Dag 4
#1
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Woensdag alweer, rustig aan vandaag want de klimmetjes van gisteren zijn nog voelbaar in de kuiten.
Ik ben er weer als eerste uit, zet thee en bekijk even de reacties op mijn verhaaltjes.
De gezellige buurvrouwen van de overkant voeren het bovenwoord, we worden nauwlettend in de gaten gehouden, de Ollandia.
Ik hoef de deur van het voorbalkon maar open te zetten of K A L I M E R R A.
Ze kwaken wat af en maken het beroep van de haan verderop in het weiland nutteloos.
Wat gaan we doen vandaag, ja eigenlijk niets tot weinig, of het dan ook intressant genoeg is om op papier te zetten, afijn lees maar.
De  caramelles die we mee genomen hadden voor het bakkersvrouwtje zijn volgens mij inderdaad op, ze bedankte nogmaals overvriendelijk voor de stroopwafeltjes en durfde nog net niet te vragen wanneer we weer kwamen.
Ik kan onderhand wel een container van te voren opsturen voordat ik met vakantie ga.
Het brood bestond vandaag uit de margarita, een bloembrood van geschakelde bolletjes met sesamzaad, erg lekker.
Goed het ontbijt zit erin, toch maar een rugzak mee voor het geval we nog tijd over hebben om een strandje te pikken.
We gaan richting het zuiden, de hoofdstad Chora.
Neem links de afslag Fratsia want ik wil voor vanavond nog even een tafeltje reserveren bij de Kretenzer van restaurant Familia.
Wie Fratsia kent, kent ook het grote plein.
Ja dat is eigenlijk Fratsia, je geeft gas en dat was Fratsia.
Het nietszeggende plein wordt echter opgeknapt en ik moet eerlijk zeggen het ziet er nu al, halverwege de verbouwing, aantrekkelijk uit.
Ik zet de auto stil tussen het werkverkeer en wil richting het restaurant lopen.
“Hee dat is toch de eigenaar, de kok?”
En inderdaad de altijd in het zwart geklede Kretenzer, compleet met tulband en zwarte baard staat in het voormalige kafenion tegenover het restaurant.
Brutaal loop ik op hem af om een tafeltje voor vanavond te reserveren maar helaas zijn ze vooralsnog in de avonduren gesloten.
Ietwat onbeschoft vraag ik wat hij in het kafenion moet, wat ook heel mooi gerestaureerd wordt, hij blijkt de nieuwe eigenaar te worden en maakt er opnieuw een bar c.q Kafenion van met als extra de verkoop van lokale producten.
Vanavond hier niet eten dus, straks even de twee gasten inlichten die we uitgenodigd hadden.
We rijden door richting Chora als we in Livadi het bruine jeepje zien staan van een van onze meeeters van die avond.
Ik draai om, rij tegen het verkeer in en gedraag me als een Griek als ik de auto tegen het verkeer in op de verkeerde kant van weg stil zet.
“Hee chef het restaurant is dicht vanavond”
‘O geen probleem gaan we ergens anders heen’
Gisteravond hadden we in Logothetianika gegeten, het restaurant wat eerder op een middag gesloten was.
Het aanbod van het eten was beperkt en we zaten de gehele avond met ze tweeën.
Het was wel gezellig maar als de tuin meer bevolkt zou zijn geweest was de sfeer zeker omhoog gegaan, jammer want het is een prachtig restaurant in een zeer mooie omgeving.
De hoofdstad ligt volledig in de zon, voor het dorp, want een stad kun je het eigenlijk niet noemen, stuur ik de auto links de grote parkeerplaats op.
Het is niet druk, er staat een viertal auto’s en een bus.
We lopen de nauwe kleine straatjes van Chora af en nemen eerst maar eens een koffie op het centrale plein.
Bij het cafe is het gezellig druk, het is een komen en gaan van allerlei volk.
Een vrolijke viervoeter komt gedag zeggen en even later nog een kat.
Als ik de cappuccino op heb zit ik ietwat jaloers te kijken naar de grieken aan de tafel tegenover mij, het is nog voor de klok van twaalf en de mannen zitten toch al echt aan de Tsipouro.
Ik schiet de serveerster aan en vraag beleeft om een ouzo, met een Tsipouro in de benen redt ik het pad om het kasteel zeker niet, de ouzo zal mij zeker helpen tegen mijn hoogtevrees.
“Hee Japio”
Ik geef de gegoede burger een hand maar weet mijn  god niet wie het is, het schiet me niet te binnen.
Ik geef een hand en hij stelt zich voor Kees....
Dan weet ik het weer Kees van Linde, ze hebben een huis hier in Chora en zij zijn vorige keer beide mee geweest op kano avontuur op zee.
Ik vraag hoe het gaat en vraag hem zijn vrouw de groeten te doen.
“Tiktak tiktak” nee he, wandelaars, geschoeid in zware bergschoenen en prikstokken, alleen de skies  ontbreken.
20 stuks, het lijken wel Chinezen als het stel gewapend met de prikstokken het lokale souvenirs winkeltje instappen, als dat maar goed gaat.
Ik bekijk het tafereeltje als de groep onze kant op komt, uit de gesprekken die ze voeren maak ik op dat het geen Nederlanders zijn en zeker geen Engelsen.
Ze bezetten de rest van de stoelen van het cafe en als ik goed luister onderscheid ik de Germaanse taal, Duitsers?
Daar wil ik het mijne van weten en als er een stilte valt vraag ik gewoon of het Duitsers zijn.
Jawohl, krijg ik als antwoord en als ik verder vraag wat ze gelopen hebben wordt ik doorverwezen naar “Der Führer”
Ik draai even mijn hoofd weg en kan nog net mijn lachen inhouden, het zijn inderdaad Duitsers.
Even wil ik de Fuhrer vragen of ze naar “Germanika” zijn geweest, ik doe het niet.
De groep struint het eiland af, korte wandelingen, de Duitser heeft hier 20 jaar geleden gewoond.
Vraagt of wij wandelaars zijn en ik vertel onze geschiedenis van het lopen op het eiland.
Na het gesprek wat mij verder geen informatie oplevert gaan we richting het Kastro van Chora, het kasteel of eigenlijk wat er over is van de burcht.
Het bouwwerk ligt aan het einde van het dorp en geeft een prachtig uitzicht over de badplaats Kapsali.
Rechts de kaap Trachilos en het wandelpad wat voert onderlangs het Kastro.
In de diepte twee wandelaars, ik kan ze niet verstaan maar hoor aan de toon al dat er een discussie gaande is.
“Geef mij je camera eens”
Het toestel heeft een zoom van 40 maal en zo haal ik de wandelaars dichter bij, een man en en vrouw komen naar boven gekropen, hij voorop zij iets er achter.
Ik druk drie keer de knop van de camera in, die staan erop.
We gaan terug, richting Kapsali en ja ook over hetzelfde pad als van de wandelaars die omhoog komen.
Hijgend en puffend komt het tweetal het nauwe straatje omhoog, ik doe de gok en vraag “dat valt niet mee he”
Inderdaad het viel niet mee, Nederlanders, Ross gasten uit Pelaghia.
Ze hebben het pad eerst naar beneden en toen weer omhoog gelopen.
We raken aan de praat, het zijn Zeeuwen en vreemd genoeg hebben mensen uit zeeland altijd de gewoonte zich te verontschuldigen dat het Zeeuwen zijn, waarom?
Ik heb echt geen idee.
Terwijl ik met de man praat staat mijn vriendin alweer op de beurs van Utrecht, haar praatje te doen over de Pyrgos House, de wandelstichting van het eiland.
“Ja maar die ken ik, Frank goeie gozer” trots haalt hij het wandelboekje tevoorschijn.
Intussen check ik even of het wel de laatste versie is, 2018.
Ik vertel hem welke wandelingen hij zeker nog meer moet doen en de man raakt over enthousiast van de verhalen die ik hem vertel.
Ondertussen komt ook de bewoonster van de tuin waarin wij staan ietwat slaperig naar buiten om te kijken wat er eigenlijk allemaal gebeurt in haar voortuin.
Zeker een half uur later lopen we het dalende pad af richting Chora, steken het strand over.
Op het sterk dalende pad richting de boulevard komt er klein hondje op mij af een bekende soort, ben alleen de naam vergeten.
“Zeg dat is toch zo een Jack Daniels?” Vraag ik mijn wandelmaatje.
‘ nee jog dat is er een uit Brussel” antwoordt zij.
Ik denk een hondje uit Brussel wat is dat nu weer voor een onzin.
Dus ik schiet in de lach en zij vraagt wat lach je nou.
Ja ik zeg ik verstond een hondje uit Brussel....
“Jack Russel sukkel”
Pffff 1 ouzo!
De tentjes langs de boulevard zijn nagenoeg leeg, op het strand slechts 4 badgasten.
Kapsali is verlaten en dat ondanks het mooie weer.
Bij Vanila gaan wij aan de lunch, een sandwich en een broodje tonijnsalade.
Een biertje om het mee weg te spoelen en nog een voor de terugweg.
De binnendoor weg onderlangs het Kastro is klimmen, gelukkig laat op dat moment de zon het afweten.
Chora is om 16.00 een spookdorp, door god en alles verlaten........
Quote
#2
Mooie foto's , veel herkenbare plekjes... we moeten zeker weer eens terug naar Kythira!
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)