Grieksegids nieuws     
Dag 2
#1
C O C O M A T Matrassen, een Grieks product dat het welzijn van de mens zeker tot een hoger peil verlegd.
Gemaakt van volgens mij het zachte omhulsel van de kokosnoot, u weet wel die bruine draadjes, nee je ruikt niets van de kokosnoten.
Het enig nadeel van dit soort bedden is dat je er niet meer uit wil, zelfs niet meer voor het loze van de gefilterde Mythos.
Dus we gaan de komende dagen gewoon de wekker zetten om er op tijd uit te komen, vakantie, ja dat zal best maar dat wil ik dan ook wel voor de volle 100 procent meemaken.
8.00 uur geeft de klok aan en eigenlijk is dat al te laat, na het bestijgen van de oude trappen in de Pyrgos woning klik ik de waterkoker aan, eerst maar thee.
De bakker is  vandaag gesloten, Pinksteren.
Van brood zijn we wel voorzien maar in de haast van de vorige dag zijn we de boter en het beleg vergeten.
Het brood blijft in de koelkast, in de keuken staat een oven dus het brood kunnen we op een ander tijdstip snijden, verwarmen en voorzien van olijfolie of tzatziki maar dat later.
Ik kijk de reacties op mijn verhaal van gisteren even na om te kijken of ik het wel moet blijven doen, de talloze reakties zijn de inspiratie om  verder te gaan, dus ik ga weer aan de slag.
Het is maandag vandaag, Pinksteren in Griekenland volgens mij en buiten het feit dat de winkels dicht zijn merk je dat verder aan niets.
De zon schijnt volop en de vogels fluiten hun verplichte nummer in de haag voor het huis.
Als ik naar buiten gluur richting het buurdorp merk ik op dat het plaatsen van de hor de avond ervoor weinig effect heeft gehad, het elftal muskieten wat naar buiten wil is meer dat wat naar binnen wil.
Ik was zo dom geweest om de avond ervoor de deur open te laten staan, dus de ongenodigde gasten waren waarschijnlijk vast in de slaapkamer gaan zitten, wachtend op het heerlijk Hollandse vlees wat zou komen.
5 minuten na het uitdraaien van het licht werd de aanval ingezet, een bekend gezoem was hoorbaar, muskieten, bloedzuigers.
Ze hadden natuurlijk bloed geroken, de striemen op mijn benen waren nog enigzinds open en ze roken natuurlijk het nectar.
“Hee wij hadden toch nog ergens een klamboe?”
Het licht flitste aan en even later lagen we keurig beschermd onder de klamboe.
Het zoemen bleef maar wetende dat ze er niet bij konden vielen we heerlijk in slaap.
De thee was op, de rugzakken voorzien van alle noodzakelijk zaken voor die dag dus we konden op pad.
Nog even langs Stathis voor de wijn en dan naar het ontbijt in Pelaghia.
Stathis was desondanks de afspraak niet ter plekke.
Of dat een probleem is? Nee geen sinds grieken komen over het algemeen te laat of helemaal niet, met deze voorkennis keerde ik het huurautootje en zette koers richting Pelaghia voor het ontbijt.
Het dorpje aan de kust lag rustig in de zon te baden.
De eigenaar van Sempreviva, het lokale cafeetje begroette ons hartelijk en wenste ons een “ pleasant stay”.
George nam de bestelling op en langzaam vulde zijn etablissement zich met lokale buurtbewoners, de kerk was afgelopen en ze gingen aan de koffie, het rustige koffietentje veranderde binnen 5 minuten in een kippenhok, mensen wat een gekakel.
Gezelligheid ten top.
Cappuccino, fried eggs en yoghurt met verse vruchten, ja je zou bijna elke morgen hier heen vluchten voor het ontbijtje.
Betalen en nog effe langs Kapsanis, de supermarkt voor water voor onderweg, het groentevrouwtje voor het fruit en dan op naar Platia Ammos.
Ook de verlaten badplaats lag heerlijk in de zon maar het langgerekte strand bleef bijna leeg.
Als je Platia Ammos vergelijkt  met Pelaghia dan heeft het een veel mooier en breder strand, alleen de faciliteiten ontbreken, geen winkeltjes, geen bakkertje, nee niets wat de plaats aantrekkelijk maakt en dit gegeven is al jaren zo en dat is jammer. 
Ik zet het huurautootje onder een boom op het strand en we lopen de boulevard af richting het noorden.
Bij de twee tavernes die open zijn groet ik de aanwezigen, bij de laatste eetgelegenheid blijft mijn aandacht echter hangen op een glimlach die ik herken.
Zijn gezichtsuitdrukking doet mij met enige weemoed terugdenken aan vervlogen tijden hier op het eiland.
Yourgos, ja zo heet hij, vrijwel onmiddellijk had de database in mijn radarwerk het gezicht gekoppeld aan de man, de jongen die hij ooit was, en geen spat veranderd is.
Ik loop terug en schud hem vriendelijk de hand, was het 6 of 7 of misschien wel langer geleden dat ik hem gezien had?
Hij werkte als ober in Logothetianika, bij het beruchte restaurant van Maria, zodra ik binnen kwam stond er twee tellen later miso kilo bier voor me neus en zulke mensen, ja die vergeet je niet gauw.
Hij herkent ons vrijwel onmiddellijk en vraagt hoe het met ons gaat, of we wat willen drinken, ik bedank vriendelijk met de belofte dat we later terugkomen om wat te eten.
We gaan of eigenlijk zijn al aan de wandel en een bier om elf uur in de morgen met nog een kilometer of tien te gaan nee dat sla ik even af.
We gaan richting Moudari, de naam van de vuurtoren in het noorden van het eiland.
Spannend, nee hoor de tocht al meer dan 25 keer gelopen en deze route langs de kust al vier keer maar goed alles beter dan de hele dag op het strand liggen.
Nee hoor alle gekheid op een stokje het is heerlijk wandelweer en als de geur van bepaalde bloemen mijn zintuigen prikkelen en ik de roep van bepaalde vogels herken ben ik in mijn element.
Vergezeld van de diepblauwe zee rechts van ons volgen we de ruige kust die noordwaarts gaat, diverse malen stap ik van het doorgaande pad af om te kijken welk moois de omgeving ons nog meer te bieden heeft, verkeerd lopen gebeurd dan niet vaker dan enkele tientallen meters en wat extra schrammen op de benen maar dat is zeker de moeite waard.
Staken we in het verleden een kloof over nu herinner ik mij dat de wandelgids ons de vorige keer vertelde om de uitmonding van de kloof in zee over te steken.
Dus we lopen strak langs de kust en dalen af in de uitmonding, daar waar de kloof stopt en de zee begint.
Het zou een mooi plekje kunnen zijn ware het niet dat deze locatie sterk vervuild is met afval, van alles wat aangespoeld is blijft jammer genoeg liggen in de ingang van de toch wel bijzondere kloof.
Hout is geen probleem maar plastic tasjes en alles meer wat de mens achteloos weggooit irriteert mij op dat moment uitermate.
Op het vliegveld van Athene zag ik een levensgrote foto van een Carretta Carreta, een van de mooiste en grootste zeeschildpad die er bestaan, het arme dier was gewikkeld in afval van de menselijke beschaving, plastic en touwen....... De linkerzijde van de kloof toonde een nauwe doorgang een nauwe spleet die ver doorliep in de rotswand.
Net toon ik een kijkje wilde nemen vloog er iets op mij af, de vleermuis bleek meer geschrokken dan ik en maakte een beweging van 180 graden om weer te verdwijnen in de duisternis waarvan hij kwam.
We waren op zee niveau en wat kwam was iets wat de hartslag zou verhogen, ik pakte een van de aanwezige bamboe stokken om de klim naar boven iets makkelijker te maken.
Al zag de klim er zwaar en vermoeiend uit, hij was het niet en de bamboe stok werd hoofdzakelijk gebruikt voor de vele spinnen die ons de toegang versperde.
We waren boven en herkende de oude telefoonpalen die leidde tot de vuurtoren.
Het pad was nu simpel, gewoonweg de palen volgen tot de vuurtoren.
Weldra verscheen de vuurtoren met in zijn kielzog het oude seinhuis.
Links het veld in, nog even naar de grot van Paris en Elena en daarna naar de vuurtoren.
Het uitzicht wat we gewend zijn is nog altijd prachtig maar we kennen het inmiddels en dalen af naar het strand nabij het kerkje, de Agios Nicolaos.
Het strand is onbemand, geen sterveling te bekennen.
De kleren gaan uit en ik ga even op verkenning, eerst een voet, dan twee benen.
Tot kniehoogte blijf ik staan in de zee, niet vanwege het eventuele koude maar meer om het zoute water de wondjes op mijn benen te ontsmetten, het bijt, prikkelt, niet lang dan is het over.
De temperatuur van de zee valt mee, ik vergelijk het met een biertje wat net effe te lang staat.
Als ik eenmaal door ben zet ik de duikbril op en neem een camera mee om het beeld onder water vast te leggen, helaas is er weinig te zien.
Als ik na een tijdje het water verlaat blijkt de eerder gekozen zonlocatie te zijn verplaatst.
Wespen, tientallen zweven over de plek waar wij lagen.
Het is inmiddels 14.30uur als we de rugzakken weer omhangen en richting Platia Ammos gaan.
Niet via de normale route maar via een verleden jaar schoongemaakt pad wat 
direct begint tegenover het kerkje en steil omhoog klimt.
Het pad is mooi en ik ben blij dat ik de bamboestok nog in bezit heb want zo ongeveer elke twee meter hangen de dikste spinnen op ooghoogte, het pad duurt ongeveer 500 meter dus telt u maar even na.
Als we op het verharde pad aankomen is de verkoeling van de zee alweer verdwenen en het in de zon gedroogde T shirt alweer kletsnat.
Het pad wat we nu volgen is eentonig en breed, het liijkt wel een scène uit een cowboyfilm, echter geen cowboys en zeker geen indianenverhalen.
Op de meerpadige splitsing nemen we even rust bij een gebedshuisje, nemen wat vocht tot ons en rusten wat uit.
Het slotje van het kleine gebedshuisje is open en als ik het verwijder en het deurtje open ligt er toch wel veel geld achter, muntgeld.
Ik sluit het deurtje en doe het slotje terug, het is niet mijn geld dus gewoon afblijven.
Voordat de vraag mijn mond verlaat wat we gaan doen zeg ik we gaan rechts af.
De reden hiervoor is simpel, stel ik de vraag toch dan is het antwoord simpel en vrijwel altijd hetzelfde........” zeg jij het maar”, dus rechts.
We dalen af langs de rots met de schelpen en komen uit op het pad wat richting Platia Ammos gaat.
Gooien de rugzakken af en lopen richten Yourgos en het restaurant waar hij werkt, het biertje smaakt heerlijk maar het aanbod voor wat betreft het eten valt tegen, dit is er wel en dit weer niet.
Het restaurant heeft denk ik de mooiste lokatie maar het aanbod doet dit teniet.
Terug naar Potamos, nog even langs Stathis voor de wijn en ja hoor hij staat voor zijn winkel, op de vraag of hij open  is antwoord hij offcourse.
Een van de gekochte flessen is inmiddels bijna leeg dus tot de volgende sessie maar weer.

......






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Quote
#2
Mooi verslag en prachtige foto's, even weer een herkenning van het mooie Kythira!
Quote
#3
Weer fijn om zo aan Kythira herinnerd te worden
Quote
#4
Heerlijk verhaal weer. Ik geniet zo mee van de wandelingen die wij nooit zouden maken, te gek voor een echtgenoot met echte hoogtevrees.
Quote
#5
Hoogtevrees zit tussen je oren.....alles is ge overwinnen
Quote
#6
En er zijn zat mooie wandelingen zonder enorme hoogtes langs kliffen en rotsen!
Merk zelf dat het wel fijner lopen is met een goede stok, of dit nu een wandelstok is of een gevonden stok maakt niet uit, je hebt even meer het gevoel dat je steviger staat.
Quote
#7
Klopt volledig mee eens, ik grijp nog wel eens naar een bamboo stok
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)