Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
17 September 2019, 08:53
We zijn er nog hoor, geen paniek.
Ik kreeg eer gisteravond al een opmerking van iemand die vroeg waar het verhaal bleef van die dag.
Nou was de zondag niet echt spannend dus dat vertelde ik maar toen werd er gezegd jij maakt overal een leuk verhaal van t maakt niet uit of je wat beleefd hebt.
Vandaag maandag wel aan de wandel en ik zal de voorgaande dag ook een beetje samenvatten zodat we weer bij zijn.
O eerst even die twee uurtjes dansles voor gevorderden die ik had voorgesteld bij de baas van Pyrgos House op de zaterdagavond.
Dat werden er uiteindelijk drie en meneer zelf was ook aanwezig. Benieuwd wat de dames er van bakte, al met al zat ik dan toch maar 4 uur alleen en te verrekken van de honger, een honger die later die avond bij Kaleris restaurant aan de boulevard natuurlijk werd gestilt.
De zondag zouden we rustig aan doen, ontbijtje bij Sempreviva en even mensjes kijken op het plein van Potamos.
Daar schoven we aan bij de gezellige Amsterdammers en haalde ik nog iemand op uit een verlaten steeg van het dorp.
Botste ik ondertussen bijna op twee fanatieke wandelaars waarvan het vrouwelijke gedeelte tevens lid is van de Kythirian dutch dancing diva’s.
Op het plein gingen de gesprekken over en weer eerst onder het genot van koffie en voor de middag maar aan de ouzo.
De wind die iets minder fel was maar strandbezoek aan de oost kust nog steeds belette besloot ons de west kust maar eens op te zoeken en zo werd de zondagmiddag benut om nog maar eens bij te kleuren op het strand van Likoudimou.
Nadien de late lunch om ongeveer 17.00 bij “kale Jopie” op het plein van Mylopotamos.
Zo we waren klaar voor vandaag, douchen en daarna het balkon op gewapend met een fles ijskoude witte wijn...........genietend van een vuurrode maan die langzaam voorbij schoof totdat de oogjes zich sloten.
Maandmorgen, 8.00 wakker, koffie en cake op het balkon en ik bekijk alvast de wandeling die ik wil doen bij Mylopotamos.
Een oude wandeling, niets nieuws.
Zie ik op facebook dat Manthi van de bakker in Potamos naar Routsouna is geweest.
Routsouna is een vrij onbekend langgerekte keienstrand in het noord westen van het eiland en is het laatste strand voordat de kustlijn in het noorden afbuigt naar het oosten.
Ik gooi mijn plannen direct om want daar heb ik nog een project liggen om af te ronden.
Even snel naar het dorp beneden voor brood, ontbijten en wegwezen.
Bij George Kapsanis ben je echter nooit zo weg dus denk ik rustig aan George heeft weer hele verhalen en als er ook nog eens twee andere wandelaars binnenkomen is het besef van haast bij mij over.
Het brood hebben we, nu nog wat sinaasappels en we kunnen naar boven voor het ontbijt.
Als we net de afslag willen nemen naar het appartement claxonneert er iemand achter ons, het is de Pink Panther van de Amsterdammers, het vrolijke rosachtige vehikeltje, we spreken af voor het diner bij Kaleris vanavond.
Het ontbijt wordt een ander verhaal als mijn vriendin onbedoeld haar pols op een wesp neerlegt.
Wij ontbijten namelijk nooit alleen er zijn altijd wel een paar wespen aanwezig die meedrinken of gaan zwemmen in de jus de Orange.
Ook de honing vinden ze heerlijk.
Ze storen ons niet dus ze mogen gewoon mee ontbijten.
Nu zat er dus een op de rand van de tafel en ziet een pols op zich afkomen, draait zijn kont en plant de aanval richting pols.....
Auwwwwwwwww, ik ben gestoken, ik zie de wesp wegvliegen en kom vliegensvlug in actie, mijn survival kennis komt ons dit keer goed van pas.
Ik pak een schoteltje en doe daar wat water op, verbrijzel een paracetamol en maak er een papje van wat ik uitsmeer op de plek waar gestoken is.
Het prikt iets maar gedurende de dag geen last meer van jeuk of zwelling.
Dit heb ik natuurlijk niet van mijzelf.
Ik was een week voor de vakantie aan het mountainbiken en moest een brede sloot over.
De balk die over de sloot lag had een dusdanige breedte dat een juiste stuurmanskunst gewenst was.
Net op het moment dat ik halverwege de sloot was land er een wesp op mijn rechterboverarm, ik probeer hem eraf te schieten maar het voorwiel van mijn fiets veranderd van koers zodat ik bijna richting sloot ga, op dat moment steekt ook de wesp nog eens in mijn arm.
Ik heb twee weken met een dikke bovenarm gelopen, het leek wel alsof ik in een sportschool alleen met mijn rechterarm bezig was geweest........
Ontbijt achter de kiezen op naar Gerakari, een gehucht in het noord westen van het eiland, twee straten, geen winkels.
Ik rij het dorp door en zet de huurauto neer aan de rand van het bos.
Net ten noorden van het dorp beginnen de bossen, niet groot en hoofdzakelijk naaldbomen, wat voor bomen nog meer, geen idee want daar hou ik me niet echt mee bezig.
Wel kan ik u vertellen dat de kleuren groen in dit landschap in dit getijde van het jaar evenredig zijn aan de kleur van de zee.
Het bos toont vele kleuren groen in diverse variaties, opvallend zijn de vele vlinders en vogels die we onderweg tegenkomen.
De weg naar Routsouna is niet moeilijk, hij loopt langs twee percelen met bos, bij het laatste waar je werkelijk een schitterend uitzicht hebt over het noorden van het eiland, staan we even stil om te genieten van dit eiland om vervolgens links af te slaan.
Vanaf de auto is het pad de gehele tijd naar beneden en dit zal duren tot op het strand.
Er waait een matig windje, de sterke wind van afgelopen dagen is verdwenen.
Als we aankomen op het brede keienstrand dan is dit verlaten en nemen wij een duik in zee en genieten van de zon.
Als ik me omdraai staat er aan het einde van het pad een all wheel drive van Drakakis.
Verwondert vraag ik aan mijn vriendin of die er net ook al stond, nee dus.
Ik bedoel het eiland kent zoveel mooie stranden en dan ga je zo een belabberd pad af met een huurauto om hier te geraken.
Ik verwissel van onderbroek, trek mijn stoute schoenen aan en kijk of er een pad loopt vanaf het strand naar waar ik heen wil, ik had immers een missie voor vandaag die alleen ik wist.
Ik klauter via een smal geitenpad omhoog en zie verderop een mogelijkheid om aan te sluiten op een reeds eerder gelopen pad wat loopt langs het noorden van het eiland.
Ik keer terug naar mijn vriendin die heerlijk van de zon geniet.
“Hee we kunnen hier omhoog en dan naar Amoutsie”.
We gaan vrijwel direct op pad, pakken de spullen weer in en gaan richting het door mij eerder belopen pad wat omhoog de rotsen opgaat.
We pakken ieder een bamboestok mee van het strand want dat loopt net effe wat lekkerder.
Nog voordat we aan het pad beginnen kom de moeder van het gezin even verhaal halen bij ons.
“Excuse me but how did you get here, I haven’t seen any car”
Ik herken weer een Australisch accent en leg de jonge vrouw uit dat we hier te voet zijn, maar waar vandaan dan vraagt zij.
Als ik haar vertel waar we vandaan komen en waar wij heen willen vraagt zij uit welk land we komen en dan begrijpt ze het en zegt “ you dutch people.... you walk a lot on the island.
We gaan omhoog en als we boven zijn volgen we de rotsrichel die van west naar oost draait, herken ik de sporen van een eerdere tocht die wij verleden jaar gemaakt hebben en na wat gehannes in een kloof komen we uit op het strand van Amoutsie.
Wederom een mooi verlaten strand alleen te bereiken te voet of boot.
Wat mij verbaasd is dat er een fietsboot op het strand ligt maar nergens een levend wezen te bekennen is.
Raar en aan de andere kant ook wel ook beetje luguber.
Ik struin het strand en de gaten tussen de rotsen af in de hoop dat ik niemand vind.
Niemand........
Het heeft flink gewaaid en het zou zomaar kunnen zijn dat de boot van het schiereiland aan de overkant komt.
Dus voor de tweede keer deze vakantie plaats ik een oproep op de facebook site van het eiland nu met de tekst “boot gevonden op het strand van Amoutsie”.
Vrijwel direct krijg ik antwoord en gaat het bericht in de molen en later deze dag krijg ik bericht dat ze enorm blij zijn met het bericht wat ik plaatste, het blijk inderdaad een boot te zijn van het eiland Ellafonisos aan de overkant.
De boot is van het strand gewaait en hierheen geblazen, de eigenaar is blij met ons bericht want de boten schijnen een vermogen te kosten.
Een duik in zee slaan we hier over, het water is smerig en drijft vol met plastic.
Na het plaatsen van het bericht gaan we verder en dat zal zwaar worden, tot nu toe ging het wel lekker eerst naar beneden toen wat klauteren maar nu kunnen we serieus aan de bak.
Vanaf zeeniveau naar de auto is een hoogteverschil van 400 meter en de test begint gelijk al vanaf dit strand wanneer er flink geklommen wordt.
Ik pak de bamboestok op die als steun goede zaken verricht.
Tot het moment dat ik kracht zet en de stok in twee breekt, ik mijn evenwicht verlies en met het rechter scheenbeen op een uitstekende steen terecht kom.....auch.......
Ik zie gelijk dat het niet goed is, een deel van het bot steekt naar buiten.
Terwijl mijn vriendin aan mij voet trekt druk ik het bot terug op zijn plek, spalk dit met haar haarband en we kunnen verder........
Woehahaha onzin natuurlijk maar staat wel leuk voor het verhaal.
Wat wel is zijn twee beschadigingen aan het onderbeen waardoor de verse bruin lak op die plekken is losgelaten en de rode menie er door komt.
Er sijpelt dus langzaam bloed uit het been, niet hard en de zon zal het weldra doen stollen maar wat smeriger is er zitten gelijk allerlei vliegen te smullen van mijn rode nectar.
Ik plaats een zakdoekje over de wondjes en houd dit op zijn plek door de eerder besproken haarband.
We kunnen weer verder, nemen op tijd rust en komen uit op het pad wat gebruikt wordt voor de trektocht Platia Ammos - Potamos.
We hebben nu twee opties, rechts het trektochtpad volgen of links een stukje oostwaarts en dan loodrecht omhoog.
We gaan links en de reden hiervoor is dat we dit pad wat verderop omhoog gaat nog niet gelopen hebben en voor een beetje uitdaging zijn we wel te vinden.
De beide deelnemers beginnen aan een kleine afdaling gevolgd met wat haarspeldbochten, tot nu toe gaat de strijd tussen de beide deelnemers gelijk op.
In het algemeen klassement zijn het de nummer een en nummer twee.
Die in de roze leiderstrui staat bovenaan als wij beginnen aan de slot klim een ruim 3,5 kilometer lange beklimming van de buitencategorie.
Het gaat traag, langzaam gaan de beide deelnemers omhoog, de weg gaat echt heel stijl en er blijkt geen einde aan te komen.
De man in het blauw maakt nu echt een gat ten opzichte van de vrouw in de roze leiderstrui en denkt dat de strijd gestreden is maar achter elke bocht ligt weer opnieuw een beklimming.
Uiteindelijk komen ze beide tegelijk over de finish, het was een pittig dagje vandaag.
Met vermoeide benen en uitgemergelde gezichten rijden we via Karavas terug.
Bij de bakker halen we wat te drinken want het meegenomen vocht was een kilometer voor de finish al op.
De koude frisdrank verkoelde het lichaam en de suikers brachten iets van leven terug in de lichamen.
Douchen, het bloed, vuil en het zweet eraf, de koude stralen van de douch waren hemels.
Even beginnen aan het verhaal en dan naar het dorp voor een dikke kotelet........
Ik kreeg eer gisteravond al een opmerking van iemand die vroeg waar het verhaal bleef van die dag.
Nou was de zondag niet echt spannend dus dat vertelde ik maar toen werd er gezegd jij maakt overal een leuk verhaal van t maakt niet uit of je wat beleefd hebt.
Vandaag maandag wel aan de wandel en ik zal de voorgaande dag ook een beetje samenvatten zodat we weer bij zijn.
O eerst even die twee uurtjes dansles voor gevorderden die ik had voorgesteld bij de baas van Pyrgos House op de zaterdagavond.
Dat werden er uiteindelijk drie en meneer zelf was ook aanwezig. Benieuwd wat de dames er van bakte, al met al zat ik dan toch maar 4 uur alleen en te verrekken van de honger, een honger die later die avond bij Kaleris restaurant aan de boulevard natuurlijk werd gestilt.
De zondag zouden we rustig aan doen, ontbijtje bij Sempreviva en even mensjes kijken op het plein van Potamos.
Daar schoven we aan bij de gezellige Amsterdammers en haalde ik nog iemand op uit een verlaten steeg van het dorp.
Botste ik ondertussen bijna op twee fanatieke wandelaars waarvan het vrouwelijke gedeelte tevens lid is van de Kythirian dutch dancing diva’s.
Op het plein gingen de gesprekken over en weer eerst onder het genot van koffie en voor de middag maar aan de ouzo.
De wind die iets minder fel was maar strandbezoek aan de oost kust nog steeds belette besloot ons de west kust maar eens op te zoeken en zo werd de zondagmiddag benut om nog maar eens bij te kleuren op het strand van Likoudimou.
Nadien de late lunch om ongeveer 17.00 bij “kale Jopie” op het plein van Mylopotamos.
Zo we waren klaar voor vandaag, douchen en daarna het balkon op gewapend met een fles ijskoude witte wijn...........genietend van een vuurrode maan die langzaam voorbij schoof totdat de oogjes zich sloten.
Maandmorgen, 8.00 wakker, koffie en cake op het balkon en ik bekijk alvast de wandeling die ik wil doen bij Mylopotamos.
Een oude wandeling, niets nieuws.
Zie ik op facebook dat Manthi van de bakker in Potamos naar Routsouna is geweest.
Routsouna is een vrij onbekend langgerekte keienstrand in het noord westen van het eiland en is het laatste strand voordat de kustlijn in het noorden afbuigt naar het oosten.
Ik gooi mijn plannen direct om want daar heb ik nog een project liggen om af te ronden.
Even snel naar het dorp beneden voor brood, ontbijten en wegwezen.
Bij George Kapsanis ben je echter nooit zo weg dus denk ik rustig aan George heeft weer hele verhalen en als er ook nog eens twee andere wandelaars binnenkomen is het besef van haast bij mij over.
Het brood hebben we, nu nog wat sinaasappels en we kunnen naar boven voor het ontbijt.
Als we net de afslag willen nemen naar het appartement claxonneert er iemand achter ons, het is de Pink Panther van de Amsterdammers, het vrolijke rosachtige vehikeltje, we spreken af voor het diner bij Kaleris vanavond.
Het ontbijt wordt een ander verhaal als mijn vriendin onbedoeld haar pols op een wesp neerlegt.
Wij ontbijten namelijk nooit alleen er zijn altijd wel een paar wespen aanwezig die meedrinken of gaan zwemmen in de jus de Orange.
Ook de honing vinden ze heerlijk.
Ze storen ons niet dus ze mogen gewoon mee ontbijten.
Nu zat er dus een op de rand van de tafel en ziet een pols op zich afkomen, draait zijn kont en plant de aanval richting pols.....
Auwwwwwwwww, ik ben gestoken, ik zie de wesp wegvliegen en kom vliegensvlug in actie, mijn survival kennis komt ons dit keer goed van pas.
Ik pak een schoteltje en doe daar wat water op, verbrijzel een paracetamol en maak er een papje van wat ik uitsmeer op de plek waar gestoken is.
Het prikt iets maar gedurende de dag geen last meer van jeuk of zwelling.
Dit heb ik natuurlijk niet van mijzelf.
Ik was een week voor de vakantie aan het mountainbiken en moest een brede sloot over.
De balk die over de sloot lag had een dusdanige breedte dat een juiste stuurmanskunst gewenst was.
Net op het moment dat ik halverwege de sloot was land er een wesp op mijn rechterboverarm, ik probeer hem eraf te schieten maar het voorwiel van mijn fiets veranderd van koers zodat ik bijna richting sloot ga, op dat moment steekt ook de wesp nog eens in mijn arm.
Ik heb twee weken met een dikke bovenarm gelopen, het leek wel alsof ik in een sportschool alleen met mijn rechterarm bezig was geweest........
Ontbijt achter de kiezen op naar Gerakari, een gehucht in het noord westen van het eiland, twee straten, geen winkels.
Ik rij het dorp door en zet de huurauto neer aan de rand van het bos.
Net ten noorden van het dorp beginnen de bossen, niet groot en hoofdzakelijk naaldbomen, wat voor bomen nog meer, geen idee want daar hou ik me niet echt mee bezig.
Wel kan ik u vertellen dat de kleuren groen in dit landschap in dit getijde van het jaar evenredig zijn aan de kleur van de zee.
Het bos toont vele kleuren groen in diverse variaties, opvallend zijn de vele vlinders en vogels die we onderweg tegenkomen.
De weg naar Routsouna is niet moeilijk, hij loopt langs twee percelen met bos, bij het laatste waar je werkelijk een schitterend uitzicht hebt over het noorden van het eiland, staan we even stil om te genieten van dit eiland om vervolgens links af te slaan.
Vanaf de auto is het pad de gehele tijd naar beneden en dit zal duren tot op het strand.
Er waait een matig windje, de sterke wind van afgelopen dagen is verdwenen.
Als we aankomen op het brede keienstrand dan is dit verlaten en nemen wij een duik in zee en genieten van de zon.
Als ik me omdraai staat er aan het einde van het pad een all wheel drive van Drakakis.
Verwondert vraag ik aan mijn vriendin of die er net ook al stond, nee dus.
Ik bedoel het eiland kent zoveel mooie stranden en dan ga je zo een belabberd pad af met een huurauto om hier te geraken.
Ik verwissel van onderbroek, trek mijn stoute schoenen aan en kijk of er een pad loopt vanaf het strand naar waar ik heen wil, ik had immers een missie voor vandaag die alleen ik wist.
Ik klauter via een smal geitenpad omhoog en zie verderop een mogelijkheid om aan te sluiten op een reeds eerder gelopen pad wat loopt langs het noorden van het eiland.
Ik keer terug naar mijn vriendin die heerlijk van de zon geniet.
“Hee we kunnen hier omhoog en dan naar Amoutsie”.
We gaan vrijwel direct op pad, pakken de spullen weer in en gaan richting het door mij eerder belopen pad wat omhoog de rotsen opgaat.
We pakken ieder een bamboestok mee van het strand want dat loopt net effe wat lekkerder.
Nog voordat we aan het pad beginnen kom de moeder van het gezin even verhaal halen bij ons.
“Excuse me but how did you get here, I haven’t seen any car”
Ik herken weer een Australisch accent en leg de jonge vrouw uit dat we hier te voet zijn, maar waar vandaan dan vraagt zij.
Als ik haar vertel waar we vandaan komen en waar wij heen willen vraagt zij uit welk land we komen en dan begrijpt ze het en zegt “ you dutch people.... you walk a lot on the island.
We gaan omhoog en als we boven zijn volgen we de rotsrichel die van west naar oost draait, herken ik de sporen van een eerdere tocht die wij verleden jaar gemaakt hebben en na wat gehannes in een kloof komen we uit op het strand van Amoutsie.
Wederom een mooi verlaten strand alleen te bereiken te voet of boot.
Wat mij verbaasd is dat er een fietsboot op het strand ligt maar nergens een levend wezen te bekennen is.
Raar en aan de andere kant ook wel ook beetje luguber.
Ik struin het strand en de gaten tussen de rotsen af in de hoop dat ik niemand vind.
Niemand........
Het heeft flink gewaaid en het zou zomaar kunnen zijn dat de boot van het schiereiland aan de overkant komt.
Dus voor de tweede keer deze vakantie plaats ik een oproep op de facebook site van het eiland nu met de tekst “boot gevonden op het strand van Amoutsie”.
Vrijwel direct krijg ik antwoord en gaat het bericht in de molen en later deze dag krijg ik bericht dat ze enorm blij zijn met het bericht wat ik plaatste, het blijk inderdaad een boot te zijn van het eiland Ellafonisos aan de overkant.
De boot is van het strand gewaait en hierheen geblazen, de eigenaar is blij met ons bericht want de boten schijnen een vermogen te kosten.
Een duik in zee slaan we hier over, het water is smerig en drijft vol met plastic.
Na het plaatsen van het bericht gaan we verder en dat zal zwaar worden, tot nu toe ging het wel lekker eerst naar beneden toen wat klauteren maar nu kunnen we serieus aan de bak.
Vanaf zeeniveau naar de auto is een hoogteverschil van 400 meter en de test begint gelijk al vanaf dit strand wanneer er flink geklommen wordt.
Ik pak de bamboestok op die als steun goede zaken verricht.
Tot het moment dat ik kracht zet en de stok in twee breekt, ik mijn evenwicht verlies en met het rechter scheenbeen op een uitstekende steen terecht kom.....auch.......
Ik zie gelijk dat het niet goed is, een deel van het bot steekt naar buiten.
Terwijl mijn vriendin aan mij voet trekt druk ik het bot terug op zijn plek, spalk dit met haar haarband en we kunnen verder........
Woehahaha onzin natuurlijk maar staat wel leuk voor het verhaal.
Wat wel is zijn twee beschadigingen aan het onderbeen waardoor de verse bruin lak op die plekken is losgelaten en de rode menie er door komt.
Er sijpelt dus langzaam bloed uit het been, niet hard en de zon zal het weldra doen stollen maar wat smeriger is er zitten gelijk allerlei vliegen te smullen van mijn rode nectar.
Ik plaats een zakdoekje over de wondjes en houd dit op zijn plek door de eerder besproken haarband.
We kunnen weer verder, nemen op tijd rust en komen uit op het pad wat gebruikt wordt voor de trektocht Platia Ammos - Potamos.
We hebben nu twee opties, rechts het trektochtpad volgen of links een stukje oostwaarts en dan loodrecht omhoog.
We gaan links en de reden hiervoor is dat we dit pad wat verderop omhoog gaat nog niet gelopen hebben en voor een beetje uitdaging zijn we wel te vinden.
De beide deelnemers beginnen aan een kleine afdaling gevolgd met wat haarspeldbochten, tot nu toe gaat de strijd tussen de beide deelnemers gelijk op.
In het algemeen klassement zijn het de nummer een en nummer twee.
Die in de roze leiderstrui staat bovenaan als wij beginnen aan de slot klim een ruim 3,5 kilometer lange beklimming van de buitencategorie.
Het gaat traag, langzaam gaan de beide deelnemers omhoog, de weg gaat echt heel stijl en er blijkt geen einde aan te komen.
De man in het blauw maakt nu echt een gat ten opzichte van de vrouw in de roze leiderstrui en denkt dat de strijd gestreden is maar achter elke bocht ligt weer opnieuw een beklimming.
Uiteindelijk komen ze beide tegelijk over de finish, het was een pittig dagje vandaag.
Met vermoeide benen en uitgemergelde gezichten rijden we via Karavas terug.
Bij de bakker halen we wat te drinken want het meegenomen vocht was een kilometer voor de finish al op.
De koude frisdrank verkoelde het lichaam en de suikers brachten iets van leven terug in de lichamen.
Douchen, het bloed, vuil en het zweet eraf, de koude stralen van de douch waren hemels.
Even beginnen aan het verhaal en dan naar het dorp voor een dikke kotelet........
