Pier tot pierloop
#1
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Als we donderdag wakker worden, heeft het wandelpromotie team een flinke verkoudheid te pakken, hoesten, proesten en het hoofd vol met alles wat je er liever niet in hebt.
Ik zet de telefoon aan en gelijk krijg ik via een whatsapp bericht op mijn sodemieter.
Een onbekend nummer bericht mij dat ik niet reageer, gezien het feit dat ik goed geslapen heb en dus een tijd horizontaal gelegen heb, duurt t even voordat de hersenen weer volstromen met bloed en alles weer werkt.
Het blijkt te  gaan om de overheerlijke nasi aanbieding, dus laat maar doorkomen.
Vandaag vroeg op, onze secundaire werkgever Pyrgos House zal ons afzetten bij de pier van Diakofti zodat wij een stukje noordelijk kunnen wandelen.
Het zal vandaag eindigen bij een andere pier, die van Pelaghia.
Brood halen bij Manti, smeren en dan op Diakofti.
Gisteren 1 mei blijkt hier ook iets van een feestdag te zijn, wij waren uitgenodigd bij de boeren familie van Manti en waar anders dan op het strand van Lykoudimou.
Een rij aaneengeschakelde tafels was bedekt met allerlei lekkernijen.
Zodra wij in beeld kwamen werd er vanalles voor onze neus gezet, alsof we een drietal uitgehongerde kindertjes uit Afrika waren.
De taart die wij gekocht hadden voor de familie was al op voordat ik het eerste stuk vlees afgekluift had.
Alles is vers en zelf gemaakt, de wijn, de kaas en het vlees en smaakt natuurlijk veel lekkerder dan het supermarktvlees uit Nederland.
Als we weg willen wordt ons nog van alles toegestopt, verse kaas, 1,5 liter wijn en de bekende kaas en spinaziehapjes.
De wijn sneuvelde diezelfde avond nog bij de restanten loempiaatjes en bitterballen en een deel van de kaas gaat mee in de salade die ik die avond in elkaar draai terwijl de dames meewandelen met de iconische trektocht van Potamos naar Karavas.
De spinazie en kaashapjes gaan op de donderdag mee voor de wandeling.
Goed.........het  vervoer naar Diakofti was dus geregeld nu nog iets regelen zodat we terugkomen vanuit Pelaghia naar Potamos.
Natuurlijk lopen zou ook kunnen maar na wat biertjes in Pelaghia acht ik dat niet aannemelijk.
Dus ik whatsapp Rolf met het verzoek of hij ons rond 17.00 een lift kan geven.
Ik had min of meer al een ja van de vriendelijk Amsterdammer verwacht, dus die kwam er ook.
“Jongens we gaan” klokslag 9.00 uur die donderdagmorgen duiken we in de ietwat stoffige jeep met op de zijkant als opschrift “Pyrgos House” 
Onderweg krijgen we voor die paar dagen die ons nog resten voor ongeveer nog twee weken wandelvoorstellen voorgeschoteld.
In Diakofti is er geen levende ziel te bekennen, de host dropt ons nabij de pier en wenst ons veel plezier en met de opmerking om vooral rustig aan te doen en vooral om ons heen te kijken.
We duiken het stand op voor het ontbijt en genieten van het uitzicht over de zee met de vele kleuren blauw.
Het strand is leeg en verlaten als wij genieten van onze zelf meegebrachte ontbijt, broodjes met kaas en worst.
Om kwart voor 10 gaan we op pad, gewapend met 4 A4 tjes met daarop de tekst “Wandeling 12: Diakofi - Aghia Pelaghia”
We lezen het geschrift door en beginnen.
Voorbij de laatste huizen van het dorp lopen we in noordelijk richting, slaan rechts het onverharde pad op en vervolgen onze weg langs de kust, een smal pad wat langzaam stijgt en daarna weer afdaalt tot de ruige rotsen boven de zee.
Het pad is duidelijk gemarkeerd met een blauw/witte markering en bovendien zijn zowel wij als Danielle bekend met de route.
Verkeerd lopen is volkomen uitgesloten, dus de beschrijving gaat al gauw in het zijvakje van de rugzak.
Als we een kleine kloof oversteken en uitkomen bij een ruige verlaten baai, draait het pad richting het binnenland.
Het pad gaat stevig omhoog en vergt een duidelijke inspanning.
De dames ontdoen zich van een shirt, het is warm als de wind zo af en toe wegvalt, ik houd de mijne aan.
Het pad slingert zich om de rots omhoog en draait dan weer noordwaarts.
Aan de linkerzijde is een mooie diepe kloof zichtbaar en boven ons worden we aangestaard door twee lichtbruine geiten.
We komen nu op een plateau uit waar de benen even tot rust kunnen komen.
Kort, want het pad begint weer langzaam op te lopen.
Voor ons ligt de volgende uitdaging, een pad wat in een streep recht omhoog getrokken is.
Vol in de zon een bruine streep die eindigt in het blauw van de hemel.
Langzaam klauteren we omhoog, zo nu en dan stoppen we even om het uitzicht naar achter, de haven van Diakofti te bekijken.
Er blijkt geen einde te komen aan de inspanning.
Als het gebied afvlakt hebben we een mooi uitzicht over diverse gebouwen en even verderop het verlaten dorp Maneanika.
De meegekregen wandelroute beschrijft in het blauw de omgeving als “Viglatori”, oude uitkijkposten uit de Byzantijnse tijd compleet met vuurplaatsen om zo kenbaar te maken wanneer er gevaar uit zee dreigde.
Bij een splitsing slaan we rechts, kleine bordjes wijzen de weg naar links, Kolokotronis.
Wij slaan rechts in de richting van het eerder beschreven gehucht.
Ruïnes is wat er is overgebleven van de huizen van de familie Maneas, waaraan het gehucht zijn naam dankt.
Oorspronkelijk bestond het gehucht uit meerdere kamares, vele stallen en putten voor het water.
Men leefde hier van de vee en bijenteelt, kort voor de tweede wereldoorlog is de familie vertrokken naar Australië.
Wat bleef is het mooie gehucht op een adembenemende lokatie.
Vanaf het dorp dalen we af naar het volgende dorp, het pad is hier en daar stijl en voorzichtigheid is dan ook geboden.
Dit hele stuk heb ik al eens gelopen, de vorige keer, maar kon toen niet door.
Nu probeer ik mij te herinneren tot hoever ik gekomen ben.
Als we rechts een oude wateropslag, een “Sterna” zien herinner ik me weer dat ik deze gezien heb.
10 minuten verder herken ik de plaats waar ik niet verder kon, nu dus wel!
Het team dat vanaf hier het pad verder heeft schoongemaakt verdient hiervoor alle lof.
We dalen verder af in de richting van Pelaghia en ontdekken de contouren van de vuurtoren met daarachter de besneeuwde toppen van de peloponesos.
Nu komen we aan in het volgende verlaten gehucht, Freatsi.
Een kerkje genaamd Agios Giorgos toont wat mooie iconen uit 1912 en vele inscripties uit de oorlogstijd.
Vele families uit dorpen in de omgeving hadden hier hun velden die ze bewerkten.
Men verbleef hier een aantal maanden voor de oogst en het vee.
Als we doorlopen staan er links en rechts van de weg meerdere oude gebouwen.
Voorbij het dorp dalen we sterk richting de kust en herken ik het bredere rode pad waar ik eerder gelopen heb, het tractorpad loopt dood in zuidelijke richting.
Aangekomen op het pad slaan we noordwaarts en even verderop, daar waar de beschrijving iets verteld over gestapelde stenen weer rechts richting de kust, ook dit pad loopt dood, wetende uit ervaring.
Men moet dus opnieuw een pad blootgelegd hebben en inderdaad in een bocht naar rechts steken we rechtdoor het verse pad op.
Ook mooi, dwars door het veld komen we uit bij een oude boerderij waar we even rust nemen op een bankje onder een lage olijfboom.
Het verdere pad is bekend en we lopen rustig door in de richting van Limni, het uiteinde van de spookkloof.
Er zitten al wat kilometertjes in de kuiten dus even gaan we liggen in het zonnetje op het keienstrand.
Verder gaat het richting Pelaghia, langs de vele kleine strandjes waar soms een verdwaalde Hollandse toerist in de zon ligt te baden.
Ja verder valt er hier toch niets te beleven........
Bij de pier klok ik 15 kilometer.
Een pier tot pierloop, mooi en zeker geslaagd.
Bij een van de barretjes nemen we plaats bestellen wat te drinken en een klein hapje.
Drie pitta pork en nog wat frietjes.......als we later gaan verplaatsen naar een tafeltje in de zon blijkt het kleine hapje groter dan verwacht en het bord friet eigenlijk overbodig.
De klokken van de kerk in Pelagia kondigen de komst van de icoon aan die deze dag uit Karavas komt.
Maar niet alleen de icoon maar ook onze taxie rijdt langs, Rolf had de klokken ook horen luiden en wist ook waar de klepel hing.
Hij schoof aan en we dronken nog wat, ondertussen ging de icoon door naar Potamos om te overnachten.
We moeten over Karavas naar huis want anders zijn we een tijd onderweg achter de icoon aan.
Met z’n vieren stappen we in de roze Panther.
Het autootje van Rolf is denk ik wel het best onderhouden vervoersmiddel van het eiland, zowel de binnen als buitenkant is bijna in showroom staat en de bestuurder is duidelijk trots op zijn vervoersmiddel.
De bijnaam van de roze Panther dankt deze aan zijn mooie kleur, de auto is niet echt roze maar er zit een roze metaal glas overheen met links op de achterzijde een sticker van de stripheld.
Via Karavas bereiken we onze thuisbasis.......
Quote
#2
Hele mooie wandeling lijkt me dit!
Quote
#3
Daar sluit ik me bij aan, kijk vol verwachting dagelijks naar je verhalen uit, erg leuk! En sterkte met de verkoudheid en grtjs uit een koud Holland!
Quote
#4
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)