Sept03
#1
Het is 17.00 uur in de namiddag, ik heb net de koffie op en geniet van het uitzicht in de richting van het dorp Logothetianika wat ergens in de verte richting het zuiden ligt, ik herken het dorp aan de mooie klokkentoren.
De wind giert soms met vlagen door de bomen hier beneden  in de tuinen, morgen is er slecht weer op komst en dit zou wel eens de voorbode kunnen zijn van dit alles, dus ik zeg laat maar komen!
Ik moet onder de douche maar heb eigenlijk nog geen zin om te gaan, ik zit hier prima en geniet van het veranderende weer, “ ga jij maar eerst onder de douche, ik ga straks wel”.
Zo kan ik ondertussen proberen iets van een verhaaltje in elkaar te flansen.
Gisteravond lagen wij mede aangespoord door de nodige ouzo vroeg uitgeteld op bed, een laatste blik op mijn horloge toonde de wijzers op 21.00 uur en toen ging het licht uit.
Geen voetbal… geen sores en volgens mij weinig gemist.
“Je nest uit lulhannes, 6 uur slaap is voldoende en met 7 ben je uitgeslapen, begrepen?”
Sergeant Binnendijks brulde de manschappen die onder hem vielen op de kazerne het bed uit, het was geen kwaaie en net als ik ook een dienstplichtige.
Alleen dit gegeven heb ik onthouden en uit de praktijk blijkt dat de wachtmeester gelijk had want rond de klok van 4 uur deze morgen word ik wakker.
Het is nog donker buiten, door de horren ter bescherming tegen alles wat vliegt en steken kan kijk ik naar buiten en zie dat een van de stoelen op ons balkon reeds bezet is.
Een kat ligt heerlijk te slapen en wellicht zalig te dromen van kleine vogeltjes en vette muisjes.
Voorzichtig ga ik uit bed terwijl de kat roerloos blijft liggen op het kussen, als ik twee uur later de slaap niet meer kan vatten ligt de rode kater er nog steeds en om 7.00 uur als de schemering plaatsmaakt voor het ochtendgloren open ik voorzichtig de deur waarna de kat wel heel snel de benen neemt.
Het zal mij benieuwen of hij er vannacht weer ligt.
Ontbijt… ja ontbijt alleen er is geen ontbijt en om nu weer aan de eieren te gaan ….. yagggggggg.
De bakker en de buurtsuper zitten om de hoek nog geen 200 meter lopen.
“Zullen we met de auto gaan?” Een schaterlach klinkt uit de kamer verderop, “doe maar niet”.
De boodschapjes zijn snel gedaan en twee tellen later genieten we van een zelfgemaakt ontbijt, nergens te koop en nergens zo lekker.
Ping……… de telefoon…
…………………Kalimerootjes morgen om 9.30 uur afspraak bij Eva de tandarts in Kontolianika”.
Dat was Frank die heeft even de tandarts geregeld voor de brug die nog steeds ergens werkeloos in een bakje ligt.
Dinsdag dus op naar de tandarts om het hoofd van mijn wandelmaatje weer kompleet te maken.
We gaan op pad, een wandeling om niet echt wat over te vertellen, de vuurtoren ik denk de meest gelopen tocht van ons en velen anderen.
10 kilometer telt deze uitvoering waarvan er vele varianten zijn want zoveel wegen er naar Rome leiden zoveel naar Moudari….de vuurtoren.
Hetzelfde ritueel vindt weer plaats als we aan de wandel gaan alleen dit keer geen gps en geen grote camera mee.
“Hoe gaan we?” Ietwat verbaasd kijk ik in de richting van de vraag stellende”
“Hoezo hoe gaan we” antwoord ik terug.
Ze wijst links en rechts, ik zeg rechts dan kunnen we als we terug zijn lunchen bij “Fiorenzia (voorheen Kantina) op de boulevard van Platia Amos”
Nadat het plan aanvaard is gaan we landinwaarts en volgen het onverharde pad wat weldra overgaat in nieuw zwart asfalt, heerlijk wat wil je nog meer!
Iedereen weet hoe ik erover denk dus meer woorden maak ik er niet aan vuil.
Bij de tuinen die wij passeren hangen grote trossen met druiven en als ik er een pluk en mij voorbereid op de zure smaak blijft deze achterwege, dus ik pluk er nog een en een van een andere tros, een andere boom maar geen van de druiven heeft enige smaak, vandaar dat ze er natuurlijk nog hangen met z’n allen of zou het zo zijn dat we te vroeg zijn voor de oogst, ze tonen wel volwassen.
“Goed voor in de Tsipouro “ hoor ik achter mij terwijl ik de pitten uitspuug.
Ook vandaag is het heerlijk rustig, we passeren de gele rotswand en even verderop houdt het zwarte asfalt op, voor nu denk ik bij mezelf, de volgende vakantie ligt het tot bij de vuurtoren en daar hoef ik echt geen weddenschap voor af te sluiten.
Als we het beton pad afdalen richting de kust komen we twee wandelaars tegen, ik groet beleeft en vraag waar ze heen gaan.
Het heerschap reageert nauwelijks en de dame staat me stomverbaasd aan te kijken als ik de vraag herhaal, Fransen … een volk wat alleen Frans spreekt, ik doe ook verder geen moeite…. Have nice day en als doofstomme knikken ze en gaan verder.
We nemen links het dalende pad naar het strand nabij het kerkje, het pad lijkt wel opnieuw schoongemaakt en breder dan in het begin van dit jaar.
Op het strand aangekomen kijk ik wat verbaasd naar de rotswand.
“Hee zie je dat daar is een grot!” En inderdaad staan we getweeën wat verbaasd te kijken naar een toch wel diepe grot die er eerder niet was.
Hoho eerder niet was? Grotten ontstaan niet zomaar!
Nee dat snap ik ook wel maar ik heb m nooit eerder gezien!
Ik heb in het verleden deze rotswand toch meerdere malen bezichtigd en beklommen etc etc waarom heb ik dit niet eerder gezien.
Het antwoordt ligt even verderop, grote gekapte takken hebben de grot aan het licht gebracht letterlijk als wel figuurlijk.
De grot is diep hoog en groot genoeg om er de nacht eventueel in door te brengen, het enige wat je ervan kan weerhoud  zijn de stenen in het plafond die er wat losjes uitzien.
De mogelijkheid bestaat dus dat je s avond na een paar heerlijke ouzootjes zomaar langer slaapt dan de sergeant eerder had besproken of erger nog je nooit meer ontwaakt in deze omgeving en dat zou toch wel spijtig zijn.
Een uurtje verblijven we op het strand, nemen twee keer een bad om vervolgens op te drogen en onze weg te vervolgen richting het stijgende pad dat ons zal voeren naar de vuurtoren.
Voor ons twee andere wandelaars, dus ik pas het tempo aan om de confrontatie uit de weg te gaan.
Als we de vuurtoren bereiken nemen we plaats op het trapje voor de toegangsdeur, wat water en ieder een halve banaan….. ja tis crisis.
Als de andere wandelaars voorbij lopen steek ik beleeft mijn hand op, ik ga ze niet vertellen dat ze naast het wandelpad lopen, niet over de steengroeve en al helemaal niet over de grot van Paris en Helena.
Als ze verderop stomverbaasd staan te turen naar een wegbewijzering van Kythira Hiking doe ik een poging ze te helpen, ik fluit op mijn vingers en gebaar ze te wachten zodat ik eventueel uitleg kan geven, ze kijken even en lopen dan door….. contactgestoord denk ik bij mezelf.
Wij slaan links het veld door, lopen evenwijdig met de TelegraafPalen die ooit in een ver verleden de enige communicatie waren met de vuurtoren, de draden zijn deels verdwenen en ook de palen zullen in de toekomst de geest geven… hout heeft net zoals wij niet het eeuwige leven.
Het gaat goed met wandelen, ik mag niet klagen en dat doe ik dan ook niet totdat de steile afdaling begint en ik mijn rechterknie te ver moet buigen.
Kijk daar zit het probleem de pijn ontstaat bij het buigen van de rechterknie, dus probeer ik met links te dalen. Dat gaat in het begin niet makkelijk, probeer als rechtshandige maar eens met links te schrijven, ja zoiets …….het is wennen hè.
De tocht gaat verder langs de kust, door het mooie ruige kloofje en verder richting het zuiden met de diep blauwe zee steeds links van ons.
Platia Amos wordt weldra bereikt en zo ook het restaurant Fiorenzia.
De tocht wordt afgeblust met bier en wat inktvis en worstjes.
Ik ga onder de douche en straks misschien nog een ouzo want die heb ik vandaag nog niet gehad.

Truste
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Quote


Berichten in deze discussie
Sept03 - door Japio - 27 September 2022, 07:29

Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)