24 June 2016, 19:33
L Y K O D I M O U
Afslag Logothetianika, rechts en weer rechts.
Tijdstip ongeveer 20.00 uur in de avond.
De dalende weg naar het strand is niet breed maar nu wel volledig voorzien van een laagje zwart tapijt.
Of dit al lang is, geen idee we zijn er jaren niet meer geweest moet ik eerlijk bekennen.
Ik was ook niet van plan er heen te gaan totdat een berichtje op mijn ipad verscheen.
"Picknick Lykodimou, wij nemen eten en wijn mee, wij zijn er om 20.15 uur, groetjes Frank"
Dus wij even eerder, 19.30 uur, kleren uit en nog even zwemmen.
Het strand en de bekende rotsen zien er nog steeds hetzelfde uit.
Wat me irriteert is een vogeltje wat zo nu en dan fluit, niet het fluiten irriteert me maar meer dat ik niet kan vinden waar onze vrolijk vriend zich schuil houdt, in de rotswand zitten diverse kleine gaten waar hij kan zitten maar ik zie hem niet.
Ik ben net uit t water of de twee heren verschijnen met een koelbox en nog wat tassen.
Voor de tweede keer neem ik nog effe een koele duik voordat het donker is, zwemmen na zonsondergang is namelijk volgens de griekse wet verboden.
Deze plek schijnt een prachtige lokatie te zijn voor de zonsondergang, echter de wijn en de gezelligheid doen ons even vergeten waarvoor we kwamen.
Al snel zakt de zon achter het schiereiland de Peloponesos. Dit gaat ineens dan super snel, ik ren met mijn camera maar binnen enkele seconden is de roodkoperen ploert alweer verdwenen en valt de schemer in.
Het wordt donker en langzaam prikt iemand met een breinaald in de zwarte hemel en verschijnen de sterren.
Ik loop langs het strand en verzamel hout en bamboe, maakt een kleine kring van stenen met daarin wat waxinelichtjes.
Breek het hout in kleine stukjes en binnen enkele seconden is de grote rots waar we voor zitten mooi verlicht door het vuur.
Vier grote schimmen, gelijk neanderthalers geven grote schaduwen op de want van de rots, prachtig.
We zitten gewoon de tijd voor de geboorte van christus na te spelen!
De wijn en het heerlijke voedsel maakt de avond nog gezelliger en het is laat als we weer "huiswaarts" keren.
De volgende dag het strand van Kaladi, blijft toch een prachtplek en nooit druk want de Grieken hebben een hekel aan het maken van een inspanning, het zijn toch iets van 160 treden naar beneden en weer omhoog uiteraard.
Daar komt nog de heerlijkheid van de temperatuur bij dus reken maar uit.
Een paar uurtjes lezen, zonnen en zwemmen is een milde straf als je niet kunt wandelen in de hete zon.
Tegen de klok van vier aan de inktvis bij Scandeia en ja vis moet zwemmen, dit keer een nieuw biermerk...iets van 5,2 procent, niet echt bierzonder.
Het is effe over zeven als we opnieuw deze week het dorp Logothetianika binnen rijden, nu links langs het voormalige restaurant van Maria.
Het lint hangt nog steeds op de deur ten teken dat het gesloten is.
Bij de parkeerplaats van de kerk parkeren we de auto en gaan te voet verder door de met de auto onbereikbare steegjes van dit dorp.
Het is het oude gedeelte met mooie ruïnes en mansbrede straatjes, nog gemaakt toen het enige vervoersmiddel de ezel was.
Verderop staat John ons al op te wachten, John en Evelien, limburgers, hebben hier een huisje gekocht.
Vol trots tonen zij ons hun stulpje tussen de bouwvallen.
Het is werkelijk een prachthuisje waar ze terecht trots op mogen zijn.
Zo dat waren de afgelopen dagen, nu nog even de dag van vandaag.
We hebben nog drie volle dagen, "weet jij nog wat?"
In het achterhoofd heb ik nog steeds het museum in Chora wat heropent is, niet omdat het nu tijdelijk gratis is maar morgen is regen voorspelt dus dan kunnen we er mooi heen.
Vandaag maar een wandelingetje, het is iets bekoelt dus dat moet kunnen.
"Ehhhh zullen we bij Avlenomas gaan lopen" ik denk daar zijn we al geweest, nu en de vorige vakantie ook al.
"Naar het baaitje en dan nog effe verder"
Ik denk o, ja dat is mooi.
Auto op de parking, tassen om, water mee, duikbril en camera...jaja!
De wandeling start bij de haven en volgt het geitenpad naar de vuurtoren in de richting van het zuiden.
Vanaf het lichtbaken lopen we verder in oostelijke richting langs de kust, een kust die bestaat uit ruw zwart gesteente met daarin de kleine kommetjes voor het drogen van het zeezout.
Er is hier van alles te vinden. Wat aangespoeld is, voornamelijk plastic flessen veel hout en bamboe stokken.
We komen nu bij de verscholen baai uit, een eenmans strandje en heerlijk helder water.
Japio pakt zijn snorkeltje en gaat effe onderwater de wereld bekijken.
Zee egeltje, visjes echt heel leuk, dus er maar weer effe uit en het cameraatje mee.
Een bijzonder mooi en rustig plekje.
We lopen nog even naar de meest zuidelijke punt en ontdekken daar nog iets van een ruine, ik denk een oude vuurtoren of ander baken voor de scheepvaart, ingestort en niet meer in gebruik.
Aan de andere zijde van de punt lopen we nog een klein stukje noordwaarts, hier ligt nog meer hout en ander aangespoeld materiaal.
Even denk ik tussen alle troep een bijzonder beeldhouwwerk te hebben gevonden, als ik het uitgraaf blijkt het van plastic te zijn, ik ga u niet uitleggen wat het is, bekijk de foto's maar, komisch was het wel!
"Hee gaan we zo terug"
Verderop heb ik een grote steen gezien, tot daar en dan terug.
Bij de grote steen zie ik in de verte iets wits, een kerkje?
Ik pak de camera en zoom in, klik batterijen leeg pffff.
Toch besluiten we nog verder te lopen, het witte gesteente blijkt een gebedshuisje te zijn, zomaar aan de kust in de middle of nowhere!
Fotoos nemen gaat niet meer, batterijen leeg en dat is aan een kant jammer maar aan de andere kant een uitstekend excuus om er terug te gaan.
Volgens mij loopt er ook hier een pad onderlangs naar Diakofti, vanwaar anders dit bouwsel.
De terugweg steken we door, over land lopen we terug in 15 minuten.
Tenslotte kopen we in een supermarktje in Avlenomas twee ijsjes en nog wat te drinken.
Stappen een snikhete auto in om vervolgens iets afgekoeld in Pelaghia ons te verheerlijken aan een heerlijke Choriatika en Keftedes, ik bier mevrouw Ouzo.
24-06-2016
Afslag Logothetianika, rechts en weer rechts.
Tijdstip ongeveer 20.00 uur in de avond.
De dalende weg naar het strand is niet breed maar nu wel volledig voorzien van een laagje zwart tapijt.
Of dit al lang is, geen idee we zijn er jaren niet meer geweest moet ik eerlijk bekennen.
Ik was ook niet van plan er heen te gaan totdat een berichtje op mijn ipad verscheen.
"Picknick Lykodimou, wij nemen eten en wijn mee, wij zijn er om 20.15 uur, groetjes Frank"
Dus wij even eerder, 19.30 uur, kleren uit en nog even zwemmen.
Het strand en de bekende rotsen zien er nog steeds hetzelfde uit.
Wat me irriteert is een vogeltje wat zo nu en dan fluit, niet het fluiten irriteert me maar meer dat ik niet kan vinden waar onze vrolijk vriend zich schuil houdt, in de rotswand zitten diverse kleine gaten waar hij kan zitten maar ik zie hem niet.
Ik ben net uit t water of de twee heren verschijnen met een koelbox en nog wat tassen.
Voor de tweede keer neem ik nog effe een koele duik voordat het donker is, zwemmen na zonsondergang is namelijk volgens de griekse wet verboden.
Deze plek schijnt een prachtige lokatie te zijn voor de zonsondergang, echter de wijn en de gezelligheid doen ons even vergeten waarvoor we kwamen.
Al snel zakt de zon achter het schiereiland de Peloponesos. Dit gaat ineens dan super snel, ik ren met mijn camera maar binnen enkele seconden is de roodkoperen ploert alweer verdwenen en valt de schemer in.
Het wordt donker en langzaam prikt iemand met een breinaald in de zwarte hemel en verschijnen de sterren.
Ik loop langs het strand en verzamel hout en bamboe, maakt een kleine kring van stenen met daarin wat waxinelichtjes.
Breek het hout in kleine stukjes en binnen enkele seconden is de grote rots waar we voor zitten mooi verlicht door het vuur.
Vier grote schimmen, gelijk neanderthalers geven grote schaduwen op de want van de rots, prachtig.
We zitten gewoon de tijd voor de geboorte van christus na te spelen!
De wijn en het heerlijke voedsel maakt de avond nog gezelliger en het is laat als we weer "huiswaarts" keren.
De volgende dag het strand van Kaladi, blijft toch een prachtplek en nooit druk want de Grieken hebben een hekel aan het maken van een inspanning, het zijn toch iets van 160 treden naar beneden en weer omhoog uiteraard.
Daar komt nog de heerlijkheid van de temperatuur bij dus reken maar uit.
Een paar uurtjes lezen, zonnen en zwemmen is een milde straf als je niet kunt wandelen in de hete zon.
Tegen de klok van vier aan de inktvis bij Scandeia en ja vis moet zwemmen, dit keer een nieuw biermerk...iets van 5,2 procent, niet echt bierzonder.
Het is effe over zeven als we opnieuw deze week het dorp Logothetianika binnen rijden, nu links langs het voormalige restaurant van Maria.
Het lint hangt nog steeds op de deur ten teken dat het gesloten is.
Bij de parkeerplaats van de kerk parkeren we de auto en gaan te voet verder door de met de auto onbereikbare steegjes van dit dorp.
Het is het oude gedeelte met mooie ruïnes en mansbrede straatjes, nog gemaakt toen het enige vervoersmiddel de ezel was.
Verderop staat John ons al op te wachten, John en Evelien, limburgers, hebben hier een huisje gekocht.
Vol trots tonen zij ons hun stulpje tussen de bouwvallen.
Het is werkelijk een prachthuisje waar ze terecht trots op mogen zijn.
Zo dat waren de afgelopen dagen, nu nog even de dag van vandaag.
We hebben nog drie volle dagen, "weet jij nog wat?"
In het achterhoofd heb ik nog steeds het museum in Chora wat heropent is, niet omdat het nu tijdelijk gratis is maar morgen is regen voorspelt dus dan kunnen we er mooi heen.
Vandaag maar een wandelingetje, het is iets bekoelt dus dat moet kunnen.
"Ehhhh zullen we bij Avlenomas gaan lopen" ik denk daar zijn we al geweest, nu en de vorige vakantie ook al.
"Naar het baaitje en dan nog effe verder"
Ik denk o, ja dat is mooi.
Auto op de parking, tassen om, water mee, duikbril en camera...jaja!
De wandeling start bij de haven en volgt het geitenpad naar de vuurtoren in de richting van het zuiden.
Vanaf het lichtbaken lopen we verder in oostelijke richting langs de kust, een kust die bestaat uit ruw zwart gesteente met daarin de kleine kommetjes voor het drogen van het zeezout.
Er is hier van alles te vinden. Wat aangespoeld is, voornamelijk plastic flessen veel hout en bamboe stokken.
We komen nu bij de verscholen baai uit, een eenmans strandje en heerlijk helder water.
Japio pakt zijn snorkeltje en gaat effe onderwater de wereld bekijken.
Zee egeltje, visjes echt heel leuk, dus er maar weer effe uit en het cameraatje mee.
Een bijzonder mooi en rustig plekje.
We lopen nog even naar de meest zuidelijke punt en ontdekken daar nog iets van een ruine, ik denk een oude vuurtoren of ander baken voor de scheepvaart, ingestort en niet meer in gebruik.
Aan de andere zijde van de punt lopen we nog een klein stukje noordwaarts, hier ligt nog meer hout en ander aangespoeld materiaal.
Even denk ik tussen alle troep een bijzonder beeldhouwwerk te hebben gevonden, als ik het uitgraaf blijkt het van plastic te zijn, ik ga u niet uitleggen wat het is, bekijk de foto's maar, komisch was het wel!
"Hee gaan we zo terug"
Verderop heb ik een grote steen gezien, tot daar en dan terug.
Bij de grote steen zie ik in de verte iets wits, een kerkje?
Ik pak de camera en zoom in, klik batterijen leeg pffff.
Toch besluiten we nog verder te lopen, het witte gesteente blijkt een gebedshuisje te zijn, zomaar aan de kust in de middle of nowhere!
Fotoos nemen gaat niet meer, batterijen leeg en dat is aan een kant jammer maar aan de andere kant een uitstekend excuus om er terug te gaan.
Volgens mij loopt er ook hier een pad onderlangs naar Diakofti, vanwaar anders dit bouwsel.
De terugweg steken we door, over land lopen we terug in 15 minuten.
Tenslotte kopen we in een supermarktje in Avlenomas twee ijsjes en nog wat te drinken.
Stappen een snikhete auto in om vervolgens iets afgekoeld in Pelaghia ons te verheerlijken aan een heerlijke Choriatika en Keftedes, ik bier mevrouw Ouzo.
24-06-2016