Oud verhaal. (Kopie kythira prikbord)

[Japio]

Het is stil op t forum, te stil.
Eigenlijk is het net zo stil als dat t op kythira kan zijn als je heerlijk aan t wandelen bent en daarom wil ik met u een van mijn avonturen delen tijdens de vele wandelingen op t mooie eiland.
Waar we heen gaan die dag weten we niet, het enige wat we gissen is dat het een of andere kloof, waarvan er vele zijn op t eiland, zal worden die dag.
We stappen in de auto richting t zuiden, onderweg stoppen we nog even om een wandelgidsje op te pakken.
Nee niet t beroemde gele wandelgidsje of toch weer wel?
Bij de waterput in Potamos zetten we de auto neer, stappen uit en gaan in het schijnsel van een aangenaam zonnetje zitten.
Het is een heerlijke nazomerdag in oktober, de temperatuur is ideaal voor een wandeling en terwijl ik terugdenk aan eerder gemaakte wandelingen en mijn benen bekijk waar de tekenen in de vorm van rode striemen getekend staan, hoor ik "ha, jongens goedemorgen zijn we d'r klaar voor".

Hoewel t gezelschap uit een vrouwspersoon en twee heren bestaat is het toch altijd weer " jongens".
Gewapend met een klein rugzakje, korte broek, overhempje en een strooien hoedje verschijnt de gids ten tonele, het is frank, voor een regelmatig kythira ganger een bekend persoon, schrijver van t overbekende Kythira doorlopend, en tegenwoordig de exploitant van de Pyrgos House, zie verderop.
We stappen in en vertrekken richting t zuiden, ik vraag niet waar we heen gaan, dat komt vanzelf.
Eerst de plaatselijke krant even luisteren en hij verteld honderd uit over de beslommeringen van t kleine eiland, t weer en van alles en nog wat.
Bij de splitsing Chora /vliegveld vraag ik toch even "rechtdoor of linksaf" Nee, jongens rechtdoor, ik had gedacht dat we de auto nabij de katouni brug neer zetten.
Toen wist ik t, had zelf meedere malen op Google earth de rivier bekeken die onder de Katouni brug door richting de kust loopt, eindigend op het strand van Komponade.
Meneer frank had vannacht even een wandeling in elkaar gespijkerd, in alle rust,alsof je daar de nacht voor nodig had, in het kleine oude Potamos kan het in de avonduren zo heerlijk stil zijn dat je de muizen over de waslijnen kunt horen lopen maar goed de wandeling was er.
4 A viertjes met satellietbeelden van de streek waar wij de boel gingen verkennen, ik wist zeker voor ons weer een mooi avontuur die dag en voor hem wellicht weer een nieuwe wandeling voor in zijn legendarische wandelgids.
In livadi gingen we links en verderop weer links de door de Engelsen gebouwde Katouni brug over, een prachtig bouwwerk dat verderop in dit verhaal alleen nog maar mooier wordt.
Even voorbij t dorpje zetten we de auto langs de kant van de weg neer, pakken de rugzakken uit de kofferbak, stellen de gps in en gaan aan de wandel.
We lopen terug naar t dorpje, richting de brug.
We slaan links t dorpje in en via de kleine en smalle straatjes lopen we t dorpje uit, gadegeslagen door een of meerdere dorpsbewoners die ons met open mond nakijken, in verdachten gezonken van waar gaat dat heen?
Een onverhard pad wijst ons de weg door het steeds mooier wordende landschap, ruig en dan weer begroeit, hier en daar een prachtige olijfboomgaard of mooie grote naar de hemel wijzende cipressen die ineens opduiken in het landschap.
Kijkend op mijn gps kan ik mij een beetje oriënteren waar we ongeveer zijn en waar we uitkomen.

Na een werkelijk prachtige wandeling komen we uit op de geasfalteerde weg richting het witte keienstrand van Komponade, het asfalt maakt na een honderdtal meters alweer plaats voor het onverharde, als we ergens in een scherpe bocht rechts afdalen op een pad waarvan ik denk zijn hier ooit wel eens mensen te voet geweest?

Het pad slingert zich naar beneden richting t dal, t dal waarvan ik inmiddels gezien heb dat het de eerder beschreven rivier moet zijn.

Het onverharde tractorweggetje wat inderdaad weinig wordt gebruikt, getuige de steeds dichter wordende begroeiing komt tenslotte uit in een olijfboomgaard.
We kunnen niet verder, hier stopt t pad.... We lopen de olijfboomgaard van links naar rechts maar helaas geen weg of pad meer te bekennen.
“Japio ga jij nog effe daar kijken, dan kijk ik hier... “.

Maar wat we ook proberen..helaas.
Toch zien we de witte keien van de drooggevallen rivier door de dichtbegroeide bosschages met hun scherpe doornstruiken hier en daar duidelijk liggen.
Wat nu? Ja hier moesten we toch echt heen volgens het gegoogle van de bedenker, dus ja maar gewoon dwars door de struiken afdalen de rivier in, rugzakken af en terwijl ik me trappend en schoppend een weg door de struiken naar beneden baan wachten de twee overige avonturiers op een antwoord.
“Gaat t ?”

En terwijl ik licht vloekend de zoveelste bramenstreng van mijn been verwijder ben ik bijna beneden.
De rivier, ik sta er midden in, prachtig , geen water te zien maar een mooi breed door de natuur gevormd keienpad is de nieuwe uitdaging.
“Ja kom maar,” ik klim weer naar boven,.

De kleding is inmiddels al aardig vervuild door de aarde en klei en de benen wederom voorzien van kleine riviertje van bloed die inmiddels al
weer gestold is.
Dat laatste zijn we echter wel gewend, het gezegde waar een wil is, is een weg heeft op Kythira een derde toevoeging, namelijk de altijd aanwezige struiken waar je doorheen moet maar de genomen moeite weegt niet op tegen het avontuur, de schoonheid en de aanwezige natuur.
Als we gedrieën uiteindelijk in de rivierbedding staan is het eerst oooooohhhhh en ahhhhh.
De ene kant gaat opwaarts naar de Katouni brug de andere kant die wij opgaan daalt licht richting de kust.
We lopen de rivier af die soms 15 en dan niet breder is dan 1 meter, steile hellingen kent en zeer bijzondere door de rivier uitgesleten rots formaties laat zien.
We vinden fossiele afdrukken in stenen en klauteren ons een weg over de natuur opgeworpen blokkades.
Ik weet t zeker hier heeft in weken, maanden, jaren of wellicht eeuwen geen mens gelopen, zo mooi en wat een rust.
Af en toe vliegt er een vogel weg of horen we dat een wilde geit zich uit de voeten maakt.
De tocht is wonderbaarlijk mooi maar toch blijft in onze gedachte de angst, die ene angst dat t ineens over kan zijn.
E n ja na een kilometer of 4 van klauteren en klimmen komt er een einde aan de tocht, we staan aan een afgrond die niet te nemen is en al is hij wel te nemen, dan kunnen we niet meer terug en hoe is t verderop?
We staan bovenaan een waterval, droog weliswaar maar je kunt duidelijk zien waar de rivier de rotsen heeft afgesleten en de rivier een tiental meter beneden ons weer verder gaat.
De plek waar we gestopt zijn is echter te mooi om er een vloek op uit te laten en alle drie zijn we stil, tot hier en helaas niet verder, we zullen terug moeten.
De rugzakken gaan open en we nuttigen een eenvoudige lunch die voor t merendeel bestaat uit gevangenisvoedsel, water en Kythiriaanse beschuiten.
De rotswand waar we tegen leunen tekent hele mooie door water gevormde figuren die worden vastgelegd voor dit verhaal.
De weg terug is simpel maar echter niet eenvoudig, wat we eerder afgedaald hebben moeten we nu klimmen, waar we ons eerder naar beneden hebben laten glijden moeten we nu klauteren maar dit alles maakt t avontuur wel compleet.
Een bekend schrijver heeft eens uit zijn pen laten vloeien dat de terugweg, al is deze dezelfde als de heenweg toch weer anders is en .... De man met t strooien hoedje heeft gelijk, je kijkt toch een andere kant op en verbaasd je over dingen die je eerder niet bemerkt hebt.
We lopen de kilometers terug, ze lijken eindeloos, de klim plus de afstand heeft onze lichamen voelbaar vermoeid en we stoppen steeds vaker voor wat vocht.
Hier moet t toch ergens toch zijn, de plek waar we eerder vanuit de olijfboomgaard zijn afgedaald, of zijn we er al voorbij?
Ja stom... De gps, hij is niet voor niets mee en weldra vinden we de opgang en ook het eerder door mijn vriendin opgestapelde mannetje van steentjes bevestigt dit.

“Ja jongens wat doen we, effe kijken.. We kunnen zus we kunnen zo….”


We besluiten mede gezien de tijd die we al in de kloof hebben doorgebracht, de rivier maar “gewoon” stroomopwaarts op t lopen om uiteindelijk onder de brug uit te komen.

Echter dat gewoon blijkt in dit verhaal niet zo een betekenis te hebben als wij denken.

Naar mate wij de tocht vorderden werd de rivier smaller en steeds dichter begroeid, waren we veel tijd kwijt aan t doorspitten van dicht begroeide struikformaties en dolgelukkig als we weer een normaal strookje keien zagen liggen.

De lichamen zagen er smerig en vermoeid uit en t werd langzaam donker in de kloof, oké geen nachtwerk maar t werd toch langzaam tijd dat we de contouren van de pijlers van de brug in zicht kregen.

Nog maar even op de GPS kijken, nog 2 bochten, een kleine 2 kilometer hemelsbreed, het werd het dubbele.

Het zoveelste gevecht met de natuur overwonnen……..

“He frank wat dacht je van een ½ liter Amstel?”.

Ik denk dat dat de moed die in de schoenen was gezonken , weer deed stijgen.

Daar was hij… de brug, vanuit de rivier gezien niet de simpele brug waar je over loopt of rijdt maar een machtig groot bouwwerk.

Jammer genoeg begon de zon reeds te zakken en konden we vanaf deze kant geen mooie foto’s maken maar even verderop kon dat wel.

Fotootje zus fotootje zo.

De mooie beloning van een wandeling en na een korte rustpauze gingen we verder, stroomopwaarts.

Via een laatste rustplaats die ook onze laatste rustplaats van die dag werd liepen we verder om ten slotte bij de auto uit te komen.

Rugzakken af en moe maar voldaan lieten we ons in de autostoelen zakken.

Op weg naar een taverne een dorpscafeetje naar de ons eerder beloofde goddelijke Hollandse nectar.

Fratsia, een dorpje met een enorm plein en volgens mij een taverne.

Toen we het zaakje instapten voelde ik me net Clint Eastwood in een van zijn westerns.

De aanwezige boertjes die op een rijtje naast elkaar zaten hielden plots hun mond, deze viel vervolgens open, de ogen werden twee keer zo groot.

Dat hadden ze nog nooit gezien, wat kwam er nu toch in hun commune binnen vallen?

Polen, Albaniër?

Ja we zagen er natuurlijk niet uit, door de inspanning van die dag weggetrokken gezichten, ledematen onder het bloed, kleding vuil.

Haha ja ik kon hun gedachten lezen.

Vriendelijk begroeten wij de dorpelingen en tussen de nog aanwezige tanden hoorden wij iets van een begroeting.

Het was een prachtig toneelstukje en ik genoot ervan.

De Cola en de 2 halve liters bier zochten hun weg door de slokdarm naar beneden en langzaam kwam t leven weer terug in de lichamen, we praten nog wat na over het avontuur van die dag en besloten dat t maar niet in t wandelboekje moest komen.

Maar toch… de wandelgoeroe ging er een aanpassing in maken en volgens goed ingelichte kringen staat een deel van de wandeling toch in het nieuwe wandelboekje van dit jaar……….. Dus ik zou zeggen LOPEN !!!!!!!