.
We slaan rechts een onbekend pad in, in de richting van het Gebedshuis wat echter nog niet zichtbaar is.
Het pad loopt dood op een mooie akker hoog boven de hoofdweg, aan de andere kant is het dorp Strapodi te zien dat inmiddels vol door de zon beschenen wordt.
Op de akker een mooie ruïne van wat eens waarschijnlijk wel het mooiste huis moet zijn geweest van deze omgeving.
Nu vervallen en een geschiedenis die zich laat raden.
En nu?
Het kerkje moet hier in de buurt zijn en via de aanwijzingen op de gps lopen we door het land, steken brutaal een afgesloten akker op maar geen kerkje.
Ik loop nog wat rond maar nee hoor geen kerk, er staat wel iets maar dat is gewoon een schuur.
Ik heb een volgend pad gevonden wat weer afdaalt naar de hoofdweg met zicht op de vele kerkjes in de eerder belopen vallei.
Bij het asfalt noordwaarts en dan vlak bij een van de kerkjes zag ik een schoongemaakt pad wat aansluit op het betonpad wat links naar strapodi en rechts naar Chora terug gaat.
Het pad is mooi maar O zo steil maar goed de benen protesteren nog niet en zolang de machine draait…….
We slaan rechts in de richting van de hoofdstad, het is stil, aangenaam stil, het enige geluid komt van mijn blaffende vriend ergens in de vallei, hij zal ons weer gehoord hebben.
We schrikken ons rot als er een kwartel voor onze voeten weg vliegt, je kunt het ze niet kwalijk nemen, het gevogelte is namelijk doof… vandaar de uitdrukking.
Links is inmiddels het stijle pad zichtbaar in de richting van Chora maar ik wil nog niet de brug over die de beginnende kloof overspant maar nog even verder omhoog aan deze kant van de kloof.
Het pad is mooi en heeft een mooi zicht naar het zuiden met goed zichtbaar anti Kythira en zelfs de contouren van Kreta zijn waar te nemen.
Het pad loopt dood in een olijfboomgaard, dus moeten we weer terug, de brug over en op naar Chora.
Onderweg staat een vrijwel nieuw gebedshuisje met de foto van een vrij jonge vrouw.
Jong gestorven waarschijnlijk.
Even later verteld mijn vriendin het verhaal van de vrouw die hier eerder dit jaar is vermoord of zelfmoord heeft gepleegd….. we lopen snel door.
Op de grote parking van Chora is het beduidend drukker dan vanmorgen.
En als ik voor een biertje wil gaan bij het café in de hoek, zit het er vol kakelende toeristen.
De wandelgroep van Pyrgos House bezet het plein, Grieken van ginder.
Ook de gids zelf is aanwezig, ik had hem nog niet gezien, wel contact gehad eerder die dag.
De vraag was of we hem even terug wilde brengen naar Pelaghia waar zijn auto stond en ja na zoveel dingen die hij altijd doet voor een ander is dat voor ons eigenlijk geen vraag maar een bevel.
“Zijn jullie nu al terug van de wandeling?”
Drie uur zou hij terug moeten zijn maar hij moest eerst nog met de groep naar Stavros, het winkeltje aan het begin van de “stad”
Dan met een ieder die dat nog wilde door naar Kapsali.
De Grieken hadden een wandelvakantie maar zo vanzelf sprekend als wij een wandelvakantie kennen zo is dat bij de Grieken niet echt, daar ligt de oriëntatie meer op de vraag hoe vaak en hoelang er gestopt wordt, waar er gestopt wordt en waar er gegeten en gedronken wordt en soms gaat de helft niet eens mee, dus erg vermoeiend allemaal.
“Stuur maar een bericht als je beneden bent” vertel ik de gids en neem afscheid.
Even over drieën pakken we de gids op en rijden richting het noorden.
De zaken gaan goed, te goed zelfs voor het kleine reisbureau uit Potamos, groepswandelingen, trektochters etc etc.
Hij heeft het druk…. Erg druk.
We droppen hem in Pelaghia en daar krijg ik eindelijk mijn biertje en nog een en nog een…..
Terug in Kapsali ligt er een fortuin aan zeilboten en luxe jachten aan de kade.
Veel tijd om er naar te kijken hebben we niet, we moeten naar Kondolianika.
19.30 uur afspraak met de autoverhuurder.
O ik stop even en ga aan de wandel…. Straks weer verder..excuus

Kalimera.
Ik mis je wandelavonturen?!
Lopen jullie niet of loop jij achter?
?
Toch geen writersblock ?

Haha een berichtje van een van mijn trouwe lezers… ja ze heeft wel gelijk dus ik schrijf gelijk verder.
Waar waren we O ja de autoverhuurder.
Panayotis, het kleine stressvolle manneke van de autoverhuur, erg vriendelijk altijd maar  altijd druk, druk druk.
Wij lopen een groot leeg restaurant binnen vlakbij de grote super voor Livadi.
De eigenaresse staat ons een beetje vreemd aan te kijken als we binnen staan en nog vreemder als we zeggen dat we voor panayotis komen.
Achteraf heeft ze natuurlijk gelijk, ik bedoel als je in Nederland een kroeg binnen stapt en zegt ik kom voor Kees, ja daar zijn er natuurlijk zat van, welke Kees wil je?
Dan komt er een ober aan en wel een bekende.
Het is Alekos de man die wij al een kleine 21 jaar kennen vanaf het begin dat we nog ‘s avonds gingen eten bij Maria in Logothetianika.
Sindsdien hebben we hem door de jaren heen overal zien werken en tot onze verrassing en de zijne ontmoeten we hem nu hier.
De gesprekken gaan over en weer.
Van panayotis nog geen spoor te bekennen.
Er komt nog een ander stel binnen en dol enthousiast als hij is stelt de ober ons aan zijn gasten voor.
20.00 uur het kleine muize smoeltje van de vriendelijke autoverhuurder komt om de hoek kijken.
“I am Busy very busy, i go to the supermarket I’ll be back in 15 minutes”
Daar waren we al voor gewaarschuwd maar goed hij zegt bestel maar vast dus Alekos komt niet met de kaart maar net zo als vroeger verteld hij met zijn rustige kalmerende stem wat de pot schaft en daar zit uiteraard wat van onze gading bij.
Nikos de eigenaar maakt en levert alles zelf en zo ook de rosé, de drank valt opvallend goed en heeft een heerlijke nasmaak.
Als panayotis een half uur later verschijnt volgen er nog 3 kannen van een liter.
De verhuurder praat honderd uit over zijn familie en kinderen, zijn bestaan en bedrijf.
We eten heerlijk maar de wijn maakt van panayotis een vermoeid man, blijven jullie maar zitten ik ben bekaf af zegt ie en zo toont hij ook.
Even later nemen we afscheid.
Het was een lange vermoeiende dag maar toch mijn verhaal klaar, excuses voor de vertraging, met name voor de vriendelijke dame uit Limburg.

Mijn ouders hebben een huis in Griekenland sinds vele jaren. Ik heb nog 2 broers , 1 zuster. Verstandhoudingen en relaties waren altijd goed. En nu dit. Mijn ouders hebben een twintigtal jaar geleden besloten om dat huis via een testament op naam van mijn zuster te zetten bij hun overlijden. De reden ? Zij is een vrouw (alleenstaand) en daar moet voor gezorgd worden. Ik en mijn twee broers zijn getrouwd en 'verdienen' genoeg. Bij het opmaken van dit testament bij een notaris in Griekenland hebben ze gewoon verzwegen dat er nog kinderen waren. Mijn vader is nu overleden , mijn moeder leeft nog maar is oud en heeft dementie. Mijn vraag is , wat als mijn moeder er niet meer is ? Is dit testament wel geldig ? Hebben niet alle kinderen recht op een zelfde deel ? Zelf woon ik in Belgie.

Ze leren het niet!

Ik had vannacht ruzie met een Duitser! Ja waarom een Duitser geen idee maar ik zag hem ineens met mijn zwemvliezen en met mijn duikmasker hier voor de deur in Kapsali de zee instappen.
Toen ik verhaal ging halen vertelde hij rooskleurig dat hij een onwillekeurige koffer van de band had getrokken.
Verder was hij heel blij met de spullen, ze paste precies.
Toen werd ik wakker, het zweet parelde van mijn gezicht, even dacht ik dat het een vlieg was maar ik voelde druppels.
Verdomme t moet toch niet gekker worden, ik heb vakantie!
Die nacht was het alleen maar woelen, links liggen rechts liggen en op een gegeven moment wilde ik gewoon onder de douche springen.
De douche het heerlijke koude water dat het lichaam weer nieuw leven inblaast.
De zon slaapt nog, het is zwaar bewolkt boven zee en er valt een lichte regen op het balkon.
Aan de wandel, even de zinnen verzetten.
Eerst ontbijt en als je aan de luxe riviera van Kythira zit, gedraag je je ook zo.
Dus wij flaneren vroeg in de morgen al langs de uitgestrekte terrassen die de mondaine badplaats Kapsali te bieden heeft.
Bij Votsalo, een van de aanbieders van  ontbijt worden we aangesproken door Panayotis, de autoverhuurder die zich verontschuldigd voor de door hem aangeboden auto en er voor gaat zorgen dat ik van de week een ander krijg, die ik nu heb rammelt aan alle kanten maar gek genoeg heb ik nergens over geklaagd.
Ook Yanis, de eigenaar van het appartementencomplex knikt goedemorgen en vraagt of we goed geslapen hebben en ik lieg…..jazeker.
Ik heb geen zin om alles wat ik hier eerder beschreven heb nog eens mondeling te gaan uitleggen.
Het ontbijt is simpel maar goed, yogurt met granola….geen idee wat dat is en koffie en ik neem een Votsalo ontbijt.
Wat inhoud drie sneeën geroosterd brood met drie potjes gevuld met jam, honing en nutella, aangevuld met een gekookt ei en een glas vers geperst sinaasappelsap.
De dubbele espresso zorgt ervoor dat we snel moeten afrekenen, de darmen zijn in werking getreden.
We gaan op stap richting Steno Avlaki, het verlaten strand aan de zuid oost punt van het eiland.
Ik heb wat ideeën  thuis uitgewerkt dus nu maar kijken of alles slaagt en zo niet ach…. Vakantie hè, alle tijd.
Bij de buurtsuper van het dorp slaan we twee anderhalve liter flessen koud water in.
Ik zeg “ is dat wel genoeg? Weet je het zeker?”
De flessen gaan in mijn rugzak, de koekjes bij mijn vriendin.
Het mooie pad wat direct begint aan het begin van de tweede baai in Kapsali is volgens mij definitief dicht dus kiezen we voor een pad dat naar de voormalige camping gaat.
Verbaasd worden we wat aangestaard door wat vertrekkende toeristen als we het steile pad langs de mooie appartementen nemen.
Uhhh pff dat valt effe niet mee, de hele zomer flink aan de wandel geweest, gefietst en ook nog eens op de rollerbank maar toch hakt dit kleine stukje klimwerk er stevig in.
Ik voel de spieren in mijn bovenbenen duidelijk protesteren tegen de gedwongen arbeid die ze moeten verrichten.
Aangekomen bij het kleine kerkje de Agios Nicolaos staat er een tent voor de kerk, verschrikt kijk de vrouwelijke campeerder onze kant op, volk wat ze zeker niet verwacht had uit deze richting, we groeten beleefd en slaan rechts het onverharde pad in dat achterlangs het hotel Porto Delfino gaat.
Een mooi hotel met een schitterend zwembad, alleen nu geen sterveling te aanschouwen.
Als we doorlopen zie ik inderdaad dat het pad wat ik in eerste instantie wilde nemen is afgesloten.
We slaan links af en het pad begint gestaag te stijgen, voorbij de bouwval nogmaals links en even later lopen wij zuidwaarts langs de rotswand over het eeuwenoude monopathi  die ons over de bergrug zal voeren.
Een ezelspad, zo breed als het edele dier en prachtig mooi, zo mooi dat het uitzicht op de beide baaien niet te beschrijven is.
Het waait, niet stevig maar er net tegen aan en dat zorgt voor enige verkoeling, de zon is er nu en dan, de bewolking zorgt ook voor verkoeling.
Bovenop de heuvelrug is het nog een keer achterom kijken naar het uitzicht.
Dan dalen we af richting het dorp Spiles.
Links in het veld blaft een hond hij wordt gekampt door personen in Adam en Eva kostuum, ze zijn zich helemaal niet bewust dat wij hier lopen en dat laat ik zo.
We vervolgen onze weg via het betonpad wat daalt naar de grot kerk van de Agia Sofia.
Een rustig breed pad dat dalend uitkomt bij een kruising, links de Agia Sofia, rechts de nog steeds niet bewandelde weg naar het onbekende strand van Kiriakoulo en rechtdoor de weg die wij vervolgen.
Het gaat weer omhoog en stevig ook, vanavond zal het dan ook wel weer feest worden.
Bij een kapelletje links van de weg even rusten en vervolgens rechts het asfalt op.
Volgens mij de weg naar Chaldiki een van de met brancards versierde toeristen stranden.
Het asfalt duurt een kleine tien minuten waarna we links een onverhard pad ingaan wat ik verderop de heuvel op zie gaan.
Het pad is mooi en slingert naar beneden, op de kaart moeten we straks een blauw lijntje over, een riviertje.
Dat is er natuurlijk niet maar wel de bedding waar het ooit door gestroomd heeft.
We dalen vrolijk af en komen uit in een verlaten olijfveld dat trapsgewijs daalt.
Bij het onderste terras stuiten we inderdaad op de droge bedding die net te diep ligt en bovendien wordt afgeschermd door alles waar ik een hekel aan heb.
Toch doe ik een poging en op een gegeven moment sta ik in de bedding van de rivier.
Maar om eruit te komen aan de andere kant nee dat gaat niet lukken, na een poging met een diepe snee in de palm van mijn hand en sijpelend bloed stop ik de onderneming.
In loop de kleine kloof af waarbij mij rugzak meerdere malen blijft hangen in de scherpe bramen struiken.
De kloof ligt vol rotzooi, een koelkast, een naaimachine, iets wat op een geldkistje lijkt en nog een kist waarvan ik denk, nee daar gaan we niet in kijken want daar zou zomaar eens iets in kunnen zitten wat je helemaal niet wilt zien.
Eruit maar weer en terug en dat is jammer want nog geen tien meter verder zie ik het pad verder gaan en ik weet ook waar het naar toe gaat.
Ik heb namelijk hetzelfde tafereel meegemaakt toen we aan de andere kant onze schepper stonden te vervloeken, althans ik….
We gaan terug….weer omhoog tot het asfalt en vervolgen de weg tot vlak voor het dorp Kalamos.
Daar pak ik de route op van het wandelboekje Kythira Doorlopend, de terugweg vanaf Steno Avlaki.
Voor de goede orde nu dus in tegengestelde richting, naar het mooie verlaten strand.
Met de wind in de rug en de zon af en toe zichtbaar toont zich het mooie landschap in de zuid-oost punt van het eiland.
Het gebied van Kalamos toont de dennenbomen in een fel gekleurd groen en de olijfvelden liggen er prachtig schoongemaakt bij.
We passeren de weg waar we eerder uit hadden moeten komen en zien in de verte het stijle pad wat wij voor niets belopen hebben, alhoewel het was een mooi pad.
Even later komt ons een quad te gemoed met daarop het herkenbare muizen smoeltje van de voor ons bekende muzikant uit Kalamos. Wordt er ergens opgetreden dan zit hij er met zijn spitsige gezicht meestal wel tussen en strelen zijn vingers de snaren van een bouzouki.
Hij neemt iets gas terug en begroet ons vriendelijk.
Daar waar de weg links onverhard afslaat nemen we iets verderop even rust voordat we afdalen richting Steno Avlaki.
De stilte is intens het enige wat soms hoorbaar is, is de wind door de bomen.
“Kom we gaan weer” en na de zoveelste vochtaanvulling dalen we langzaam af.
“Hee staat daar nu een auto?”
In de verte hoog boven de kust staat inderdaad een auto…. Nee hè toeristen!
Tjonge jonge moeten die nu uitgerekend hier met de auto naar toe komen, het stikt hier van de goede begaanbare wegen om de diverse stranden in het zuiden te bezoeken.
Bovenaan de kloof zie in inderdaad stervelingen op het strand, twee stuks.
We lopen verder en ik zie hoe slecht het pad is geworden door de laatste regenval van deze week, diepe kraters hebben zich in de weg gevormd en langzaam krijg ik ontzag voor de bestuurder van de Jimny die verderop staat.
Dat moet nogal een durfal zijn om langs hier te geraken, de weg is super slecht en het ravijn o zo diep.
De twee personen slechts voorzien van een hoofddeksel en de rest in geboortekostuum staan ons ietwat verbaasd aan te kijken, ze hadden net als ons natuurlijk de gedachte hier even lekker privé te kunnen verblijven.
Ons storen ze niet en blijkbaar andersom ook niet.
Even later komen er nog twee badgasten uit zee te voorschijn, 6 badgasten in totaal, zo druk is het hier nog nooit geweest.
Uitkijken dus, het zou zomaar kunnen dat de een of andere idioot hier brood inziet en volgend seizoen hier strandbedjes neergooit, al blijft natuurlijk de vraag welk individu zich de moeite neemt om hier te geraken.
De meeste zijn toch de wandelaars die de wandeling uit het wandelboekje “Kythira Doorlopend” als leidraad hiervoor gebruiken.
Ik neem een duik in zee, niet echt verkoelend want het water is dat van een warm bad.
De zee is aardig op temperatuur gekomen sinds mei.
De twee mannen, nu voorzien van omhulsel vertrekken en groeten vriendelijk, wij volgen even later en klimmen weer omhoog.
We nemen dezelfde weg terug richting Kalamos en zien verderop de Suzuki Jimny inderdaad voorzichtig rijdend het pad vervolgen, zouden we even doorlopen dan hadden we deze zo ingehaald.
Net voor het eerdere rustpad wordt de stilte ineens abrupt verbroken door een blèrend schaap, ik vloek ongepast op onze lieve God.
Ik schrok….”zeg die stonden er net toch nog niet?”
“Nee niet gezien”
De schapen staan gezamenlijk onder een boom, beschutting te zoeken tegen de zon.
Ze staan ons wat schaapachtig aan te kijken als we weer plaats nemen bij het huisje van de eerdere stop.
Het gesloten hek wat eerder nog ontsloten was levert het bewijs dat ze er pas heen gebracht zijn vanuit elders, waarschijnlijk de muzikant op zijn quad.
We gaan verder en als ik opsta geven de bovenbenen protest.
Door de eerdere misloop zal de geschatte afstand van vandaag duidelijk meer worden dan gepland en bovendien had ik nog een dingetje.
Langzaam naderen we Kalamos en bij de viersprong midden in het dorp slaan we links en wandelen een voor ons nieuw pad af wat eerst langs wat huizen gaat en later dieper het dal in gaat.
Bij een van de huizen staat de quad van de muzikant, hier woont hij dus….niet verkeerd.
Als we verder dalen wordt het alleen maar mooier en mooier en herken ik het landschap, daar in de diepte begint de kloof die langs de grot kerk van de Agia Sofia gaat.
Ons avontuur eindigt bij een verlaten olijfboomgaard waar we doorlopen tot de diepste terrassen, ik sta nu boven de kloof en zie aan de andere zijde de natuurlijke trap die in de kloof uitkomt.
De trap herkenbaar van de trektochten van Frank van Weerde. De wandelspecialist van Pyrgos House.
Moet je daar nu alweer reclame voor maken, ja dat moet!
Hadden we de vriendelijke gast nooit ontmoet, hadden we hier nooit gelopen en bovendien dan zat u dit niet te lezen.
Maar goed ik heb nu dus weer een identieke situatie als vanmorgen, een onoverbrugbare kloof en een pad wat duidelijk zichtbaar aan de andere zijde verdergaat.
O wat had ik graag gewild dat het verder ging, ik struin elke mogelijkheid af maar zonder kleerscheuren en wederom bebloede lichaamsdelen gaat dit het niet worden.
De lichaamsdelen groeien wel weer dicht, de kleding moet ik even zuinig mee zijn.
“Nou kom maar we gaan weer terug” ja die had natuurlijk al gezien dat het niets zou worden ondanks mijn gestuntel om aan de overkant te geraken.
Het hele pad weer af omhoog richting Kalamos, de versnelling gaat op de laagste stand en gaan maar weer.
Als we voor de tweede keer het huis van de muzikant passeren staat hij buiten en vraagt zich af waar wij in godsnaam vandaan komen.
Links gaat in de verte de asfaltweg naar Kapsali, het is niet anders.
Ik steek nog wat af door brutaal bij een van de huizen een pad in te gaan zodat we het dorp omzeilen en uitkomen op het asfalt naar Kapsali.
Links de weg af en weer stijgend.
Het is een autoweg, al diverse malen gereden en nooit te voet, het is er niet druk, in de kleine kilometer die we er gelopen hebben slechts twee auto’s die passeerden.
Het uitzicht, de diepe kloven en mooie rotsen zijn echter die dingen die je vanuit de auto nauwelijks ziet.
Verderop na weer een stijging nemen we water en wat rust, de kilometertjes na weer een mislukte poging gaan tellen.
“Het is nu toch nog alleen maar naar beneden” hoor ik naast mij.
Ik kan nu wel gaan liegen maar daar heb ik straks alleen maar mezelf mee.
We gaan eerst nog naar de Agia Sofia en dan de bergrug weer over naar Kapsali dus alleen maar naar beneden …..nee.
Goed, we dalen, we dalen scherp en de benen protesteren weer heerlijk, af en toe tegen de kramp aan.
Vreemd genoeg aan de buitenzijde in de bovenbenen, een spierpijn die ik daar nog niet gevoeld heb.
Na de inspannende afdaling staan we in het diepste punt bij de stenen trap en zie ik dat ik nooit en ten nimmer zonder gevaar vanuit de olijfboomgaard de kloof had in gekund.
“Ga jij maar effe zitten, ik wil even de kloof bekijken”
Het is een driesprong, de kloof die langs de Agia Sofia gaat is een aftakking van de bedding waar we nu instaan.
Hij is mooi en misschien wel de moeite waard om eens in te klauteren, grote stenen en diepe spelonken, voeding in de nacht voor mystieke verhalen over heksen en kobolden die bij schemering hier verschijnen…..ehh we dwalen af.
We klauteren de stenen trap op en volgen hoog boven de kloof een smal pad.
De kloof ligt in de diepte, een diepte waar ik eigenlijk niet in moet kijken, ik heb hier in het verleden al eens geparkeerd gestaan vanwege de vrees.
Ja die bekende waarvan ik in het begin van de vakantie tegen een van mijn lezers stoer vertelde dat je daar wel aan gaat wennen.
Door! Voor je kijken!
Geconcentreerd lopen maar als er een vogel plots wegvliegt staan je benen ineens op slot…..
Een uil, een mooie een hele mooie, de platte kop duidelijk zichtbaar.
In de grot komen we even op adem en ga ik op zoek naar water wat er niet is.
We hebben nog een halve liter en er moet nog geklommen worden.
Als we het brede betonnen pad aflopen vanaf de grot kerk besef ik me ineens dat er van de Beek bedding die hier oorspronkelijk liep weinig over is, zo nu en dan is hij zichtbaar maar het beton neemt de overhand, dat moet hier vroeger duidelijk anders zijn geweest, nog mooier nog ruiger?
Bij de kruising slaan we rechts en lopen het betonpad omhoog richting het dorp Spilis.
Op de betonnen muur nemen we de helft van wat er aan water rest.
Nog een laatste klim richting het bergmassief wat ons scheid.
Het gaat moeizaam en bovenaan laat ik mijn wandelmaatje de laatste voorraad tot zich nemen.
Nu alleen maar naar beneden, langs het hotel en het kerkje van de heenweg waar de campeerders weer vertrokken zijn.
Kapsali, even wat frisdrank kopen en wat bier, wat rest zijn de trappen van het appartement die ik opga alsof ik al een heel krat Mythos achter de kiezen heb.
Het was de eerste wandeling, iets te land, iets te ver.
Van tien tot 17.30 uur … dat wordt lachen straks!

We willen volgend jaar met de auto (bestelbus) naar Griekenland. Nu hoor ik heel veel mensen zeggen dat we niet via het vasteland moeten gaan, vanwege vele grenscontroles en dat de kans groot is dat je dan ook telkens je busje helemaal kan uitladen voor controle.
Maar als ik de verhalen lees van de ferry’s vanuit Italië (Ancona), dan word je daar ook niet echt vrolijk van.

Daarom de volgende vragen:
1. Wat is je advies en waarom?
2. Via het vasteland: welke route is aan te bevelen?
3. Met ferry: welke maatschappij en waar op de boot stappen. Onze voorkeur is om in Igoumenitsa van en op de ferry te stappen.

Ik ben heel benieuwd naar jullie antwoorden, ervaringen en adviezen.

Paniek in de tent!
Nu al?
Je vakantie moet nog beginnen!
Ja eerlijk gezegd had ik er geen goed gevoel over, het doorlabelen van de koffers op Schiphol.
Het ging stuntelig en toen al had ik de gedachte…mijn god komt dat wel goed?
De ochtend van de donderdag ben ik al vroeg wakker, we hebben zeezicht en voor dat bestede geld moet je als Hollander natuurlijk genieten want anders is het zonde van je geld.
De zon achter de heuvels aan de overzijde van de nog grijze zee tovert mooie gezichten en contouren van het land verderop.
Voor mij liggen de ferryboten uit te rusten voor een nieuwe vaart naar ginder.
Het is rond de klok van acht dat ik wakker ben, nog voordat de wekker zijn kans krijgt om af te gaan.
Ik gooi de deur van het kleine balkon open en voel de frisse lucht op mijn naakte lichaam.
Het is bezweet en riekt daar ook naar, even een douche en ik ruik naar chloor.
Maar goed dat is beter dan de penetrante zweetlucht.
Koffie en de eerder gehaalde donuts nuttigen aan de kade, ja dat was het plan.
Echter de electriciteitslijn zit vol met duiven en ik weet het alweer, zodra ik daar zit komt het gevogelte op mij af fladderen om zich te mengen in mijn ochtendritueel,  zijnde het ontbijt.
“Zeg wij hadden toch ook koude koffie gekocht gisteren?”
De vraag wordt weldra positief beantwoord door het vrouwelijk schoon wat mijn bed deelt.
“Ontbijten maar op het balkon dan?”
Gelukkig  stemt ze in met het voorstel en even later zet ik mijn tanden in een grote donut, de mondhoeken en het puntje van mijn neus versierd met poedersuiker.
De zon is inmiddels op en doet zijn uiterste best ons van het balkon te verdrijven, het is warm, tenminste niet de warmte die we gewend zijn.
Het is nog vroeg en er is nog tijd voor een kleine wandeling, in gedachten weet ik al welke.
Ik pak een borstel ik schrob mijn tanden, even later verlaten we het hotel om via de kade en de haven onze weg te vervolgen naar de kleine haven.
Het is rustig in de omgeving, de grote ferry’s zijn inmiddels vertrokken en de kade is leeg.
Op de pier staat een enkele visser te wachten tot zijn slachtoffer toehapt.
We lopen noordwaarts, bij een kleine vissersboot staan tientallen katten te wachten, ze willen graag delen in de vangst van die nacht.
Rafina moet nog ontwaken als we vanaf de kust naar boven klimmen naar een mooi kerkje.
In het kerkje heb ik een opdracht, ik heb een belofte in te vullen!
Ik steek een kaarsje op voor een van mijn trouwe lezers waarmee het even wat minder gaat, schiet een foto als bewijs en hoop als ongelovige dat mijn wens door de door menig mens aanbeden God wordt vervult.
We vervolgen onze weg door de stad waar het warm is en ik denk aan een volgende douche.
Om 11.00 uur het busje en even later de douane door en wachten op het vervoer naar Kythira.
In de bus wordt ik herkent door een stel lezers van mijn  verhalen en wordt ik daarom geprezen…… en daar doe ik het voor, de glimlach op ieders  gezicht is het bewijs dat ze mijn avonturen volgen.
De vlieger is op tijd alleen vertrekt later dan de planning, dat op zijn beurt wordt dan weer opgelost door de wind die het vliegtuig min of meer op tijd op zijn bestemming blaast.
De landing krijgt een vijf niet echt een hoogstandje maar goed we zijn er.
Een grote schare aan trouwe fans staat ons op te wachten, lezers en wandelaars.
Maar ik ben er niet helemaal bij… en als een van de vrienden met zijn hoofd iets schuddend naar buiten komt wordt mijn vermoeden werkelijkheid……. 1 koffer.
Er is maar een koffer aangekomen, ingetogen vloek ik alle duivels uit de hel naar boven.
Wat nu?
We moeten “even” wachten totdat het gereedstaande vliegtuig vertrokken is.
Die heeft dan weer vertraging en zo zijn we weer een geruime tijd verder, de opmerking we hebben de tijd…laat ik even achterwege want dit is echt tijdsverspilling.
Het kan allemaal gebeuren dat weet ik maar het is niet leuk.
We zijn nog niet aan de beurt er zijn nog enkele andere figuranten in dit toneelstukje die een oververhitte discussie beginnen met de dame achter de desk.
Geërgerd kijkt ze om zich heen, ze blijkt ineens de schuld te krijgen van alle leed wat er op dat moment in het luchthaven gebouw aanwezig is.
Als wij aan de beurt zijn is ze nog steeds geërgerd maar de kalmerende overdracht van onze kant brengt de dame tot rust.
Wij vullen een formulier in laten onze gegevens achter…..afwachten maar.
Te laat komen we aan in Kapsali waar De eigenaar ons vriendelijk begroet.
We maken een praatje met de vriendelijke uitbater en als we de enige koffer uitpakken is er toch enige opluchting…. Het meeste wat we nodig hebben zit in deze koffer….
De afdeling logistiek had de koffers thuis 50/50 ingepakt.
De stress zakt een beetje en zeker als we later de maaltijd nemen bij Trattamento aan de boulevard waar een gemoedelijke sfeer de mens tot rust bedaard.

Brrr het is fris deze dinsdagmorgen om 6.30 uur en beduidend kouder dan de voorgaande dagen.
Bovendien branden de straat lantaarns nog.
Het zal de laatste keer zijn dit jaar vrees ik dat ik in kort wielertenue naar het werk kan.
Ik heb echter een kleine maand om te overleven.
We vieren het begin van de herfst in een ander deel van de wereld en vaste lezers zullen wel weer begrijpen op welk paradijselijk eiland dat gaat gebeuren.
De woensdag wordt de avond ervoor al aangekondigd met stakingen, het openbaar vervoer gaat plat. Mensen met zware beroepen voeren actie om eerder te stoppen. Een goed recht, ik val er zelf ook onder maar goed om dit nou net te doen als wij met de trein naar de luchthaven willen…
We wisten het al ruim van te voren dus hadden we ander vervoer geregeld.
Een lange file de volgende dag is het bewijs dat het openbaar vervoer daadwerkelijk voet bij stuk heeft gehouden, de file toont uitsluitend auto’s met blauwe kentekenplaten. De taxiwereld verdient goud geld vandaag.
Het duurt even voordat we op de luchthaven zijn maar we hebben een zee van tijd en dat terwijl het hard regent… heel hard regent.
Op de luchthaven zelf is van de drukte buiten weinig terug te vinden, we wandelen door naar de incheck waar onze koffers worden doorgelabeld naar Kythira.
Dit laatste gegeven scheelt ons dan weer een hoop gezeul met de koffers in Athene.
Eindbestemming voor vandaag is dan Athene en dan met het busje door naar de havenstad Rafina.
Morgen Kythira.
Bij de gate wordt er vriendelijk gevraagd of de mensen met een trolleykoffertje deze willen afgeven maar de vraag blijkt tegen dovemansoren te zijn gezegd.
Er zijn duidelijk meer koffertjes dan personen, sommige hebben er twee en zelfs drie, kun je het asociaal noemen, ik denk het wel.
Dit gegeven zorgt er mede voor dat we een uur te laat vertrekken, of mij dat boeit? Nee niet echt, we hebben geen aansluitende vlucht dus ik zet mijn koptelefoon op en sluimer weg bij de muziek.
Als het toestel beweegt is het 13.15 uur en als ik daar de vluchttijd en het tijdverschil bij op tel weet ik nu al dat ik het tranferbusje van het Avra hotel ga missen maar geen nood het nummer staat in de telefoon klapper.
“Sir what would you like to drink?” De vriendelijke stem van de mooie stewardess schrikt mij op.
De maaltijd wordt geserveerd, mijn vriendin kip en ik stoofvlees in citroensaus.
Dat klinkt alsof het heel wat is maar het stoofvlees bestaat uit 3 stukjes vlees, wel heel lekker maar als ik het vroeger aan een van mijn katten zou serveren dan kon ik er op rekenen dat er diepe krassen op mijn armen gekerfd zouden worden ten teken dat het niet voldoende was.
De salade, de kaas, het broodje maken het echter wel compleet zodat ik de mier zoete baklava afsla.
De ouzo maakt het compleet en zet gelijk de hersenen aan tot het bedenken van een eerste verhaal.
Het is vijf uur als de captain in onverstaanbaar Engels aankondigt dat de daling wordt ingezet.
Wie gaat het winnen? Is de grote wijzer van de klok eerder bij de zes dan het toestel bij de gate?
Half zes komt langzaam dichter bij als de deur van het toestel opengaat, dan nog de bus in… nee dat gaan we niet redden.
Of toch?
Verrassend snel vertrek de bus waarin we net staan, ik tel 6 personen.
Ja dat ging denk ik niet helemaal goed we werden al losgelaten terwijl er naast ons een vliegtuig stond te tanken.
“Doe maar rustig hoor, we pakken het volgende busje, ik bel zo wel even”.
Ruimschoots tijd voor een toiletbezoek en dan naar buiten door een druk vliegveld, zoekende mensen met een koffer met levensbehoeften sjokken door de hal.
Buitengekomen zie ik tot mijn verbazing verderop net het busje van Afra hotel vertrekken, we sprinten het asfalt op en zo kan ik nog net op tijd het busje tegenhouden.
We mogen nog mee, het busje heeft nog net twee plekken over, het zit vol.
Het is warm, de lange broek en het t shirt doen mij zweten, ik moet nog even wennen aan de temperatuur.
In Rafina heerst er grote bedrijvigheid, de veerboten komen af en aan en gehaast zie ik dezelfde stervelingen met hun troleys langs de kade rennen.
We gaan het dorp in of is het een stad?
Het is niet echt druk, goed het is 19.30 uur dus nog vroeg zodat we de maaltijd voor vanavond even uitstellen.
We steken het grote plein met de vele restaurants over en kijken ondertussen waar we de maaltijd straks zullen gaan nuttigen.
Bij de donut winkel in een van de hoofdstraten kiezen we vast het ontbijt voor de volgende morgen.
Ondanks dat het nog vroeg is nemen we toch plaats in een van de restaurants, het is niet zozeer de honger maar meer de trek in een lekker groot glas bier, Mythos of Alfa of zal ik toch Nimfy nemen.
Als de ober verschijnt en vraagt wat we willen drinken is mijn wederhelft mij voor….. Ouzo natuurlijk!
Mijn droom valt in duigen en ik stil mijn dorst met water, koel helder koud water….. ook lekker.
De ouzo smaakt en smaakt naar meer.
Griekenland is zien, proeven, ruiken en beleven en bij de eerst hap in een grote tomaat worden de zintuigen geprikkeld.
We zijn het niet meer gewend, de smaak van echte producten.
Ik denk als je een Griek bij ons in een restaurant een tomaat zou laten proeven, ongeacht hoeveel Michelin sterren er aan toegevoegd zouden worden, deze gelijk de benen zou nemen.
De smaak van het echte eten alleen hiervoor zou je naar hier vertrekken!
Inktvis, Griekse salade, tzatziki, brood en feta met sesam en honing… ik zeg niets meer.
We sluiten af met een ijsje bij het ijsbarretje op de hoek en slenteren daarna langs de kade van de haven richting het hotel.
Ik heb net nog de puff om op bed neer te ploffen, de luiken gaan dicht…

Mijn dochter met haar gezin verblijven momenteel in Agia Marina. Krijgen net een noodmelding binnen ivm een grasbrand bij Platanias. Alleen is het groter dan alleen een grasbrand. De blushelicopters zijn al ingezet. Ze kwamen net terug van Elafonissi en hebben al moeten omrijden om terug te komen.

Christos Nikolopoulos, vooral bekend als bouzoukispeler, zanger, maar ook programmaleider, heeft er 60 jaar muzikale loopbaan op zitten (hij is nu 77). En dat moest gevierd worden. Niet zomaar op om het even welke plaats, maar in het Odeio Irodou Attikou. Dat is het bekende amfitheater in Athene. Daar eens een concert mogen meemaken, is wellicht een summum. Op 07/09/2024:

Enkele impressies van zijn muzikaal feest:

Griekenland Magazine schreef:Het was weer een bloedhete zomer in Griekenland en Cyprus, waarbij de bosbranden helaas niet uitbleven. Ook onze reporters moesten zich voor nieuwe verhalen in het zweet werken, maar kwamen weer met de mooiste verhalen voor Griekenland Magazine terug. Inmiddels maken we ons weer op voor de herfst, samen met het voorjaar misschien wel de mooiste periode om Griekenland en Cyprus te bezoeken.

We beginnen deze keer met een grote reportage over het zoet van Pilion. Lyrisch beschrijft Gerard Knolhoff zijn liefde voor dit deel van Griekenland. Uitvalsbasis is hierbij het dorpje Milies, verscholen in de frisse, groene heuvels van Pilion, met een adembenemend uitzicht op de Pagasitische Golf.........

Wie heeft er een leuke tip om een paar dagen rond de jaarwisseling in Noord Griekenland door te brengen? We zijn van plan om van 26-12 t/m 04-01 naar Griekenland te gaan. We vliegen op Thessaloniki (jippie met aegean) en willen zeker een paar dagen in Thessaloniki doorbrengen, maar dachten dat het wellicht leuker is om een mooi/speciaal plekje te zoeken voor de jaarwisseling. Wij zijn geen feestbeesten, houden van de natuur (ook in de winter en kou) en van lekker eten en drinken. Wie heeft er een tip voor een mooi hotel op een bijzondere plek?
Of als er iemand een goede tip weet voor een leuke belevenis van de jaarwisseling in Thessaloniki zelf dan is dat ook welkom en dan gaan we eerst een paar dagen ergens anders heen.

Alle tips, ideeën en ervaringen omtrent de jaarwisseling hoor ik graag!

Verzonken Grieks dorp verschijnt weer boven water door zorgwekkende droogte

George Dalaras Rembetiko
dinsdag 8 oktober 2024 - 20:00 uur
In  Carré.
Kosten zo'n € 80,00 per ticket

Vorige week zag ik de aankondiging van z'n optreden in Sikies.
Toen besefte ik het kleine prijsverschil.  

We zijn nu al bijna 10 jaar niet meer naar Plakias op zuidkreta geweest.
Maar als ik op internet naar filmpjes kijk van Plakias vind ik dat het er veel drukker is geworden en veel bijgebouwd is.
Lijkt dat maar zo, of is er inmiddels inderdaad veel daar veranderd en bij gekomen?

Dode vissen Volos. 
Honderdduizenden dode vissen spoelen aan bij Griekse kustplaats

Beste dierenvrienden en eigenlijk iedere weldenkende Griekenlandganger,

er is tegenwoordig een redelijk goed functionerend centraal telefoonnummer in Athene om (eventueel) anoniem dierenleed te melden. Probeer zoveel mogelijk beeldmateriaal te maken maar let daarbij erg op je eigen veiligheid want de emoties kunnen soms hoog oplopen. Vermijd het betreden van erven of tuinen. 
Na een melding moet de lokale politie binnen 48 uur een bezoek gebracht hebben aan de lokatie waar sprake is van de wantoestand en ze moeten rechtstreeks rapporteren aan Athene. Daarmee wordt het beruchte “ons kent ons” excuus vermeden. Uiteraard moet je bij levensbedreigende of andere extreme situaties (bv. dieren zonder water, zonder voer) direct de lokale politie bellen.
Vrijwilligers van Save the Strays of Samos en Samos Animal Welfare Association met wie ik  regelmatig werk, hebben op Samos al mooie resultaten geboekt met meldingen via dit centrale telefoon nummer. 

Dierenleed dus graag (anoniem) melden op dit nummer: (+30) 10410. 

Ook bij anonieme meldingen kun je ervoor kiezen om toch op de hoogte gehouden te worden van ontwikkelingen in de door jou aangebrachte zaak.

Alvast bedankt,
Victor

Handboek Nieuwgriekse Woorden


Afgelopen week de proefdruk ontvangen....tjonge wat ziet het er al gaaf uit!
het hele weekend bezig geweest en als het allemaal gaat lopen, dan komt deze
week een volgende proefdruk...nieuwsgierig geworden?
Kijk dan eens naar mijn videootje....

De Telegraaf schreef:Pythagorion - Een Nederlandse vrouw is plotseling vermist geraakt op het Griekse eiland Samos. Er is inmiddels een zoektocht gaande om onze landgenote terug te vinden.

Voor zij die interesse hebben: als je de " Hans " settings hebt ingeladen in je satontvanger en je gaat naar de stream Griekenland en je kiest hier " Kriti tv " zal je zien dat deze niet meer werkt. Als je een beetje vertrouwd bent met dreambox edit kan je hier de juiste URL aanpassen en terug naar deze stream zender kijken...
URL =