Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
16 September 2021, 06:52
Thee met paksimadia, niet omdat t moet maar omdat het kan. Langzamerhand begin ik het lekker te vinden, de harde stukken stokbrood en export product nummer 1 van het eiland.
De bakker in karavas waar ik zo weer heen ga leeft er goed van, de zakken gaan de gehele wereld over, altijd dezelfde vorm maar wel in verschillende smaken.
Ik eet ze alleen in de combinatie met thee of koffie dan laat ik ze even drijven en worden ze zacht en eetbaar, althans dat is mijn mening, onderweg gaan ze voor mij nooit mee, ben altijd bang dat het me een kroon of een vulling kost.
Goedemorgen maar weer, dag zoveel, het intressserd me eigenlijk niet zoveel en dat betekend vakantiestemming, volledig ontstressed op naar een nieuwe dag.
Het slapen vannacht ging maar op een kant, onvoldoende gisteren het spit gedraaid op het strand met als resultaat aan een zijde verbrand.
Een brede rode afscheiding loopt van boven naar beneden over het lichaam, volgende keer maar de andere kant.
Na het ontbijt gelijk op pad, richting Mylopotamos en dan door naar het klooster.
Het is nog heerlijk rustig onderweg, op het dorpsplein onder de grote oude plataan zitten wat oude Grieken aan de koffie, ik rij stapvoets om de rust en de sfeer niet te verpesten.
Na Mylopotamos rijd ik verder over de smalle dalende weg richting het klooster van de Panaghia Orphani. De weg is smal komt er een auto van de andere kant dan is er een probleem, althans voor mij dan… stijgend verkeer heeft immers voorrang.
Alleen om deze tijd is de kans nihil.
Bij het klooster aangekomen is het stil en ook windstil en dat bevreesd mij een beetje.
In de verte gaan diverse geiten te keer met allerlei geluiden.
Aan de overzijde loopt een komplete familie tweehoevigen de asfaltweg op die wij net afgedaald zijn.
We gaan op pad, rugzakken om en gaan.
Vanaf het klooster iets terug en dan het slechte onverharde pad omhoog de berg op.
Ik ruik geit, echt een stinkende lucht die de dieren kunnen afgeven, je kunt ze het niet kwalijk nemen, echt wassen kunnen de dieren zich niet maar de lucht is echt smerig.
Even verderop staat een geit pal op het pad, draait zijn kop in onze richting en blijft aandachtig staan kijken.
Naast ons iets lager dan het pad beweegt een tweede, gelukkig maakt de eerste zich uit de hoeven zodat wij ongestoord verder kunnen. De geiten hier zijn geen kinderboerderij dieren,ze leven in families en kunnen soms raar reageren tegenover de vreemde mens die ineens hun pad bewandelt. Het is 10.00 uur in de morgen 30 graden, geen wind en een hemd dat na twee haarspeldbochten al drijfnat is.
Van achter hoor ik een gil, mijn wandel maatje is gestoken, dwars door de kleding heen.
Door wie of wat geen idee maar ze is niet kleinzerig dus het hemd gaat uit en ik zuig rond de plek het bloed eruit. We gaan rustig verder terwijl de ogen geprikkeld worden door het zweet.
Opnieuw kom ik aan op de plek van een paar dagen er voor, u weet wel de onvindbare brug.
“Hee ik duik nog effe t ravijn in” ….. rugzak af en ik ga op zoek en inderdaad vind ik na een kleine 15 minuten iets wat eens een brug was…. Niet echt indrukwekkend.
Goed, streep erdoor en weer verder. Als we de haarspelden gehad hebben en het pad afvlakt slaan we links een stijgend pad in.
Het moet zo een 15 jaar geleden zijn dat wij dit pad gelopen hebben.
Het pad is mooi en heeft ruim uitzicht naar alle kanten, het loopt richting het westen met in het noorden bekende paden zichtbaar van eerder tochten en in het zuiden de zee, de grot van de Agia Sofia en het strand van Limnionas. Ik weet dat het pad eindigd in een kleine landerij en dat doet het nog steeds.
We gaan echter verder, een eerdere brand heeft veel bossages verbrand dus we kunnen verder, eerst maar naar links, het zuiden.
Daar staat hoog boven de kust een peilpaal van de Griekse luchtmacht.
Schitterend is het hier, wijds uitzicht over de diep blauwe zee en het uitzicht naar beneden bekijk ik met samengeknepen billen, de hoogtevrees is nog steeds geen goede vriend van mij.
De kust is hier ruig, de rotsen gaan hier vanuit zee recht omhoog, hier en daar kijk ik voorzichtig naar de schoonheid beneden, de foto’s laat ik over aan mijn vriendin.
Ik stuur opnieuw de drone de lucht in voor wat beelden (of het wat geworden is moet ik nog bekijken). Dan lopen we een stuk in noordelijke richting langs de hoge kust, ik voornamelijk zo een 10 meter van de rand, wandelmaatje Jeanette er vlak langs.
Daar waar we niet verder kunnen moet in de diepte het uiteinde van de kloof van de Koufouglianou uitkomen in zee, helaas is het lager gelegen terrein niet geschikt voor korte broek.
Na een pauze gaan we zuidwaarts, daar moet ik een track op pakken die gelopen is door de directeur van Pyrgos House maar voorlopig is het lijntje nog niet in zicht.
De kust wordt in zuidelijke richting alleen maar ruiger en mooier en de spierpijn in mijn billen alleen maar erger.
Ik pak de lijn op van de toegezonden track, deze gaat de berg af en moet uitkomen op het pad naar Kalami het mooie strand.
Ik zie de kloof wel maar vindt de afdaling te stijl dus we kiezen een andere weg die er eigenlijk niet is.
Zo klauteren en klimmen we naar beneden, zitten we vast in een kleine te steile kloof en kijk ik vloekend naar mijn mobiel die daar geen bereik heeft.
Inmiddels is het nog warmer geworden en besluit ik dat we omhoog gaan.
Dit kost de nodige energie en put ons uit.
Uiteindelijk komen we op het oorspronkelijk pad uit en dalen we af naar het klooster.
Vermoeid struikelen de voeten een paar keer over te hoge stenen.
Als we uiteindelijk bij het klooster aankomen is het vier uur, een kleine zes uur zitten ploeteren in de volle zon.
Vermoeiend maar wel weer een hele mooie ervaring rijker.
De bakker in karavas waar ik zo weer heen ga leeft er goed van, de zakken gaan de gehele wereld over, altijd dezelfde vorm maar wel in verschillende smaken.
Ik eet ze alleen in de combinatie met thee of koffie dan laat ik ze even drijven en worden ze zacht en eetbaar, althans dat is mijn mening, onderweg gaan ze voor mij nooit mee, ben altijd bang dat het me een kroon of een vulling kost.
Goedemorgen maar weer, dag zoveel, het intressserd me eigenlijk niet zoveel en dat betekend vakantiestemming, volledig ontstressed op naar een nieuwe dag.
Het slapen vannacht ging maar op een kant, onvoldoende gisteren het spit gedraaid op het strand met als resultaat aan een zijde verbrand.
Een brede rode afscheiding loopt van boven naar beneden over het lichaam, volgende keer maar de andere kant.
Na het ontbijt gelijk op pad, richting Mylopotamos en dan door naar het klooster.
Het is nog heerlijk rustig onderweg, op het dorpsplein onder de grote oude plataan zitten wat oude Grieken aan de koffie, ik rij stapvoets om de rust en de sfeer niet te verpesten.
Na Mylopotamos rijd ik verder over de smalle dalende weg richting het klooster van de Panaghia Orphani. De weg is smal komt er een auto van de andere kant dan is er een probleem, althans voor mij dan… stijgend verkeer heeft immers voorrang.
Alleen om deze tijd is de kans nihil.
Bij het klooster aangekomen is het stil en ook windstil en dat bevreesd mij een beetje.
In de verte gaan diverse geiten te keer met allerlei geluiden.
Aan de overzijde loopt een komplete familie tweehoevigen de asfaltweg op die wij net afgedaald zijn.
We gaan op pad, rugzakken om en gaan.
Vanaf het klooster iets terug en dan het slechte onverharde pad omhoog de berg op.
Ik ruik geit, echt een stinkende lucht die de dieren kunnen afgeven, je kunt ze het niet kwalijk nemen, echt wassen kunnen de dieren zich niet maar de lucht is echt smerig.
Even verderop staat een geit pal op het pad, draait zijn kop in onze richting en blijft aandachtig staan kijken.
Naast ons iets lager dan het pad beweegt een tweede, gelukkig maakt de eerste zich uit de hoeven zodat wij ongestoord verder kunnen. De geiten hier zijn geen kinderboerderij dieren,ze leven in families en kunnen soms raar reageren tegenover de vreemde mens die ineens hun pad bewandelt. Het is 10.00 uur in de morgen 30 graden, geen wind en een hemd dat na twee haarspeldbochten al drijfnat is.
Van achter hoor ik een gil, mijn wandel maatje is gestoken, dwars door de kleding heen.
Door wie of wat geen idee maar ze is niet kleinzerig dus het hemd gaat uit en ik zuig rond de plek het bloed eruit. We gaan rustig verder terwijl de ogen geprikkeld worden door het zweet.
Opnieuw kom ik aan op de plek van een paar dagen er voor, u weet wel de onvindbare brug.
“Hee ik duik nog effe t ravijn in” ….. rugzak af en ik ga op zoek en inderdaad vind ik na een kleine 15 minuten iets wat eens een brug was…. Niet echt indrukwekkend.
Goed, streep erdoor en weer verder. Als we de haarspelden gehad hebben en het pad afvlakt slaan we links een stijgend pad in.
Het moet zo een 15 jaar geleden zijn dat wij dit pad gelopen hebben.
Het pad is mooi en heeft ruim uitzicht naar alle kanten, het loopt richting het westen met in het noorden bekende paden zichtbaar van eerder tochten en in het zuiden de zee, de grot van de Agia Sofia en het strand van Limnionas. Ik weet dat het pad eindigd in een kleine landerij en dat doet het nog steeds.
We gaan echter verder, een eerdere brand heeft veel bossages verbrand dus we kunnen verder, eerst maar naar links, het zuiden.
Daar staat hoog boven de kust een peilpaal van de Griekse luchtmacht.
Schitterend is het hier, wijds uitzicht over de diep blauwe zee en het uitzicht naar beneden bekijk ik met samengeknepen billen, de hoogtevrees is nog steeds geen goede vriend van mij.
De kust is hier ruig, de rotsen gaan hier vanuit zee recht omhoog, hier en daar kijk ik voorzichtig naar de schoonheid beneden, de foto’s laat ik over aan mijn vriendin.
Ik stuur opnieuw de drone de lucht in voor wat beelden (of het wat geworden is moet ik nog bekijken). Dan lopen we een stuk in noordelijke richting langs de hoge kust, ik voornamelijk zo een 10 meter van de rand, wandelmaatje Jeanette er vlak langs.
Daar waar we niet verder kunnen moet in de diepte het uiteinde van de kloof van de Koufouglianou uitkomen in zee, helaas is het lager gelegen terrein niet geschikt voor korte broek.
Na een pauze gaan we zuidwaarts, daar moet ik een track op pakken die gelopen is door de directeur van Pyrgos House maar voorlopig is het lijntje nog niet in zicht.
De kust wordt in zuidelijke richting alleen maar ruiger en mooier en de spierpijn in mijn billen alleen maar erger.
Ik pak de lijn op van de toegezonden track, deze gaat de berg af en moet uitkomen op het pad naar Kalami het mooie strand.
Ik zie de kloof wel maar vindt de afdaling te stijl dus we kiezen een andere weg die er eigenlijk niet is.
Zo klauteren en klimmen we naar beneden, zitten we vast in een kleine te steile kloof en kijk ik vloekend naar mijn mobiel die daar geen bereik heeft.
Inmiddels is het nog warmer geworden en besluit ik dat we omhoog gaan.
Dit kost de nodige energie en put ons uit.
Uiteindelijk komen we op het oorspronkelijk pad uit en dalen we af naar het klooster.
Vermoeid struikelen de voeten een paar keer over te hoge stenen.
Als we uiteindelijk bij het klooster aankomen is het vier uur, een kleine zes uur zitten ploeteren in de volle zon.
Vermoeiend maar wel weer een hele mooie ervaring rijker.
