De zaterdag

[Japio]

Als dit paradijs is en daar ben ik als ongelovige heilig van overtuigd mag ik na mijn vakantie sterven.
Het is zaterdag en de zon was al eerder op dan wij en beschijnt prachtig de baai van Kapsali die zich voor ons presenteert.
Het uitzicht is adembenemend en de stilte aangenaam, het rustige omslaan van de golven creëert een serene rust. 
De beide koffers staan nog netjes ingepakt, de reden hiervoor is dat wij verhuizen van studio naar appartement.
Het is een prachtige dag dus daar gaan we niet op wachten, eerst maar eens op zoek naar brood.
“Nee jaap, we gaan gewoon effe lekker ontbijten aan de boulevard”
Dat laat ik me geen twee keer zeggen, goed plan en na wat afspraken met eigenaar Jannis van Afrodite Appartments gaan we op zoek naar een geschikte stek.
Ik loop naar binnen bij een van de restaurantjes en een kalende goedlachse Dimitris gebaard mij te gaan zitten, het komt goed!
Het leven in de badplaats komt langzaam op gang.
Als ik in een van mijn ooghoeken een kat voorbij zie schuiven met in zijn bek een verse vis, dan is ook de visboer aanwezig.
Even later zien we t autootje voorbij rijden minus een gestolen vis.
Het ontbijt waar dimitris mee op de proppen komt bestaat uit koffie, thee, verse jus de orange en water.
Stokbrood, jam, boter en Nutella.
Een dikke omelet met ham, kaas en verse tomaat.
Aanvallen maar, t smaak voortreffelijk, vanavond maar eens kijken of het diner net zo is.
De zee  ligt er zo uitnodigend bij dat ik sterk zit te twijfelen of ik een duik zou nemen.
Ik besluit het niet te doen, er zitten per slot van rekening nog meer mensen te eten en ik wil hun eetlust niet bederven.
Straks onderweg is er genoeg tijd om even een duik te nemen in het blauwe water.
Terug naar de studio, omkleden, wandeluitrusting aan en de nieuwe Gps mee.
De Gps noem ik  spottend altijd mijn connectie met god, niet als leidraad maar meer als hulpmiddel als een van de wandelingen fout gaat.
De nieuwe grote Garmin heeft nog net geen flatscreen formaat en navigeert op sattelietbeelden i.p.v op een kaart.
Dus dat kan vandaag niet fout gaan........ehhhhh.
De goedlachse Jannis ziet ons vertrekken, nog even langs de supermarkt, nou ja supermarkt.
Voor de moderne toerist is deze winkel voorzien van de eerste levensbehoefte, chips, cola en Redbull als ik om Psomi vraag wijst een vinger in de richting van de bekende droge beschuiten, ik ben bang dat we morgenochtend gewoon weer bij Dimitris aanschuiven, hoe vervelend dat ook mag zijn!
Gelukkig heeft ze ook zonnebrand er daar gingen we voor.
De zonkracht is sterk en een afkoelend windje neemt je hierdoor in de maling, spuiten dus maar.
Thuis in Nederland heeft de zon zich nog maar weinig laten zien, dus iets van een onderlaag is niet aanwezig.
Via de boulevard waar het inmiddels drukker is geworden lopen we omhoog richting de hoofdstad Chora, nagestaard door enige Grieken die denken wat gaan die doen met dit warme weer.
Wat is het plan?
Ik heb thuis een aantal wandelingen voorbereid, voor t geval wij ons mochten vervelen.
De eerste in rij is die van vandaag, 3 strandjes en wat geklauter, niet echt spectaculair.
Direct na de brug slaan we links een pad in, de hoofdweg zelf gaat in een aantal haarspeldbochten verder naar Chora, de hoofdstad.
Dit pad is mooi en het uitzicht op de ernaast gelegen kloof en de baai van Kapsali is te mooi om er foto’s van te schieten, ik heb er al zoveel.
In gedachten verzonken vergeet ik de afslag naar het eerste strand.
Heb ook niets gezien, het is een pad met een eindeloze trap, nou volgende keer maar.
Aan het einde van het huidige pad heb je twee mogelijkheden, of je gaat na het kapelletje het sterk stijgende  pad op richting het kasteel van Chora, of je neemt dezelfde weg terug!
Ik ga voor de derde, ik had gezien dat ergens daar nog een strandje moest zijn, niet breed maar wel mooi verscholen, ik denk dat weinig mensen weten van het bestaan, dus dat maakt het avontuur nog mooier.
We dalen beide af op iets wat op een pad lijkt en komen uit bij een hele kleine baai, als er 6 mensen gaan liggen is het vol!
Alleen het strand kunnen we via deze weg niet bereiken, dus terug maar weer.
Een ander pad wat langs de afgrond loopt zal ons uiteindelijk naar het strandje brengen.
“Hee jaap als je niet verder durft, moet je t niet doen hoor!”
Ik denk bij me eigen t moet niet gekker worden!
“Ehh ik weet t niet maar dat hoor ik te zeggen” antwoord ik.
Ze heeft wel gelijk, mijn vrees voor hoogte is nog steeds aanwezig, of eigenlijk voor het uitglijden.
We bereiken het strandje en als eerste gaan bijna al me kleren uit en sta ik heerlijk af te koelen in de Griekse zee.
Goed voorbeeld doet volgen en even later stijgt het zeeniveau minuscuul want we staan met twee.
Het is werkelijk ongekend, een privé strandje, ik zou wel gek zijn om er iets over te gaan schrijven!
Na wat zonbaden en tweemaal een zwemsessie gaan we terug naar het pad met de twee mogelijkheden, we slaan rechtsaf de stijgende weg op naar het Castello van Chora.
Het pad is wederom schoner gemaakt en van de eerdere hoogtevrees die ik had bij dit stukje voetpad is geen sprake.
Halverwege hoor gepiep, het bekende geluid van roofvogels, ik staar in de lucht maar zie er geen.
Het gepiep blijft aan en verraad tenslotte hun locatie, aan de overzijde van de kloof ontdek ik twee roofvogels, volgens mij een volwassen en een jong wat zit te zeuren om voedsel.
"He geef effe je camera" , de canon van mijn vriendin hebben wij vlak voor de vakantie aangeschaft en de superzoom die hier op zit tovert het gevogelte dichterbij.
Hij of zij heeft ons in de gaten en staart ons aan, ik ben op me hoede, het zal niet de eerste keer zijn dat ik aangevallen wordt door een roofvogel.
De dreiging blijft uit en wij vervolgen onze weg naar boven, bij de hoofdweg slaan we links en op het centrale plein is het tijd voor Fraphe, en voor de reisleider maar een Mythos.
Het terrasje zit gezellig vol en het tafereeltje kan beschreven worden als gezellig Grieks.
Chora is dan wel de hoofdplaats, groter dan een Nederlands dorp is het zeker niet.
Via de hoofdweg verlaten wij in noordelijke richting de kasteelstad.
Slaan links de eerste dalende weg in en wat schets mijn verbazing, de een of andere gek heeft daar twee wegbewijzerings borden geplaatst, onnodig en totaal niet passend in het landschap.
Ik moet even lachen en denken aan een bekende uitspraak van een van de bewoners van dit eiland..."vindt je gek dat t land naar de klote gaat!" Hij zou t zo maar kunnen zeggen, pure geld verspilling.
Het pad of eigenlijk de ongeasfalteerde weg, voor zolang het nog duurt, in noordelijke richting langs de kust is mooi.
Links in de diepte de zee in alle kleuren blauw en rechts het machtige bergmassief met weldra er boven het mooie klooster van Aghia Ellesa.
Ik kijk rechts naar de Felotti baai en zie de nieuwe uitdaging liggen, nieuw is het pad natuurlijk niet maar vanuit de diepte hebben we dit nog nooit omhoog gelopen.
Via Pyrgos House kregen wij deze tip om dit pad eens te gebruiken in plaats van de gebruikelijke, straks dus maar.
Bij de eerst volgende splitsing slaan we rechts af, Felotti laten we links in de diepte achter.
Het pad stijgt en daalt, we passeren enorme rotsblokken.
Van boven gerold als dobbelstenen liggen ze nu stil en tekenen het landschap, bij een volgende aardbeving zullen ze wellicht verder rollen.
Hoog boven op de bergketen ligt het eerder besproken klooster, wit gekalkt in de zon.
We komen aan bij een nederzetting, een mooi huis met daarom heen talloze olijfbomen, een oude gepensioneerde tractor en nog meer tekenen die wijzen op leefbaarheid, we zien echter niemand.
Hier is het normaal gewoon rechtdoor maar nu slaan we links
ik wil via een kloof uitkomen op het strand van de felotti baai, volgens mij moet dat kunnen.
Moeten en kunnen zijn echter twee verschillende begrippen, het woord "praktijk" de beslissende factor.
Eerst lopen we nog door mooie olijfboomgaarden om vlak erna de brede dalende weg richting de kloof te vervolgen.
Het is warm en we stoppen meerdere malen om het vochtverlies aan te vullen en de ledematen te beschermen tegen de zon.
Voor ons in de diepte zie ik het pad lopen wat steeds dichterbij komt en zal eindigen in een olijvenveld.
We slaan even links van het pad af voor een pauze, we zijn moe, het omeletje en het stokbroodje van de lunch zijn reeds verbrand en we teren op onze reserves.
Vriendin haar Vivovit, een aktiviteitenteller  heeft haar te behalen doel reeds bereikt en is alweer aan het optellen, we zijn vet aan het verbranden.
Het olijvenveld wat nu zichtbaar is blijkt omsloten door een hekwerk, daar komen we dus niet door.
Terwijl de een rust loop ik te zoeken naar een andere mogelijkheid en die wordt snel gevonden als ik het kloofje in de diepte zie liggen.
Ik bespreek de situatie en de mogelijkheden en even later lopen we te zoeken hoe we af kunnen dalen in de kloof.
De wanden zijn te hoog en te steil maar uiteindelijk na wat schrammen, een forse schaafplek en zwarte handen staan we midden in de kloof.
De kloof is niet groot en de bodem bestaat uit hoog gras met daaronder de keien, dit gegeven maakt het verraderlijk om er te lopen, door het hoge gras kun je niet zien wat er onder ligt.
We lopen de ene keer links, de andere keer rechts van de kloof, iets hoger op een ondergrond die zichtbaar en te vertrouwen is.
Daar waar het gras plaats maakt voor de ruwe keien daalt de kloof ineens hard en wordt wandelen klauteren.
Diverse spinnen hebben hier hun web gesponnen en in een van hen is een spin in gevecht met een cascade.
Ineens zie ik het strand van Felotti en wordt ook de teleurstelling groter als voor ons de kloof stopt de droge waterval gaat loodrecht naar beneden en afdalen zal de licht beschadigde ledematen wel eens kunnen breken.
Dit gaat dus niet lukken.
Terug dus...of.
Ik trek de Gps uit de rugzak en bekijk de mogelijkheden, links en rechts zijn we omsloten door hoge bergen, niet on overbrugbaar maar ik moet even kijken welke we nemen.
De Gps laat zien dat de linkerzijde de meeste logische keuze moet zijn, hier loopt namelijk het dalende pad richting Felotti en ook eerder had ik gezien dat het landschap daar, die met de enorme keien, makkelijk te bewandelen was.
"Blijf jij maar effe zitten, klim ik even naar boven"
Ik klim omhoog in de felle zon, het zweet laat kleine stroompjes langs mijn slapen ontspringen.
Bovengekomen is mijn conclusie de juiste, ik zie het pad niet maar weet dat het er liggen moet.
Nu even terug om vriendin en rugzak op te pikken.
"Jesus" denk ik bij mezelf als ik mijn wandelmaatje in de diepte zie zitten, een behoorlijke diepte.
Ik klauter naar beneden en gezamenlijk gaan we weer omhoog.
Lopen over het maanlandschap en komen tenslotte uit op de dalende weg naar Felotti.
Het is reeds 16.30 uur en we zijn al vanaf 10.30 actief bezig, de vermoeidheid is voel en zichtbaar en zo ook de weg die ons terug moet lijden of leiden naar Chora.
Jeanette ontdekt een plekje in de schaduw bij het vissershuisje en ik probeer te ontdekken waar de oude steengroeves zijn.
Lopend langs de kust tonen zich de grillige rotsen en zie ik ook de kleine maar toch duidelijk zichtbare oude steengroeves.
Ze lijken nu wel oude zwembaden uitgehakt in de rotsen, ik schiet wat foto's voor het verhaal en voeg me daarna in de schaduw bij het vissershuisje.
"Wat doen we gaan we nog zwemmen of naar het grotkerkje?"
We besluiten de rugzakken om te hangen en naar boven  te lopen, gezien de tijd en de schatting van aankomst zal het rond de klok van 7 worden dus genoeg gebanjerd.
Het oude pad naar boven is mooi en stijl, het slingert van zuid naar noord en weer terug, soms moeilijk te zien maar als je weet waar je kijken moet kom je boven.
Uiteindelijk komen we weer uit op de grotere weg van eerder die dag, passeren de onnodige wegbewijzeringsborden  en lopen richting Chora.
Het is 18.00 uur en het dorp is uitgestorven, de terrasjes dicht en de winkels gesloten.
Bij de enige open supermarkt, die van Akkermans, kopen we een aanvulling op ons tekort.
Een ijsje, drinken en sesamkoekjes, dan terug naar Kapsali over het steile onverharde pad.
Het is inderdaad 19.00 uur als we stinkend naar het zweet en klef van de warmte ons appartement betreden, de kleren uitgooien en de douche ons de verkoeling brengt waar we de gehele dag naar hebben verlangt.
Voor de statistieken.....22 kilometer..

[Albert]

Japio en Jeannette veel plezier in Kapsali en ik blijf je weer volgen

[Lejo]

Mooie foto's en wat een wandeling

[Marianne]

Leuk verhaal en de foto's tonen weer een ander mooi beeld van dit mooie eiland!
Geniet en loop nog maar even door!

[Aleko]

Bedankt @Japio, met dit soort kijk- en leeskost kom ik een heel
stuk van de in Fryslân tot nu frisse en winderige zomer door.

Bravo, ga nog even door zo. Ben je het onderstaande al tegen
gekomen, of is dat vloeken in jouw kerk? Is limoni zoals je ziet?