Hieronder de tekst (ik hoop dat het goed leesbaar is gebleven)
Groetjes, Martje
=======================================
Ze droeg sokjes over haar handen
Herinnert u zich Roos nog?
Ik schreef eerder over haar. Ze trouwde met Nikos. Samen runnen ze een klein hotel op het Griekse eiland Skyros. Ze hebben twee jonge kinderen.
Roos Mavrikou-Zevenhuizen publiceerde onlangs haar tweede boek. 'Een dagboek in de Griekse crisis', heet het. Zij gaf het, net als haar eerste, uit in eigen beheer.
In haar laatste dagboeknotitie op 14 oktober 2012 schreef ze: 'Natuurlijk hebben we al de nodige teleurstellingen gehad en de zorgen zullen deze aankomende winter wel weer de kop opsteken. Als ik dan bedenk dat de stookolie nog duurder is geworden en wij weer in een onverwarmd huis zullen zitten, dan is dat wel even slikken.'
Ik hield dat beeld even vast, van dat onverwarmde huis op een Grieks eiland.
Dat van die kou, dat speelde vorige winter ook al. Toen konden ze de stookolie niet meer betalen.
1 maart 2012. 'Elke nacht word ik meerdere malen wakker. Niet zozeer omdat ik het zelf koud heb, maar omdat ik weet dat Olivia zichzelf nog niet toe kan dekken en haar dekentjes van zich af trapt. Ik kruip dus elke nacht wel minstens twee keer uit bed om haar weer recht te leggen en warm toe te dekken. Ook draagt ze wantjes (of sokjes over haar handjes) in bed die uiteraard elke keer weer uitgaan.'
Als ik aan Griekenland denk, denk ik daaraan: aan dat onverwarmde huis waarin een kind ligt van één jaar oud, met sokjes over haar handjes.
Ik denk ook aan Griekenland, omdat het verdwenen is van de voorpagina's. Het wereldnieuws volgt zijn eigen trends. Griekenland schampte voorbij aan de 'Grexit', het grote drama leek voorkomen en de camera's zwenkten naar Spanje, en nu weer naar Italië. Zo slingert de pendule, van heet punt naar heet punt.
In Griekenland is het intussen alleen maar koud.
Het haalt de binnenpagina's nog, met nu eens een grote staking, dan weer een EU-record: het hoogste percentage werkeloosheid. 27 procent. Van de jongeren onder de 25 is 60 procent werkeloos. 60 procent! Hoeveel toekomstverwachting heeft die generatie?
De berichten over het land lijken elkaar tegen te spreken. De export stijgt, de import daalt, maar de economie krimpt, alweer. De bezuinigingen, afgedwongen door Europa, zijn nog niet uitgewoed.
Armoede, sociale onrust, de opkomst van extreem-rechts, geweld tegen immigranten. Ook al staat zij niet meer in de nieuws-etalage, de crisis in Griekenland is niet voorbij. Kijk deze foto. Ouderen die in Athene in de regen demonstreren tegen de zoveelste belastingverhoging.
Roos hield haar dagboek bij, over haar gezin, over haar hotel dat mede dankzij enige Nederlandse gasten nog een redelijke zomer beleefde, over haar eiland, over het land waaraan ze gehecht was geraakt. En over haar zorgen. Geldzorgen, zorgen over medische hulp, zorgen over dat hardnekkige beeld van die aartsluie en corrupte Grieken die hun hand ophouden.
Ja, het is koud nog, in Griekenland.
Groetjes, Martje
=======================================
Ze droeg sokjes over haar handen
Herinnert u zich Roos nog?
Ik schreef eerder over haar. Ze trouwde met Nikos. Samen runnen ze een klein hotel op het Griekse eiland Skyros. Ze hebben twee jonge kinderen.
Roos Mavrikou-Zevenhuizen publiceerde onlangs haar tweede boek. 'Een dagboek in de Griekse crisis', heet het. Zij gaf het, net als haar eerste, uit in eigen beheer.
In haar laatste dagboeknotitie op 14 oktober 2012 schreef ze: 'Natuurlijk hebben we al de nodige teleurstellingen gehad en de zorgen zullen deze aankomende winter wel weer de kop opsteken. Als ik dan bedenk dat de stookolie nog duurder is geworden en wij weer in een onverwarmd huis zullen zitten, dan is dat wel even slikken.'
Ik hield dat beeld even vast, van dat onverwarmde huis op een Grieks eiland.
Dat van die kou, dat speelde vorige winter ook al. Toen konden ze de stookolie niet meer betalen.
1 maart 2012. 'Elke nacht word ik meerdere malen wakker. Niet zozeer omdat ik het zelf koud heb, maar omdat ik weet dat Olivia zichzelf nog niet toe kan dekken en haar dekentjes van zich af trapt. Ik kruip dus elke nacht wel minstens twee keer uit bed om haar weer recht te leggen en warm toe te dekken. Ook draagt ze wantjes (of sokjes over haar handjes) in bed die uiteraard elke keer weer uitgaan.'
Als ik aan Griekenland denk, denk ik daaraan: aan dat onverwarmde huis waarin een kind ligt van één jaar oud, met sokjes over haar handjes.
Ik denk ook aan Griekenland, omdat het verdwenen is van de voorpagina's. Het wereldnieuws volgt zijn eigen trends. Griekenland schampte voorbij aan de 'Grexit', het grote drama leek voorkomen en de camera's zwenkten naar Spanje, en nu weer naar Italië. Zo slingert de pendule, van heet punt naar heet punt.
In Griekenland is het intussen alleen maar koud.
Het haalt de binnenpagina's nog, met nu eens een grote staking, dan weer een EU-record: het hoogste percentage werkeloosheid. 27 procent. Van de jongeren onder de 25 is 60 procent werkeloos. 60 procent! Hoeveel toekomstverwachting heeft die generatie?
De berichten over het land lijken elkaar tegen te spreken. De export stijgt, de import daalt, maar de economie krimpt, alweer. De bezuinigingen, afgedwongen door Europa, zijn nog niet uitgewoed.
Armoede, sociale onrust, de opkomst van extreem-rechts, geweld tegen immigranten. Ook al staat zij niet meer in de nieuws-etalage, de crisis in Griekenland is niet voorbij. Kijk deze foto. Ouderen die in Athene in de regen demonstreren tegen de zoveelste belastingverhoging.
Roos hield haar dagboek bij, over haar gezin, over haar hotel dat mede dankzij enige Nederlandse gasten nog een redelijke zomer beleefde, over haar eiland, over het land waaraan ze gehecht was geraakt. En over haar zorgen. Geldzorgen, zorgen over medische hulp, zorgen over dat hardnekkige beeld van die aartsluie en corrupte Grieken die hun hand ophouden.
Ja, het is koud nog, in Griekenland.