+- Oríste! - jóuw Griekenland forum (https://www.wageral.nl/oriste)
+-- Forum: Griekenland per regio (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=54)
+--- Forum: Ionische eilanden (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=58)
+---- Forum: Kythira (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=73)
+---- Discussie: Sept 2019 maandag (/showthread.php?tid=7257)
Sept 2019 maandag - Japio - 24 September 2019
Die zondag was het grote feest in Pelaghia waarvan vooraf nogal wat onduidelijkheid is geweest maar uiteindelijk is alles toch nog goed gekomen.
De muziek duurde tot in de laatste uurtje en toen wij deze morgen omstreeks 2.00 uur in de morgen ons bed opzochten was deze beneden in het dorp nog steeds aan het spelen.
Het was dus een kort nachtje dit nieuwe begin van de laatste week op het eiland.
Ik wilde van alles maar voelde aan het lichaam dat dit protesteerde, dus een klein wandelingetje maar vandaag.
Vandaag op het gemak naar Avlenomas en dan maar weer eens de drie kerkjes op de top van de heuvel beklimmen.
Het was alweer een tijd geleden dat we daar geweest waren dus een uitstekende gelegenheid om een niet te lange wandeling te maken.
De rust lijkt voorlopig teruggekeerd in het kleine dorpje aan de kust, de muziek verdwenen en ook de wind heeft zijn rust gevonden, de eerste zonaanbidders bezetten alweer vroeg het strand terwijl de rest van het dorp schoonmaakt.
We rijden richting Diakofti en slaan als net voor de havenplaats zijn scherp rechts het weiland door en dalen de betonnen weg af naar de kust.
Langs de geboorteplek van Afrodite en ik zet tenslotte het autootje stil bij het basketbal veldje aan het begin van het schilderachtige plaatsje.
Er gaat een rugzak mee met foerage, de ander met strandspullen blijft in de kofferruimte.
Nou op maar naar boven.
Het eerste stuk wat we door het weiland lopen is vlak, het is warm want van enige wind is nog geen sprake.
Verderop is er een aan het bidden voor voedsel, nee geen zwerver een valk fladdert op een vaste plek in de lucht en concentreert zich op wat er onder hem allemaal voor lekkers voorbij loopt.
Dan houden zijn vleugel stil en duikt deze loodrecht naar beneden op zijn prooi af.
We lopen verder, het is stil en daar hou ik van, stilte is goed voor de gedachten en zo denk ik terug aan het begin van de vakantie, het lijkt wel maanden geleden.
We hebben twee leuke weken achter de rug en nog tot zaterdag te gaan.
We beginnen langzaam aan de klim van de heuvel.
Het is traplopen maar dan met ongelijke treden en heel ongemakkelijk.
Vanaf tegenovergestelde richting komen twee wandelaars naar beneden, Canadezen en ja die hadden we nog niet gehad deze vakantie, dus ik maak een praatje met de man en zijn echtgenote.
Op de vraag aan ons waar wij vandaan komen is hij net zo verbaasd als toen ik de vraag aan hem stelde.
De grootouders van de vrouw komen uit Nederland en dragen de naam “ de Vries”, lachend zeg ik ... ja wie niet.
De vrouw lacht en desondanks het feit dat ze geen woord Nederlands spreekt noemt ze de namen van Janssen, Bakker, de Groot etc etc.
Als we net weer verder willen komt het volgende wandel due er aan maar bij deze kan er net een goedemorgen af en ze stappen weer door.
Zo ook wij, we lopen het slingerende steile pad op naar de betonnen weg waar we even ons omdraaien, de rust nemen die we nodig hebben en wat drinken.
Als je nu denkt we zijn er dan vergis je je lelijk, het betonpad loopt weliswaar wat vriendelijker maar na de rustpauze stappen van dit pad af om weer steil een onverhard pad te vervolgen.
“Hee ik hoor een auto” ik denk ja, dat zou zomaar kunnen je kunt hier als je voorzichtig rijdt ook met enig ander vervoersmiddel wat door een motor wordt aangedreven boven komen, ik denk zelfs dat het me nog wel lukt op de ATB.......zal wel een uitdaging worden vanwege de steilte maar goed.
Vanaf een afstand zie ik dat persoon alleen in het pandaatje zit ........... de priester of pappa denk ik.
“We moeten even doorlopen ik denk dat het de pappa is”
Als antwoord krijg ik de opdracht zelf de pas maar te versnellen, ik kom er zo aan, hou m maar aan de praat.
Dus terwijl ik onder toeziend oog van een paar wilde geiten het laatste deel van de rots beklim en bij de kerkjes uitkom, wil er net iemand met een jurk, zwarte baard en platte mijter weer in de panda stappen.
Ik herken de pappa die een paar jaar geleden in de Aghia Moni, het klooster even verder op, op zelfde ooghoogte, kaarsen zat te maken.
Ik begroet de geestelijk vriendelijk.
Ik weet niet of hij ons herkent op dat moment of dat hij ziet dat we dat hele klere stuk niet voor niets omhoog zijn geklommen maar hij verandert zijn richting en vraagt in het Grieks of wij even een van de kerkjes willen bekijken.
Hoe vaak zijn wij hier boven geweest 5 of zes keer vanaf 2004?
Natuurlijk het uitzicht is altijd mooi maar nooit heb ik een van de kerkjes mogen bekijken aan de binnenzijde.
Kerkjes waarvan wordt gezegd dat ze heel oud zijn en waarschijnlijk zijn gebouwd op nog ouder fundamenten.
Dus als de grote sleutel in het oude slot kraakt volgen wij de geestelijke gestaag.
Op de vraag of ik foto’s mag nemen knikt hij maar zegt “no flash”.
Hij pakt dan een fles water, gooit een deel over de vloer en pakt een bezem, ik denk hij is hier net geweest waarom gaat hij nu ineens de vloer schrobben.
Door de vloer te bevochtigen komt er echter een prachtig mozaïek te voorschijn, de pappa’s lacht en herhaalt het kunstje nogmaals op een andere plek.
We aanschouwen de pracht van het kerkje, het altaar en de vele prenten.
Hij vraagt waar wij vandaan komen en lacht als hij “Ollandia” verstaat.
Ik zeg dat wij hem wel ken kennen van de kaarsmakerij in de Aghia Moni.
Hij begrijpt denk ik wat anders, pakt een kaarsje en steekt het aan.
We doneren wat geld in het houten kistje van het kerkje en nemen afscheid van de pappa’s.
Als hij vertrekt volg ik het kleine autootje naar beneden.
Ook wij vertrekken weer, de drie kerkjes laten we achter ons en vervolgen onze wandeling, terug naar beneden.
Het grootste deel gaat over het zelfde pad.
Naar beneden is vermoeiender, a omdat de zonkracht inmiddels groter is geworden en b omdat geconcentreerd gekeken dient te worden waar we de voeten plaatsen.
Niet elke steen waarvan jij denkt dat je je voet op kan zetten zit namelijk vast.
Een verkeerde keuze zou zomaar een uitglijder kunnen betekenen.
Als de kerkjes steeds kleiner worden, wordt Avlenomas, het plaatje aan de zee steeds groter en ook de drang naar een verfrissing roept..... en ik weet al welke!
Bij een splitsing steken we rechtdoor en nemen de kortste weg naar het dorp.
Een verse Jus de Orange en een 1/2 liter ijskoud bier uit de tap voor meneer.
Nadien nog even een dutje op het langgerekte strand...............
RE: Sept 2019 maandag - jacq1970 - 25 September 2019
Mooie rustige dag, in 1 van die kerkjes zijn wij ook geweest, heel oud en op een simpele manier zo vreselijk mooi en authentiek.