Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
Het is inmiddels bijna volle maan, 8 uur in de avond, ik moet de foto’s nog laden en het verhaaltje nog schrijven.
Geen tijd te verliezen.
Te moe van gisteren sta ik te laat op, diegene die naast me lag had het zwaar gisteren dus ik laat haar nog even rustig doorslapen.
Graai de spullen voor het ontbijt bij elkaar en duik onder de douche.
Vandaag rustig aan, ik heb nog een track op de gps staan van de bekende schrijver en kunsthistoricus Fransicus van Weernardus.
“Een rustig rondje door de velden” zoals hij het ooit omschreef, op pad dus maar weer.
Tijdens het tappen van vers water bij de bron aan de doorgaande weg naar Potamos passeert mij een bekend oud Opeltje.
De avond ervoor had dat zelfde automobieltje voor een gigantische verkeerschaos in het dorp Pelaghia gezorgd. Het oude bakkie was waarschijnlijk ergens uit een opslag vandaan getrokken en blokkeerde de belangrijke verkeersader die door het dorp loopt.
Door drie man werd hij opzij geduwd om weer ruimte te krijgen.
Datzelfde oude vehicle kwam ons nu voorbij met enorm veel gas erop en even zoveel stank, onverbrande brandstof en de geur van vastgelopen remmen en een slippende koppeling prikkelde mijn reukorganen.
Nu loopt de weg in een vrij stijgende lijn omhoog en in mijn gedachten zou het autootje het zeker niet gaan redden.
En inderdaad toen wij de water voorraad aangevuld hadden moest ik mij door een mist van rook banen om het inmiddels stilstaande autootje voorbij te kunnen gaan. Er kwam werkelijk overal rook vandaan….
Op de hoek waar normaal de meloen verkopers kippen verkopen en de kippen handelaren meloenen aan de man brengen zet ik de auto even verderop neer bij het klooster van de Agios Theodorus.
De rugzakken gaan om en de gps aan, de wandeling start ik hier in aanloop naar de track van de bekende schrijver.
Het onverharde pad daalt vrolijk tussen de velden door waar diverse vogelsoorten te bespeuren zijn. Af en toe hoor ik een cascade maar het zijn er tot nu toe niet veel dit jaar of dit een gevolg is van de droogte weet ik niet.
De track wordt zichtbaar en we duiken linksaf het veld in steken een asfaltweg over en via wat oude ruïnes komen we aan bij een vervallen kerkje wat aan de binnenzijde opvallend mooie fresco’s vertoont, we maken wat foto’s en als ik de beschilderingen voorzichtig met water overgiet worden de beeltenissen van de diverse heiligen nog mooier.
Mag dat zomaar zult u denken? Geen idee maar het dak van de kerk ontbreekt dus ook regenwater zal op de schilderingen neer dalen.
Overigens eeuwig zonde dat zoiets niet beschermd wordt.
Vanaf het kerkje is het even zoeken, het lijntje op de gps kunnen we niet makkelijk volgen, we steken diverse terrassen over van olijfboomgaarden en gaan weer omhoog.
Hierna bezoeken we nog we ruïnes van wat ooit huizen moeten zijn geweest op een wel heel mooie lokatie, zoeken een pad wat er niet blijkt te zijn en gaan verder.
Dan wordt het lastig we stijgen een nu wel heel smal pad op, type geit en weldra wordt dan ook het bewijs geleverd door een gelijknamige familie die zich uit de hoeven maakt.
Omhoog, stekels, doorntjes en later als het pad afbuigt en we boven zijn verbrande bomen.
Veel verbrande bomen en de bebossing wordt dichter en dichter, de track op de gps kan ik niet meer volgen wij slingeren van links naar rechts om maar enigzins een weg te vinden door de verbrande vlakte.
Zwarte handen, bloedende striemen op de benen doen ons besluiten de tocht af te blazen.
Maar goed waarheen?
In de verte zie ik het eerdere kerkje verschijnen maar weet ook dat de wand die ik toen zag en waar wij nu op staan stijl was en vol met begroeiing.
We moeten door, het is wederom warm dus we zoeken even beschutting onder een overhangende steen waar we vocht en sinaasappel tot ons nemen.
We zien er niet uit, kleding zwart en stinkend naar het zweet.
De afdaling is een bijzonder dingetje, met de verwensing die ik toen onderweg uitsprak kom ik denk ik geen heilig huisje meer in.
Uiteindelijk komen we uit op een bekend olijfveld en sjokken door naar de auto.
Eerst maar naar”huis” schoenen uit en verder ben ik gewoon met alle kleren aan onder de douche gaan staan……
Van een rustig dagje was geen sprake.. op naar Diakofti, het vliegveld van het eiland is 50 jaar oud en er schijnt een vliegshow te zijn in het anders zo stille gehucht.
In Diakofti niks van een vliegshow alleen een vertrekkende boot, een te grote lunch en vier vermoeide ledematen.
Geen tijd te verliezen.
Te moe van gisteren sta ik te laat op, diegene die naast me lag had het zwaar gisteren dus ik laat haar nog even rustig doorslapen.
Graai de spullen voor het ontbijt bij elkaar en duik onder de douche.
Vandaag rustig aan, ik heb nog een track op de gps staan van de bekende schrijver en kunsthistoricus Fransicus van Weernardus.
“Een rustig rondje door de velden” zoals hij het ooit omschreef, op pad dus maar weer.
Tijdens het tappen van vers water bij de bron aan de doorgaande weg naar Potamos passeert mij een bekend oud Opeltje.
De avond ervoor had dat zelfde automobieltje voor een gigantische verkeerschaos in het dorp Pelaghia gezorgd. Het oude bakkie was waarschijnlijk ergens uit een opslag vandaan getrokken en blokkeerde de belangrijke verkeersader die door het dorp loopt.
Door drie man werd hij opzij geduwd om weer ruimte te krijgen.
Datzelfde oude vehicle kwam ons nu voorbij met enorm veel gas erop en even zoveel stank, onverbrande brandstof en de geur van vastgelopen remmen en een slippende koppeling prikkelde mijn reukorganen.
Nu loopt de weg in een vrij stijgende lijn omhoog en in mijn gedachten zou het autootje het zeker niet gaan redden.
En inderdaad toen wij de water voorraad aangevuld hadden moest ik mij door een mist van rook banen om het inmiddels stilstaande autootje voorbij te kunnen gaan. Er kwam werkelijk overal rook vandaan….
Op de hoek waar normaal de meloen verkopers kippen verkopen en de kippen handelaren meloenen aan de man brengen zet ik de auto even verderop neer bij het klooster van de Agios Theodorus.
De rugzakken gaan om en de gps aan, de wandeling start ik hier in aanloop naar de track van de bekende schrijver.
Het onverharde pad daalt vrolijk tussen de velden door waar diverse vogelsoorten te bespeuren zijn. Af en toe hoor ik een cascade maar het zijn er tot nu toe niet veel dit jaar of dit een gevolg is van de droogte weet ik niet.
De track wordt zichtbaar en we duiken linksaf het veld in steken een asfaltweg over en via wat oude ruïnes komen we aan bij een vervallen kerkje wat aan de binnenzijde opvallend mooie fresco’s vertoont, we maken wat foto’s en als ik de beschilderingen voorzichtig met water overgiet worden de beeltenissen van de diverse heiligen nog mooier.
Mag dat zomaar zult u denken? Geen idee maar het dak van de kerk ontbreekt dus ook regenwater zal op de schilderingen neer dalen.
Overigens eeuwig zonde dat zoiets niet beschermd wordt.
Vanaf het kerkje is het even zoeken, het lijntje op de gps kunnen we niet makkelijk volgen, we steken diverse terrassen over van olijfboomgaarden en gaan weer omhoog.
Hierna bezoeken we nog we ruïnes van wat ooit huizen moeten zijn geweest op een wel heel mooie lokatie, zoeken een pad wat er niet blijkt te zijn en gaan verder.
Dan wordt het lastig we stijgen een nu wel heel smal pad op, type geit en weldra wordt dan ook het bewijs geleverd door een gelijknamige familie die zich uit de hoeven maakt.
Omhoog, stekels, doorntjes en later als het pad afbuigt en we boven zijn verbrande bomen.
Veel verbrande bomen en de bebossing wordt dichter en dichter, de track op de gps kan ik niet meer volgen wij slingeren van links naar rechts om maar enigzins een weg te vinden door de verbrande vlakte.
Zwarte handen, bloedende striemen op de benen doen ons besluiten de tocht af te blazen.
Maar goed waarheen?
In de verte zie ik het eerdere kerkje verschijnen maar weet ook dat de wand die ik toen zag en waar wij nu op staan stijl was en vol met begroeiing.
We moeten door, het is wederom warm dus we zoeken even beschutting onder een overhangende steen waar we vocht en sinaasappel tot ons nemen.
We zien er niet uit, kleding zwart en stinkend naar het zweet.
De afdaling is een bijzonder dingetje, met de verwensing die ik toen onderweg uitsprak kom ik denk ik geen heilig huisje meer in.
Uiteindelijk komen we uit op een bekend olijfveld en sjokken door naar de auto.
Eerst maar naar”huis” schoenen uit en verder ben ik gewoon met alle kleren aan onder de douche gaan staan……
Van een rustig dagje was geen sprake.. op naar Diakofti, het vliegveld van het eiland is 50 jaar oud en er schijnt een vliegshow te zijn in het anders zo stille gehucht.
In Diakofti niks van een vliegshow alleen een vertrekkende boot, een te grote lunch en vier vermoeide ledematen.
