Dag 4
#1
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Bij mijn eerste blik op de irritant tikkende wekker in de slaapkamer geeft deze de tijd van kwart voor acht aan, diegene die naast mij ligt geniet nog heerlijk van de rust.
Lekker vroeg nog denk ik bij mezelf en ik ga eruit, “blijf jij nog maar effe liggen fluister ik in haar oor, ik roep je om 9.00 uur als de thee klaar is”.
Ze zegt niets maar glimlacht en trekt het laken iets hoger.
Ik sla de douche en de waterkoker over en kijk op mijn ipad waar ik gisteravond gebleven ben met mijn verhaal.
Naadloos tik ik met een vinger het vervolg, met de andere hand ben ik druk bezig mijn benen te krabben.
Vannacht ben ik druk in de weer geweest met een bloedzuiger, een mug.
Ik kon het irritante insect niet vinden, telkens zoemde hij om mijn oren, klaar om het steekspel te beginnen.
vapurub, ik weet niet of ik het goed spel maar zo een zalfje wat je bij verkoudheid op je borst smeert schijnt ook goed te helpen tegen de muggen. 
Ik smeer er een deel van mijn gezicht mee in en een laagje op beide oren, doe vervolgens het licht uit en wacht op mijn aanvaller.
Hij is nog twee keer langs geweest en toen niet meer, komende nacht maar het hele lichaam in de vapurub want hij is gewoon zijn maaltijd wezen halen op mijn benen.
Het is nog lekker rustig buiten, het dorp slaapt waarschijnlijk nog.
Ongestoord maak ik mijn verhaal af en plaats dit op de media.
Kwart voor negen, tijd om de waterkoker te vullen en het knopje in te drukken.
Ik loop de trap af naar de slaapkamer en meldt het volgende “ als het mevrouw schikt, ik heb zo thee op het voorbalkon met Griekse koekjes”
Om negen uur stipt zitten we beide in de gezonde frisse buitenlucht en genieten van ons wijde uitzicht. 
“Kalimera” ook de buurvrouwtjes van schuin tegenover zijn inmiddels wakker en kwekken het nieuws bij elkaar, de rust is even over.
De ene, Chrisoula die van de kookcursus op de dinsdag heeft een dusdanig aanstekelijke lach dat ik zelf ook elke keer in de lach schiet.
Na drie bakken thee en al het nieuws gelezen te hebben vraag ik “ haal jij effe brood”.
Na het ontbijt gaan we op weg naar Pelaghia.
Het is leeg op het dorpsplein van Potamos, voor de Souvlakitent staan geen tafels of stoelen, ze zijn gesloten, de eigenaar hangt nu zelf ergens om in gesneden te worden, gelijk zijn heerlijke girosrol.
Op de parkeerplaats ontmoeten we wederom Rolf en Loes.
“Weer boodschappen halen?”
“Nee joh we gaan effe aan de koffie op t plein”.
De boodschappen, de paksoi die ze nodig had voor een oosterse maaltijd was niet te vinden maar er was al een andere oplossing verzonnen.
Nu hadden wij van ingewijden gehoord dat de kookkunsten van Loes hoog boven het gemiddelde uitstegen dus op de vraag of wij het ook lusten bewogen de hoofdjes op en neer.
Op de dalende weg neer beneden zitten we achter een drakakisbus, langzaam rijdt de chauffeur het dorpje Pelaghia binnen en stop bij de appartementen van Evi en Nikos.
O ja het is natuurlijk donderdag, de nieuwe Ross gasten zijn gearriveerd.
Op de parkeerplaats bij de pier sluit ik het huurautootje af en lopen we langs de kust richting het zuiden.
De wind waait nog redelijk hard en zorgt er zo voor dat het strand van de Neo Kosmos niet breder is dan ongeveer twee meter.
We gaan vandaag zuidwaarts de weg volgend langs de kust in de richting van de kloof van Limni, of eigenlijk de indrukwekkende kloof van Limni.
Bij een restaurantje aan de kleine boulevard wil ik even een pakje stroopwafels afgeven maar van Anna, de uitbater ontbreekt ieder spoor.
Brutaal schuif ik een grote glazen schuifdeur open en stap naar binnen maar ook binnen is er geen levende ziel te bespeuren.
Ik open de vitrine en leg de Caramelles op de glazen plank en stuur een sms naar het kleine vrouwtje.
We passeren de vele kleine strandjes waar niemand het heeft aangedurfd er vandaag te gaan liggen, de zon schijnt volop maar ik denk dat de wind de roet is die in het eten is gestrooid.
Op een van de kleine strandjes is het aangezicht veranderd, een groot deel van de rotswand is losgekomen en in zee terecht gekomen.
Op Lagada beach zoals het staat aangekondigd staan keurig de bedjes met de parasols, leeg niemand te vinden en ook de luiken van de kantine zijn gesloten.
Nadat we het keienstrand van Limni zijn overgestoken  om aan de andere kant de steile rotswand weer omhoog te klauteren staan twee wandelaars ons ietwat verbaasd aan te kijken, waarschijnlijk niet wetende dat het pad verder gaat.
Even sta ik te wachten in de veronderstelling dat ze misschien volgen, het gebeurd niet.
Vanaf deze zijde kun je de kloof nog mooier in kijken en verderop tegen een steile rotswand klimt een familie geiten omhoog.
We gaan verder over het pad wat nu breder is, er is schoongemaakt door het Hikingteam van het eiland, ik ben benieuwd tot hoever.
Uiteindelijk zal de schoonmaak die bestaat uit het blootleggen van een oud pad moeten uitkomen bij de aansluiting op het reeds eerder schoongemaakte pad wat vanuit Diakofti komt.
Langzaam lopen we het sterk stijgende pad verder omhoog, de vorige keer dat wij er liepen ging het tot de ruïnes van een oude boerderij, ik ben toen toch nog wel verder gegaan, een kleine kloof over maar liep toen vast in de struiken.
Aangekomen bij de oude boerderij loopt het pad schoongemaakt verder en even krijg ik de hoop dat het misschien wel uitkomt bij waar ik wil.
We steken inderdaad ook de kloof over en gaan nog 400 a 500 meter verder maar dan stopt de schoonmaak.
Pogingen om het pad veder te ontdekken lijden tot een extra 150 meter, in welke richting dan ook, er staan nog wel gestapelde steentjes maar ik geef de moed op, de straaltjes plasma komen reeds uit de benen geseipelt .
Op een van de gladde stenen rusten we wat uit en ik bekijk de track die de gps heeft beschreven.
Het getekende lijntje komt tot op ongeveer 500 meter van een bestaand pad wat vanuit Kastrisianika door de heuvels naar de kust gaat.
Mission Abort, volgende keer maar weer eens kijken.
Door het zoeken in de omgeving naar het vervolg van het pad zijn we het oude pad terug even uit het oog verloren en lopen we korte tijd te hannesen om het terug te vinden.
Terug bij de vervallen boerderij opnieuw even rust bij een oude olijfboom die mooi in het landschap past.
Nadat we een kijkje hebben genomen in de restanten van het boerderijtje bukt mijn vriendin niet ver genoeg naar beneden en stoot in volle vaart haar hoofd tegen de gebogen steen boven de ingang van een van de vertrekken.
Auch.......aan haar gezicht zie ik dat de aanvaring niet zachtzinnig was.
We kunnen nu terug naar Pelaghia of nog even naar het kleine vissershuisje beneden.
Dat gegeven van even zal dik een uur gaan innemen, het geitenpad naar beneden is glad en steil en zo nu en dan moeten we elkaar helpen om er voor te zorgen dat we niet eerder beneden belanden dat dat de bedoeling is.
Rechts, even van het pad bekijken we een oude grot.
Verderop staan wat geiten ons aandachtig aan te kijken, als we iets te dichtbij komen draait de bok zich om en geeft het algehele teken aan de rest van de kudde om ook te vertrekken.
Diverse bossages beginnen te bewegen en uit alle hoeken en gaten komen de dieren te voorschijn om hun leider te volgen.
Eindelijk aangekomen bij de kust vervolgen wij onze weg over de scherpe stenen richting zoals de Kythirianen het later voor mij beschrijven de “Mina’s Groef”
De monding van een kleine kloof in zee, met een oud vissers of boothuisje.
Klauterend over de stenen zien we nu de gehele langgerekte kloof die volstaat met water.
Op en in het huisje geniet een geitenfamilie van de rust, we doen zo stil mogelijk om ze niet te storen maar toch verraad de wind onze geur en even daarna maken ook zij zich uit de voeten.
We gaan terug naar Pelaghia, de zelfde weg, op de sms die ik Anna gestuurd heb wordt niet gereageerd.
Bij Limni staan wat tassen en staat een ietwat te corpulente dame half naakt in de zee.
Ze schrikken zichtbaar als wij komen uit een richting die zij niet verwachten, de vrouw wil verder de zee in maar de wind en de scherpe stenen beletten een snelle verdwijning.
We gaan een hapje eten bij Anna, daar waar ik eerder de stroopwafels had achtergelaten.
Maar van Anna geen spoor, erger nog midden in de zaak staat een bord “closed for the season”.
Ik kijk op mijn telefoon, nog geen reaktie en ik besluit de wafels maar weer mee te nemen.
Dan maar de lunch in Pelagia zelf, een klein hapje want vanavond moeten we aanschuiven bij de buren, barbecue.
Bij Agriokoli eten we wat, in het gezelschap van heel veel wespen.
Dan terug naar de Pyrgos...........de douche......de barbecue ...........
Quote
#2
Ohw ja de wespen..die mis ik dus niet!
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)