'Typisch Griekenland'

[jjohn]

Het is al weer zo'n 25 twintig jaar geleden. U moet mij geloven dat dit echt gebeurd is. 

We zaten op Kos en direct buiten ons hotel zaten diverse tavernes bij elkaar.
Elke dag bezochten we een andere en het was steeds goed eten en druk bezocht.
Het viel ons wel elke avond op dat één taverne, de allereerste welke we passeerden, steeds helemaal leeg bleef. 
Bijzonder, want hij zag er het sfeervolst uit met zijn blauwe stoeltjes, mooie foto's aan de muren en een oud mannetje, steeds aan het zelfde tafeltje. Het zag er gewoon heel gezellig uit. Misschien omdat er geen muziek te horen was, zoals bij alle anderen? 
Op een avond waagden we het er op.
In de taverne speelde een klein meisje en het oude mannetje zat aan zijn tafeltje. 
Hij stond op en kwam, vriendelijk lachend, naar ons toe. In gebrekkig Engels vroeg hij wat we wensten.
"We willen graag een hapje eten."
Je zag hem even denken. Na een moment vertelde hij dat hij dan eerst het meisje, zijn kleindochtertje, naar haar moeder wilde brengen. Dit zou niet lang duren. Konden wij alvast wat drinken.
Wij vonden dat geen probleem.
Het mannetje bracht wat te drinken, riep het meisje en ze liepen de hoek om. Daar hoorden we een auto starten en zagen ze wegrijden.
Na een half uur, de drankjes waren al op, begonnen we toch te twijfelen. We keken richting andere tavernes welke al gezellig vol zaten. En net toen we besloten hadden geld op tafel te leggen voor de drankjes en te gaan, omdat we niemand terug verwachte, kwam het oude mannetje weer aanrijden.
Hij lachte vriendelijk en verontschuldigde zich.
"Wat we wilden eten?" 
"Wat heeft u?" 
"Tja, dan moest hij even kijken."
Hij liep de keuken in en kwam al snel weer terug. "Hij had kip."
We durfden eigenlijk niet te vragen waarom er niet meer keuze was. Hij was zo vriendelijk tegen ons.
"Oké, doet u maar 2x de kip." 
Wat kan er fout gaan dachten we nog.
Het mannetje bracht nog wat te drinken en verdween in de keuken.
Nog steeds waren wij de enige gasten.
Het zal een 20 minuten later zijn als hij met twee borden aan kwam lopen.
Hij zette ze vriendelijk lachend voor ons neer, duidelijk tevreden met het resultaat. 
Op de borden lag een kipfilet met wat frites. Verder niets.
Het mannetje ging aan zijn tafeltje zitten en wij begonnen aan ons eten.
Al snel bleek dat niet alleen de frites uit de frituur kwam maar ook de kipfilets.......... 
We hebben er met moeite een beetje van gegeten en lieten de rest maar staan.
Het mannetje kwam informeren of alles naar wens was, waar hij gelijk aan toevoegde dat hij eigenlijk nooit kookte maar dat hij een week ervoor de kok weggestuurd had omdat het zo rustig bleef.......
We hebben maar niet geklaagd, hij zag er zo vriendelijk uit, bijna aandoenlijk. 
We rekenden af, best wel veel en zijn in het hotel nog een pitta giros gaan eten. 
De rest van de vakantie bleef de taverne van het mannetje weer steeds leeg, met soms het spelende kleindochtertje, maar ook wij kozen nu voor de andere tavernes. 
We waren niet boos, we hadden een mooie herinnering en we lachen er nog steeds om.
We begrijpen alleen nog steeds niet waarom hij toch open bleef.