Dag 5
#1
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Donderdag.

Om 08.00 uur in de morgen weg wordt om 8.00 uur in de morgen opstaan.
Ik ga niet weer vertellen wat de reden is, deze is inmiddels bekend.
Eerst een frisse douche, kleren aan en via de nauwe steile trap naar het woongedeelte in de Pyrgos woning.
Tijdens het naar boven gaan loop ik een beetje te zwalken, echt veel gedronken heb ik toch niet de avond ervoor.
Het restaurant Familia was gesloten dus moesten we uitwijken naar Kale Jopie in Mylopotamos.
Het restaurant dat zijn naam dankt aan de twee prachtige platanen die het plein vullen heeft de tafels en stoelen opnieuw in de verf gezet.
Wit, niet echt in de Griekse stijl maar goed de bomen kleuren er leuk bij.
Het is niet druk, slechts enkele tafeltjes zijn bezet.
Het geluid van stromend water geeft aan dat de beek vol staat en de kwakende kikkers die het nieuws van de dag vertellen nemen soms wel erg hard de overhand.
Het eten is goed en lekker, ik had een kotelet rund, qua grote schoenmaat 49 of 50, ik voelde hem deze morgen nog zitten.
Ondanks het feit dat het al donker was is te zien dat de  omgeving van het dorp Mylopotamos zwaar geteisterd door de brand van verleden jaar, er is veel over geschreven maar als je dit nu ziet is het echt erg.
Terug naar deze morgen, O nu zie ik het, het “L” etje van de sok zit rechts en evenredig de andere sok links, ja daar ga je van zwalken.
Wandelsokken zijn natuurlijk niet voor niets voorzien van een linker of een rechterkant, doe je ze verkeerd om dan werkt de zelfsturende functie van de sokken de verkeerde kant op, ben blij dat ik het nu ontdek.
We ontbijten niet, we zijn al te laat.
Te laat? Je hebt vakantie en de hele dag de tijd!
Ja dat zal best maar het wandelingetje van vandaag gaat gewoon weer van boven naar beneden en weer terug.
Hoe vroeger je gaat hoe minder last je hebt van de warmte, in de ochtenduren waait er namelijk nog een aardig windje, die echter rond het middaguur verdwijnt, een zelfde uur waarin de zon naar richting krachtig gaat en dat willen we een beetje voor zijn.
Dus eerst langs de bakker, brood mee voor onderweg, 4 liter water, 2 bananen en wat gedroogd fruit.
Op naar Gerakari, de tweede keer deze week.
Ik zet de auto aan de rand van het bos, de boer op de trekker die even later langs rijdt kijkt ons even verwondert aan, als ik hem vriendelijk groet doet hij hetzelfde.
We lopen langs de bosrand richting de westkust, daar waar we het kleine kapelletje rechts passeren slaan we twee afslagen verder rechts het bos in.
Een breed onverhard pad leid ons tussen de heerlijk ruikende naaldbomen door, het windje duwt ons rustig in de rug naar beneden.
We lopen op een heuvelrug die eindigt vlak boven zee en die alleen maar rechtuit gaat.
Ik heb geen idee waar het pad stopt of dat er gelegenheid is om de zee in te gaan maar tot nu toe is de weg door het bos mooi.
Door de bomen heen ontdekken we al gauw de blauwe kleuren van de zee, de afstand er heen blijkt niet eens zo ver te zijn, alleen het pad slingert nu naar beneden.
Het bos houdt nu op en voor ons in de diepte liggen verschillende oude gebouwtje, stallen en kleine boerderijtjes van een tijd die ooit was.
Als we verder dalen passeren we de ruines ervan.
Het moet gezien de bebouwing vroeger toch wel een levendige bedoening zijn geweest  het aantal huisjes en de terassen is veel.
Verlaten en verwaarloosd, het zal ooit van iemand geweest zijn maar nu wordt er geen onderhoud meer aan gedaan, staan de huisjes deels op instorten en ontbreken de daken.
Het pad gaat nu door een oude boomgaard, olijven, heel oude bomen.
Het zicht op de zee wordt beter en ook de ruige kustlijn is nu zichtbaar, verschillende kleuren blauw beschijnen het netvlies, het is mooi maar ach ik was niet anders gewend.
Hoog boven de zee stopt het brede pad, helaas kunnen we niet verder.
Of toch? 
Net voordat ik mijn rugzak af wil doen hoor ik in de verte geiten, twee stuks.
Ze hebben ons geroken en gezien en maken ons duidelijk niet gewend te zijn aan toeristen.
Waar geiten zijn, lopen paden en inderdaad rechts is een doorgang in de bebossing en naar beneden een eenmanspad, ter breedte van een geit.
Kom we gaan, achter elkaar lopen we voorzichtig langs de steile rotshelling naar beneden, hier en daar voorzichtiger om uitglijden te voorkomen.
De geiten hebben de dag van hun leven als ze ons zo zien stuntelen.
We komen tot op 20 meter boven de zee, daar houdt het pad op, tenminste voor ons, de tweehoevigen zouden makkelijk door kunnen gaan maar ik denk als ik een poging zou wagen er een plekje op het kerkhof van Potamos minder zou zijn, dus maar niet.
Onder de beschutting van een uitstekende rots nemen we plaats, ik schrik me rot en laat bijna me rugzak in de diepte vallen als er achter mij in de bebossing iets beweegt.
Jesus................ik schrok me kapot, vanuit een kleine grot een meter achter ons en bedekt door de struiken maakt een geit zich uit de hoeven pfffff.
Het uitzicht hier is prachtig, de wind waait over de zee, de geiten maken een praatje en af en toe komt er een verdwaalde meeuw langs.
In de diepte op twee rotsen zitten twee vissers, gekleed in het zwarte, uit te rusten van hun vangst, aalscholvers.......prachtige vissers.
Na wat brood en drinken moeten we terug, dezelfde weg.
Saai? Zeker niet het biedt weer andere vergezichten en mooie plaatjes op.
Langzaam lopen we omhoog, steil en nog steiler af en toe een klein stukje vlak.
De wind is verdwenen en het bos biedt niet verkoeling die ik had verwacht.
In de schaduw van wat bomen vinden we toch wat verkoeling en drinken nog wat terwijl een prachtig maar stekend insect verwoede pogingen doet om mijn benen aan te vallen.
Tot twee keer toe krijgt hij een voltreffer maar geeft het niet op, een derde maal verdwijnt hij.
1300 stappen in een kilometer, het waren er acht.....tel maar uit, ik heb mijn doel van vandaag weer bereikt en als ik het lichaam niet teveel aanvul met teveel calorieeeen val ik zo 5 kilo af.
Het ging beter als dinsdag naar mate we meer wandelen gaat het steeds beter.
We pakken de auto en rijden naar de geheel andere kant van het eiland, Paleopoli, bij het heerlijke restaurant Scandeia nemen we de lunch.......helaas ben ik bang dat de 5 kilo eraf niet gaat lukken vandaag.
Ook de Hollandse dames die verblijven bij Albert en Anita van Fos Kai Choros komen een hapje eten, de grote stalen pan verschijnt op tafel, vissoep volgens mij.
“ den uil is in den olmen”
De dames beginnen even te zingen, bijzonder want het was een liedje waar wij gisteren naar op zoek waren.
Het lange strand van Paleopoli nodigt uit voor ontspanning, twee zwemsessie en als rond de klok van 17.00 een dikke sluierbewolking de zonnestralen doen verdwijnen gaan we terug richting Potamos.
Op het dorpsplein zitten de Olthofjes, meelezers van deze pagina en uiterst vriendelijke mensen.
De verhalen gaan over en weer.
De dag zit er nog niet op, de vut om het verhaaltje te schrijven ontbreekt echter, dus deze morgen maar gedaan.........
Quote
#2
Je kan het zo mooi opschrijven, ik zie het voor me.. hoor zelfs de zee als ik heel goed luister !
Quote
#3
Helemaal mee eens; zo beeldend en humoristisch geschreven.
By the way: Nog veel plezier op het mooie Kythira!
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)