Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
26 February 2010, 21:35
Tja, een van de populairste (en noodzakelijke) vervoermiddelen tussen de eilanden, de veerboot. Blijft leuk, blijft een avontuur.
Inmiddels al weer jaren geleden, half 12 ’s avonds en we staan in de haven van Naxos te wachten op de boot naar Samos. Het waait stevig, nee eigenlijk stormt het! Windkracht 8 zo, althans in mijn beleving. Toch twijfel ik er geen seconde aan of de boot zal komen, varen en veilig aankomen. Grieken zijn een zeemansnatie sinds eeuwen, toch? En de schipbreuk bij Paros zou pas een jaar later plaatsvinden. Het duurt en het duurt en er komt maar niets, tot eindelijk rond half 1 er een boot in de verte verschijnt. De lichtjes worden groter en groter. Tot twee keer toe doet het schip pogingen om aan te leggen. Dan vaart hij weg en worden de lichtjes weer kleiner en kleiner. Wat was er aan de hand? Havenmeester opgesnord. ‘The boat will go out en will come back’ is het enige dat hij zegt. ??? Uiteindelijk krijgen we wat meer informatie uit de beste man. Het waait te veel om aan te leggen, het schip moet een andere ‘aanvoerroute’ kiezen en een andere kant van de steiger. En inderdaad na verloop van tijd zien we het kolossale schip een poging doen om op de kop van de steiger aan te leggen. De aanlegplank gaat op de steiger en we zien een hele horde mensen rennend de boot verlaten. Rennend?? Dan was het toch wel erg, zeg. ‘Kijk eens of ze groen zien’ zeg ik tegen mijn reisgenoten. Is in het donker helaas slecht te zien… De havenmeester roept en de hele kudde wachtenden zet zich in beweging richting boot. ‘Ella, grigora!‘ Oftewel ‘Kom en schiet op’. Met handgebaren maant hij ons tot rennen. Wat blijkt, de boot houdt het bijna niet meer, de aanlegplank schuift heen en weer. Een sprong, en we zijn gelukkig ook aan boord! Hoewel gelukkig? Dat begin ik me nu toch even af te vragen. Maar goed, een zeemansnatie.. toch?
En, we boeken gewoon een hut, het is laat, we zijn moe, ogen dicht en vertrouwen op de goede afloop...
(die er gelukkig is gekomen).
Een soortgelijk schuddend tochtje hebben we ook eens gemaakt met een minibootje, de Margarita Express, van Paros via Naxos naar Mykonos. Na een half uurtje heen en weer en op en neer op een meer dan woeste zee, zag 98% van de mensen groen en geel van ellende en zat de rest (waaronder ik) met angst en beven te kijken naar de hele sloten zeewater die over de reling kwamen. Ben niet zo bang uitgevallen, maar we zijn op Naxos van boord gegaan!
Inmiddels al weer jaren geleden, half 12 ’s avonds en we staan in de haven van Naxos te wachten op de boot naar Samos. Het waait stevig, nee eigenlijk stormt het! Windkracht 8 zo, althans in mijn beleving. Toch twijfel ik er geen seconde aan of de boot zal komen, varen en veilig aankomen. Grieken zijn een zeemansnatie sinds eeuwen, toch? En de schipbreuk bij Paros zou pas een jaar later plaatsvinden. Het duurt en het duurt en er komt maar niets, tot eindelijk rond half 1 er een boot in de verte verschijnt. De lichtjes worden groter en groter. Tot twee keer toe doet het schip pogingen om aan te leggen. Dan vaart hij weg en worden de lichtjes weer kleiner en kleiner. Wat was er aan de hand? Havenmeester opgesnord. ‘The boat will go out en will come back’ is het enige dat hij zegt. ??? Uiteindelijk krijgen we wat meer informatie uit de beste man. Het waait te veel om aan te leggen, het schip moet een andere ‘aanvoerroute’ kiezen en een andere kant van de steiger. En inderdaad na verloop van tijd zien we het kolossale schip een poging doen om op de kop van de steiger aan te leggen. De aanlegplank gaat op de steiger en we zien een hele horde mensen rennend de boot verlaten. Rennend?? Dan was het toch wel erg, zeg. ‘Kijk eens of ze groen zien’ zeg ik tegen mijn reisgenoten. Is in het donker helaas slecht te zien… De havenmeester roept en de hele kudde wachtenden zet zich in beweging richting boot. ‘Ella, grigora!‘ Oftewel ‘Kom en schiet op’. Met handgebaren maant hij ons tot rennen. Wat blijkt, de boot houdt het bijna niet meer, de aanlegplank schuift heen en weer. Een sprong, en we zijn gelukkig ook aan boord! Hoewel gelukkig? Dat begin ik me nu toch even af te vragen. Maar goed, een zeemansnatie.. toch?
En, we boeken gewoon een hut, het is laat, we zijn moe, ogen dicht en vertrouwen op de goede afloop...
(die er gelukkig is gekomen).
Een soortgelijk schuddend tochtje hebben we ook eens gemaakt met een minibootje, de Margarita Express, van Paros via Naxos naar Mykonos. Na een half uurtje heen en weer en op en neer op een meer dan woeste zee, zag 98% van de mensen groen en geel van ellende en zat de rest (waaronder ik) met angst en beven te kijken naar de hele sloten zeewater die over de reling kwamen. Ben niet zo bang uitgevallen, maar we zijn op Naxos van boord gegaan!
