Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
24 September 2014, 10:28
Het is een nieuwe morgen, ik zit heerlijk op het balkon en kijk uit over de wijdse zee.
Hij is er nog niet, nog niet ontwaakt.
Ligt nog ergens te slapen achter het gebergte van de peleponessos.
Het is acht uur als vanuit het dorpje de klokken van het kerkje overdreven aankondigen dat de tijd klopt.
Heerlijk koel is het, er waait een stevig windje die zeker later vandaag aangenaam zal worden.
Het eerste ontbijtje bestaat uit thee en paksimadia, de droge beschuiten van de bakker in Karavas.
Normaliter gaan ze er bij mij in als spruitjes, dus niet maar door de jaren heen ben ik ze gaan leren eten, de paksimadia, de spruiten mogen weg blijven.
Een beetje jam erop en letterlijk even doorbijten.
O daar is ie, langzaam kruipt de zon omhoog vanuit de zee, klaar voor zijn werk van die dag.
Gisteravond was een rondje krant, stroopwafels en zoute drop.
U kent dat misschien wel, je leert door de jaren heen wat mensen kennen en waarderen en dat wederzijds.
Dus vanaf Schiphol spelen wij altijd een beetje voor sinterklaas, de discussie over wel of geen zwarte piet laten we maar even achterwege.
Eerst even langs de jongens van Pyrgos House, de krant, drop en jonge jenever worden enthousiast in ontvangst genomen en de verhalen gaan over en weer.
Het kleine sfeervolle kantoortje van de wandelorganisatie is volgeplakt met van alles wat een tweevoeter zoal kan doen op het eiland.
Frank van Weerde steunt, klaagt niet maar heeft het druk, na de oprichting van de wandelorganisatie is er een brand ontstaan in een groot droog bos, blussen heeft geen zin, de zaken gaan meer dan goed, zelfs zo goed dat hij soms mensen moet teleurstellen.
We hebben het even over de canyoing tocht van morgen, ehhhh vandaag dus.
12.00 uur bij de bakker in Potamos.
O ja Christiaan gaat ook mee!
Ehhhhhh Christiaan ja........het radarwerk in mijn hersenen begint te draaien, de tandwieltjes komen langzaam op gang maar ik kan de naam niet bij een beeld vinden.
Dan brengt mijn vriendin uitkomst en via een andere verhaal dat ik hier niet allemaal ga neerkalken weet ik inmiddels welk plaatje er bij de naam hoort.
Christiaan en Nelly ooit eens eerder ontmoet op de vakantiebeurs, ze gek gemaakt voor het eiland en later ook ontmoet op de goddelijke grond.
"Ja nee joh kijk maar, ze zitten in Filira"
De mededeling dat Nelly niet mee gaat vindt ik jammer, ik heb de tocht zelf voor een groot gedeelte gedaan en weet hoe mooi die is, niet meegaan is bijna een zonde.
We moeten toch langs Filira, misschien treffen we ze nog.
Als we het terrein oprijden van eerder besproken appartement wil de familie net wegrijden.
Ook hier komt weer een gesprek op gang en we proberen de overredingskracht, of het resultaat heeft lezen we later.
Filira.......
Grootmoeder Rita en moeder Elini zijn de trotse familie van een inmiddels geboren zoon.
Trots wordt de stevige nieuw geboren griek met de naam Christos ons getoond, de moeder is trotser dan een moeder kan zijn, de geboorte heeft nogal wat voeten in aarde gehad maar uiteindelijk is het resultaat een superblij gezin.
20.30 uur tijd om te gaan eten...nu al?
Ja klopt u heeft gelijk het is volgens Griekse begrippen een beetje vroeg maar het eettentje waar we heen gaan trekt de steker om 21.00 uur uit t stopcontact.
Het is een ouder echtpaar, zij Grieks hij een aussie of juist andersom.
De porks chops die daar op tafel neergezet worden zijn buiten proportioneel en heerlijk klaargemaakt.
Denk daarbij een vol glas met ouzo en t kluiven kan beginnen.
Het tentje zit vol, mensen die in mij ogen een wat kinderlijk taaltje brabbelen, Denen.
Ze hebben de grootste lol en terwijl ik nog op de helft ben met me vlees staat er al een stuk ijstaart op tafel.
Iemand van t Denenvolk is jarig en deelt uit.
Moe maar voldaan en het hoofd ietwat benevelt gaan we naar het appartement, vroeg slapen, we waren vroeg op.
Zo inmiddels even naar het dorpje gewandelt, een kleine kilometer.
Olijvenbrood gehaald en nu genieten van het ontbijtje.
Tassen inpakken en zo op stap.
Oeps.....om een lang verhaal kort te maken we zijn inmiddels wakker geworden op de woensdag, een verkoelende douche heeft het kloppen in me hoofd iets verlicht en ik ben in staat de cijfers en letters op het kleine toetsenbordje weer te lezen.
Ik ga dus weer verder met de dinsdag.
De afspraak was 12.00 uur bij de bakker in Potamos.
Eerst zien we onze lotgenoten in de auto voorbij rijden en even later zijn we in gesprek met de altijd vriendelijk taxi chauffeur Takis.
Voor de bakker zie ik een snelle jongen in een net zo snelle auto stappen, rood, wat sportwagens zijn altijd rood.
Aan de kleur van zijn kleding herken ik Nikos, de zoon van de bakker en onze klimgids.
De gelijkenis vindt je op diverse aanplakbiljetten over de tocht op het hele eiland.
Hij rijdt en even later staan we kompleet met 4 man en 2 vrouwen te wachten op Nikos.
Griekse tijden zijn niet benaderbaar, als een griek zegt 12.00 uur dan zal t wel half een worden, dit wetende zetten we onze gesprekken door bij de waterput.
De snelle Mazda komt opnieuw in beeld en Nikos stapt uit en komt met uitgestoken hand op ons af.
Bij de bakker binnen moet een deel van de mensen nog betalen en een formulier tekenen wat wij de avond ervoor al gedaan hebben, aansprakelijkheid.
Het is nog even wachten op vervoer, een sportwagen is nou eenmaal geconstrueerd om snel mee te rijden en niet voor het vervoer van 7 personen en dan ook nog eens Hollanders waarvan de lengte bovengemiddeld is.
Na nog wat Griekse minuten verschijnt er een ruime mpv,
De wagens worden gevuld en over het asfalt vervolgen wij onze weg naar de spookstad Paleochora.
Het blijft mooi, de contouren van de eeuwenoude ruïnes tonen mooi tegen een zeeblauwe achtergrond.
Daar staan we, ik, jeanette, christiaan, Nelly en de zonen Nick en Roy.
We zijn er klaar voor, nog even de klimgordels om en we kunnen onder begeleidinng van Nikos af dalen in de duivelskloof.
Zoveel jaren zijn er voor mij voorbij gegaan, telkens weer heb ik gezocht om op het strand van Limni uit te komen en telkens weer stuiten wij op niet te overbruggen afgronden, dieptes die te groot waren maar nu konden we verder door de kloof om uiteindelijk uit te komen bij het meertje van Limni.
Via het kerkje van de heilige Barbara zakken we omlaag de kloof in, het laatste stuk wat erg steil is wordt gedaan d.m.v een dik zwart touw wat er altijd hangt.
Godverdegodver.........ik hou de vloek binnensmonds, de deur van het mooie oude kerkje is voor de zoveelste keer verdwenen en staat binnen.
De kloof is voor mij bekend althans tot het moment wat altijd de teleurstelling bracht, tot hier en weer terug, ik had de vorige keer de ringen in de rotswand wel zien hangen maar goed geen touwen mee en bovendien leek de diepte immens.
Zakken dus, ietwat onwennig sta je dan vast aan een touw, je hoeft zelf niets te doen want de gids laat je zakken maar toch verteld je instinkt je dat je je ergens aan vast moet houden.
Dit gegeven duurt 3 afdalingen en dan gaat het vanzelf.
Hoogtevrees is een van de dingen waarvan ik vast kan slaan, de angst om te vallen maar nu sta je dan met je rug naar de afgrond, kijkt niet naar beneden maar concentreert op het plaatsen van alleen je voeten.
De techniek is simpel na een paar keer ben je er aan gewend, al is het niet voor een ieder van ons gemakkelijk om de verantwoording in de handen van iemand anders te leggen
Maar Nikos doet het goed, geeft duidelijk aanwijzingen en daar waar het mogelijk is klimmen de beide jongens Nick en Roy zonder touw naar beneden, de rest ligt het vertrouwen bij Nikos en klikt het touw aan zijn gordel.
De tocht is mooi en ik had niet gedacht dat de tocht naar de kust zolang zou zijn.
De ene afdaling hadden we nog niet gehad of de volgende stond alweer klaar, ik ben de tel kwijt maar het was leuk en een ieder stond al snel klaar om verder te zakken.
Mooie rotspartijen indrukwekkende hoogtes nauwe doorgangen, een tocht om van te genieten, zo mooi.
Links en rechts tegen de rotswand groeide de Sempreviva, het bekende gele plantje van het eiland.
Gaande weg werd de wind harder en aangenamer, je kon de zee ruiken en na een laatste afdaling werd het touw opgeborgen.
Het meertje van Limni werd zichtbaar en via een korte klim rond het water stonden we op het strand van Limni, de kloof overwonnen een missie volbracht.
Ook de chauffeur stond al klaar, iedereen behalve Christiaan, ik en Nikos stapte in de mpv, op weg naar Sempreviva voor de koude Mythos.
Na de dorpsdrop zou de chauffeur, die constant malakas werd genoemd ons weer komen halen.
We liepen dus gedrieën over het onverharde pad terug richting Aghia Pelaghia, het zou tot het geasfalteerde gedeelte duren voor ook wij werden opgepikt.
Onderweg vertelde Nikos over de kloof, over zijn broer die het allemaal mogelijk had gemaakt.
Het trieste verhaal van zijn geliefde broer die een aantal jaren geleden was gestorven tijdens laswerkzaamheden onder water.
Hij was duiker en avonturier, op het gezicht van Nikos was de droevenis te lezen, het viel hem zwaar.
Die avond was het feest in het dorp en alhoewel de geest en de benen hevig protesteerde ging het lichaam toch mee naar beneden, we zouden niet zolang blijven, de wijn en de gezelligheid maakte het toch tot 1.30 uur.
Het was een dag waarvan je zegt, die was de moeite waard!
Hij is er nog niet, nog niet ontwaakt.
Ligt nog ergens te slapen achter het gebergte van de peleponessos.
Het is acht uur als vanuit het dorpje de klokken van het kerkje overdreven aankondigen dat de tijd klopt.
Heerlijk koel is het, er waait een stevig windje die zeker later vandaag aangenaam zal worden.
Het eerste ontbijtje bestaat uit thee en paksimadia, de droge beschuiten van de bakker in Karavas.
Normaliter gaan ze er bij mij in als spruitjes, dus niet maar door de jaren heen ben ik ze gaan leren eten, de paksimadia, de spruiten mogen weg blijven.
Een beetje jam erop en letterlijk even doorbijten.
O daar is ie, langzaam kruipt de zon omhoog vanuit de zee, klaar voor zijn werk van die dag.
Gisteravond was een rondje krant, stroopwafels en zoute drop.
U kent dat misschien wel, je leert door de jaren heen wat mensen kennen en waarderen en dat wederzijds.
Dus vanaf Schiphol spelen wij altijd een beetje voor sinterklaas, de discussie over wel of geen zwarte piet laten we maar even achterwege.
Eerst even langs de jongens van Pyrgos House, de krant, drop en jonge jenever worden enthousiast in ontvangst genomen en de verhalen gaan over en weer.
Het kleine sfeervolle kantoortje van de wandelorganisatie is volgeplakt met van alles wat een tweevoeter zoal kan doen op het eiland.
Frank van Weerde steunt, klaagt niet maar heeft het druk, na de oprichting van de wandelorganisatie is er een brand ontstaan in een groot droog bos, blussen heeft geen zin, de zaken gaan meer dan goed, zelfs zo goed dat hij soms mensen moet teleurstellen.
We hebben het even over de canyoing tocht van morgen, ehhhh vandaag dus.
12.00 uur bij de bakker in Potamos.
O ja Christiaan gaat ook mee!
Ehhhhhh Christiaan ja........het radarwerk in mijn hersenen begint te draaien, de tandwieltjes komen langzaam op gang maar ik kan de naam niet bij een beeld vinden.
Dan brengt mijn vriendin uitkomst en via een andere verhaal dat ik hier niet allemaal ga neerkalken weet ik inmiddels welk plaatje er bij de naam hoort.
Christiaan en Nelly ooit eens eerder ontmoet op de vakantiebeurs, ze gek gemaakt voor het eiland en later ook ontmoet op de goddelijke grond.
"Ja nee joh kijk maar, ze zitten in Filira"
De mededeling dat Nelly niet mee gaat vindt ik jammer, ik heb de tocht zelf voor een groot gedeelte gedaan en weet hoe mooi die is, niet meegaan is bijna een zonde.
We moeten toch langs Filira, misschien treffen we ze nog.
Als we het terrein oprijden van eerder besproken appartement wil de familie net wegrijden.
Ook hier komt weer een gesprek op gang en we proberen de overredingskracht, of het resultaat heeft lezen we later.
Filira.......
Grootmoeder Rita en moeder Elini zijn de trotse familie van een inmiddels geboren zoon.
Trots wordt de stevige nieuw geboren griek met de naam Christos ons getoond, de moeder is trotser dan een moeder kan zijn, de geboorte heeft nogal wat voeten in aarde gehad maar uiteindelijk is het resultaat een superblij gezin.
20.30 uur tijd om te gaan eten...nu al?
Ja klopt u heeft gelijk het is volgens Griekse begrippen een beetje vroeg maar het eettentje waar we heen gaan trekt de steker om 21.00 uur uit t stopcontact.
Het is een ouder echtpaar, zij Grieks hij een aussie of juist andersom.
De porks chops die daar op tafel neergezet worden zijn buiten proportioneel en heerlijk klaargemaakt.
Denk daarbij een vol glas met ouzo en t kluiven kan beginnen.
Het tentje zit vol, mensen die in mij ogen een wat kinderlijk taaltje brabbelen, Denen.
Ze hebben de grootste lol en terwijl ik nog op de helft ben met me vlees staat er al een stuk ijstaart op tafel.
Iemand van t Denenvolk is jarig en deelt uit.
Moe maar voldaan en het hoofd ietwat benevelt gaan we naar het appartement, vroeg slapen, we waren vroeg op.
Zo inmiddels even naar het dorpje gewandelt, een kleine kilometer.
Olijvenbrood gehaald en nu genieten van het ontbijtje.
Tassen inpakken en zo op stap.
Oeps.....om een lang verhaal kort te maken we zijn inmiddels wakker geworden op de woensdag, een verkoelende douche heeft het kloppen in me hoofd iets verlicht en ik ben in staat de cijfers en letters op het kleine toetsenbordje weer te lezen.
Ik ga dus weer verder met de dinsdag.
De afspraak was 12.00 uur bij de bakker in Potamos.
Eerst zien we onze lotgenoten in de auto voorbij rijden en even later zijn we in gesprek met de altijd vriendelijk taxi chauffeur Takis.
Voor de bakker zie ik een snelle jongen in een net zo snelle auto stappen, rood, wat sportwagens zijn altijd rood.
Aan de kleur van zijn kleding herken ik Nikos, de zoon van de bakker en onze klimgids.
De gelijkenis vindt je op diverse aanplakbiljetten over de tocht op het hele eiland.
Hij rijdt en even later staan we kompleet met 4 man en 2 vrouwen te wachten op Nikos.
Griekse tijden zijn niet benaderbaar, als een griek zegt 12.00 uur dan zal t wel half een worden, dit wetende zetten we onze gesprekken door bij de waterput.
De snelle Mazda komt opnieuw in beeld en Nikos stapt uit en komt met uitgestoken hand op ons af.
Bij de bakker binnen moet een deel van de mensen nog betalen en een formulier tekenen wat wij de avond ervoor al gedaan hebben, aansprakelijkheid.
Het is nog even wachten op vervoer, een sportwagen is nou eenmaal geconstrueerd om snel mee te rijden en niet voor het vervoer van 7 personen en dan ook nog eens Hollanders waarvan de lengte bovengemiddeld is.
Na nog wat Griekse minuten verschijnt er een ruime mpv,
De wagens worden gevuld en over het asfalt vervolgen wij onze weg naar de spookstad Paleochora.
Het blijft mooi, de contouren van de eeuwenoude ruïnes tonen mooi tegen een zeeblauwe achtergrond.
Daar staan we, ik, jeanette, christiaan, Nelly en de zonen Nick en Roy.
We zijn er klaar voor, nog even de klimgordels om en we kunnen onder begeleidinng van Nikos af dalen in de duivelskloof.
Zoveel jaren zijn er voor mij voorbij gegaan, telkens weer heb ik gezocht om op het strand van Limni uit te komen en telkens weer stuiten wij op niet te overbruggen afgronden, dieptes die te groot waren maar nu konden we verder door de kloof om uiteindelijk uit te komen bij het meertje van Limni.
Via het kerkje van de heilige Barbara zakken we omlaag de kloof in, het laatste stuk wat erg steil is wordt gedaan d.m.v een dik zwart touw wat er altijd hangt.
Godverdegodver.........ik hou de vloek binnensmonds, de deur van het mooie oude kerkje is voor de zoveelste keer verdwenen en staat binnen.
De kloof is voor mij bekend althans tot het moment wat altijd de teleurstelling bracht, tot hier en weer terug, ik had de vorige keer de ringen in de rotswand wel zien hangen maar goed geen touwen mee en bovendien leek de diepte immens.
Zakken dus, ietwat onwennig sta je dan vast aan een touw, je hoeft zelf niets te doen want de gids laat je zakken maar toch verteld je instinkt je dat je je ergens aan vast moet houden.
Dit gegeven duurt 3 afdalingen en dan gaat het vanzelf.
Hoogtevrees is een van de dingen waarvan ik vast kan slaan, de angst om te vallen maar nu sta je dan met je rug naar de afgrond, kijkt niet naar beneden maar concentreert op het plaatsen van alleen je voeten.
De techniek is simpel na een paar keer ben je er aan gewend, al is het niet voor een ieder van ons gemakkelijk om de verantwoording in de handen van iemand anders te leggen
Maar Nikos doet het goed, geeft duidelijk aanwijzingen en daar waar het mogelijk is klimmen de beide jongens Nick en Roy zonder touw naar beneden, de rest ligt het vertrouwen bij Nikos en klikt het touw aan zijn gordel.
De tocht is mooi en ik had niet gedacht dat de tocht naar de kust zolang zou zijn.
De ene afdaling hadden we nog niet gehad of de volgende stond alweer klaar, ik ben de tel kwijt maar het was leuk en een ieder stond al snel klaar om verder te zakken.
Mooie rotspartijen indrukwekkende hoogtes nauwe doorgangen, een tocht om van te genieten, zo mooi.
Links en rechts tegen de rotswand groeide de Sempreviva, het bekende gele plantje van het eiland.
Gaande weg werd de wind harder en aangenamer, je kon de zee ruiken en na een laatste afdaling werd het touw opgeborgen.
Het meertje van Limni werd zichtbaar en via een korte klim rond het water stonden we op het strand van Limni, de kloof overwonnen een missie volbracht.
Ook de chauffeur stond al klaar, iedereen behalve Christiaan, ik en Nikos stapte in de mpv, op weg naar Sempreviva voor de koude Mythos.
Na de dorpsdrop zou de chauffeur, die constant malakas werd genoemd ons weer komen halen.
We liepen dus gedrieën over het onverharde pad terug richting Aghia Pelaghia, het zou tot het geasfalteerde gedeelte duren voor ook wij werden opgepikt.
Onderweg vertelde Nikos over de kloof, over zijn broer die het allemaal mogelijk had gemaakt.
Het trieste verhaal van zijn geliefde broer die een aantal jaren geleden was gestorven tijdens laswerkzaamheden onder water.
Hij was duiker en avonturier, op het gezicht van Nikos was de droevenis te lezen, het viel hem zwaar.
Die avond was het feest in het dorp en alhoewel de geest en de benen hevig protesteerde ging het lichaam toch mee naar beneden, we zouden niet zolang blijven, de wijn en de gezelligheid maakte het toch tot 1.30 uur.
Het was een dag waarvan je zegt, die was de moeite waard!
