Regen........
#1
Kythira, als je goed ter been bent loop je in een dag van noord naar zuid en omdat het eiland langer is dan breed kun je hiervoor zelf een conclusie trekken.
Het eiland kan dus met recht een eilandje genoemd worden en dat heeft dan weer t voordeel dat het gauw over het hoofd gezien wordt en dat bijna niemand weet waar het ligt.
Op de vraag waar ga je heen op vakantie antwoord ik dan ook meestal gewoon Griekenland, iemand die meer interesse toont vraagt vaak door en dan is de uitleg peleponessos Kreta vaak voldoende.
"Nooit van gehoord".......mooi houden zo.
Het regent, ehhhh regende.
De zon heeft t gevecht met de bewolking inmiddels gewonnen en zorgt er langzaam voor dat de straten opdrogen.
Die natte straten kunnen gevaarlijk glad zijn als het geregend heeft, te voet kun je zomaar ineens met je neus omhoog liggen, advies voor de scooter.....laat hem staan.
Maar goed t droogt op en het is nog vroeg en bovendien als het hier regent kan het 5 kilometer verder het mooiste weer van de wereld zijn.
Eerst maar effe een kop thee en de tanden in een van de droge beschuiten.
Vandaag na de vaste wandeling naar het dorpje op naar Mylopotamos, de wandeling langs de watervallen en watermolens, kijken of we de watermolens kunnen bereiken die we tijdens een andere wandeling in de diepte hebben zien liggen.
Het olijvenbrood lag al klaar bij de kassa, " i did not forgot" de vriendelijke supermarkt manager lacht vriendelijk en vraagt of ie voor morgen nogmaals eenzelfde moet bestellen, ik zeg doe maar.
Op de terugweg zijn de buurtjes zich aan het afdrogen, "hee ik dacht dat jij ook zou gaan zwemmen" ik verontschuldig mij en geef de regen de schuld.
De zon is nog steeds in gevecht met de bewolking en er is nog geen winnaar.
Ik pak de rugzak in, touw mee, veiligheidshaken en alles wat nodig voor de tocht.
De auto rijdt richting zuiden, dikke wolken drijven over het eiland doch de regen blijft weg.
We slaan van de hoofdweg af en rijden richting Mylopotamos, een gehucht met een gezellig dorpsplein, er zitten vaal meer toeristen dan inwoners.
De stalen het huurautootje en gaan te voet verder.
Het plein voor O Platanos, het restaurant van Kale Jopie zit vol met oude Griekse vrouwtjes, 2 busladingen hebben ze gedumpt, de dames gaan denk ik lunchen.
We lopen verder en slaan even later het dalende pad in naar de rivier.
De rivier evenals de watervallen doen t niet meer, de waterkraan is dichtgedraaid.
In de diverse watergeultjes die dienen als krachtbron voor de watermolentjes staat wel water maar het stroomt niet.[Afbeelding: 07D073BB-5A46-4794-996B-ABC31940DB7D.jpg]
Ook de normaal prachtige bloemenpracht bij de gerestaureerde watermolen is voorbij, de bloemen zijn uitgebloeid, de druiven verdroogd.
Toch blijft deze plek bijzonder, de vele zichtbare watermolentjes toveren een beeld op van vroeger, hoe het eens moet zijn geweest, een levendig tafereel moet het geweest zijn langs de rivier.
Talloze molentjes moeten er hebben gedraaid en elk jaar tovert men uit de wildgroei "nieuwe" molentjes naar boven.
We hebben het gezien, vele malen, voorjaar, zomer, herfst en zelfs in de winter.
Toch was het einde steeds weer het grote diepe gat in de diepte waar we in staarde.
Links aan de wand een hijsoog ten teken dat men met behulp van een touw verder moest.
Dus touw uit de rugzak, bij me vriendin de heupgordel om, vastketenen en zakken maar.
Echter dat zakken op eigen gelegenheid dat ging niet zo makkelijk bij haar, wist niet echt hoe alles in zijn werk ging, dus ik zeg we stoppen ermee, ik wil niet dat er wat gebeurd als je in paniek iets verkeerd doet.
Zij de gordel af, ik de gordel om, dat ging goed tot het moment dat ik dacht, ja wacht effe wat nu als ik zo beneden ben en zij blijft boven.......pfffff.
Nog net op tijd, voordat ik over de richel was fluisterde iemand dat in me oor, ik zekerde me en klom weer terug.
Ja wat nu, de bakkersjongen Nikos had ons verteld dat je tot de twee andere watermolens helemaal geen touw nodig had en ook eerder dit jaar was Frank van Weerde via een uitstekende richel in de rotswand verder gelopen.
Ik dus ook maar, rugzak af en op verkenning, strak langs de rotswand en even verderop op de knietjes en ja hoor via de wand kon men even verderop weer in de kloof afzakken.
Met dit heugelijke feit ging ik mijn wandelmaatje ophalen en liepen we samen langs de richel weer de kloof in, waar ik op me knieën moest bleef zij gewoon staan.
De kloof na het eerste obstakel was mooi en makkelijk te bewandelen even verderop stonden nog twee watermolens die er nog vrijwel intact bij stonden.
Even binnen kijken en weer verder, aan de bodem van de droge rivier kon je zien dat hier weinig mensen kwamen, de grond was spierwit verkalkt, hier en daar zag je een voetafdruk, na enige makkelijk te nemen hindernissen stopte dit plots bij een droge waterval.
Ietwat schuin naar beneden liep de afgrond, te steil om je kunnen laten glijden en bovendien spekglad, een nieuwe poging werd ondernomen en weer werd het magische touw tevoorschijn getoverd.
Dit keer vertrouwde ik op de mechanica lessen van vroeger.
Als je 100 kilo aan een touw laat zakken dan til je honderd kilo, doe je dit via een takel dat kost je dit de helft.
Met dit gegeven lustte ik het touw door, gespte me vriendin eraan en liet haar zakken, appeltje...eitje.
De twee rugzakken gingen vervolgens via het touw als een kabelbaan naar beneden.
Het tuigje weer omhoog en ik kon mezelf laten zakken via een zekeringsapparaat, dat ging makkelijk, liet je het apparaat los, stond je vast, er kan je dus niets gebeuren als je alles los laat.
Het iets optillen van het gereedschap doet je langzaam dalen, je loopt als je ware met je benen de helling af.
Het touw kon opgeborgen worden, hier waren wij eerder geweest vanaf de andere kant, verder dus geen grote obstakels.
Hier en daar zijn nog wat kleine plasjes waar kikkers leven.
Weldra bereiken we het stenen bruggetje wat naar t klooster Panaghia Orfani voert.
Hier kunnen we omhoog, de asfaltweg terug naar Mylopotamos, effe een Mythos en wat eten en de dag is weer goed.
"Hee ik wil nog effe door om bij de stenen brug te kijken" vriendin lief ziet de bui al hangen, effe door naar de brug en dan nog effe door naar de diepe afdaling.
Maar goed ze stemt in en we lopen langzaam door, aan het achterblijven merk ik dat ze er niet gerust op is dat de tocht stopt bij de eeuwenoude boogbrug dus ik stel haar gerust dat we echt niet verder gaan.
Hoog boven ons staat de eeuwenoude boogbrug die eens de toegangs weg was nasr het klooster, hij overspant de kloof waar wij nu lopen.
De brug wordt niet meer gebruikt hij heeft aan beide kanten geen wegen die verdergaan.
Ik denk ook dat bijna niemand weet van het bestaan van de brug, je kunt hem vanaf de weg namelijk niet zien.
Net onder de brug gaat de kloof verder en zakt behoorlijk, ik wil gaan kijken of er ogen hangen maar beloofd is, we hangen samen over de laatste rots maar vinden geen bevestigingspunten in de rotswanden.
Ze zullen er misschien wel zijn, dieper de kloof in maar nu niet zichtbaar.
De kloof loopt nog een goed stuk door, je loopt onder langs het klooster en komt tenslotte uit op het strand van Kalami.
Ik zal het er vanavond eens over hebben met de baas van de wandelstichting op het eiland, het lijkt ons naast de Canyoingtocht van Paleochora een mooie tweede tocht, desnoods kom ik van de winter gaten boren.
Inmiddels is de zon weer verschenen en zorgt ervoor dat t zweet onze lichamen nat maakt.
We keren om en klimmen links de kloof uit, via de toch wel sterk stijgende weg naar Mylopotamos lopen we omhoog.
Stoppen twee keer om het verloren gegane vocht aan te vullen en vervolgens nemen we ietwat moe maar voldaan plaats bij het restaurant van Kaleopi (kale jopie).
Panzetta en Spinokopita, Mythos en Fanta.
De zon verdwijnt samen met de Mythos.
Wederom een geslaagde dag
.
[Afbeelding: 4AF6BF14-5B26-48AC-BD40-32F854C4BADC.jpg]
[Afbeelding: BAE0F3DB-868E-4033-A6F1-66D9F1A7B845.jpg]
Quote
#2
Al met al een behoorlijk avontuurlijke wandeling!
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)