Naar huis 2018
#1
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Inmiddels zijn we op de maandag aangeland, normaliter sta ik nu onder een auto of sta te kijken onder de motorkap ervan, de realiteit is wat anders en lig ik ergens in de havenstad Piraeus op een bed van een hotel een verhaaltje te tikken.
Die vrijdag was er dus geen vlucht en konden we niet van het eiland af, de volgende vlucht zou de zaterdag worden maar gezien het weerbeeld, de storm met de naam “Zorbas” die nog even voorbij zou wandelen, had ik ook daar geen vertrouwen in.
Het weerbeeld van die zaterdag was regen, nog meer regen en tenslotte stortregen.
Je buiten de bescherming van enig onderdak te begeven zou je gelijk een natte onderbroek bezorgen.
We wachten even tot het droog is, mijn vriendin gaat naar de bakker maar intussen komt er alweer een waterval aan water van het dak afstromen.
Een kleine 5 minuten later staat er een verzopen kat voor de deur, met brood dat dan weer wel.
Wandelen is vandaag uit den boze alhoewel we een klein stukje dorp gedaan hebben, een dorp waar de herfst zichtbaar is aangebroken en waaruit alles wat leefbaar is en beweegt zich een veilig heenkomen heeft gezocht voor het naderende onheil.
Stoelen en tafels op het dorpsplein worden veilig gesteld en bijna allles wat kan vliegen veilig opgeborgen.
Die middag pakken we de auto en rijden richting Mitata, onze reisadviseur van Pyrgos House had ons voorgesteld daar te gaan lunchen.
En inderdaad dat was een goed plan, restaurant Michaelis hadden we nog niet bezocht deze vakantie, we genoten er van de ouzo en het eten en zagen op de televisie de verwoestende werking van de orkaan.
De stad Kalamata op de Peleponessos had het het zwaarst te verduren en ook zag ik beelden van Chora op Kyhira.
In de hoek op het dorpsplein waar wij een paar dagen eerder nog aan de ouzo zaten was de brandweer bezig een omgevallen boom te snoeien.
Na de lunch weer terug naar het tijdelijke onderkomen, nog wat lezen en ik druk bezig om mijn iphone te voorzien van enig internet abonnement voor onderweg want ik had er nog geen vertrouwen in gezien het weerbeeld.
Rond de klok van 5 die middag namen we opnieuw afscheid van iedereen en zei ik “ tot zo”.
Maandagavond laat had ik pas de doorgaande vlucht van Transavia, op tijd omgeboekt maar er hing toch een stevig prijskaartje aan, verzekeringswereld.
Bij het inleveren van de auto werden de twee extra huurdagen niet berekend door Panayotis, ik was zijn vriend en kon er niets aan doen.......Service!
Inchecken ging alleen heel traag er waren mensen met veel onnodige vragen die de procedure ophielden.
De melding van vertraging deed mij niet opschrikken, eerder nog ik zat te wachten op de melding “ de flight is cancelled “ maar die kwam voorlopig nog niet.
Even later door de security maar ook dat is geen garantie voor vertrek gezien het gebeuren de dag ervoor.
Toch kwam het vliegtuig en landde onder luid gejuich.
Er waaide een stevige wind op het kleine vliegveldje, een van de passagiers die op krukken liep lag ineens languit, de man liep erg vreemd, ik vond het zowieso knap dat hij zonder wind overeind bleef.
Eenmaal in het toestel leek het wel of we al vlogen, het ging heen en weer door de wind en ik dacht dat beloofd wat en zocht het papieren zakje wat voor me in de stoel zat.
Ik ontvouwde het en legde het binnen handbereik voor het geval dat de lunch bij Michaelis niet via de natuurlijke weg naar buiten kwam.
We vlogen van links naar rechts van boven naar onder, zelfs de stewardessen zaten vastgesnoerd en dat geeft toch wel een beetje te denken.
We waren om 8 uur die avond vertrokken en het was nu 20 over 8.
“Hee hoe lang is het eigenlijk vliegen?” Vroeg ik.
35 a 40 minuten.
Ik sukkelde in slaap terwijl de ene naar de andere beweging volgde, ineens een harde klap, ik schrok me rot.
In 25 minuten waren we geland, veel eerder dan normaal en de schrik maakte plaats voor opluchting.
Onderweg naar de koffers liep de invalide man weer te swingen, het was nog steeds een wonder dat hij op de been bleef zelfs hier in de aankomsthal, ik had het nog niet gezegd of hij lag weer lang uit, 1 tel later stond hij alweer.
Athene, koffers droppen en even de iphone raadplegen, het reisburo Pyrgos House was druk bezig geweest een onderkomen voor ons te zoeken maar de gebruikelijke hotels in Athene en Rafina zaten stampvol met reigers die ook zaten te wachten op vliegtuigen en/of boten die na de storm zouden vertrekken.
Het werd uiteindelijk de havenstad van Athene, Piraeus.
Een onbekende wereld voor ons en ik zocht op de digitale snelweg het vervoer naar hotel Park.
Bus X96 en dan een stukje lopen.
De bus kwam snel en zat stampvol, gelukkig hadden we plek want de reis zou meer dan een uur duren.
Het regende nog steeds hard, zo hard dat de putdeksels van de riolen omhoog kwamen met de bijkomende stank, er stond ongeveer 20 tot 30 cm water in de straten, vanuit hogere delen stroomde rivieren met water richting de zee.
De straten waren veranderd in wilde rivieren en alles wat los stone stroomde mee naar beneden.
De korte wandelroute naar het hotel resulteerde in een paar drijfnatte sokken.
Kleren uit, douchen en naar bed.
De volgende dag ontwaakten wij in een compleet nieuwe wereld, van de reis in het donker in de beslagen bus hadden we weinig meegekregen.
De straten in de havenstad toonde wel mooie grote winkels maar die zouden deze zondag gesloten blijven.
Regen, regen en nog eens regen, op advies gingen we naar de hoofdstad.
Binnen 10 minuten had ik weer drijf natte sokken.
Op naar de metro die hier trouwens gewoon boven de grond gaat en dus eigenlijk een soort trein is.
We stappen uit in Athene wat een file blijkt van parapluutjes.
We kopen er ook een en sluiten ons aan in de rij van toeristen.
Gelukkig ben ik vrij groot dus toornt mijn paraplu hoog boven die van de Chinezen en Japanners.
Een ervan geef ik een flinke mep als deze zich richting mijn oog beweegt, de toerist wilde even de andere kant op, voordat deze ook maar iets kon zeggen was een boze blik mijnerzijds voldoende om een eventeuuel beginnende conversatie te smoren.
We winkelen wat en gaan op tijd aan de lunch.
Giros, in de 3 weken Griekenland had ik dit nog niet gegeten, het werd tijd!
Twee uur, te laat, ik had eerder die dag een gesprek gehad met een officier van het Griekse leger over de wisseling van de wacht.
Elk uur zou deze zijn, nu dus te laat, om drie uur maar weer kijken.
Een rondje Plaka en Acropolis dan maar.
Veel toeristen, grote groepen Japanners onder de leiding van een gids.
Iedere Japanner lijkt ineens Gijs te heten.
Come on Gijs, let’s go Gijs, de grappig engelse sprekende Griekse gids heeft moeite de japners bij elkaar te houden.
Even later komen er 7 tweewielers voorbij, steppen die zich electrisch voortbewegen........de luie toerist, apparaten waarbij de mensen rechtop staan tussen twee wielen, sciencefiction.......star wars?
Kwart voor drie, we moeten even stevig doorstappen willen we de wisseling van de wacht nog meemaken.
Weer is het worstelen tussen de paraplu’s door.
Grieken zijn gek, de pluutje blijven op ook in de overdekte winkelstraten.
Drie uur wisseling van de wacht, het blijft een prachtig gezicht met de mooie bewegingen die de soldaten maken, ik heb de camera in de aanslag, ik ben er klaar voor.
Helaas ik denk dat het te glad is voor deze bewegingen want de gekostumeerde soldaatjes worden door andere militairen beetgepakt en begeleid naar een klaarstaande jeep.
De teleurstelling is groot bij de vele toeristen die in de regen stonden te wachten.
Wij gaan weer terug naar Piraeus, metro.
Al blijkt het kopen van een ticket bij de automaat moeilijker te zijn dan wij dachten, gelukkig is de hulp van een student voldoende om twee tickets te scoren
Voor een euro veertig zijn we weer terug in de havenplaats en zoeken we een opstapplaats voor de bus voor de maandag.
Helaas wordt die nog niet gevonden, vanavond nog maar even kijken en regenen......dat doet het nog steeds onafgebroken.
Die avond vinden we de bushalte en doen een poging de kleine haven van de stad rond te lopen, de regen begint me nu echt de keel uit te hangen, mijn sokken zijn echter niet nat om de doodeenvoudige reden dat ik ze niet aan heb.
Ook wordt mijn rechterarm inmiddels overbelast door het omhooghouden van een paraplu, wisselen met links maar dat loopt niet lekker.
We duiken een kroeg in, moe van de regen en het slenteren die dag.
Deze maandag zie ik vanuit het hotel opnieuw mensjes met parapluutjes lopen, nee he!
Eerst maar ontbijt en dan nog even relaxen, kan ik ondertussen het verhaaltje schrijven tot nu.
Tegen het middaguur verlaten we het hotel en lopen de winkelstraatjes af in Piraeus, mooie winkels met grote etalages, kopen is er helaas niet bij, de rugzakken zijn al zwaar genoeg.
We lopen nog even langs de kleine haven waar boten liggen die de rijkdom niet verzwijgen, gigantische jachten en niet een maar tientallen.
Inmiddels wordt het warm en dan gaat het jasje uit.
De zomer is even terug in Piraeus.
We slenteren verder naar het metro station, voor €1,40 nog even naar Athene, eten en dan daar met de bus naar het vliegveld.
De parapluutjes in Athene zijn verdwenen, de zwervers en bedelaars des te meer.
Het is gelukkig iets minder druk alleen voor de ingang van de Acropolis staat een gigarij te wachten.
We lopen de straatjes door met beeldjes en een woud uit hout gesneden kunstpenissen die dienen als flessenopener, alsof er geen andere lul is die de flesjes kan openen, o sorry.
Voor de lunch gaan we weer naar hetzelfde tentje als gisteren, vandaag kebab en sousokakia (zal wel weer verkeerd geschreven zijn).
Twee glazen ijskoude witte wijn maken het compleet.
Na de lunch nog even naar de erewacht op het Syntagmaplein, het is droog en een droog waterig zonnetje beschijnt de blinkende tegels.
Er staan twee Griekse militairen stokstijf en doodstil op wacht.
De wachtmeester van de vorige keer ziet me staan en knikt en dat is opvallend gezien de vele toeristen die hij dagelijks meemaakt.
Het gaat zo gebeuren, de mensen worden verzocht achter de lijn te gaan staan.
Ik heb de camera in de aanslag als er plots een eigenwijze griek voor me neus komt staan, hij is niet groot maar staat wel in beeld.
Ik vraag hem vriendelijk te verdwijnen, vervolgens krijg ik een verhaal dat hij net zoveel recht heeft en ik veel groter ben maar ik reageer niet en kijk hem alleen kwaad aan, ook deze keer helpt dat en hij verdwijnt.
Er komt beweging in de mannen van de wacht en synchroon bewegen de soldaten zich en blazen de aftocht.
Zo ook wij, het is over drieën als we de x95 pakken vanaf het plein richting de luchthaven.
De bus wringt zich tussen het verkeer door, Athene is een chaos, de grieken maken er een chaos van, dat zal het zijn.
Het duurt langer dan normaal maar toch bereiken we op tijd het vliegveld.
Checken in, laten 4 keer de tickets en de paspoorten zien voordat we rond de klok van 21.00 het vliegtuig binnengaan.
Het wordt een lange vermoeiende zit, van slapen komt niets.
Nederland is nat, koud en kil......brrrrr de herfst is begonnen.
Ik heb er geen zin in en wil eigenlijk nu al weer terug! .......
Quote
#2
Na alle strubbelingen  is het toch mooi van Panayotis dat hij die twee extra huurdagen niet
rekende ,dat is nog eens wat je noemt Griekse service up
Quote
#3
Het is me een flinke aftocht geworden zeg...
Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)