Dag 11 2018
#1
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Maandag 24 September, de dag van de Panagia Myrtidiotissa, het belangrijkste feest van het jaar voor de inwoners van dit eiland.
“Ga jij effe een broodje halen, duik ik even onder de douche, o ja en neem koffie mee want die is op”.
Ik neem inderdaad een douche en spoel de slaap uit mijn ogen, heerlijk zo een verfrissing.
Ik ben koud onder de douche vandaag of ik kijk in een beteuterd gezicht, ze is al terug met de mededeling.......alles is dicht.
Ja stom, feestdag natuurlijk.
Nou dan gaan we wel ontbijten bij Sempreviva in Pelaghia.
Ik draai de knop lager van de inductieplaat om het koken van de eieren te stoppen, die eet ik straks wel gebakken mmmmm ik heb nu al trek.
We pakken twee tassen, een voor het strand en een met attributen voor een wandeling.
Maar eerst naar Pelaghia voor het ontbijt, op de heenweg komen we opvallend veel autos tegen. Allen onderweg naar het klooster voor de viering van de heilige Madonna.
Voor het cafe van Sempreviva zit Ioannis van restaurant Kaleris heerlijk van zijn koffie te genieten, hij zwaait als wij plaatsnemen.
Ik bestel koffie en Fraphe, op de vraag voor breakfast krijg ik als antwoordt dat het beperkt is.
We bestellen wat hij heeft ham and cheese sandwich.
Het blijkt echter een uit zijn krachten gegroeide croissant te zijn die net zo groot is als mijn onderarm.
Wel heerlijk vers, ik denk zelf gebakken.
Pfff heb ik thuis nu wel de eieren uitgezet?
Ik twijfel en bel de buren.
De koffie, een cappuccino was overgelopen op het schoteltje, de ober verteld mij dat ik niet hoef te betalen.
Ik vind dat onzin en maak hem dit ook duidelijk maar no no money.
Het engels van de ober is qua kwaliteit evenredig aan mijn Grieks, aan het einde van het verhaal blijkt de Ioannis van Kaleris ons ontbijt betaald heeft.
Na het ontbijt vertrekken we richting het zuiden, wandelen het is nu nog mooi weer maar dat zou de komende dagen wel eens kunnen gaan veranderen dus we nemen het ervan.
Vlak voor Chora zet ik de auto bij de aloude stoomwals, een paar jaar geleden was hij keurig beschildert maar die verf is nu alweer met de wind mee vertrokken.
We doen Trachilos  nog maar eens een keer.
De smalle rots die in zee steekt en waarop een mooi pad loopt.
Voor mensen met hoogtevrees.......niet doen, zeker niet als het waait, ik ga toch!
We lopen eerst het brede pad af richting Germanika, de opgeblazen restanten van een Duitse uitkijkpost van WOII.
Aan de rechterkant passeren we een huis met aan de zijkant allemaal slakken, een zogenaamd slakkenhuis.
Even verderop daar waar het pad draait horen we de komst van een auto, een 4x4 huurauto gezien het logo van een van de verhuurders.
Ja Trachilos staat met een bewegwijzerd  bord aangegeven dus je zou zeggen dat je er met de auto komen kunt, ik zou het niet adviseren.
De weg is niet breed genoeg mocht je een tegenligger ontmoeten, kun je geen kant op.
Terwijl wij staan te wachten komt de auto niet maar gaat een doodlopend stuk in, ik sta even stomverbaasd te kijken maar laat het om te vragen waar ze heen willen.
Wij lopen verder het dalende brede pad af naar Trachilos, met links uitzicht op het mooie Kastro 
Als we bij de ruines zijn van de Duitse wachtposten dalen we scherp de berg af.
Het pad is steil en bekleed met veel los gesteente, uitkijken dus.
De concentratie en de inspanning zorgen ervoor dat zweetdruppels worden geproduceerd en ook de zon draagt zijn steentje mee, het is warm.
Als we op zeeniveau zijn en de laaste scherpe stenen zijn overgestoken komen we aan op het schiereiland.
Daar klimmen we weer omhoog en vervolgen het pad tot het einde.
Ik ga niet weer vertellen dat ik de brede sleuf aan het einde niet over durf vanwege hoogtevrees maar zoek een oplossing door eerder af te dalen.
We komen op een soort plateau, rusten wat en klimmen nu door de smalle gleuf waar ik eerder niet over durfde.
De speet in de rotsen is mansbreed en drie volwassen kerels hoog.
Aan de andere kant klimmen we over de rotsen naar een kleine grot.
Mijn dry-fit Nike shirt is niet zo dry meer maar kletsnat van het zweet en fit voel ik me al helemaal niet, ik sta te hijgen als een roker die net honderd meter heeft moeten hardlopen om de bus te halen.
Is mijn conditie nou zo gedaald, affijn ik ben het nu wel aan het opbouwen en straks op de terugweg, ik denk dat ik op hol sla als een oude diesel.
We klimmen weer terug, een echte beklimming, ik kijk niet achterom omdat ik weet dat het hoog is achter mij, ik concentreer mij liever op de plekken waar ik mijn handen en voeten kan plaatsen.
Het komt goed, we hebben het overleeft.
In de verte zie ik bovenaan de rots vanwaar het pad loopt twee mensen staan, die van de 4x4 denk ik.
Ze wagen de toch naar beneden niet....ze weten niet wat ze missen.
De terugweg is gelijk aan de heenweg met die verstande dat we nu omhoog moeten.
Het is 14.45 de zon is op zijn felst en dat is te merken aan de druppels die via mijn neus de grond bevloeien.
Grappig, bij elke twee stappen dat ik omhoog klim, valt er een druppel op de grond.
Even denk ik, ik ga ze tellen.
Een aangeboren afwijking, net zoals dat ik altijd de traptreden tel als ik naar boven of beneden loop.
Ben ik dan boven of beneden dan ben ik het alweer snel vergeten.
We zijn weer klaar met de klim, wat rest is het pad af wat ook nog eens stijgt.
Daarna rechts het dalende eenmanspad af richting het kerkhof van de hoofdstad.
“Hee zou Maria er nog staan?” Hoor ik achter me, even gaat het radarwerk tussen mijn oren in een hogere versnelling en ik denk welke Maria.
Het kwartje valt.
“Het is Jesus, niet Maria” antwoord ik. In de oude ruine van het kerkje staat ergens in een hoek een klein beeldje van de zoon van God.
Elke keer dat wij er zijn geweest staat de goede herder ergens anders.
We gaan niet kijken, ik heb het warm, als ik het t shirt nu uitwring heb ik denk ik mijn drinkflessen vol.
In plaats daarvan gaan we in de schaduw van de oude wasbekkens beneden aan het dorp zitten voordat we aan de laatste stijle beklimming gaan beginnen die zal leiden  tot de hoofdstraat die door het dorp loopt.
Lang blijven we niet zitten, de vliegen waarvan ik er twee bewusteloos sla zijn irritant aanwezig, we beginnen aan de klim.
De weg omhoog is beschildert, wit en opnieuw van een laagje beton voorzien.
Als twee ezels lopen we langzaam omhoog, de flessen met water zijn leeg en de brandstof is bijna op.
In mijn linker kuit voel ik iets van kramp........zout en vocht gekort.
“Misschien is de supermarkt open, dan halen we daar wat koud drinken”.
Even doet de hoop mij opleven maar dan zie ik in mijn gedachten die priesters even verderop met de icoon in de rondte lopen.
Vergeet het maar denk ik bij mezelf........het dorp zit gewoon op slot.
Alles dicht ook het kleine cafe in de hoek van het dorpsplein wil net zijn deuren sluiten.
Brutaal lopen we naar binnen met de vraag of we wat te drinken kunnen kopen, dat kan we kunnen zelfs buiten gaan zitten.
De twee glazen water die de serveerster neerzet zijn leeg als ze zich omdraait om de bestelling op te halen.
Als de bestelling wordt gebracht dienen we gelijk af te rekenen, niet dat we er zo onbetrouwbaar uitzien maar ze willen sluiten.
Wij zitten heerlijk van onze drankjes te genieten, geen mens te zien in het uitgestorven Chora.
Of wacht......ja hoor gekakel, een bus Griekse toeristen opengetrokken.
Een stel komt even verderop naast ons zitten en wacht op de bediening, als ik vertel dat die niet komt omdat ze closed zijn vetrekken ze weer.
Even later als er nog meer toeristen langskomen ziet de uitbater er wel geld in en gooit zijn deuren weer open.
Shit, denk ik bij mezelf ik hoop niet dat het andere stel terugkomt want dan sta ik voor Jan met de korte achternaam te kijk en ga het dan maar eens uitleggen met je handen en voeten.
De verkoeling slaat aan en er zit weer iets van energie in het lichaam, we lopen Chora uit, pakken de auto en gaan op weg naar Maria’s voor koffie met een heerlijk gebakje.
In Livadi lijkt t wel zondag, het is even zoeken waar Maria ook al weer zat, als we het gevonden hebben sluit ze net de deur af..........
En nu?
Ehhhhhh Mezes in Avlenomas?
Op naar het witte dorpje onder aan de heuvel bij de kust.
Ook hier is een bus Griekse toeristen gedropt.
We nemen plaats op het terras bij de mooie baai.
Een Fraphe met roomijs en een Fraphe met bailys, drie keer raden voor wie?
Ik bestel er wat hapje bij en denk lekker wat worstjes visjes en kaas te krijgen.
Even later komt er een grote schaal, geen kaas, geen vlees
Ik weet niet wat allemaal, gefrituurde courgette, komkommer en zelfs bloemen.
Niet echt mijn favoriet.
Ouzootje dan maar............
Quote


Lijst met mogelijk verwante discussies
Discussie Auteur Reacties Weergaven Laatste bericht
  Dag 12 2018 Japio 2 1.553 27 September 2018, 19:36
Laatste bericht: jacq1970
  Dag 8 2018 Japio 1 1.367 23 September 2018, 23:41
Laatste bericht: jacq1970
  Dag 9 2018 Japio 1 1.331 23 September 2018, 23:38
Laatste bericht: jacq1970
  Dag 10 2018 Japio 1 1.344 23 September 2018, 23:36
Laatste bericht: jacq1970
  Dag 7 2018 Japio 1 1.405 21 September 2018, 10:44
Laatste bericht: jacq1970
  Dag 6 2018 Japio 1 1.352 17 September 2018, 11:13
Laatste bericht: jacq1970
  Dag 5 2018 Japio 3 1.741 15 September 2018, 21:02
Laatste bericht: Kosta
  Dag 3 2018 Japio 2 1.540 13 September 2018, 18:18
Laatste bericht: WillemP
  Dag 2 2018 Japio 3 1.789 13 September 2018, 08:13
Laatste bericht: Japio
  Dag 1 2018 Japio 5 1.950 12 September 2018, 21:59
Laatste bericht: WillemP

Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)