Met de boot onderweg...

[Corry]

Tja, een van de populairste (en noodzakelijke) vervoermiddelen tussen de eilanden, de veerboot. Blijft leuk, blijft een avontuur.

Inmiddels al weer jaren geleden, half 12 ’s avonds en we staan in de haven van Naxos te wachten op de boot naar Samos. Het waait stevig, nee eigenlijk stormt het! Windkracht 8 zo, althans in mijn beleving. Toch twijfel ik er geen seconde aan of de boot zal komen, varen en veilig aankomen. Grieken zijn een zeemansnatie sinds eeuwen, toch? En de schipbreuk bij Paros zou pas een jaar later plaatsvinden. Het duurt en het duurt en er komt maar niets, tot eindelijk rond half 1 er een boot in de verte verschijnt. De lichtjes worden groter en groter. Tot twee keer toe doet het schip pogingen om aan te leggen. Dan vaart hij weg en worden de lichtjes weer kleiner en kleiner. Wat was er aan de hand? Havenmeester opgesnord. ‘The boat will go out en will come back’ is het enige dat hij zegt. ??? Uiteindelijk krijgen we wat meer informatie uit de beste man. Het waait te veel om aan te leggen, het schip moet een andere ‘aanvoerroute’ kiezen en een andere kant van de steiger. En inderdaad na verloop van tijd zien we het kolossale schip een poging doen om op de kop van de steiger aan te leggen. De aanlegplank gaat op de steiger en we zien een hele horde mensen rennend de boot verlaten. Rennend?? Dan was het toch wel erg, zeg. ‘Kijk eens of ze groen zien’ zeg ik tegen mijn reisgenoten. Is in het donker helaas slecht te zien… De havenmeester roept en de hele kudde wachtenden zet zich in beweging richting boot. ‘Ella, grigora!‘ Oftewel ‘Kom en schiet op’. Met handgebaren maant hij ons tot rennen. Wat blijkt, de boot houdt het bijna niet meer, de aanlegplank schuift heen en weer. Een sprong, en we zijn gelukkig ook aan boord! Hoewel gelukkig? Dat begin ik me nu toch even af te vragen. Maar goed, een zeemansnatie.. toch?
En, we boeken gewoon een hut, het is laat, we zijn moe, ogen dicht en vertrouwen op de goede afloop...
(die er gelukkig is gekomen).

Een soortgelijk schuddend tochtje hebben we ook eens gemaakt met een minibootje, de Margarita Express, van Paros via Naxos naar Mykonos. Na een half uurtje heen en weer en op en neer op een meer dan woeste zee, zag 98% van de mensen groen en geel van ellende en zat de rest (waaronder ik) met angst en beven te kijken naar de hele sloten zeewater die over de reling kwamen. Ben niet zo bang uitgevallen, maar we zijn op Naxos van boord gegaan!

[Eleni]

Wat een leuk verhaal Corry, en hoe herkenbaar.
Ik vind per boot reizen in Griekenland ook altijd een hele belevenis. Op de één of andere manier zelfs een beetje eng. Het eerste dat ik doe als ik aan boord van een Grieks schip ga is kijken waar de nooduitgangen zijn en of er voldoende reddingsboten en -ringen zijn. Ik weet het, ietwat neurotisch maar ik heb er altijd een raar gevoel bij. Die Griekse "way of life" met hun eigengemaakte regeltjes, ik weet het niet hoor.
Laatst zaten we op de veerboot van Zakythos naar het vasteland om Olympia te bezoeken. M'n partner wees me op de dikke verlagen op de mechanismes waarmee de reddingssloepen moeten worden ontgrendeld, nou die krijg je door al die verf nooit meer los kan ik je verzekeren. Ik bleef er maar naar kijken. Had ie me er maar niet op gewezen .
Gelukkig werden we geescorteerd door een school dolfijnen die vlak bij het schip bleven om de massaal overboord gegooide boterhammen en andere lekkernijen te verorberen. Dat leidde de aandacht goed af van de reddinsbootjes.
Toch zou ik dat soort boottochtjes voor geen goud willen missen, zij het met een twijfelachtig dubbel gevoel

Eleni