12 January 2012, 23:32
Kom nu een poosje in dit café. Het is een mooie plek, want er komen mensen van verschillend pluimage en verschillende komaf. En het lijkt behoorlijk op een Griekse taverne, waar ook af en toe de stemmen worden verheven en het er hard aan toe gaat. Met wel met respect. Omdat in de echte Griekse taverne je weet wie het zegt, uit welk familie hij komt, wat zijn politieke achtergrond is. En met wie hij in de klas zat.
Wat mij de laatste weken op begint te vallen is dat we in de discussie vergeten dat we vanuit verschillende achtergronden met elkaar in discussie zijn.
Ik zie grofweg een paar groepen. Zo zijn er de Nederlanders die in Griekenland wonen en totaal afhankelijk zijn van de Griekse situatie. Omdat ze er werken of een Griekse partner hebben. Die hebben het zwaar. Hun inkomen is verminderd, vaak met 40 % en de prijzen zijn verhoogd. Ook soms met 40 % of meer.
De tweede groep zijn de Nederlanders die wel hun inkomen uit Nederland hebben, maar in Griekenland permanent wonen. En die daardoor dus ook de gevolgen aan de crisis aan den lijve ondervinden. Stijgende prijzen, maar vooral ook vrienden en buren in de problemen.
Nog een groep. Jarenlang verknocht aan hun eigen plek. Een paar keer per jaar komen ze langs. Zien ze wat er gebeurd en maken ze zich zorgen over hun eigen verblijf. Hoer lang blijft het goed gaan? Maar ze genieten vooral van al het mooie wat het land en de inwoners te bieden hebben.
En natuurlijk ook die Griekenlandgangers die van hot naar her zwerven. Ontdekkend, genietend en vol met vragen om niets van hun kostbare tijd te verspillen.
Last but not least, net als in elk café, heb je die speciale gasten. De mopperaars, die eigenlijk heel lief zijn. De beetje stillen die niets zeggen. Of die ene, die de taal nog niet zo machtig is, maar elke keer vol passie zich met een discussie bemoeit.
Natuurlijk wind ik me ook wel eens op om iets wat er geschreven wordt. Want het blijft een virtueel café en je kan elkaar niet in de ogen kijken om te vragen wat iemand bedoeld.
Deze bijdrage is veel langer geworden dan ik bedoelde. En ik maak niet eens echt een punt. Behalve dat ik het leuk vind om hier te komen, maar dan moet het ook leuk blijven. Lekker gevarieerd, maar met respect voor elkaars achtergrond. Net als de taverne bij mij om de hoek. Waar het door de crisis een stuk rustiger is geworden, maar nog steeds levendig.
Wat mij de laatste weken op begint te vallen is dat we in de discussie vergeten dat we vanuit verschillende achtergronden met elkaar in discussie zijn.
Ik zie grofweg een paar groepen. Zo zijn er de Nederlanders die in Griekenland wonen en totaal afhankelijk zijn van de Griekse situatie. Omdat ze er werken of een Griekse partner hebben. Die hebben het zwaar. Hun inkomen is verminderd, vaak met 40 % en de prijzen zijn verhoogd. Ook soms met 40 % of meer.
De tweede groep zijn de Nederlanders die wel hun inkomen uit Nederland hebben, maar in Griekenland permanent wonen. En die daardoor dus ook de gevolgen aan de crisis aan den lijve ondervinden. Stijgende prijzen, maar vooral ook vrienden en buren in de problemen.
Nog een groep. Jarenlang verknocht aan hun eigen plek. Een paar keer per jaar komen ze langs. Zien ze wat er gebeurd en maken ze zich zorgen over hun eigen verblijf. Hoer lang blijft het goed gaan? Maar ze genieten vooral van al het mooie wat het land en de inwoners te bieden hebben.
En natuurlijk ook die Griekenlandgangers die van hot naar her zwerven. Ontdekkend, genietend en vol met vragen om niets van hun kostbare tijd te verspillen.
Last but not least, net als in elk café, heb je die speciale gasten. De mopperaars, die eigenlijk heel lief zijn. De beetje stillen die niets zeggen. Of die ene, die de taal nog niet zo machtig is, maar elke keer vol passie zich met een discussie bemoeit.
Natuurlijk wind ik me ook wel eens op om iets wat er geschreven wordt. Want het blijft een virtueel café en je kan elkaar niet in de ogen kijken om te vragen wat iemand bedoeld.
Deze bijdrage is veel langer geworden dan ik bedoelde. En ik maak niet eens echt een punt. Behalve dat ik het leuk vind om hier te komen, maar dan moet het ook leuk blijven. Lekker gevarieerd, maar met respect voor elkaars achtergrond. Net als de taverne bij mij om de hoek. Waar het door de crisis een stuk rustiger is geworden, maar nog steeds levendig.