We zijn er weer
#1
Ik had er eigenlijk niet zo een erg in, de tijd vloog letterlijk en figuurlijk voorbij.
Aan de rechterzijde van het vliegmachientje zag ik nog net de vuurrode zon boven de heuvel nabij Athene langzaam verdwijnen.
De avond viel al snel en terwijl ik op mijn horloge keek besefte ik dat het hier ondanks het uur tijdsverschil al snel donker zou zijn.
We waren te laat, de late middagvlucht vanaf Schiphol had enige vertraging opgelopen dus het werd nog spannend of we met het hotelbusje meekonden en de vraag of de chauffeur zou wachten op ons.
20.00 uur, nee 21.00, het blijft lastig, tijdsverschil en als je haast hebt lijkt alles langer te duren dan je zelf wilt.
Het leek nu zelfs of ik in een zweefvliegtuig zat, het ging traag, 21.30 uur vertrok het hotel busje en nu was het al iets over negenen, reken daar de transfer  naar het hoofdgebouw en het wachten op de koffers nog bij.......pfffffffffff.
“Hee als we de koffers nog niet hebben, loop jij dan vast naar buiten voor het busje”.
Ja dat was natuurlijk ook een oplossing.
De bus naar het hoofdgebouw was er niet, voor het eerst in al die keren dat we de luchthaven van Athene bezocht hadden stonden we voor het eerst aan een slurf stil.
Dit was echter niet het hoofdgebouw......nou dit werd nog spannend.
Het viel allemaal wel mee, een nieuwe onderaardse gang die leek op een metrobuis maar dan zonder metro bracht ons naar het hoofdgebouw.
De bagageband draaide reeds en ook lagen er al verschillende koffers op.
21.25 met beide koffers in de hand op naar buiten.
Geen busje........Haha, ja dat was ik vergeten, grieken...nooit op tijd of is het zo dat wij Nederlanders te kritisch zijn.....ik denk t laatste.
Rafina was de reden voor de overnachting want we konden pas de volgende dag, de zondag door naar Kythira.
Veel of gewoon niets hebben we gezien van de busreis naar Rafina, het was donker en warm.
De mooie Griekse blauwe zee ontbrak in het plaatje en ook de wandeling langs de boulevard leverde geen mooie herinneringen op.
Nog even wat eten, kleine hapjes, inktvis, tzatziki, gepaneerde kaas en een salade, ouzo natuurlijk om toch even dat Griekse gevoel naar boven te krijgen.
Rafina was klam en warm, het lichte briesje wat er waaide zorgde echter niet voor de verkoeling waar ik op zat te wachten.
Ook de koude douche rond middernacht bracht geen verkoeling, een kwartier later rook ik alweer de transpiratiegeur.
Slapen maar, proberen dan he, met het raam open gaat dat wat moeilijk.
Rafina is een levendige havenplaats en dat levendig staat dan garant voor weinig slaap.
4.5 uur later sta ik weer onder dezelfde koude douche en spoel het zweet weg met de inhoud van een van de kleine flesjes die op de wastafel stonden.
Ik heb nauwelijks geslapen en iemand is in mijn hoofd druk bezig iets te beeldhouwen.
Ook voel ik dat de inktvis samen met de ouzo nog vrolijk in mijn maag feestvieren.
Twee tabletjes dus maar, een voor de beeldhouwer en een tegen de oprispende inktvis.
Het busje dat om 5 uur deze morgen vertrekt, stroomt langzaam vol met nog slapende mensen.
Mijn vriendin herkent een medesporter van de sportschool maar  deze slaapwandelt rustig voorbij.
Ook van de rit naar de luchthaven is buiten niets te merken, donker wederom.
Op de luchthaven sjouwt de chauffeur de koffers naar buiten, de shuttlebus van het hotel is gratis, service en gratis en of service betekend in de rest van de wereld dat het geen geld kost, ik geef de gegoede man 5 euro en met de 5 euro van de avond ervoor kan hij toch een biertje kopen, fooi heet dat of was dat vroeger zo?
Mijn vriendin Jeanette wordt herkent door haar mede sportster en de gesprekken komen op gang, ik ken de dame niet dus stel me voor........Jaap.
De luchthaven van Athene voelt koel aan, we checken in, geholpen door een gebrekkig sprekende hostess van de vliegmaatschappij van Griekenland, Olympic Air.
De luchthaven is iets veranderd met dit voordeel dat de douanecontrole iets soepeler verloopt dan voorheen, geen lange wachtrijen en geen chagrijnige mensen.
Het enige probleem in mijn bagage blijkt een klein flesje jonge jenever te zijn, aandachtig gluurt de medewerker naar de vloeistof maar uiteindelijk kunnen we gewoon door.
Kruipen we door een muur van allerlei Eau de toilet en aftershave om vervolgens  de te dure horloges te passeren die dezelfde tijd aan geven  als het goedkopere klokje wat mijn linkerpols siert.
Zonnebril hoef ik ook niet en de drank hadden we inmiddels al.
Naar de gate maar.
Om de tijd te doden begin ik alvast maar aan het schrijven van dit eerste verhaaltje, dat valt niet mee, ik ben namelijk heel snel afgeleid door de omgeving.
Schrijven gaat mij beter af in een rustige omgeving, vandaar dat ik nu terwijl de eerste korte wandeling er al weer op zit aandachtig verder kan met dit epistel.
Goed, afgeleid.....ja opvallende mensen, creaturen die voorbij wandelen waarvan ik denk hoe heeft onze lieve god ze zo kunnen bouwen of zou het de schuld van hun zelf zijn?
Natuurlijk, je mag niet oordelen maar grappig is het wel te zien dat sommige mensen die voorbij lopen waarvan ik denk past dit wel in een vliegtuig stoel?
Het vervoer naar de tweemotorige propeller gebeurd op de oude gebruikelijke manier, met een bus die langzaam over het terrein zweeft met als enig minpuntje dat je jezelf wel heel goed moet vasthouden als de automaat van het vervoersmiddel overschakeld naar een hogere versnelling, een waarschuwing is genoeg de tweede voel je aankomen.
We zitten en ik zak weg in de wereld van Klaas Vaak waar abrupt een einde aankomt als er een blik snoepjes onder me neus wordt gehouden.
“Sir do you like some sweet”
De bijna niet te verstane stem van de stewardes klinkt schel in mijn oren en ontwaakt mij uit de rustgevende wereld.
De schoonheid van de Griekse belemmerd mij net op tijd om iets onaangenaams uit spreken, ik bedank vriendelijk.
Dezelfde situatie herhaald zich bij het aanbieden van een drankje, het gaat niet lukken, de slaap blijkt mij niet gegund.
Na de monotone stem van de piloot die ons informeert over de weerssituatie op het eiland van aankomst besluit ik wakker te blijven en een aantal minuten later bots ik met mijn voorhoofd tegen de stoel voor mij.
Een glimlach schiet door mij heen, we zijn geland op het te kleine luchthaventje van het liefelijke eilandje waar ik zal proberen u te voorzien van mijn onnozel geschrift. 
Nu eerst effe koffie.............
Zo daar ben ik weer.
Waar waren we gebleven, O ja luchthaven Kythira.
Op het kleine schoolbordje bij het autoverhuurbedrijf Panayotis waar wij al jaren een autootje huren staat in witte letters gekalkt “ Mr Ruijg” en dat tovert de tweede glimlach op mijn gezicht.
Niet zozeer dat mijn naam daar staat maar dat het er goed staat geschreven terwijl in Nederland diverse instanties mijn achternaam vergelijken met een ontoegankelijk onherbergzaam landschap.
Is het druk, nee t valt mee.
Een aantal dames van de groep “ persoonlijke ontwikkeling” wordt verwelkomt door Albert van het guesthouse Fos Kai Choros, ik schud appie de hand, persoonlijk ken ik hem niet maar weet dat hij samen met zijn charmante vrouw een goede business draait met hun complex op dit eiland.
We gaan op weg, de mensen die ons normaliter komen begroeten stonden er niet, begrijpelijk want de bescheiden maar toch inmiddels wereldbekende reisorganisatie draait op volle toeren en komen tijd te kort en bovendien, wij weten de weg en de sleutel zal wel in de deur steken.

Ik wilde vandaag van alles, de wandeling naar de vuurtoren, die ging niet door omdat een ander lid van het Nederlandse Kythira promotie team, Daan vertelde wat de dagindeling zou worden en dat terwijl ze er niet eens bij was.
Een bezoek aan de gezellige zondagsmarkt verpeste ook dit voornemen, niet de markt zelf maar de ouzo die volgde op de Fraphe deed weer iets anders voorstellen.
Lunchen in Logothetianika, een leuke wandeling erheen zou de tocht compleet moeten maken.
Het werkwoord moeten gooit echter roet in het eten, erger nog....afijn lees maar.
Na de markt korte broek aan, factor 50 op het lichaam en op naar het kerkhof van Potamos.
Kerkhof van Potamos maar dat is toch de andere kant op?
Klopt!
Hetgeen wat Logothetianika scheid van Potamos is een diepe geul in het landschap, een kloof durf ik het niet te noemen maar wel een obstakel .
Vanaf het kerkhof kun je namelijk een oud pad volgen wat eerst de kloof ingaat om daarna weer omhoog te stijgen.
Het pad is ons bekend en in het verleden al diverse malen van beide kanten belopen.
We gaan dus maar, vergezeld van een rugzak met voldoende valuta en een fles water.
Als we ook maar net het smalle steile straatje omhoog willen lopen komen we Chrisoula tegen, wie?
Ja dat is de buurvrouw naast ons verblijf, ik hoef niet te vermelden dat ze aardig en vriendelijk is want dat is iedereen in dit dorp.
Drie natte zoenen, dat heeft ze wel geleerd door de jaren heen, een geratel van Grieks en 5 minuten later gaan we verder.
De dorpsstraat omhoog, linksaf door de smalle straatjes van het pittoreske dorpje Potamos.
Via de gesloten Tsipouro stokerij van vriend Stathis Souris bereiken we de hoofdweg en lopen rustig verder richting de laatste rustplaats van dit dorpje.
Mijn aandacht wordt getrokken door een pand waar eerder een soort kleine gamma inzat.
Door de deuropening zie ik nu echter flessen drank staan.....en dat....trekt mij aandacht.
Als dan ook nog eens de eerder genoemde Stathis verschijnt valt er bij mij een kwartje.
De goede burger zou inderdaad iets van een drankenwinkel beginnen.
We lopen op hem af en vriendelijk vraagt hij hoe het met ons gaat, we nemen een kijkje in zijn winkeltje en worden enthousiast als hij de wijn aanwijst die wij vragen, imyglykos, een zoete rode of witte wijn, de witte ijskoud de rode op Hollandse kamer temperatuur.
“I will come back tomorrow” hij knikt en begrijpt dat wij aan de wandel zijn en niet gaan lopen zeulen met flessen wijn en bijzondere biersoorten.
Het kerkhof ligt stil en verlaten in de zon, een vrediger plek om voor het laatst te rusten kan ik me niet voorstellen alhoewel ik denk dat ik voorlopig nog geen rust nodig heb, tenminste niet die eeuwige!
Voor het kerkhof slaan we links en verderop weer links, langs de voorraadschuur van de plaatselijke slager waar twee mooie pauwen maken dat ze weg komen.
Net als wij er weer zijn op het eiland zijn er ook in deze periode weer de spinnen, opletten dus!
Helaas gebeurd dat niet altijd even goed en moet ik met een vaste regelmaat diverse grote exemplaren van mijn hoofd en rug verwijderen.
Mijn wandelmaatje blijft behoedzaam in mijn kielzog om zo ook maar enig contact met de meerpotige te vermijden.
We lopen naar beneden, het pad wat ik moet hebben vindt ik echter niet, ik zie wel iets van een doorgang maar twijfel sterk of dit het is, een honderd meter en enkele bebloede ledematen verder herken ik toch iets van het pad terug.
De stenen trappen en het ommuurde pad bevestigen mijn vermoeden en als we later ook het stroompje oversteken weet ik, weten wij het zeker.
Het pad is slecht geworden, het was een mooi pad maar nu sterk overgroeit door allerlei bebossing die het niet makkelijk maken om door te komen.
Ik denk na, graaf in mijn geheugen wanneer we hier voor het laatst gelopen hebben, er komt geen antwoord, het enige wat ik nog weet is dat het toen van de andere kant was en nu staan er toch diverse volwassen struiken midden op het pad de weg te versperren voor een normaal mens.
Dat wij gek waren wist u al dus langzaam lopen we aan de andere zijde uit de kloof omhoog, vergezeld van diverse mooie vlinders.
De asfaltweg, rechts dalend naar het mooie strand van Likoudimo en linksaf richting het dorp met onuitspreekbare naam Logothetianika.
We gaan links omhoog, genieten van de omgeving en missen zo de onverharde afslag omhoog.
Lopen terug en via de nauwe straatjes komen we aan bij de dorpskerk  in het gehucht met de onuitspreekbare naam.
Het restaurant voor de lunch blijkt gesloten, een vloek blijft binnensmonds en in zoek een oplossing.
Om de lunch uit te stellen vindt bij mijn wederhelft geen gehoor en eerlijk gezegd ik lust ook wel een biertje, het wandelingetje heeft tussen mijn rug en de rugzak al wat vocht verloren en dat moet aangevuld worden want zonder vocht geen leven en te vroeg mij te rusten te leggen op het kerkhof, afijn dat heb ik al uitgelegd.
We besluiten terug te lopen naar Potamos, steken de asfaltweg over en gaan via oude paden terug naar het dorp.
Pakken de auto en rijden richting Fratsia, daar zit een Kretenzer, een goede kok.
Geen standaard Griekse keuken maar iemand die met liefde goede gerechten op tafel tovert.
Een heerlijke salades waarvan ik nu nog niet weer wat er allemaal inzat en een stuk vlees wat je niet eet maar wat je leegzuigt.
O ja en het bier natuurlijk, ik had uitgerekend dat ik minstens een liter had verloren dus dat minimale werd aangevuld,. 
Tot morgen.

........





Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Quote
#2
Fijn dat jullie er weer zijn, nu kan mijn zomer van ademloos van spanning en bewondering jullie wederwaardigheiden gelukkig beginnen.
Reken er op dat ik jullie van begin tot eind zal volgen. Heel veel plezier en avontuur, zodat er veel te lazen zal zijn.Ga er voor!
Quote


Lijst met mogelijk verwante discussies
Discussie Auteur Reacties Weergaven Laatste bericht
  We zijn er weer Japio 2 1.625 31 May 2018, 00:09
Laatste bericht: jacq1970

Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)