Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
08 September 2012, 22:55
De verplettering van het systeem en het einde van het perverse ego.
Door Kostas Vaxevanis, Grieks journalist
Erger dan de blik van een geslagen hond is de blik van een mens als geslagen hond. De blik van de angst die niet gefilterd wordt door de logie, waaraan geen enkele hoop iets afdoet. Er is geen ergere angst dan de onbepaalde angst. Je weet niet
waar je bang voor moet zijn en uiteindelijk ben je bang voor alles. Even voor het einde ben je bang van je angst en uiteindelijk ben je bang van jezelf.
De straten zijn vol met zulke blikken. Mensen die niet weten wat ze moeten vrezen, als honden die op klappen wachten. Waar gaan we heen? Wat staat ons te gebeuren? Niemand kan antwoorden maar niemand wil ook antwoorden. Wat voor ergs gaat er gebeuren? zullen we ons werk verliezen, ons huis? Zullen we met minder moeten leven? Zal de 52 inch televisie ons geen genot meer bezorgen? Zullen we in de vuilnisbakken moeten zoeken?
Zullen we verplicht worden retsina te drinken met de buurman die we niet eens kennen, zoals in die oude films met Rizos en Vlachopoulou? Bestaat de kans dat de bel gaat en die van hiernaast om een citroen komt vragen? Welk van allen zal ons scenario zijn?
Ik ben er niet zeker van dat het faillisement de ondergang van Griekenland betekent. Ik probeer te begrijpen wat er precies failliet zal gaan. Het onderwijs van persoonlijke universiteiten en van de partijtransactie? De belastingkantoren van de corruptie? De ziekenhuizen met de ‘envelopjes’?
Zal ons politieke systeem soms instorten, die grote opslagplaats van leugenaars, kletskousen en beroepslozen? Zal Dimitris Reppas weer tandarts moeten worden, Karamanlis advocaat en Venizelos slank? Wat is werkelijk de grote ramp die we vrezen?
We zullen veel verliezen, maar ik weet niet of het dingen zijn waar we recht op hebben en, belangrijker nog, dingen die we nodig hebben. In de buurt zullen de 7 manicure-pedicure zaken sluiten en de 6 kapsalons en zal alleen één bakkerij overblijven die een product van eerste behoefte verkoopt: brood. De dames zullen ophouden met gevaarlijk balanceren op ongedragen pumps en kunstmatige wensen. De banken zullen geen ‘vakantieleningen’ meer hebben. Antonis Remos (zanger) zal niemand meer vinden om een paar anjers naar hem te gooien. De Fillipinese zal de kinderen niet meer groot brengen. De moderne moeders zullen misschien niet meer “Ik houd het niet meer uit!” uitroepen, want ze zullen ontdekken wat uithouden betekent. Onze kinderen die met een onvoldoende van de middelbare school komen zullen naar een technische school gaan en niet naar de particuliere universiteit in Londen die het voor een hoop geld op zich neemt om de mislukkelingen om te dopen tot wetenschappers.
Misschien gaan we de mobiele telefoon gebruiken zoals heel Europa doet, om te communiceren en niet om ons belachelijk mee te maken. Het ‘wauw’ zal ophouden een vervanging te zijn van het orgasme in conversaties die de bevestiging van de nonsens zoeken. Misschien gaan we weer op zoek naar het werkelijke orgasme, samen met gewone mensen die ervoor zorgen dat we ze waarderen. We zullen gaan evalueren wie er geschikt en waardevol is en niet wie herkenbaar is. Moeders zullen geen handtekening meer vragen van Julia Alexandratou voor hun dochters.
Het meeste nog, denk ik, zullen we met onze blote handen het perverse ego vernietigen dat er op staat om ons te evalueren en te vergelijken op basis van de zwembaden, het merk auto en de smakeloze geruite stoffen die we dragen omdat er Burberry opstaat. Misschien willen we niet meer rijk worden maar wezenlijk. Misschien gaan we wel meer van elkaar houden, de gemeenschappelijkheid ontdekkend en de interesse voor een leven dat gewoon is.
De oppervlakkigen worden weer oppervlakkig en zullen niet meer trendy zijn. De boeren keren terug naar de velden. De Ukranesen, die de valse uitkeringen incasseerden, naar huis. In de café’s in de dorpen wordt er weer besproken welk kind het goed doet op school en niet welk kind in een realityshow is geweest. De DJ´s de image makers, de hondenkappers moeten misschien ander werk gaan zoeken.
Het systeem van onze evaluatie zal veranderen en misschien gaan we echt eisen dat degenen die het ‘opgegeten’ hebben bestraft worden. In onze aanwezigheid, natuurlijk. Misschien gaan we niet meer stemmen op degenen die ons in deze situatie gebracht hebben. En misschien gaan we begrijpen dat de raven van het extremistische kapitalisme, die op kanaries leken in hun kostuums op televisie, degenen waren die ons bedrogen hebben op het moment dat wij duizelig waren van de Johnnie Black. Misschien gaan we naar een rechtvaardiger leven zoeken zonder de rechtvaardigheid te tellen door het vergelijken van bankrekeningen.
Misschien gaan ook de artiesten plotseling produceren, gebaseerd op dat wat leven is en niet op overheidssubsidies, alsof ze katoen produceren, en op public relations.
Ik ben er niet zeker van of dat allemaal wel erg is. Ja, er zullen duizenden werkenlozen zijn. De ambtenarij zal getroffen worden. Dat waar we allemaal op schelden dat het contraproductief is, ons het leven zuur maakt en ons niet dient. Er zullen een aantal van hen ontslagen worden die met kruiwagens binnengekomen zijn, hielenlikkers of zonder waardigheid. De stadsmusea van het land zullen geen tien tuinmannen meer hebben, de ‘organisaties van noodlijdende meisjes’ zullen opgeheven worden evenals de ‘culturele verenigingen voor de surrealistische benadering van het leven Lambrou Katsoni’. De ongehuwde officiersdochters zullen het pensioen van hun vaders niet meer krijgen. En degenen onder hen die beroemd zijn zullen niet meer ‘uit principe tegen het huwelijk’ zijn om dat pensioen te innen.
Ik ben bang, net als iedereen. Maar ik wil ook dat een systeem verpletterd wordt dat rotting reproduceert. Die zijn corrupte zelf omdoopt tot democratie, straffeloosheid tot gerechtigheid en leegte en overvloed tot geluk. Ik ben bang.
Daarom wil ik dat we er klaar mee zijn.
Door Kostas Vaxevanis, Grieks journalist
Erger dan de blik van een geslagen hond is de blik van een mens als geslagen hond. De blik van de angst die niet gefilterd wordt door de logie, waaraan geen enkele hoop iets afdoet. Er is geen ergere angst dan de onbepaalde angst. Je weet niet
waar je bang voor moet zijn en uiteindelijk ben je bang voor alles. Even voor het einde ben je bang van je angst en uiteindelijk ben je bang van jezelf.
De straten zijn vol met zulke blikken. Mensen die niet weten wat ze moeten vrezen, als honden die op klappen wachten. Waar gaan we heen? Wat staat ons te gebeuren? Niemand kan antwoorden maar niemand wil ook antwoorden. Wat voor ergs gaat er gebeuren? zullen we ons werk verliezen, ons huis? Zullen we met minder moeten leven? Zal de 52 inch televisie ons geen genot meer bezorgen? Zullen we in de vuilnisbakken moeten zoeken?
Zullen we verplicht worden retsina te drinken met de buurman die we niet eens kennen, zoals in die oude films met Rizos en Vlachopoulou? Bestaat de kans dat de bel gaat en die van hiernaast om een citroen komt vragen? Welk van allen zal ons scenario zijn?
Ik ben er niet zeker van dat het faillisement de ondergang van Griekenland betekent. Ik probeer te begrijpen wat er precies failliet zal gaan. Het onderwijs van persoonlijke universiteiten en van de partijtransactie? De belastingkantoren van de corruptie? De ziekenhuizen met de ‘envelopjes’?
Zal ons politieke systeem soms instorten, die grote opslagplaats van leugenaars, kletskousen en beroepslozen? Zal Dimitris Reppas weer tandarts moeten worden, Karamanlis advocaat en Venizelos slank? Wat is werkelijk de grote ramp die we vrezen?
We zullen veel verliezen, maar ik weet niet of het dingen zijn waar we recht op hebben en, belangrijker nog, dingen die we nodig hebben. In de buurt zullen de 7 manicure-pedicure zaken sluiten en de 6 kapsalons en zal alleen één bakkerij overblijven die een product van eerste behoefte verkoopt: brood. De dames zullen ophouden met gevaarlijk balanceren op ongedragen pumps en kunstmatige wensen. De banken zullen geen ‘vakantieleningen’ meer hebben. Antonis Remos (zanger) zal niemand meer vinden om een paar anjers naar hem te gooien. De Fillipinese zal de kinderen niet meer groot brengen. De moderne moeders zullen misschien niet meer “Ik houd het niet meer uit!” uitroepen, want ze zullen ontdekken wat uithouden betekent. Onze kinderen die met een onvoldoende van de middelbare school komen zullen naar een technische school gaan en niet naar de particuliere universiteit in Londen die het voor een hoop geld op zich neemt om de mislukkelingen om te dopen tot wetenschappers.
Misschien gaan we de mobiele telefoon gebruiken zoals heel Europa doet, om te communiceren en niet om ons belachelijk mee te maken. Het ‘wauw’ zal ophouden een vervanging te zijn van het orgasme in conversaties die de bevestiging van de nonsens zoeken. Misschien gaan we weer op zoek naar het werkelijke orgasme, samen met gewone mensen die ervoor zorgen dat we ze waarderen. We zullen gaan evalueren wie er geschikt en waardevol is en niet wie herkenbaar is. Moeders zullen geen handtekening meer vragen van Julia Alexandratou voor hun dochters.
Het meeste nog, denk ik, zullen we met onze blote handen het perverse ego vernietigen dat er op staat om ons te evalueren en te vergelijken op basis van de zwembaden, het merk auto en de smakeloze geruite stoffen die we dragen omdat er Burberry opstaat. Misschien willen we niet meer rijk worden maar wezenlijk. Misschien gaan we wel meer van elkaar houden, de gemeenschappelijkheid ontdekkend en de interesse voor een leven dat gewoon is.
De oppervlakkigen worden weer oppervlakkig en zullen niet meer trendy zijn. De boeren keren terug naar de velden. De Ukranesen, die de valse uitkeringen incasseerden, naar huis. In de café’s in de dorpen wordt er weer besproken welk kind het goed doet op school en niet welk kind in een realityshow is geweest. De DJ´s de image makers, de hondenkappers moeten misschien ander werk gaan zoeken.
Het systeem van onze evaluatie zal veranderen en misschien gaan we echt eisen dat degenen die het ‘opgegeten’ hebben bestraft worden. In onze aanwezigheid, natuurlijk. Misschien gaan we niet meer stemmen op degenen die ons in deze situatie gebracht hebben. En misschien gaan we begrijpen dat de raven van het extremistische kapitalisme, die op kanaries leken in hun kostuums op televisie, degenen waren die ons bedrogen hebben op het moment dat wij duizelig waren van de Johnnie Black. Misschien gaan we naar een rechtvaardiger leven zoeken zonder de rechtvaardigheid te tellen door het vergelijken van bankrekeningen.
Misschien gaan ook de artiesten plotseling produceren, gebaseerd op dat wat leven is en niet op overheidssubsidies, alsof ze katoen produceren, en op public relations.
Ik ben er niet zeker van of dat allemaal wel erg is. Ja, er zullen duizenden werkenlozen zijn. De ambtenarij zal getroffen worden. Dat waar we allemaal op schelden dat het contraproductief is, ons het leven zuur maakt en ons niet dient. Er zullen een aantal van hen ontslagen worden die met kruiwagens binnengekomen zijn, hielenlikkers of zonder waardigheid. De stadsmusea van het land zullen geen tien tuinmannen meer hebben, de ‘organisaties van noodlijdende meisjes’ zullen opgeheven worden evenals de ‘culturele verenigingen voor de surrealistische benadering van het leven Lambrou Katsoni’. De ongehuwde officiersdochters zullen het pensioen van hun vaders niet meer krijgen. En degenen onder hen die beroemd zijn zullen niet meer ‘uit principe tegen het huwelijk’ zijn om dat pensioen te innen.
Ik ben bang, net als iedereen. Maar ik wil ook dat een systeem verpletterd wordt dat rotting reproduceert. Die zijn corrupte zelf omdoopt tot democratie, straffeloosheid tot gerechtigheid en leegte en overvloed tot geluk. Ik ben bang.
Daarom wil ik dat we er klaar mee zijn.
