Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
13 September 2021, 18:44
Tegenover ons appartement op de telefoonlijn wordt ik getrakteerd door een mooi concert, het zijn zwaluwen die elke morgen hier hun ronde doen, ze blijven 5 minuten om dan te vertrekken naar elders. Het is vroeg, net over de klok van zeven als de slaap geen vat meer kan krijgen op mij.
Ik pak de camera en schiet er drie, van het type boeren dacht ik even snel te zien.
Wat gaan we vandaag doen? Ja aan de wandel uiteraard maar waar heen? Wat is het doel en wat hopen we te zien.
Start lokatie van vandaag is het gehucht Dourianika, vanuit daar wil ik een kloof over en dan via de weilanden naar een olijven veld hoog boven de kloof die vanuit het dorp Mylopotamos start en zo naar de kust voert.
Die weg is mij bekend en ik weet dat hij doodloopt.
Ik heb echter andere plannen en lezenderwijs komt u daar wel achter.
Nu kan het ochtend het ritueel uit twee dingen bestaan en dat is enerzijds dat we beneden in het dorp brood halen om dit vervolgens thuis als ontbijt te nuttigen of anderzijds we ontbijten in het dorp.
Beide gegevens vergen echter veel tijd en als een van de weinigen op vakantie, heb ik dat niet.
Brood in het dorp is er pas om 9.00 uur in de ochtend, tenzij je je gebit wil laten stralen als de gemiddelde oude Griek.
En ontbijt in t dorp, Grieken hebben nooit haast dus dat duurt ook.
Een oplossing is de bakkerij in Karavas, in een kleine vijf minuten ben ik er en neem een olijfolie brood mee en nog wat andere lekkernijen.
De helft van het brood gaat samen met de overige twee bladerdeeg producten in de koeling voor vanmiddag.
Het is nu 8.45 uur, het ontbijt zit er in, de rugzakken gepakt nu alleen de wandelschoenen nog.
En als ik ergens een hekel aan heb… is het t aantrekken en knopen van wandelschoenen.
Ik heb vier paar wandelschoenen, echt waar ik lieg het niet, het paar wat ik nu mee heb is mij een maat te groot…45.
Testen maar vandaag hoe deze lopen, zelf loop ik het liefst op gympen maar helaas met de ondergrond van vandaag gaat dat niet lukken.
“Hee ehhh trek je een lange broek aan vandaag, we gaan waarschijnlijk door de struiken” maar nee hoor mijn advies wordt in de wind geslagen.
Het is 9.00 uur als we vertrekken richting Dourianika.
Het gehucht ligt rechts van de hoofdweg naar het zuiden, je bereikt het dorp nadat door nog meerdere gehuchten bent gereden met onuitspreekbare namen die allen wel weer eindigen met de tekst nika.
Waar de weg stopt begint het gehucht, wat huizen op een hand te tellen en een kerk met een rustplaats voor de doden.
Ik zet de auto aan de kant, de gps aan en de rugzakken om, op pad maar.
Of het dorp is verlaten of iedereen is nog in diepe slaap, bij de losse klokkentoren van het dorp krijg ik de stoutmoedige gedachten het touw te grijpen wat de bronzen klokken bediend en alles even lekker wakker te schudden, ik doe het niet wetende dat ik straks nog terug moet door dit dorp.
Vanaf de kerk lopen we het dal ik, geen mens is hier in tijden geweest getuige de toestand van het pad, eerder heb ik dit pad zeker een vijftal keer gelopen maar zoals het er nu bij ligt is het haast niet te zien.
Het is een oud pad wat ooit de weg was naar de landerijen aan de overzijde van de kloof en verder richting het bekendere dorp Mylopotamos.
Het is hier aangenaam stil het enige wat de stilte verbreekt is het geluid van de wilde geiten die er grazen.
Bij de brug over de kloof heb je een mooi uitzicht en in de verte zie ik de ommuurde paden verder gaan en kijk op mijn gps welke ik moet hebben.
Heerlijk aan de wandel, de struiken vervloekend die wilt het pad overwoekeren, de stekels hebben inmiddels sporen in mijn benen gezet en menig losse steen ben ik vanaf gegleden…… berg schoenen, een goede keuze voor vandaag.
Vanaf de brug gaat het in steigende lijn verder, geconcentreerd zoekend naar de weg tussen de ommuurde wandelpaden.
Opvallend is het gevogelte wat hier in de gebied aanwezig is, ik zie zelfs een hop in het landschap die even later verdwijnt in de struiken.
Het geslenter stopt als ik op een ander pad uitkom, geen los gesteente meer dus we kunnen aardig doorlopen.
Ik sla ergens rechts en we volgen een pad richting de hoge kust, zoals ik al eerder schreef weet ik dat dit pad stopt in een olijfboomgaard.
Maar ik had gezien dat het gebied daar eerder door brand geteisterd was en wellicht was het mogelijk om voor de boomgaard rechtsaf een kloof in te duiken.
De boomgaard ligt er mooi bij, hoog boven de watermolen kloof van Mitata waar ik vanaf deze hoogte nog twee mooie watermolens ontdek.
We nemen rust tussen de bomen om vervolgens terug te gaan om te kijken of we de eerder besproken kloof in kunnen gaan.
Helaas de brand heeft dan wel alles verwoest maar de zwart geblakerde bomen staan daar nog en ik heb weinig zin om als roet veeg Piet de dag verder door te brengen. Terug dan maar via een ander pad, het stikt van de paden al moet je wel weten welke te kiezen.
Inmiddels lopen we op het trektocht pad Mitata - Mylopotamos, niet dat het een officieel pad is maar ik herken het van de trektochten van Pyrgos House.
Het pad daalt af naar een klooster om vervolgens een martelaarspad te worden voor de wandelaar, het pad stijgt namelijk tot aan het dorp Mylopotamos, enige geruststelling is dan weer wel het koude biertje dat je daar kunt nuttigen in het dorp.
Zover gaan wij echter niet, het doel van vandaag was een boog brug althans die meende ik gezien te hebben op Google Earth.
De vorige keer nabij Arei een dorp ook in de buurtschap van Mylopotamos had ik er ook een gezien en het werd eerder dit jaar bevestigd door Frank van Weerde dat deze er ook echt lag.
We dalen inmiddels behoorlijk en komen in de buurt waar mogelijk de brug zou moeten zijn, echter vanaf het normale pad is niets te zien.
Bij een oude verlaten stal laat ik mijn rugzak en vriendin achter en ga op onderzoek. Daal de diepte in, in de hoop mijn ontdekking te vinden, vloekend en zwetend daal ik af in een verbrand bos en eindig boven een steile kloof, van een brug niets te vinden.
Pikzwarte handen en benen als afgebrande lucifers, mijn vriendin schiet in de lach als ik hevig bezweet van de beklimming terugkeer “ hee zwarte piet is vroeg dit jaar”
Het is warm en de water voorraad slinkt, we delen de laatste banaan en gaan terug naar Dourianika, een vermoeiende tocht met de zon op zijn hoogtepunt.
Wandelaars……. Dat is wel heel uitzonderlijk in deze regio…. Trektochters waarschijnlijk.
Twee mannen en een vrouwspersoon.
De mannen zijn het duidelijk niet eens over de route en de vrouw bemoeit zich er niet mee en neemt verderop plaats op een steen.
Even verbaasd als wij waren hun te zien, geld voor het drietal hetzelfde.
Met een “allo allo” accent uit de gelijknamige televisieserie van vroeger herken ik dat het Fransen zijn als de voorste mij aanspreekt.
Hij wil duidelijk de weg weten.
Als hij mij vraagt “where are you coming from” antwoordt ik hem plagerig “do you mean which country or the place where I left” hij lacht en bedoelt het laatste.
Ik vertel hem dat hij op de goede weg is en dat hij even voorbij de splitsing niet rechts het stijgende pad op moet maar links moet afdalen naar het klooster.
Verbaasd kijkt hij mij aan…”how do you know”
Ik vertel hen dat zij hoogst waarschijnlijk trektochters zijn die bezig zijn aan de tocht van Mitata naar Mylopotamos.
Opnieuw lacht hij..” you know Frank?” Ik knik en zeg “who doesn’t “
Ik wens ze veel wandelplezier en sterkte met het laatste stijgende stuk richting Mylopotamos.
Voor ons eindigt de tocht in Dourianika waar ik met mijn mijn veters blijf haken achter een pas gesloten afrastering en languit op het pad lig.
Nog wat schrammen erbij.
Op naar huis….. de ouzo en het brood met Tzatziki ………. Een slecht leven, echt hè!
Ik pak de camera en schiet er drie, van het type boeren dacht ik even snel te zien.
Wat gaan we vandaag doen? Ja aan de wandel uiteraard maar waar heen? Wat is het doel en wat hopen we te zien.
Start lokatie van vandaag is het gehucht Dourianika, vanuit daar wil ik een kloof over en dan via de weilanden naar een olijven veld hoog boven de kloof die vanuit het dorp Mylopotamos start en zo naar de kust voert.
Die weg is mij bekend en ik weet dat hij doodloopt.
Ik heb echter andere plannen en lezenderwijs komt u daar wel achter.
Nu kan het ochtend het ritueel uit twee dingen bestaan en dat is enerzijds dat we beneden in het dorp brood halen om dit vervolgens thuis als ontbijt te nuttigen of anderzijds we ontbijten in het dorp.
Beide gegevens vergen echter veel tijd en als een van de weinigen op vakantie, heb ik dat niet.
Brood in het dorp is er pas om 9.00 uur in de ochtend, tenzij je je gebit wil laten stralen als de gemiddelde oude Griek.
En ontbijt in t dorp, Grieken hebben nooit haast dus dat duurt ook.
Een oplossing is de bakkerij in Karavas, in een kleine vijf minuten ben ik er en neem een olijfolie brood mee en nog wat andere lekkernijen.
De helft van het brood gaat samen met de overige twee bladerdeeg producten in de koeling voor vanmiddag.
Het is nu 8.45 uur, het ontbijt zit er in, de rugzakken gepakt nu alleen de wandelschoenen nog.
En als ik ergens een hekel aan heb… is het t aantrekken en knopen van wandelschoenen.
Ik heb vier paar wandelschoenen, echt waar ik lieg het niet, het paar wat ik nu mee heb is mij een maat te groot…45.
Testen maar vandaag hoe deze lopen, zelf loop ik het liefst op gympen maar helaas met de ondergrond van vandaag gaat dat niet lukken.
“Hee ehhh trek je een lange broek aan vandaag, we gaan waarschijnlijk door de struiken” maar nee hoor mijn advies wordt in de wind geslagen.
Het is 9.00 uur als we vertrekken richting Dourianika.
Het gehucht ligt rechts van de hoofdweg naar het zuiden, je bereikt het dorp nadat door nog meerdere gehuchten bent gereden met onuitspreekbare namen die allen wel weer eindigen met de tekst nika.
Waar de weg stopt begint het gehucht, wat huizen op een hand te tellen en een kerk met een rustplaats voor de doden.
Ik zet de auto aan de kant, de gps aan en de rugzakken om, op pad maar.
Of het dorp is verlaten of iedereen is nog in diepe slaap, bij de losse klokkentoren van het dorp krijg ik de stoutmoedige gedachten het touw te grijpen wat de bronzen klokken bediend en alles even lekker wakker te schudden, ik doe het niet wetende dat ik straks nog terug moet door dit dorp.
Vanaf de kerk lopen we het dal ik, geen mens is hier in tijden geweest getuige de toestand van het pad, eerder heb ik dit pad zeker een vijftal keer gelopen maar zoals het er nu bij ligt is het haast niet te zien.
Het is een oud pad wat ooit de weg was naar de landerijen aan de overzijde van de kloof en verder richting het bekendere dorp Mylopotamos.
Het is hier aangenaam stil het enige wat de stilte verbreekt is het geluid van de wilde geiten die er grazen.
Bij de brug over de kloof heb je een mooi uitzicht en in de verte zie ik de ommuurde paden verder gaan en kijk op mijn gps welke ik moet hebben.
Heerlijk aan de wandel, de struiken vervloekend die wilt het pad overwoekeren, de stekels hebben inmiddels sporen in mijn benen gezet en menig losse steen ben ik vanaf gegleden…… berg schoenen, een goede keuze voor vandaag.
Vanaf de brug gaat het in steigende lijn verder, geconcentreerd zoekend naar de weg tussen de ommuurde wandelpaden.
Opvallend is het gevogelte wat hier in de gebied aanwezig is, ik zie zelfs een hop in het landschap die even later verdwijnt in de struiken.
Het geslenter stopt als ik op een ander pad uitkom, geen los gesteente meer dus we kunnen aardig doorlopen.
Ik sla ergens rechts en we volgen een pad richting de hoge kust, zoals ik al eerder schreef weet ik dat dit pad stopt in een olijfboomgaard.
Maar ik had gezien dat het gebied daar eerder door brand geteisterd was en wellicht was het mogelijk om voor de boomgaard rechtsaf een kloof in te duiken.
De boomgaard ligt er mooi bij, hoog boven de watermolen kloof van Mitata waar ik vanaf deze hoogte nog twee mooie watermolens ontdek.
We nemen rust tussen de bomen om vervolgens terug te gaan om te kijken of we de eerder besproken kloof in kunnen gaan.
Helaas de brand heeft dan wel alles verwoest maar de zwart geblakerde bomen staan daar nog en ik heb weinig zin om als roet veeg Piet de dag verder door te brengen. Terug dan maar via een ander pad, het stikt van de paden al moet je wel weten welke te kiezen.
Inmiddels lopen we op het trektocht pad Mitata - Mylopotamos, niet dat het een officieel pad is maar ik herken het van de trektochten van Pyrgos House.
Het pad daalt af naar een klooster om vervolgens een martelaarspad te worden voor de wandelaar, het pad stijgt namelijk tot aan het dorp Mylopotamos, enige geruststelling is dan weer wel het koude biertje dat je daar kunt nuttigen in het dorp.
Zover gaan wij echter niet, het doel van vandaag was een boog brug althans die meende ik gezien te hebben op Google Earth.
De vorige keer nabij Arei een dorp ook in de buurtschap van Mylopotamos had ik er ook een gezien en het werd eerder dit jaar bevestigd door Frank van Weerde dat deze er ook echt lag.
We dalen inmiddels behoorlijk en komen in de buurt waar mogelijk de brug zou moeten zijn, echter vanaf het normale pad is niets te zien.
Bij een oude verlaten stal laat ik mijn rugzak en vriendin achter en ga op onderzoek. Daal de diepte in, in de hoop mijn ontdekking te vinden, vloekend en zwetend daal ik af in een verbrand bos en eindig boven een steile kloof, van een brug niets te vinden.
Pikzwarte handen en benen als afgebrande lucifers, mijn vriendin schiet in de lach als ik hevig bezweet van de beklimming terugkeer “ hee zwarte piet is vroeg dit jaar”
Het is warm en de water voorraad slinkt, we delen de laatste banaan en gaan terug naar Dourianika, een vermoeiende tocht met de zon op zijn hoogtepunt.
Wandelaars……. Dat is wel heel uitzonderlijk in deze regio…. Trektochters waarschijnlijk.
Twee mannen en een vrouwspersoon.
De mannen zijn het duidelijk niet eens over de route en de vrouw bemoeit zich er niet mee en neemt verderop plaats op een steen.
Even verbaasd als wij waren hun te zien, geld voor het drietal hetzelfde.
Met een “allo allo” accent uit de gelijknamige televisieserie van vroeger herken ik dat het Fransen zijn als de voorste mij aanspreekt.
Hij wil duidelijk de weg weten.
Als hij mij vraagt “where are you coming from” antwoordt ik hem plagerig “do you mean which country or the place where I left” hij lacht en bedoelt het laatste.
Ik vertel hem dat hij op de goede weg is en dat hij even voorbij de splitsing niet rechts het stijgende pad op moet maar links moet afdalen naar het klooster.
Verbaasd kijkt hij mij aan…”how do you know”
Ik vertel hen dat zij hoogst waarschijnlijk trektochters zijn die bezig zijn aan de tocht van Mitata naar Mylopotamos.
Opnieuw lacht hij..” you know Frank?” Ik knik en zeg “who doesn’t “
Ik wens ze veel wandelplezier en sterkte met het laatste stijgende stuk richting Mylopotamos.
Voor ons eindigt de tocht in Dourianika waar ik met mijn mijn veters blijf haken achter een pas gesloten afrastering en languit op het pad lig.
Nog wat schrammen erbij.
Op naar huis….. de ouzo en het brood met Tzatziki ………. Een slecht leven, echt hè!
