+- Oríste! - jóuw Griekenland forum (https://www.wageral.nl/oriste)
+-- Forum: Griekenland per regio (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=54)
+--- Forum: Ionische eilanden (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=58)
+---- Forum: Kythira (https://www.wageral.nl/oriste/forumdisplay.php?fid=73)
+---- Discussie: Sept 16 2024 (/showthread.php?tid=9155)
Sept 16 2024 - Japio - 09 October 2024
Het is de dinsdag van de laatste week, zou dit dan echt de laatste wandeling zijn met de groep?
Het groepje varieert en bestaat louter en alleen uit goede vrienden, ooit leren kennen hier op het eiland en allen delen ze dezelfde liefde.
De groep mag niet te groot worden, ik run geen wandel organisatie daar hebben we een mooi kantoor voor in Potamos, die verdient daar ze brood mee en ik koop het gewoon bij de bekende supermarkt van Kapsanis of de bakker in Karavas.
Ik had wederom een vraag in de groep gegooid van waar te wandelen maar daar kwamen we niet echt uit.
De geografische kennis van het eiland laat nog wat te wensen over bij sommige maar goed dat is ook niet zo gek met al die vreemde plaatsnamen.
Zelfs nu hoorde ik nieuwe namen die ik nog nooit gehoord heb.
“De steengroeve” kwam op een gegeven moment naar boven en daar had ik wel oren naar, zeker omdat ik nog even terug wilde naar die speciale plek waarvan ik zou weten dat bij de rest de mond wel open zou vallen van verbazing aldaar.
Om even over negen maak ik met de auto een korte omweg om via Potamos iemand op te pikken die graag meewil met de wandeling.
Gedrieën gaan we verder richting het klooster van de Kosmas.
Het kleinere klooster ten zuiden van de grote Myrtidiosie.
Niet zo massaal en volgens mij privé.
Via kleine bergdorpjes komen we boven op de kam die het mooie uitzicht scheid van de bewoning, wat rest is een slingerende afdaling naar het klooster wat daar ligt te zonnen in het landschap.
De deur is op slot, doch ben ik er wel eens binnen geweest, prachtig.
We lopen brutaal de tuin in van het klooster die er goed verzorgt uitziet en waar ook nog een ruïne is van waarschijnlijk nog een oudere kerk.
Het is tien uur maar we zijn nog steeds met ze drieën.
Even over 10 dan de eerste, 4 personen en even later bel ik toch maar even waar de rest blijft.
“Nee we zijn onderweg hoor”
Het witte huurauto je slingert zich behendig naar beneden en als er een elftal staat kunnen we aan de wandel.
We dalen de geasfalteerde weg naar beneden het gaat makkelijk maar ik zit alweer aan de weg terug te denken.
Na een kleine kilometer gaan we links.
“Hee ho wat gaan we doen?” Hoor ik achter mij we moeten toch rechts.
Dat klopt als een bus maar dat is verderop we gaan eerst nog wat anders doen en ik wijs naar een rotswand die verderop links tegen de berg ligt.
“Het graf van Christus” dat is niet oneerbiedig bedoeld maar daar is een grot te zien waarop het lijkt dat de steen die ervoor ligt is weggeduwd.
Links dan maar het onverharde pad naar beneden richting de rotswand.
Naar de wand zelf is geen pad dus we maken gebruik van de terrassen van de olijfbomen.
Een kleine steile klim met in de rots uitgehouwen traptredes brengt ons bij de wand.
Nu is het even zoeken naar de grotten.
Ja grotten want het zijn er meer, drie stuks staan er in mijn herinnering met in de laatste een Oehoe, een wijze vogel.
Net voordat we de mooiste en grootste grot ingaan was ik de wijze uil alweer vergeten en hup daar vloog hij naar buiten.
Te laat, geen foto.
Deze grot is groot en het dak is eraf waardoor zonlicht de grot mooi beschijnt.
Het is duidelijk het domein van de uil, op de diverse plekken zie je sporen van zijn huisvesting tegen de wanden.
Via deze grot is een tweede zichtbaar die we via de buitenkant benaderen en die even mooi is als de andere.
“Zeg Jaap ik denk als we hier onderlangs t pad volgen we aan de overkant weer omhoog kunnen”.
Ik heb dat als eens een keer bekeken maar goed we kunnen het proberen, denk ik bij mezelf.
Het is nu eerst zaak om op dat pad terecht te komen en via diverse expedities lukt dit uiteindelijk via het pad waarvan we ook gekomen zijn.
We gaan richting het zuiden en de kloof naast ons wordt ondieper en het lijkt dat we de oversteek kunnen maken.
Een groot hek verspert echter de doorgang, het is open maar goed je gaat niet met een elftal lopen banjeren op privé gebied, met ze tweeën vindt ik dan geen probleem maar nu niet.
Weer terug dan maar naar de “openbare weg”.
Daar links en verderop rechts het land in.
Dit is een pad wat doodloopt op het land, loop je daarin, dan is daar niets, niets te zien, niets te vinden….simpel.
Weet je wat er wel te zien is dan loop je even door naar de betonnen peilpilaar van de luchtmacht.
Die palen vindt je overal op het eiland, meestal op de hoogste punten van dat gebied.
Als het elftal verzamelt is bij het eerder beschreven punt is de steengroeve zichtbaar.
De daling wordt ingezet en ieder kiest een weg die er niet is, het is simpelweg blik op de steengroeve en gaan.
Dat is een beetje moeilijk want de weg die er niet is is ook niet geplaveid maar bestaat uit losse stenen en scherpe rotsbodem …oppassen dus.
Archeologisch gebied merkte eerder een van de lezers op een Griekse site op, daar mag men niet zomaar met toeristen heen!
Ik weet het niet maar ik ben hier nu al een keer of 6 geweest, geen mens te zien laat staan dat ook maar iemand het weet te vinden en bovendien zal de doorsnee toerist en zeker de Griek niet deze hachelijke onderneming gaan doen.
De groeve zelf wordt slecht, brokkelt steeds verder af en verliest zo zijn schoonheid.
De uitsnedes in het steen zijn nog duidelijk zichtbaar en de vraag komt naar boven hoe oud is dit en hoe heeft men ooit de blokken er zo mooi uitgekregen.
Na genoten te hebben van het uitzicht over de ruige west kust gaat het verder.
Niet iederen is het eens met de juiste richting en kiest een ander pad.
Wij verkiezen de kant van de ruige natuur, nabij de afgrond, niet te dicht natuurlijk.
In ons zog twee volgers, broers, zonen van.
Ik laat ze de diepe afgronden zien met de opmerking uit te kijken voor diezelfde diepte.
Ik weet dat hun moeder dit niet zal waarderen maar goed die is uit t zicht.
Ze zijn echter met ons meegegaan en ik voel mij dan ook verantwoordelijk dus we trekken snel verder zuidwaarts langs de kust.
Anderen komen overal vandaan tevoorschijn en genieten van het landschap.
Daar waar een natuurlijk brug wordt gevormd door een hoge klif die in zee uitsteekt loop ik deze even op gevolgd door een van de jongens die in tegenstelling tot mij totaal geen vrees kent.
“Skip doe da nou nie je weet dat je moeder dat niet leuk vindt kom terug”
De jongen gehoorzaamd zijn vader en komt terug maar als even later vaders zelf iets te dicht bij de afgrond komt klinkt het in koor “Nicooooooooo doe dat nu niet je weet dat ons moeder dat nie wil, bovendien ben je nog niet hoog genoeg verzekerd”, de boys hebben de erfenis inmiddels in gedachten.
De meest zuidelijk punt van dit massief wordt gerond en we bekijken nog even de grot van de cycloop die mooi uitzicht bied naar het zuiden.
Ook de terugweg is een discussie punt volgens de een zo en de ander zo, ik weet alleen dat we noordwaarts moeten en vervolg mijn pad over de “Rolling Stones”
Vanaf grote hoogte geef ik aanwijzingen hoe de anderen kunnen lopen.
Terug bij de eerdere betonnen pilaar blijkt niet iedereen fan van de “Rolling Stones” te zijn dus rusten we uit voordat we aan het laatste stukje beginnen.
Dat laatste stukje is nog wel een klimmetje richting het klooster, goed het is asfalt maar toch.
Dan nu even een stukje logistiek, ik stel voor om mijn pas te versnellen en een auto op te halen, vervolgens kan ik dan de andere twee chauffeurs op halen en naar hun auto’s rijden.
Dus ik zit er flink te pas in en met een verhoogde hartslag kom ik bij de auto aan.
Ik rij naar beneden maar zie de wandelaars omhoog lopen, ik denk die snappen d’r niets van.
Je kunt wachten of naar beneden lopen en gaan zwemmen wat het plan was.
Plannen gewijzigd….bier.
Ik rij nog een keer voor taxie en vuilniswagen.
Biertje in Livadi!
Onderweg droppen we de opgehaalde vuilnis in de daarvoor bestemde containers en ook nog een zak van een eerdere inzameling.
In Livadi is de kroeg dicht het wordt een andere en de uitbater is laaiend enthousiast als zijn terras ineens vol zit met het Nederlands elftal.
Er komt bier en schalen vol chips nootjes en chips en dat herhaald zich.
Een vermoeiende dag maar wel weer een mooie!