18 oktober
#1
Inpakken en wegwezen!
Dat klinkt simpel maar dat is het toch echt niet.
Het is vrijdagmorgen 21 oktober 2022 als om 8.00 uur de wekker afgaat in de camara van Lanos in het liefelijke dorp Potamós op het eilandje Kythira.
Wekker? Ja inderdaad een alledaags woord dat herinnert aan thuis.
We moeten pakken, rustig aan dat wel want het vliegtuig vertrekt pas om 15.30 dus we hebben nog even.
Het logistiek van de koffers daar hoef ik mij gelukkig niet mee te bemoeien, dat wordt geregeld, voor mij is het alleen zaak om mijn kleding voor die dag eruit te houden en zo heb ik tijd om nog een verhaal te maken.
Het zal de laatste worden van deze vakantie dit jaar, we slaan de kerst hier over en vieren dat thuis.
Nu het ontbijt zit er in en gewapend met een bak thee ga ik maar weer eens aan het werk.
18 oktober is 18 oktober maar niet voor deze jongen, ik mag er weer een jaartje bij schrijven en het zijn er inmiddels 62.
Het lichaam is 62 maar de ziel die er in huist is die van iemand die nog gewoon een jongen is, misschien soms wel een kind die nog van alles wil en dat botst soms wel eens in de praktijk.
Pilletjes, smeerseltjes en wat wakker naar de dokter of de fysio.
“Ja meneer Ruijg u moet er ook rekening mee houden dat u wat ouder wordt” dan slaan mijn oren dicht en denk ik flikker op!
Goed die middag vertrekken we richting Kapsali voor de birthday lunch aan het strand.
Waarom daar, nou gewoon omdat het een pracht omgeving is en een uitstekend restaurant kent.
Elf personen sieren de gedekte tafel en de klager mag aan de kopse kant.
De Jongste 57 en de oudste volgens mij 85 en dat blijken dan ook nog eens vader en zoon te zijn.
Cadeautjes uiteraard …. Ouzo etc etc.
“Zeg Jaap wat doen we?” Ik zeg bestel maar….
Salades, wijn diverse vleesgerechten, binnen een mum van tijd staat de tafel vol heerlijke gerechten en geniet een ieder van de middag in Kapsali.
Afsluiting zijn twee taarten, teveel.
Een grote vierkante waarvan na aftrek van 11 stukken de rest wordt verorbert door het bedienend personeel en de tweede taart kan gewoon mee naar Potamós.
Die avond kan er dan ook niets meer bij, moe en voldaan sluipen we langzaam het bedje in.
Sommige verjaardagen vergeet je gewoon maar bij deze blijft een lampje branden.
19 oktober maar weer eens op pad.
Met de auto richting het zuiden rijden we door Aroniadika, het gehucht met de wegversmalling en de honden op het dak.
Rijdend van noord naar zuid staan er aan de rechterkant altijd honden op het dak van een huis.
3 of 4 volgens mij en wat mij opvalt is dat ze altijd beginnen te blaffen tegen vrachtauto’s.
Waarom geen idee.
O ja en tegen een rode Suzuki met een sticker achterop van Panayoitis autoverhuur.
Ja ik vond dat een beetje discriminerend van de trouwe viervoeters dat ze niet voor ons blafte, dus ben dat zelf maar gaan doen, raampje open en blaffen en ze reageerde.
Nu als ik langsrijdt zit het autootje denk ik in het geheugen want ze blaffen keurig iedere keer als we langsrijden.
We gaan via Mitata, klein Zwitserland noem ik het daar gezien de weg die na het dorp via diverse scherpe haarspeldbochten het diepste punt van de kloof oversteekt om vervolgens omhoog in het dorp Viaradika uit te komen.
De weg door dit dorp is ook niet breed en bolle spiegels langs de kant van de weg waarschuwen je voor tegen liggers, dat niemand ooit de moeite neemt om die eens te reinigen is een tweede maar goed dat is dat ook weer terug te zien aan de beschadigingen op de muren van de huisjes, de Grieken nemen het niet zo nauw, of juist wel?
Halverwege het dorp slaan we links een sterk dalend betonpad in die wenst dat je je snelheid iets aanpast want anders stuiter je de auto uit.
Daar waar we oog in oog staan met wederom de Paleokastro parkeer ik de auto in een scherpe bocht, plek zat maar toch nog even 4 stenen onder de wielen, mocht het handrem kabeltje breken dat we dan niet tijdens de wandeling de auto ineens voorbij zien rijden.
Te voet gaan we verder dalend het dal in.
Het mooie dal wat zich presteert als je vanuit Mitata richting het zuiden kijkt toont vele akkers met mooie bomen en welbekende wandelpaden waarbij je alle kanten op kunt.
Wij sluiten aan op een bekende route die richting paleopoli gaat.
Een mooi pad oostwaarts van de bergketen de paleokastro  en de diepe kloof die er naast loopt.
Corona is het toverwoord dat er voor gezorgt heeft dat het gebied hier werkelijk met een grote hark schoongemaakt is.
Struiken verdwenen en veel jonge aanwas, olijf struiken van een meter hoog die nu al vol zitten met de blauwe of groene olijven.
Als we evenwijdig dalen langs de kloof rechts naast ons, geiten…. Ja ach ik denk dat ik deze vakantie meer geiten heb ontmoet dan mensen.
Het is bekend gebied voor ons, stil en imposant gezien de machtige rotsen die ons hier getoond worden.
Als de kloof beter zichtbaar wordt slaan we rechts een pad in wat ons voert richting de droge rivier.
Via een akker die overigens niet zo mooi is lopen we stroomopwaarts richting de kloof.
Het is even zoeken waar we de kloof in kunnen maar net voorbij een nog behaarde schedel van een overleden geit kunnen we de keien op.
De dood tovert ineens een glimlach op mijn gezicht, de schedel van de geit met het toepetje erop, ik denk bij mezelf het zou de kalende gids van Pyrgos House niet eens misstaan en even krijg ik de gedachte om hem in de rugzak te steken maar goed er is ook respect voor de dood dus hij blijft achter, de haren in de wind.
De kloof is mooi en de geiten die we eerder hoorden staan ons weer verbaasd aan te kijken, wachten even en gaan er dan in een rustig tempo van door.
Het pad met stenen splits zich en gaat links en rechts voorbij een huizenhoog rots blok waarvan ik denk waar is dat vandaan gekomen.
We kiezen de rechterkant en zien poeltjes met water waar mooie Libelles drinken.
De kloof wordt ruiger en het wordt weer klauteren, dit keer zijn de hoogte verschillen niet het probleem maar meer het vele water wat na de regen van afgelopen week in de kloof is blijven staan.
We kunnen er niet door en moeten er vaak bovenlangs.
Vlak langs de steile rotswand weer een meertje waar heel veel kikkers kwakend het water in duiken.
We krijgen te maken met nog drie poeltjes met water waarna de volgende een te grote barrière wordt om door te gaan zonder nat te worden tot aan het kruis.
De stilte wordt het slechts doorbroken door een enkele kraai en het kwaken van een kikker.
Het amfibie maakt echter zo een indruk dat ik even ga kijken en als ik de camera inzoom denk ik…..wat is dit.
Het is een best exemplaar dat mij met angstaanjagende ogen aan zit te staren en het lijkt wel of hij vlijmscherpe tanden in zijn bek heeft.
We gaan terug, het is al later in de middag en ik weet dat het vanaf dit punt alleen maar omhoog is en dat het de nodige energie zal vergen om weer bij de auto te geraken.
10,5 kilometer… eindelijk weer eens wat stappen al gaat het niet van harte.


Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Quote
#2
Hele voorspoedige terugreis!
En van harte gefeliciteerd nog Japio, mooi gevierd ook, haja boven de 60 gaan het toch tellen al willen we het niet, kan er over mee praten.
Heel veel dank voor je leuke, inspirerende en gedetailleerde verhalen, hopelijk over een tijdje weer naar Kythera voor jullie.
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)