Wandelng
#1
[Afbeelding: 4FB7E903-2BDB-4E02-8B35-75BA48704ECF.jpg]Het is warm als ik die nacht het appartement binnenkom, tuurlijk ik kan de airco gelijk op max zetten maar dan weet ik zeker dat er morgenochtend eentje naast me snotverkouden wakker wordt, dus maar niet.
Een koele douche zou misschien een optie zijn om de warmte uit het lichaam te krijgen, helaas een kwartier later lig ik te zweten op het bed.
De huizen in Griekenland zijn over het algemeen wit geschilderd, slim wat zo hou je de warme zonnestralen tegen.
Maar daar heb je nachts niets aan!
"Ehhh luister effe verhalen verteller, nachts schijnt de zon niet!"
Helemaal mee eens en dat is ook waarom de gebouwen dan warm worden.
De aarde of omgeving rond de gebouwen of huizen is flink opgewarmd, als de zon in de zee zakt en het donker wordt, worden de huizen opgewarmd door de stralingswarmte van de aarde en daarom heb ik het nu zo warm.
Wind waait er nauwelijks maar toch zet ik de deuren open, niet slim want die hebben geen horren.
Aan de andere kant, ik ben nog geen mug tegen gekomen en we hebben een heel mooi apparaatje van de eigenaar met vloeistof tegen de muggen, dus ik probeer opnieuw contact te krijgen met klaas vaak en uiteindelijk lukt dat.
Tzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz, nee he, muggen.....godver!
Ik doe t licht aan en ja hoor 4 keer in mijn elleboog een keer op mijn rug en tenslotte nog een keer in mijn arm gestoken.
Ze hebben me aardig te pakken gehad!
Ik het mijn bril op om te kijken of ik de daders zie en ja hoor er zitten twee bloedzuigertjes op de muur.
Twee welgemikte klappen en ik zie mijn bloedspatten op de muur zitten.
 Met wat water spoel ik het plasma weg, de jeuk blijft echter.
Slechte nachtrust en dat terwijl we vroeg op pad willen, de temperaturen blijven alleen maar stijgen deze week dus echt wandelweer ......Helaas.
Te laat worden we waker, te vaak wakker geweest en constant jeuk.
Eerst maar brood halen en misschien heeft de supermarkt iets tegen de jeuk.
Beide boodschappen gelukt, ik druk gelijk de stift tegen mijn muggenbeten, het prikt heerlijk en de jeuk blijft tijdelijk weg.
"Hee gaan wij nog wandelen vandaag" vraag ik mijn wederhelft.
"Ja hoor waarom niet, op het strand is het ook warm".
Ik wil antwoord geven maar hou slim me mond, de laatste dagen is het bewegen er een beetje bij in geschoven dus ik ben allang blij met zo een antwoord.
Na het ontbijt gaan we per auto richting Livadi, wandeling nummer zoveel uit het wandelboekje.
"Wandelboekje?"
Ja ho stop, zoals veel christenen menen te beweren de bijbel te kennen zo ken ik het wandelboekje van Kythira.
Het boekje dat elk jaar vernieuwd wordt en niet zoals boze tongen beweren, alleen voorzien wordt van een andere kaft, heeft dit jaar een paar nieuwe wandelingen.
Ik kies een leuke uit met start in Livadi.
Van de week al een beetje gekeken hoe de wandeling liep op de kaart van het eiland en ik zag zowaar voor ons wat "nieuwe" paden.
Er gaat een rugzak mee en die zit gezien de temperatuur van 37 graden vandaag vol met ongeveer 4,5 liter aan water.
Verder een telefoon en om de arm een Gps, niet als begeleiding maar meer voor de gegevens over afstand, tijd, stijging etc etc.
De telefoon met gps systeem dat gebruikt maakt van de nieuwe Galileo satellieten, kost een paar stuivers maar is uiterst nauwkeurig.
Als ik de gelopen tracks van de wandelingen na afloop op elkaar leg zijn er geen verschillen te zien.
Bovendien gaat de telefoon mee voor het geval dat, ik bedoel je kan een enkel verzwikken of een voet verdraaien en dan is het altijd makkelijk om even het ziekenhuis te bellen.
Okee ze hebben geen helikopter maar wel een trauma ezel, een gespecialiseerde viervoeter die zich uiterst handig kan manoeuvreren op de paden die wij lopen, enig nadeel is wel dat het enige tijd kan duren voordat het beestje vanuit Aroniadika hier ter plekken is.
Nou genoeg onzin, op pad maar weer.
Vanuit het altijd sfeervolle Livadi worden wij aangestaard als een stel debielen, dat zijn we gewend dus slaan we links af, weg van de dorpsstraat.
Passeren de sportvelden en slaan even later een pad in wat door de weilanden gaat.
Het is net als vroeger, het boekje in de hand en lezen wat de schrijver bedoeld, moeten we nou hier links of even verder?
Goed lezen en een helder verstand brengt ons naar de klim van het eerste kerkje Agia Irini in het dorpje Travasarianika.
Voorbij het kerkhof waar een doodgraver aan het werk is in de volle zon, hoed op en aan het graven.
"Kalimera" roep ik en geschrokken als hij is kan hij bijna zelf in het vers gegraven graf gaan liggen.
Hij groet vriendelijk terug en wij nemen de laatste paar trappen naar de kerk.
Ik heb water meegenomen in kleine flesjes, twee worden er altijd gratis gesponsord door de supermarkt in Aghia Pelaghia.
Op de bank in de schaduw delen we het eerste flesje.
Het water is heerlijk koud, de fietsrugzak die ik altijd draag heeft speciale airstrips en een koelvak, zo kan iets wat koud is bijna de gehele dag koud blijven.
Even wat fotoos voor het verhaal en we gaan weer verder.
Slaan links een kleine weg in wat voert langs een bijzonder ogent kerkje, het is spierwit van top tot teen.
Het boekje beschrijft het heiligdom als die van de Agia Antonios.
De klink van de deur geeft mee en de binnenzijde toont mooie fresco's.
Via een onverhard pad gaat  het verder op voor ons onbekend terrein, totdat we aansluiting maken op een bekend pad, ooit gelopen vanaf de richting Komponada, nee niet de asfaltweg!
We gaan evenwijdig aan de kloof, het riviertje wat eindigd op het strand van Komponada.
Het kolossale bouwwerk, de brug van Katouni, voor de standaard toerist niet meer dan een oude brug waar je overheen rijdt.
Voor wie de geschiedenis kent een stukje romantiek.
Bordjes aan de rechterzijde van de weg tonen het oude pad voordat de brug er was, het pad daalt stijl naar de droge rivier waar een plek is om over te steken.
Op aanraden van de schrijver van het wandelboekje lopen wij even naar beneden.
De brug brengt beelden terug van enige jaren geleden, moe en uitgeput kwamen wij toen stinkend, bezweet hier door de kloof gewandeld, een dichtbegroeide kloof die voor normale mensen eigenlijk geen doorgang heeft....genoeg hierover.
We gaan terug, steken de brug over en gaan binnendoor via paden en kleine straatjes, steken de weg over en lopen in de richting van het volgende dorp Lourantianika, uit het verleden een doodlopende weg.
Aan het einde het kerkje van de heilige Giorgos, dicht maar dat werd al beschreven.
Hier gaat het volgende flesje water eraan.
Nu is een boswandeling gepland althans dat wordt beschreven.
Even verderop volgen we de blauw/wit markering van M15 een pad van Kythira Hiking en ja hoor we worden het bos ingestuurd.
De welkome afkoeling tussen de bomen is een waar paradijs.
Bij een T splitsing midden in het bos ontbreekt enige markering, we kunnen rechts of links.
Ik loop eerst maar even links maar ik zie hier geen verdere doorgang, dan maar rechts, dit loopt wel door maar ik heb het gevoel alsof ik een rondje loop.
"Hee lees jij nog effe wat het boekje beschrijft!"
"U volgt de blauw/witte markering en aan het einde van het bos rechtsaf"
Okee nog maar een keer opnieuw want opeens sta ik weer waar ik begonnen ben.
Ik pak de telefoon te voorschijn en tover de kaart naar boven met daarop de track van de M15.
Loerend op de gps en het pad volgend moeten we toch links en blijkt er toch een doorgang te zijn.
Het bos blijkt groter dan wij denken, aan het einde gaan we rechts zoals beschreven.
Wandelen omhoog en komen op bekend terrein, een gesloten klooster blijkt een prima plek voor weer een flesje water en ieder een halve banaan.
Het is hier aangenaam, een iets verkoelend windje brengt de temperatuur terug naar 34 graden.
Weer klimmen, het volgende kerkje slaan we over, er staat een oude vrachtwagen te draaien, geen euronorm 4 dus stinkt teveel om er bij stil te staan.
Verderop nemen we een te vroege afslag, klimmen weer terug en volgen het juiste pad richting Strapodi, het lager gelegen deel.
Het stijgende pad, de warmte alsmede de afstand beginnen hun tol te eisen, de watervoorraad slinkt nu snel en voordat we het kerkje van Strapodi bereiken haal ik het laatste flesje uit de tas.
Op kerkhoven is 9 van de tien keer water aanwezig en na wat speurwerk vindt ik naast de graven een waterleiding.
De volgende banaan is aan de beurt en wordt gedeeld.
Terwijl ik net alle waterflesjes gevuld heb komt er een manspersoon het pleintje van het kerkhof op.
Mijn flesjes staan keurig op een rijtje als de man ons groet en vraagt of we aan het wandelen zijn.
"It's hot today isn't, where youre from mate?"
We raken aan de praat en de oudere man vraagt of we koffie willen, zijn huis is even verderop verteld hij.[Afbeelding: C335F5CA-9169-4377-8644-BC34B3461A24.jpg]
Ik sla het aan of vriendelijk af.
"My mom and dad are here" en hij wijst naar een van de graven.
Ik slik een brok in mijn keel weg en krijg plots te doen met de ouwe baas als hij ook nog eens verteld dat zijn vrouw een aantal jaar geleden is overleden.
Hij woont in Australië en heeft hier zijn ouderlijk huis, komt om het jaar hier zijn  vakantie houden en het graf van zijn ouders te onderhouden.
Ik voel me ineens een enorme zak omdat ik de koffie had geweigerd, de oude man had gewoon behoefte aan wat gezelschap.
Terwijl hij druk bezig is met het schoonmaken van het graf loop ik naar hem toe en begin opnieuw een gesprek, hij verteld honderd uit.
Vanaf de kerk lopen we door Strapodi richting de asfalweg, slaan het laatste kerkje over en lopen via een ander onverhard pad onze eindbestemming Livadi binnen.
Bij de supermarkt ijs en frisdrank.....dat hebben we wel verdient.
We eten in de namiddag in Aghia Pelaghia, de eigenaren komen lachend te voorschijn.
Onze gezichten zien er waarschijnlijk vermoeid uit en hun eerste vraag is dan ook "have you been walking you fools"
So know you need a beer?
Het wordt een liter!
26-06-2017.

[Afbeelding: E40F4865-F437-4A9A-B00E-AB33C466B4B0.jpg]
Quote
#2
lekker geschreven ook weer!
Quote
#3
Inderdaad, een genot om te lezen iedere keer.
Boeiend en humoristisch.
Quote
#4
Komt er nog een vervolg of blijft het hierbij?
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)